Ο Άνθρωπος του Θεού

Όταν όρμησε η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ποπ κορν στον χώρο έκδοσης εισιτηρίων και λίγο πιο μετά, μέσα στη σκοτεινή αίθουσα προβολής, με τα γνώριμα ανακλινόμενα καθίσματα από σκούρο κόκκινο βελούδο και τους προβολείς να θαμπώνουν σταδιακά ώσπου να σβήσουν τελείως, με αυτή τη σιωπηλή αδημονία να κυριεύει τις αισθήσεις μέχρι να ξεκινήσουν οι τίτλοι έναρξης και να μείνεις μοναχά εσύ και η οθόνη, συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου είχε λείψει η όλη εμπειρία του κινηματογράφου μέσα στο φυσικό του περιβάλλον. Ακόμα και με τη νέα αποστειρωμένη πραγματικότητα έκεκα των πανδημιών και μεταλλάξεων και με τα πιστοποιητικά ανά χείρας να περνούν από εξονυχιστικό έλεγχο, με τις μάσκες φορεμένες μέχρι τα μάτια και τις απαιτούμενες αποστάσεις ασφαλείας, έστω κι έτσι, η όλη εμπειρία της τέχνης του κινηματογράφου παραμένει για μένα μαγική κάθε φορά. Πόσο μάλλον, όταν όλη αυτή η μαγεία βρήκε την εκπλήρωσή της σε μια ταινία που περίμενα πολύ καιρό να παρακολουθήσω και που με αποζημίωσε νομίζω με τον καλύτερο τρόπο.

Από την πρώτη λήψη μέχρι την τελευταία, ο Άνθρωπος του Θεού είχε κάτι το διαφορετικό, έφερε αυτό που έλειπε κατά τη γνώμη μου από την θεματολογία του ελληνικού πρωτίστως κινηματογράφου, ένα κενό που κανείς δεν είχε το θάρρος να καλύψει ως τώρα. Ένας άγιος της Ορθοδοξίας γίνεται θέμα κινηματογραφικής ταινίας, ένας άγιος του εικοστού αιώνα, σύγχρονος όπως κι εμείς, μέσα στο ίδιο κοινωνικό περιβάλλον με το δικό μας, με τα προβλήματα που ο ίδιος αντιμετώπισε στη ζωή του, τις αδικίες, τα παιχνίδια εξουσίας, τη ζήλια, τον φθόνο, τον ανταγωνισμό, που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ο καθένας μας. Η διαφορά ωστόσο ανάμεσα σε εκείνον με έναν κοινό καθημερινό άνθρωπο με τις αντίστοιχες δυσκολίες και συνθήκες γίνεται διακριτή στον τρόπο αντιμετώπισης του αγίου, στις επιλογές που δεν υιοθέτησε, τις προτεραιότητες που δεν υπερασπίστηκε, μόνο διατήρησε τις ορθόδοξες αρχές και αξίες, την πίστη του στον Θεό και την πνευματικότητά του ως το τέλος. 

Το περιβάλλον είναι πάντα αφιλόξενο γιατί ο κόσμος είναι γενικά ένα εχθρικό αφιλόξενο περιβάλλον, κυρίως για ανθρώπους αγνούς, πνευματικούς και αγίους σαν τον Άγιο Νεκτάριο, ανθρώπους της πίστης και της ορθοδοξίας, ανθρώπους που ακολουθούν το θέλημα του Κυρίου και μιμούνται την πορεία του στις κακουχίες, τα ραπίσματα, τον εμπαιγμό, τον Γολγοθά, τη σταύρωση. Ο Άγιος Νεκτάριος θα μπορούσε να ήταν στην κορυφή της ιεραρχικής κλίμακας, ωστόσο επέλεξε την κλίμακα του Ιωάννη του Σιναΐτη, αυτή των αρετών και των ασκητικών αγώνων, της ανθρωπιάς, της μακροθυμίας, της προσφοράς και της συγχώρησης. Θα μπορούσε να έχει στα πόδια του τον κόσμο, προτίμησε όμως τον ουρανό. Θα μπορούσε να γίνει λύκος, επέλεξε όμως να γίνει αμνός. Επέλεξε τον ορθόδοξο τρόπο της θυσίας και της αυταπάρνησης, επέλεξε τον τρόπο του Χριστού.

Λιτά γυρισμένη, δωρικοί χαρακτήρες, μετρημένο σενάριο, ήσυχη υποκριτική, χωρίς εντυπωσιασμούς και κορώνες, προσγειωμένη και βαθιά εκφραστική, η ταινία μου μίλησε κυρίως μέσα από όλα αυτά που δεν ειπώθηκαν, αφήνοντας στην άκρη ηθικολογίες και θεολογισμούς, κάτι που νομίζω ότι κέρδισε τελικά τον κόσμο, εμένα πάντως σίγουρα. Είναι πράγματι εντυπωσιακός ο μεγάλος αριθμός των εισιτηρίων που κόπηκαν από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες προβολής της ταινίας κι αυτό θα μπορούσε να δίνει ένα ηχηρό μήνυμα στους παραγωγούς, και γενικά στον χώρο της τέχνης και του κινηματογράφου να στρέψουν την προσοχή τους σε μια θεματολογία περισσότερο αυθεντική και πνευματική και ανεξάντλητη, σίγουρα πιο κοντά στις ρίζες μας και την ταυτότητά μας, μια αλήθεια που ο σημερινός μπερδεμένος άνθρωπος έχει ίσως περισσότερο ανάγκη από ποτέ. 

Με αγάπη,

Εύα 💗

******

----- η φωτό είναι από εδώ.