Η πρώτη Καινή Διαθήκη που πέρασε το κατώφλι του σπιτιού ήταν χάρη στον μεγάλο μου γιο, όταν του ζητήθηκε από το σχολείο να αγοράσει μία για το μάθημα των θρησκευτικών. Την είχα ξεφυλλίσει θυμάμαι να δω περί τίνος πρόκειται. Την προσπέρασα. Λίγα χρόνια αργότερα, σε αγώνα ποδοσφαίρου του μικρού μου γιου, ο πατέρας ενός συμμαθητή του και δικός μας οικογενειακός φίλος μου είπε το εξής: "Πώς γίνεται εσύ που σου αρέσει τόσο το διάβασμα να μην έχεις διαβάσει ποτέ κάτι θεολογικό; Ούτε καν την Αγία Γραφή;"
Ούτε καν την Αγία Γραφή; Άρχισα να προβληματίζομαι. Είχε δίκιο. Ήμουν Χριστιανή Ορθόδοξη και δεν είχα διαβάσει καν την Αγία Γραφή. Παρόλο που με προβλημάτισε για αρκετές μέρες, δυστυχώς για μένα, και πάλι προσπέρασα. Ο λόγος ήταν απλός: Θεωρούσα ότι δεν είχα τίποτε να πάρω από τη Βίβλο, αφού όλες οι ιστορίες της μου ήταν λίγο ως πολύ γνωστές: Αδάμ και Εύα, παράδεισος και κόλαση, κιβωτός του Νώε, 10 Εντολές (τις ήξερα κι αυτές), Μωυσής, Αβραάμ, προφήτες, Απόστολοι, Ευαγγέλια, Πράξεις, Επιστολές, Ιησούς, σωτηρία, Αποκάλυψη.
Ορίστε. Τα ήξερα όλα. Άρα ποιο το νόημα να χάσω τον χρόνο μου με το να τα διαβάζω; Αφού τα ήξερα. Μέγα λάθος, όπως αποδείχτηκε πολύ αργότερα.
Πρέπει όμως να σημειώσω ότι, παρόλο που είχα αυτή τη λανθασμένη άποψη για τα θρησκευτικά πράγματα, από πάντα η έννοια του θείου με συγκινούσε πολύ. Πιο πολύ σαν ιδέα όμως, παρά σαν βίωμα. Είχα από πάντα τον φόβο του Θεού μέσα μου και πάντα, ό,τι κι αν έκανα στη ζωή μου, υπήρχε αυτό το ηθικό φρένο, η διάκριση του σωστού και του λάθους, η διάθεση να ευχαριστήσω τον Θεό, παρόλο που προσωπική επικοινωνία μαζί Του, δεν υπήρχε. Από μένα, τουλάχιστον. Με αυτό ως δεδομένο ωστόσο, ότι ήμουν μια καλή χριστιανή, παρόλο που δεν πήγαινα μεν στην εκκλησία και δεν είχα διαβάσει σχεδόν τίποτα από γραφές και πατερικά κείμενα κτλ. και γενικώς δεν έμπαινα σε λεπτομέρειες, αλλά τηρούσα τις εντολές όσο μπορούσα, πίστευα ότι ήμουν εντάξει.
Η στροφή ήρθε στο πανεπιστήμιο, όταν γνώρισα μια κοπέλα που ασχολούνταν αρκετά με τα εκκλησιαστικά, την ορθοδοξία και τα σχετικά. Ήταν η πιο λιγομίλητη της παρέας. Η πιο φιλική. Δεν είχε να πει κακή κουβέντα για κανέναν. Και πάντα πρόθυμη να βοηθήσει όλο τον κόσμο. Ήταν ο χαρακτήρας της που με κέρδισε. Δεν αγκομαχούσε για τίποτα, πάντα έλεγε δόξα τω Θεώ για όλα, ακόμα και μέσα σε τρικυμίες και φουρτούνες που έρχονταν με τα χρόνια μέσα στο ΕΑΠ. Η Κατερίνα δεν παραπονιόταν ποτέ. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, ήξερε πως όλα θα πάνε καλά. Δεν το ήλπιζε, το ήξερε. Και πάντα έβγαινε αληθινή.
Η Κατερίνα λοιπόν ήταν ο λόγος που αποφάσισα να μπω σε αυτό τον χώρο, τον πνευματικό. Η Κατερίνα με βοήθησε να ξεκινήσω. Μου έδωσε ένα βιβλίο για τον μοναχό (Άγιο σήμερα) Παΐσιο. Το διάβασα. Πήγαμε παρέα στον Άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα να προσκυνήσουμε. Είδα την κατάνυξή της στη Θεία Λειτουργία. Το θαύμασα αυτό. Το ήθελα κι εγώ αυτό, αυτή τη σχέση με τα θεία, με τον Θεό, αυτό το δόσιμο και την πίστη. Τα ήθελα και για μένα.
Έτσι ξεκίνησε το οδοιπορικό μου στον δρόμο του Χριστού. Άτσαλα, επιπόλαια, λίγο επιφυλακτικά, λίγο φοβισμένα. Δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Δεν είχα ιδέα τι έψαχνα. Ήξερα όμως ότι αυτό που υπήρχε εκεί, αν υπήρχε, το ήθελα για μένα όσο τίποτα στον κόσμο. Ήθελα να μάθω τη θρησκεία μου πριν την απορρίψω. Ήθελα να ξέρω τι σημαίνει να είμαι Χριστιανή Ορθόδοξη. Τι σημαίνει αυτό για μένα προσωπικά, πώς με επηρεάζει, αν έχει τη δύναμη να το κάνει.
Αυτό βέβαια που πρέπει επίσης να τονίσω γιατί το θεωρώ σημαντικό, είναι ότι ξεκίνησα την αναζήτηση χωρίς αρνητισμό και προκαταλήψεις. Ήμουν ανοιχτή και με καλή πίστη σε ό,τι μου αποκαλυπτόταν στην πορεία. Είχα τη διάθεση να το δω και από αυτή τη σκοπιά, την θεολογική, την θρησκευτική, την ορθόδοξη. Δεν ήμουν προκατειλλημένη.
Ξεκίνησα λοιπόν αυτό το οδοιπορικό με μεγάλη όρεξη και θετική ματιά. Ρωτούσα όποιον ήξερε, άνοιγα συζητήσεις, συμβουλεύτηκα τον βιβλιοπώλη μου που είχε μία αδυναμία σε αυτά, μπήκα στο διαδίκτυο και τα έχασα. Το υλικό ήταν ανεξάντλητο! Ένας κόσμος ολόκληρος, για τον οποίο δεν ήξερα απολύτως τίποτα!
Ντράπηκα πολύ. Ήρθε στο μυαλό μου η κουβέντα του οικογενειακού μας φίλου: "Ούτε καν την Αγία Γραφή;" Ένιωσα σα να με χτύπησε κεραυνός. Είχε έρθει η στιγμή. Μερικές φορές μπορεί στη ζωή μας να ανοίγουν κάποιες πόρτες αλλά εμείς να μην είμαστε έτοιμοι να τις περάσουμε. Έτσι ένιωθα για μένα. Ήρθαν ευκαιρίες και τις προσπέρασα. Δεν ήμουν έτοιμη να τις αρπάξω, παρόλο που ήταν εκεί. Τώρα όμως τα πράγματα είχαν αλλάξει. Τώρα έβλεπα την πόρτα ορθάνοιχτη και με καλούσε να αρπάξω την ευκαιρία. Και έκανα αυτό το σάλτο της πίστης (leap of faith, που λένε και στην Εσπερία). Το ένιωθα μέσα μου να φωνάζει, να το απαιτεί. Ήμουν έτοιμη.
(συνεχίζεται...)
"Εσείς είστε το φως για τον κόσμο. Μια πόλη χτισμένη ψηλά στο βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί."
Ούτε καν την Αγία Γραφή; Άρχισα να προβληματίζομαι. Είχε δίκιο. Ήμουν Χριστιανή Ορθόδοξη και δεν είχα διαβάσει καν την Αγία Γραφή. Παρόλο που με προβλημάτισε για αρκετές μέρες, δυστυχώς για μένα, και πάλι προσπέρασα. Ο λόγος ήταν απλός: Θεωρούσα ότι δεν είχα τίποτε να πάρω από τη Βίβλο, αφού όλες οι ιστορίες της μου ήταν λίγο ως πολύ γνωστές: Αδάμ και Εύα, παράδεισος και κόλαση, κιβωτός του Νώε, 10 Εντολές (τις ήξερα κι αυτές), Μωυσής, Αβραάμ, προφήτες, Απόστολοι, Ευαγγέλια, Πράξεις, Επιστολές, Ιησούς, σωτηρία, Αποκάλυψη.
Ορίστε. Τα ήξερα όλα. Άρα ποιο το νόημα να χάσω τον χρόνο μου με το να τα διαβάζω; Αφού τα ήξερα. Μέγα λάθος, όπως αποδείχτηκε πολύ αργότερα.
Πρέπει όμως να σημειώσω ότι, παρόλο που είχα αυτή τη λανθασμένη άποψη για τα θρησκευτικά πράγματα, από πάντα η έννοια του θείου με συγκινούσε πολύ. Πιο πολύ σαν ιδέα όμως, παρά σαν βίωμα. Είχα από πάντα τον φόβο του Θεού μέσα μου και πάντα, ό,τι κι αν έκανα στη ζωή μου, υπήρχε αυτό το ηθικό φρένο, η διάκριση του σωστού και του λάθους, η διάθεση να ευχαριστήσω τον Θεό, παρόλο που προσωπική επικοινωνία μαζί Του, δεν υπήρχε. Από μένα, τουλάχιστον. Με αυτό ως δεδομένο ωστόσο, ότι ήμουν μια καλή χριστιανή, παρόλο που δεν πήγαινα μεν στην εκκλησία και δεν είχα διαβάσει σχεδόν τίποτα από γραφές και πατερικά κείμενα κτλ. και γενικώς δεν έμπαινα σε λεπτομέρειες, αλλά τηρούσα τις εντολές όσο μπορούσα, πίστευα ότι ήμουν εντάξει.
Η στροφή ήρθε στο πανεπιστήμιο, όταν γνώρισα μια κοπέλα που ασχολούνταν αρκετά με τα εκκλησιαστικά, την ορθοδοξία και τα σχετικά. Ήταν η πιο λιγομίλητη της παρέας. Η πιο φιλική. Δεν είχε να πει κακή κουβέντα για κανέναν. Και πάντα πρόθυμη να βοηθήσει όλο τον κόσμο. Ήταν ο χαρακτήρας της που με κέρδισε. Δεν αγκομαχούσε για τίποτα, πάντα έλεγε δόξα τω Θεώ για όλα, ακόμα και μέσα σε τρικυμίες και φουρτούνες που έρχονταν με τα χρόνια μέσα στο ΕΑΠ. Η Κατερίνα δεν παραπονιόταν ποτέ. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, ήξερε πως όλα θα πάνε καλά. Δεν το ήλπιζε, το ήξερε. Και πάντα έβγαινε αληθινή.
Η Κατερίνα λοιπόν ήταν ο λόγος που αποφάσισα να μπω σε αυτό τον χώρο, τον πνευματικό. Η Κατερίνα με βοήθησε να ξεκινήσω. Μου έδωσε ένα βιβλίο για τον μοναχό (Άγιο σήμερα) Παΐσιο. Το διάβασα. Πήγαμε παρέα στον Άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα να προσκυνήσουμε. Είδα την κατάνυξή της στη Θεία Λειτουργία. Το θαύμασα αυτό. Το ήθελα κι εγώ αυτό, αυτή τη σχέση με τα θεία, με τον Θεό, αυτό το δόσιμο και την πίστη. Τα ήθελα και για μένα.
Έτσι ξεκίνησε το οδοιπορικό μου στον δρόμο του Χριστού. Άτσαλα, επιπόλαια, λίγο επιφυλακτικά, λίγο φοβισμένα. Δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Δεν είχα ιδέα τι έψαχνα. Ήξερα όμως ότι αυτό που υπήρχε εκεί, αν υπήρχε, το ήθελα για μένα όσο τίποτα στον κόσμο. Ήθελα να μάθω τη θρησκεία μου πριν την απορρίψω. Ήθελα να ξέρω τι σημαίνει να είμαι Χριστιανή Ορθόδοξη. Τι σημαίνει αυτό για μένα προσωπικά, πώς με επηρεάζει, αν έχει τη δύναμη να το κάνει.
Αυτό βέβαια που πρέπει επίσης να τονίσω γιατί το θεωρώ σημαντικό, είναι ότι ξεκίνησα την αναζήτηση χωρίς αρνητισμό και προκαταλήψεις. Ήμουν ανοιχτή και με καλή πίστη σε ό,τι μου αποκαλυπτόταν στην πορεία. Είχα τη διάθεση να το δω και από αυτή τη σκοπιά, την θεολογική, την θρησκευτική, την ορθόδοξη. Δεν ήμουν προκατειλλημένη.
Ξεκίνησα λοιπόν αυτό το οδοιπορικό με μεγάλη όρεξη και θετική ματιά. Ρωτούσα όποιον ήξερε, άνοιγα συζητήσεις, συμβουλεύτηκα τον βιβλιοπώλη μου που είχε μία αδυναμία σε αυτά, μπήκα στο διαδίκτυο και τα έχασα. Το υλικό ήταν ανεξάντλητο! Ένας κόσμος ολόκληρος, για τον οποίο δεν ήξερα απολύτως τίποτα!
Ντράπηκα πολύ. Ήρθε στο μυαλό μου η κουβέντα του οικογενειακού μας φίλου: "Ούτε καν την Αγία Γραφή;" Ένιωσα σα να με χτύπησε κεραυνός. Είχε έρθει η στιγμή. Μερικές φορές μπορεί στη ζωή μας να ανοίγουν κάποιες πόρτες αλλά εμείς να μην είμαστε έτοιμοι να τις περάσουμε. Έτσι ένιωθα για μένα. Ήρθαν ευκαιρίες και τις προσπέρασα. Δεν ήμουν έτοιμη να τις αρπάξω, παρόλο που ήταν εκεί. Τώρα όμως τα πράγματα είχαν αλλάξει. Τώρα έβλεπα την πόρτα ορθάνοιχτη και με καλούσε να αρπάξω την ευκαιρία. Και έκανα αυτό το σάλτο της πίστης (leap of faith, που λένε και στην Εσπερία). Το ένιωθα μέσα μου να φωνάζει, να το απαιτεί. Ήμουν έτοιμη.
(συνεχίζεται...)
"Εσείς είστε το φως για τον κόσμο. Μια πόλη χτισμένη ψηλά στο βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί."
~ Κατά Ματθαίον 5:14
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου