Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι του 1987, την περίοδο που έδινα πανελλήνιες εξετάσεις, και ότι την επόμενη μέρα που θα έδινα στο μάθημα των λατινικών όλο το πανελλήνιο ήταν σε ξεσηκωμό. Ο λόγος; Για πρώτη φορά η εθνική ομάδα μπάσκετ θα συμμετείχε στον ευρωπαϊκό τελικό του Ευρωμπάσκετ, όπου και πήρε τελικά το πρωτάθλημα. Η Ελλαδίτσα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, κάτι ανήκουστο για τα αθλητικά δεδομένα τότε. Εκείνα τα παιδιά, Γκάλης, Γιαννάκης, Καμπούρης, Φασούλας και όλη η υπόλοιπη ομάδα της εθνικής ομάδας έγιναν ανάσα ζωής και πρότυπο για μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων εφήβων, όπου όλα τους ήθελαν να παίξουν μπάσκετ, να παλέψουν κι αυτά και να γίνουν πρότυπο σαν τα πρότυπά τους, να φτάσουν αυτά τα αστέρια που άγγιξαν την κορυφή.
Κάπως έτσι συμβαίνει και σήμερα: μια μικρή Ελλαδίτσα, ανύπαρκτη στα τερέν του τένις, εξαφανισμένη από το μεγαλύτερο πρωτάθλημα που διοργανώνεται κάθε χρόνο στο Ρολάν Γκαρός του Παρισιού, μια χώρα χωρίς παράδοση στο άθλημα, είναι παρούσα. Δυο παιδιά με άμεμπτο ήθος και αποφασιστικότητα, παιδιά αστέρια, τα κατάφεραν. Έδωσαν το παρόν. Υπενθύμισαν ότι η Ελλάδα είναι εδώ, έτοιμη να αναμετρηθεί με μυθικούς αθλητές με επιτεύγματα που ζαλίζουν. Δυο ελληνόπουλα, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, που άκουσαν το κάλεσμα και το ακολούθησαν. Και τα κατάφεραν.
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς και η Μαρία Σάκκαρη εκπλήρωσαν τον μυστικό σκοπό με το να αναβιώσουν εκ νέου αυτό που είχε γίνει και τον Ιούνιο του 1987: να φέρουν ξανά πίσω στην Ελλάδα την έμπνευση, τα πρότυπα προς μίμηση στη νέα γενιά για κάτι καλύτερο, κάτι ανώτερο και ουσιαστικό, ώστε να ανακαλύψουν τα σημερινά παιδιά πώς είναι να παλεύεις και να φτάνεις στην κορυφή, με κίνητρο σωστά πρότυπα και αληθινά ιδεώδη αιώνια, όπως το εύ αγωνίζεσθαι, προκειμένου να ανακαλύψουν κάτι που ήδη υπάρχει μέσα τους, αλλά και μέσα στον καθέναν από εμάς: την αυθεντική ταυτότητα.
Καλή επιτυχία, Μαρία.
Καλή επιτυχία, Στέφανε.
Με αγάπη,
Εύα 💗
******
---- φωτό από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου