"Μείνε ακίνητος και ξέρε ότι είμαι ο Θεός."

Ο τρόπος που μελετώ την Αγία Γραφή είναι απλός: παίρνω το ιερό βιβλίο στα χέρια μου και πριν το ανοίξω προσεύχομαι με ταπείνωση για διακριτότητα και διδαχή. Να μπορώ να διακρίνω δηλαδή τη σοφία μέσα από το κείμενο που μου έχει δοθεί και να μπορώ να εφαρμόζω αυτή τη σοφία στη ζωή μου για τη δική Του δόξα, και τη δική μου σωτηρία ψυχής.

Προσεύχομαι σημαίνει επικοινωνώ, όχι με τον εαυτό μου (αυτή η μέθοδος ανήκει σε άλλη θρησκεία), αλλά με αυτό που με ξεπερνά. Το θεωρώ πολύ εγωιστικό να κάθεσαι και να μιλάς με σένα για σένα να λύσεις τα θέματά σου με τους άλλους. Υπάρχει ο Θεός γι' αυτό και αν καθίσεις να ασχοληθείς λίγο με αυτά που μας διδάσκει, βλέπεις διάχυτα ότι ο Θεός δεν θέλει από σένα να αναλάβεις την ευθύνη της κατάστασής σου ή των άλλων ανθρώπων γύρω σου όταν είσαι δούλος Κυρίου.

"Μείνε ακίνητος και γνώριζε ότι εγώ είμαι ο Θεός." 

[Ψαλμός 46:10]

Αυτό το 'μείνε ακίνητος' δεν δηλώνει βέβαια την αδράνεια και τον καθησυχασμό λόγω απραξίας ή δειλίας ή μη θέλησης για ζωή, κάθε άλλο. Αναγνωρίζεις την παντοδυναμία του Θεού, τη σέβεσαι και την εμπιστεύεσαι χαμηλώνοντας τον εαυτό σου μπροστά Του και έναντι του δικού σου θνητού εγωισμού. Με λίγα λόγια, επιλέγεις να ταπεινωθείς. Πόσο γιγαντιαίο είναι να πεις ότι ναι, αφήνω τον εαυτό μου στην άκρη για Σένα. Γιατί Εσύ αποφασίζεις για τη ζωή μου κι εγώ ακολουθώ. Εσύ Θεέ μου ξέρεις τι θέλεις από μένα κι εγώ το κάνω. Κι ας με ξεβολεύει. Έχω όμως εμπιστοσύνη στον Θεό γιατί ξέρω ότι δεν είμαι εγώ αυτός που παίρνει τις αποφάσεις, αλλά Εκείνος. Τον εμπιστεύεσαι τόσο ώστε να του επιτρέπεις να το κάνει για σένα. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο χάρη στη δική Του αγάπη και τη δική μας πίστη. Η πίστη μας είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που μπορούμε να προσφέρουμε σε έναν παντοκράτορα Θεό που τα ξέρει όλα, τα έχει όλα και τα μπορεί όλα. Γι' αυτό και το δώρο της πίστης είναι ένα πολύτιμο δώρο προσφοράς από μέρους μας.

Αυτό το "Εγώ είμαι", "Εγώ κάνω", "Εγώ μπορώ", κυρίως, αυτό το κοσμικότατο: "Εγώ θέλω", δεν υπάρχουν μέσα στη χριστιανική αντίληψη και δει, την ορθόδοξη. Δεν θέλουμε εμείς, ο Θεός θέλει. Δεν κάνουμε εμείς, ο Θεός κάνει. Δεν είμαστε εμείς, ατομικά, μέσα στον μικρόκοσμό μας, ο Θεός είναι.

"Εγώ ειμί" ήταν η απάντηση του Χριστού όταν του ζητήθηκε να επιβεβαιώσει εάν πράγματι ήταν ο βασιλεύς των Ιουδαίων. Όμως ο Χριστός διασχίζει την ανθρώπινη λογική και σκέψη, τη διαπερνά και προχωράει πέρα και πάνω από το ανθρώπινο στεγανό. Δεν είναι ένας απλός βασιλιάς που έρχεται, τελεί τη θητεία του και αποσύρεται στο εξοχικό του. Είναι ο βασιλεύς στων βασιλέων που ζει για πάντα. Είναι ο Υιός του Ανθρώπου. Είναι η άμπελος κι εσύ, που κομπάζεις για τα όσα έχεις καταφέρει με την αξία σου και τον κόπο σου, δεν είσαι παρά ένα τσαμπί που ζει αποκλειστικά και μόνο χάρη στην άμπελο. Βλέπεις το τσαμπί γυαλισμένο και ζουμερό και λες: Εγώ είμαι, εγώ μπορώ, εγώ το έκανα και μπράβο μου! Κοιτάξτε με, μόνος μου τα έχω καταφέρει.

