Ένας από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος που θα πρέπει να επιδιώκουμε στη ζωή μας είναι αυτός της χαράς. Είναι η χαρά όμως άσκηση πνευματική που απαιτεί εργασία και ψάξιμο στην εσωτερική μας φύση και κατάσταση ή μήπως πρόκειται απλά για μια αντίδραση στις αισθήσεις από κάποιο εξωγενές ερέθισμα;
Ξέρουμε από την Αγία Γραφή ότι ο Θεός σπάνια ασχολείται με τα πράγματα και τις αντιδράσεις του κόσμου έξω από εμάς, και οι αισθήσεις ανήκουν σε αυτές τις επιφανειακές αντιδράσεις του κόσμου.
Ο Θεός αγαπά να ασχολείται με το μέσα μας, με την καρδιά μας. Αυτήν θέλει να κατακτήσει, την καρδιά μας. Γιατί; Γιατί είναι το κυρίαρχο ζωτικό όργανο που συνδέεται απευθείας με την θεϊκή μας υπόσταση. Όσο τα χαρακτηριστικά του εσώτερου εαυτού είναι υγιή και σε πλήρη λειτουργία και ευθυγράμμιση με το θέλημα του Θεού, τόσο πιο κοντά είμαστε σε μια σχέση μαζί Του.
Παραθέτω μια σκέψη από τον γέροντα Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη πάνω στο θέμα της χαράς, όχι αυτής που εκδηλώνεται στα χείλη, την επιφανειακή και εφήμερη, αλλά εκείνης που αναβλύζει απευθείας από την καρδιά. Αυτή που θέλει δουλειά και άσκηση από εμάς προκειμένου να την κατακτήσουμε. Αυτή που ουσιαστικά αγγίζει τον Θεό.
***
"Η ελλειψις χαράς είναι παθολογικό στοιχείο του ανθρώπου, εκούσιο κλείσιμο στον εαυτό του.
Και ο,τιδήποτε θελήση να κάνη δεν θα το επιτύχη.
Πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίση το χωράφι του, να δη τι συμβαίνει και δεν είναι χαρούμενος.
Εν συνεχεία, να επιδιώξη την χαροποίησι του εαυτού του, και κατόπιν η ειρήνη του Θεού να πάρη την θέσι της χαράς.
Έτσι μπορεί ο άνθρωπος να διατηρήση την σχέσι του με τον Θεόν και με τον Γέροντά του και να ζήση μία ζωή αληθινή.
Είμαι καλός, πιστός, τέλειος, άγιος;
Είμαι διδάσκαλος;
Εάν δεν είμαι χαρούμενος, δεν είμαι τίποτε.
Αξίζει να μου πουν: «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν και μετά παραδώσου στον Θεόν».
Ο Θεός δεν μπορεί να μπη σε μια καρδιά που δεν είναι χαρούμενη, δεν μπορεί να βρη σημείο επαφής, διότι είναι ειρήνη, είναι πλήρωμα χαράς.
Μόνον τα ομοιογενή μπορούν να ενωθούν, γι’ αυτό και μόνον με μια χαρούμενη ψυχή μπορεί να ενωθή ο Θεός.
Στον μοναχό ο οποίος δεν είναι χαρούμενος ο Γέροντας δεν μπορεί να κάνη τίποτε απολύτως, τα χέρια του είναι πλήρως δεμένα.
Όποιος νομίζει ότι κοντεύει να φθάση «εις το μέτρον του πληρώματος των απαιτήσεων του Χριστού» αλλά δεν είναι χαρούμενος, μπορεί να καταλάβη ότι είναι εν τελειότητι πλάνης.
Η χαρά είναι το κριτήριο, το θερμόμετρο.
Η χαρά είναι κάτι το εξωτερικό, αλλά και κάτι το εσωτερικό.
Πάντως είναι αναγκαία προϋπόθεσις, διότι η έλλειψις χαράς κάνει τον άνθρωπο να ερμηνεύη διαφορετικά τα πράγματα και να τα αλλοιώνη.
Όπως, εάν ρίξης σε καθαρό νερό μία σταγόνα νιτρικού οξέος, αμέσως θα αλλάξη ουσία, έτσι ακριβώς και μία σταγόνα πικρίας, στενοχώριας, θλίψεως, αλλοιώνει όλη την ατμόσφαιρα του ανθρώπου, εξοβελίζει τον Θεόν.
Αλλά η χαρά χρειάζεται να υπάρχη και στην αδελφότητα, διότι είναι στοιχείο και της προσωπικής ζωής και της αδελφότητος.
Δεν μπορώ να είμαι χαρούμενος, αν όλοι πλάι μου δεν έχουν την τάσι και την ατμόσφαιρα της χαράς, ούτε όμως έχω κάποιο όφελος, αν δεν προσλαμβάνω αυτή την χαρά από την αδελφότητα.
Μόνον όταν την προσλαμβάνω, μπορώ να πω ότι έχω κοινωνία με τον Γέροντα, και τότε μπορώ να απορροφήσω τον Θεόν διότι ο Θεός είναι η ζωή η οποία υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, αλλά και η ζωή η οποία διά του ανθρώπου διαβιβάζεται.
(επιμ: Στ. Κούκος)
Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη, «Νηπτική ζωή και Ασκητικοί κανόνες», των εκδόσεων Ίνδικτος."
***
"Μην ξεχνάτε ότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι φαγητά και ποτά, αλλά δικαιοσύνη, ειρήνη και χαρά, που δίνει το Άγιο Πνεύμα."
~ Επιστολή προς Ρωμαίους 14:17
***
(πηγή κεμένου για γ. Αιμιλιανό)
(πηγή φωτογραφίας)
***
Καλό μήνα Φεβρουάριο!
Με αγάπη,
Εύα 💗
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου