Η σιωπή των τσαρουχιών

2. ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, «ΕΛΛΑΔΑ»

(Οχτώβρης 1940)

Ακέρια η γης εσείστηκε κι εβρόντηξε όλη η πλάση –

μια φούχτα άνθρωποι ανίσκιωτοι, μες σε μια φούχτα τόπο,

κάτι σπασμένα μάρμαρα, κάτι φαρδιά πλατάνια,

μόνο μπαρούτι τους το φως και σκάγια τους οι ελιές τους

και δίπλα τους η Παναγιά, κι η Λευτεριά μπροστά τους

να φέγγει απ’ το βαθύ καημό κι απ’ τα πορτοκαλάνθια.

Κι εκεί, στου δρόμου το σταυρό, στο μυστικό δαφνώνα,

να οι Θερμοπύλες έτοιμες, να και το Εικοσιένα,

όρθια τ’ αλέτρια κι οι πηγές, όρθιοι κι οι αποθαμένοι,

η Ελλάδα η μυριοπίκραντη με τα γαλάζια μάτια,

μ’ ένα σταμνί στην κεφαλή, μ’ ένα σπαθί στο χέρι,

κι απάνου στο χωμάτινο σπασμένο κεραμίδι

δυο καρβουνάκια κόκκινα κι ένα κουκκί λιβάνι,

η φλόγα της καλής αντρειάς, του δίκιου ο δυναμίτης –

κι ακέρια η γης εβρόντηξε κι ο κόσμος εφωτίστη.

***

Σήμερα διάβασα ότι ο ήχος που παράγεται από το σύρσιμο των τσαρουχιών όταν εφάπτουν στη γη κατά τη διάρκεια του βηματισμού στην παρέλαση είναι το μήνυμα που στέλνουν οι ζωντανοί στους νεκρούς πεσόντες που τους λένε ότι είμαστε εδώ, διάδοχοι και συνεχιστές σας και ότι ο αγώνας συνεχίζεται.

 ---
* Το ποίημα του Ρίτσου το βρήκα εδώ.

** Η φωτό είναι από εδώ, επεξεργασμένη ελαφρώς από την γράφουσα.