Πολλά είναι αυτά που αντιτίθενται με το ύφος του blog. Είναι τέχνη κοσμική, είναι κυρίως αυτοπροσωπογραφίες, η καλλιτέχνιδα είναι καθαρόαιμη αριστερή, άρα επαναστάτρια, άρα αντικομφορμίστρια, φεμινίστρια και ό,τι άλλο μπορείς να σκεφτείς επ' αυτού.
Δεν στέκομαι στα ιδεολογικά της κρεσέντο, ήταν και η εποχή τέτοια στην οποία έζησε, μια εποχή επαναστάσεων ανά τον κόσμο, παρόλο που δεν με βρίσκουν σύμφωνη, ούτε και στη στάση ζωής της με τις όποιες προσωπικές και διαπροσωπικές επιλογές που έκανε, που και εκείνα με βρίσκουν κάθετα απέναντι.
Όμως, είναι η Φρίντα. Η δική μου Φρίντα, με την οποία έχω ταυτιστεί πολύ περισσότερες φορές από όσες ίσως θα ήθελα. Γνώριμος συγκάτοικος ο πόνος, όμως η Φρίντα του έδωσε πρόσωπο, σχήμα και μορφή. Του έδωσε χρώμα και τον απέταξε. Απέταξε τον πόνο, όπως απέταξε και τον φόβο του θανάτου. Απέταξε τη δειλία, το τι θα πει ο κόσμος. Την λάτρεψα γι' αυτό. Όταν φτάνεις κοντά στα σκαλοπάτια του θανάτου, αυτό που "θα πει ο κόσμος" λίγο σε ενδιαφέρει πλέον. Γιατί εκεί κοντά, μια ανάσα απόσταση από το κατώφλι, δεν υπάρχει ομίχλη, δεν υπάρχει παραπέτασμα και βλέπεις πλέον καθαρά τα πάντα, τους ανθρώπους, τη ζωή, τον χρόνο, όλα στα αληθινά τους χρώματα και τις αρχέτυπες αλήθειες που ξεπερνούν τις περιορισμένες δυνατότητες του ανθρώπινου νου. Αυτή την αλήθεια γνώρισα στη Φρίντα Κάλο, αυτή την ανόθευτη καθάρια αλήθεια που όλοι μας αναζητούμε και σπανίως βρίσκουμε.
Όμως η Φρίντα είναι η δική μου Φρίντα. Έχει πονέσει όσο λίγοι, σωματικά και ψυχικά. Σκέψου τις κάπου 38 εγχειρήσεις στις οποίες έπρεπε να υποβληθεί προκειμένου απλά να μπορεί να ζει, τον πόνο που συζούσε μαζί της και που είχαν γίνει πρακτικά συγκάτοικοι. Ζωή να σημαίνει πόνος και πόνος ζωή. Ή θάνατος. Ή και τα δύο μαζί. Ο πόνος είχε καθορίσει τα πάντα στη ζωή της, δεν γίνεται αλλιώς, τον χαρακτήρα της, τον εαυτό της, τις σχέσεις με τους γύρω της. Και αυτό τον πόνο, η Φρίντα Κάλο, η μεξικανή ζωγράφος με τον τόσο προσωπικό χαρακτήρα, τον μετουσίωσε σε δημιουργία και τέχνη. Έκανε τον πόνο της σφραγίδα και στιγμάτισε την ιδιοσυγκρασία της, αυτή την αδέσμευτη, την επαναστατική, την αληθινή. Σαν απάντηση σε όλα αυτά που της στέρησε η χαρά της ζωής; Σαν εκδίκηση;
Όχι η δική μου Φρίντα. Πήρε όλη την ασχήμια της κατάστασης που αναγκάστηκε να επωμιστεί χωρίς να φταίει, κέρδισε τον "άτυχο κλήρο", όπως λένε συνήθως οι γιατροί όταν σηκώνουν τα χέρια ψηλά, και όλα αυτά τα μίζερα και σκοτεινά τα μετέτρεψε σε χρώματα εκρηκτικά πάνω στον καμβά, αλλά και μέσα στο σπίτι της, το διάσημο πλέον casa azul, το λουλακί σπίτι, τον μικρό της επίγειο παράδεισο και πάνω στα πλουμιστά παραδοσιακά μεξικάνικα ρούχα της, και τα πολύπλοκα εξωτικά χτενίσματά της και τα τεράστια κοκκάλινα κολιέ και πελώρια δαχτυλίδια της. Μια παιδική χαρά χρωμάτων που ωστόσο πλαισίωναν τόσο αντιθετικά το σταθερά σοβαρό της πρόσωπο, το διαπεραστικό βλέμμα που μιλά κατευθείαν στην ψυχή παραγκωνίζοντας τα δήθεν, τα γιατί και τα επειδή.
Όμως, είναι η Φρίντα. Η δική μου Φρίντα, με την οποία έχω ταυτιστεί πολύ περισσότερες φορές από όσες ίσως θα ήθελα. Γνώριμος συγκάτοικος ο πόνος, όμως η Φρίντα του έδωσε πρόσωπο, σχήμα και μορφή. Του έδωσε χρώμα και τον απέταξε. Απέταξε τον πόνο, όπως απέταξε και τον φόβο του θανάτου. Απέταξε τη δειλία, το τι θα πει ο κόσμος. Την λάτρεψα γι' αυτό. Όταν φτάνεις κοντά στα σκαλοπάτια του θανάτου, αυτό που "θα πει ο κόσμος" λίγο σε ενδιαφέρει πλέον. Γιατί εκεί κοντά, μια ανάσα απόσταση από το κατώφλι, δεν υπάρχει ομίχλη, δεν υπάρχει παραπέτασμα και βλέπεις πλέον καθαρά τα πάντα, τους ανθρώπους, τη ζωή, τον χρόνο, όλα στα αληθινά τους χρώματα και τις αρχέτυπες αλήθειες που ξεπερνούν τις περιορισμένες δυνατότητες του ανθρώπινου νου. Αυτή την αλήθεια γνώρισα στη Φρίντα Κάλο, αυτή την ανόθευτη καθάρια αλήθεια που όλοι μας αναζητούμε και σπανίως βρίσκουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου