Κάποιες σκέψεις

Ναι, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν όντως ο ορισμός της ομορφιάς, ευθυτενείς, υπερήφανοι, όμορφοι, οι γυναίκες καλοχτενισμένες, με λεπτή μέση και αραχνοΰφαντα διάφανα προκλητικά ιμάτια, πρότυπο για τους γλύπτες και ζωγράφους της εποχής που αντέγραφαν με ρεαλισμό την πραγματικότητα που έβλεπαν γύρω τους. Ήταν η αποθέωση του εαυτού, η θεοποίησή του. 

Σε όλα αυτά συμφωνώ, και, ναι, είναι μίζερο να βλέπεις από την άλλη μαυροφορεμένα και άχαρα ράσα και σκυφτές ατημέλητες μοναχές στη νεοελληνική πραγματικότητα, όπως λες, όταν τριγύρω σου υπάρχει τόσο χρώμα και μουσική και ένταση και σταρς και ινφλουένσερς και παιχνίδια στις αμμουδιές και ροκ συγκροτήματα στις συναυλίες και έρωτας και αυτοκίνητα και δράση, δράση, δράση σε όλα τα επίπεδα. 

Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ, μέρος αυτού του υλιστικού συστήματος, όχι στην υπερβολή του, αλλά επηρεαζόμουν κι εγώ, δεχόμουν αυτά τα ερεθίσματα, ανήκα σε αυτό το σύστημα αξιών και ήμουν ευχαριστημένη. 

Μέχρι που αρρώστησα. Και είδα πόσο φθαρτά είναι όλα αυτά και πόσο εφήμερα. Είδα επίσης, πως όσο δυνατή και ατρόμητη κι αν πίστευα πως ήμουν, δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω τον χρόνο να κρατήσει ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω, γιατί απλά ο χρόνος, η ζωή, η αναπνοή, τίποτα από όλα αυτά δεν εξαρτόταν από μένα, ούτε έστω από τους θεράποντες γιατρούς. Ήμουν έρμαιο στο παιχνίδι που παιζόταν για τη ζωή μου. Όλα αυτά τα χρόνια πίστευα πως ήμουν κυρία του εαυτού μου κι ότι θα ζήσω για πάντα, αυτά ήταν τα δεδομένα μου. Τίποτα δεν ήμουν στην πραγματικότητα, παρά σκόνη και νερό. Τι ήταν όμως αυτό που μου ψιθύριζε στο αυτί τις αβάσταχτες νύχτες της οδύνης στον θάλαμο του νοσοκομείου: "συνέχισε, μην εγκαταλείπεις, τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα, έχε θάρρος, δεν είσαι μόνη. Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά." Συνέχεια και συνέχεια. Τι μου συνέβαινε τώρα;

Ένα από αυτά τα βουβά βράδια της αγωνίας μου, μπήκε στο θάλαμο ένας ιερέας, νεαρός στην ηλικία, μαύρο ράσο, ξανθοκόκκινο μουσάκι, μαλλιά τυλιγμένα πίσω σε κότσο, ήταν δεν ήταν στα τριάντα. Είδε ότι δεν κοιμόμουν και με πλησίασε με ένα χαμόγελο. "Πώς είναι το όνομά σου;" με ρώτησε. "Ευαγγελία" απάντησα εγώ. "Θέλω να εξομολογηθώ" συνέχισα χωρίς δεύτερη σκέψη, μια σκέψη που δεν είχε έρθει ποτέ στο μυαλό ως τότε. Ο ιερέας έσκυψε προς το μέρος μου και άρχισε χαμηλόφωνα να λέει μια προσευχή. Δεν καταλάβαινα τις λέξεις, όμως δε με ένοιαζε, γιατί κάτι συντελούνταν μέσα μου εκείνη τη στιγμή που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Με είχε συνεπάρει, με πλημμύριζε σαν ένα ορμητικό κύμα δύναμης που με τραβούσε μακριά από τον θάνατο προς τη ζωή. Αυτό το κύμα φούσκωνε ολοένα και περισσότερο. Τα δάκρυα έτρεχαν ποταμός από τα μάτια μου, έκλαιγα με αναφιλητά. "Έχε θάρρος, καλή μου. Ο Θεός είναι εδώ, μαζί σου. Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά." Έβγαλε ένα κομποσχοίνι που κρατούσε κρυμμένο στη ζώνη του ράσου, μου έδειξε τη νοερά προσευχή, "πάρ' το" μου είπε, "χρησιμοποίησέ το. Αυτό είναι το όπλο σου. Θα προσεύχομαι για σένα". Μου έδωσε την ευχή του και έφυγε... το ίδιο αθόρυβα όπως είχε έρθει. Και εκείνη τη στιγμή ήξερα μέσα μου ότι θα γίνω καλά. Και ότι δεν θα ξαναμείνω μόνη.

Όπως και έγινε...

Είναι εμπειρίες που δύσκολα μπορείς να τις πιστεύεις, όταν γύρω σου η πραγματικότητα σφυροκοπά ανελέητα με τον κυνισμό και την σκληρότητά της. Όταν έχεις δεχτεί όμως τέτοιες αλλοιώσεις, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν ξαναγυρνάς πίσω, σε όλα αυτά που θεωρούσες για δεδομένα ως τότε. Έχεις αλλάξει μέσα σου με έναν τόσο έντονο, επαναστατικό, ολοκληρωτικό, σαρωτικό τρόπο, που πια οι επιστημονικές κατακτήσεις και τα ωραία ρούχα και η τεχνολογία και η δράση δράση δράση, δεν σε συγκινούν πλέον. Βρίσκεσαι αλλού. Έχεις γευτεί κάτι από Θεό και έχουν αλλάξει όλα. 

Η χάρη του Θεού δεν μπορεί να εξηγηθεί με ανθρώπινες λέξεις και δεδομένα, όσο και να προσπαθήσεις να το κάνεις. Γιατί δεν χωράει μέσα σε όλο αυτό που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος κι όσα παραπάνω και καλύτερα και πιο προηγμένα και να κατακτήσει, πάλι δεν θα μπορέσει να το φτάσει. Γιατί δεν είναι θέμα γνώσης, αλλά αποκάλυψης. Είναι δώρο στον άνθρωπο από τον Δημιουργό του. Και μόνο από αυτό, δεν μπορεί παρά να σε πιάνει δέος και συντριβή. Νιώθεις τόσο μικρός και ασήμαντος και τρωτός μπροστά σε αυτή τη Δόξα, που χαραγματιές μόνο έχει ανοίξει για σένα, για να υποψιαστείς. Η Χάρη του Θεού θα σε ξεπερνά πάντα. Γιατί είσαι το δημιούργημα, είσαι σκόνη και νερό. Αλλά και τόσο μεγάλος, μέσα σου, μέσα στην ψυχή σου. Γιατί έτσι σε δημιούργησε, για να έχεις ένα κομμάτι δικό Του μέσα σου. Για να μπορείς να συνδέεσαι με αυτό το ανώτερο, το ανεξήγητο, το θεϊκό που δεν μπορείς να κατανοήσεις, παρά μόνο όταν σου το αποκαλύπτει Εκείνος. Σε μια ανείπωτη στιγμή, σε έναν θάλαμο νοσοκομείου.  

Με αγάπη,

Εύα 💗