Ο Θεός όμως λέει "μείνε ακίνητος και ξέρε ότι εγώ είμαι ο Θεός." Όχι εσύ. Γιατί χωρίς το αμπέλι, δεν υπάρχει σταφύλι. Μόνο του το σταφύλι θα κοπεί και μετά από λίγο η φθορά θα το εξαφανίσει. Τόσο είναι το εφήμερο του εγώ, η φθαρτότητά του. Η άμπελος μένει και θα συνεχίσει να παράγει καρπό και με σένα και μετά από σένα, τώρα και για πάντα. Κι όταν το αναγνωρίζεις αυτό, παύει ο εγωισμός να ονειροβατεί στα σύννεφα, έρχεται η ταπείνωση και πετάς στα ουράνια. Γίνεσαι ταπεινός και μένεις ακίνητος. Και ξέρεις ότι είναι ο Θεός. Αυτόν εμπιστεύεσαι και μόνο, όχι τον εαυτό σου, που πόσες φορές ούτε ο ίδιος ξέρει τι θέλει ή πού πηγαίνει. Εκείνος όμως και ξέρει τι θέλεις και πού πηγαίνεις. Αυτόν ακολουθείς, τον Κύριό σου, όχι τον δικό σου ασαφή, ανασφαλή και αβέβαιο δρόμο της μοναχικής σου πορείας. Ο Θεός γίνεται το φως που φωτίζει τον δρόμο σου και δεν είσαι εσύ το φως όπως νομίζεις, δεν είσαι αυτόφωτος. Ο Θεός είναι.

Ο επίγειος κόσμος μας επιβάλει να είμαστε συνεχώς επί ποδός, να είμαστε αγχωμένοι και τρεχάτοι, να βρισκόμαστε σε συνεχή αναστάτωση, να μη σταματάμε ποτέ να ασχολούμαστε με αυτό, με εκείνο, το άλλο. Ο Θεός από την άλλη μεριά ωστόσο μας προτρέπει να μένουμε ακίνητοι. Γιατί ζητάει από εμάς κάτι τέτοιο, δεν βλέπει ότι έχουμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα και η ώρα έχει περάσει, έχουμε αργήσει; Πότε θα τα προλάβουμε;

Όταν μένουμε ακίνητοι, μπορούμε και ακούμε. Δεν το λέει μόνο ο Θεός αυτό, αλλά και η σύγχρονη επιστήμη. Αδειάζουμε από τις σκοτούρες -το ξέρατε ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος κάνει κάπου 50.000 σκέψεις κατά μέσον όρο καθημερινά; και δεν είναι πάντα οι καλύτερες ούτε και ξεχνιούνται αυτόματα με εμάς να συνεχίζουμε αλώβητοι σα να μην έχει συμβεί τίποτα στο μεταξύ.- Όταν το μυαλό μας λοιπόν ηρεμεί μέσα από την προσευχή, τότε σταματάμε να μιλάμε και μπορούμε να ακούμε, μπορούμε συνεπώς να λάβουμε την αγάπη, την ειρήνη, την καθοδήγηση που χρειαζόμαστε για να μπορούμε να πορευόμαστε ορθά, χωρίς στραβοπατήματα και λάθη. Βλέπετε, επομένως, τώρα γιατί δεν εισακούγονται ποτέ οι προσευχές μας; Γιατί απλά, δεν καθόμαστε ακίνητοι σε μια ήσυχη γωνιά του δωματίου μας για πέντε λεπτά, με ηρεμία και συγκέντρωση να ακούσουμε την απάντηση, γιατί υπάρχει πολλή φασαρία συνεχώς, όλη την ώρα, για να μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Γιατί το μυαλό μας βρίσκεται αλλού, σε πολλές άλλες μεριές και μέριμνες. Με τόσες μέριμνες κάθε στιγμή της ημέρας και νύχτας, πώς περιμένεις να ακούσεις από τον Θεό; Αφού δεν έχεις αφήσει ούτε ένα δευτερόλεπτο στο πρόγραμμά σου ελεύθερο για Κείνον.

Είδωμεν το φως το αληθινόν και λάβωμεν πνεύμα επουράνιο, ακούμε στη Θεία Λειτουργία όταν μεταλαμβάνουμε. Για αυτό το φως μας μιλάει η Αγία Γραφή, το φως που διοχετεύεται στις φλέβες μας μέσω του αίματος του Χριστού και μέσα από τον Λόγο Του που μας οδηγεί και μας διδάσκει. Γι' αυτή τη σοφία προσευχόμαστε, για να αδειάσουμε όσο μπορούμε το μυαλό μας από τον κόσμο και να κάνουμε χώρο στο Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει μέσα στις καρδιές μας, να μας καθοδηγεί και να μας κατευθύνει. Αμήν.

Με αγάπη,

Εύα 💗



~~~
* Η φωτογραφία είναι από εδώ.