Τρεις μέρες στην έρημο του Αγίου Όρους

Πολύ θα ήθελα να μπορούσα, αλλά δεν γίνεται. Είναι το φύλο, βλέπεις, που εμποδίζει. Ίσως και άλλα που εμποδίζουν επίσης, προφανώς.

Μεταφέρω απόσπασμα από ένα βίντεο που ανέβηκε στο you tube και αφορά σε ένα τριήμερο οδοιπορικό στην έρημο του Αγίου Όρους. Υπάρχει έρημος στο Άγιο Όρος; με ρωτάς. Δεν το ήξερα, απαντώ, όμως, υπάρχει. Και ο λόγος να το μεταφέρω εδώ είναι; Θα σου πω: Μου έκανε εντύπωση, όπως μου κάνει πάντα, όταν ασχολούμαι με την ασκητική γενικότερα. Είναι ένα θέμα που με αγγίζει, είναι ένας τόπος που με συγκινεί για αυτό που υπόσχεται κυρίως αλλά όχι μόνο, και τέλος, για να μαθαίνουμε (όσοι ενδιαφέρονται, εννοείται) περισσότερα για τα όσα συμβαίνουν εκεί, να προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε αυτό το κάτι που μας ξεπερνά και μας ξεφεύγει, και που βρίσκεται πάνω από τα κοσμικά και τα εφήμερα. Κι ας λέγονται διάφορα από διαφόρους. Δεν είναι Θεός αυτό που τα λέει κατά την ταπεινή μου άποψη, γι' αυτό πιστεύω πως πρέπει να παραμένουμε σε εγρήγορση. Και να συνεχίζουμε να διάγουμε τον καλό αγώνα όσο μπορούμε και θέλουμε και μας το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, φυσικές και μη.

Γράφει λοιπόν ο προσκυνητής μας στο κανάλι "ο καλός ποιμήν":

"Η ταινία αυτή αφιερώνεται σ' όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και θα το ήθελαν, δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν την εμπειρία μιας επίσκεψης στο Άγιο Όρος. Στους άνδρες που για διαφόρους λόγους δεν μπόρεσαν να βρεθούν ποτέ εκεί... Κυρίως όμως στις γυναίκες που τρέφουν βαθιά αγάπη για το Άγιο Όρος, αλλά ταυτόχρονα και σεβασμό προς το άβατο."

Το κείμενο συνεχίζει:

"Η άκρη της χερσονήσου του Άθω, η απόκρημνη βουνοπλαγιά από το ακρωτήρι Άκραθος κοντά στην πλαγιά Μεγίστης Λαύρας μέχρι και τη σκήτη Μικράς Αγίας Άννης είναι γνωστή ως έρημος του Αγίου Όρους. Τη λένε έτσι γιατί είναι στ' αλήθεια απ' τη φύση της τόπος έρημος, σκληρός, κακοτράχαλος. Μια σειρά από τραχιές, σχεδόν κατακόρυφες πλαγιές, δύσβατες και συχνά απροσπέλαστες, που τις αυλακώνουν χαράδρες απότομες, σχισμάδες στα βράχια απλησίαστες.
Αυτή η απόκοσμη μεριά στο Περιβόλι της Παναγιάς είναι ίσως η μοναδική γωνιά της γης όπου κρατά ζωντανή την πρωτοχριστιανική παράδοση των ερημιτών της Αιγύπτου, του Σινά και της Παλαιστίνης. Είναι το μέρος όπου ασκητεύουν οι πιο ανυποχώρητοι και σκληροτράχηλοι αγωνιστές του Μοναχισμού, ακούραστοι, ταπεινοί Άτλαντες της Ορθοδοξίας. Ψυχές που έχουν τρωθεί από τον θείο έρωτα τόσο βαθιά και καθοριστικά, ώστε απαρνήθηκαν, όχι μόνο τον κόσμο με τις χαρές και τα θέλγητρά του, αλλά και αυτήν ακόμα την κοινοβιακή ζωή του Μοναστηριού, για να βιώσουν την τέλεια ησυχία, την απόλυτη αφοσίωση στο Θεό, απογυμνωμένοι από τις φροντίδες του κόσμου, αλλά κι απ' αυτές τις στοιχειώδεις ανάγκες της σιγικής ύπαρξης.
Ερημίτες ταγμένοι με αυταπάρνηση, ριγμένοι με πάθος στον αγώνα της αδιάλειπτης νοερής προσευχής, της προσευχής που θα τους φέρει στη θέωση εκεί, στ' ακροτελεύτια σύνορα, στις εσχατιές του ενθάδε προς το επέκεινα.
Αν ο προσκυνητής, πατώντας το Άγιον Όρος, νιώσει μια κατάνυξη όμοια μ' αυτή που τον πλημμυρίζει μέσα σε μια εκκλησιά, τότε σίγουρα θα κυριευθεί από το δέος που θα νιώσει καθώς η ματιά του θα διαβεί την Πύλη του ιερού της σαν φτάσει στο κατώφλι της ερήμου. Γιατί σ' αυτόν τον τόπο τον μυστηριακό είναι αυτή η γωνιά του το επίκεντρο όπου το μυστήριο αναδύεται σε μέτρα υπερθετικά.
Αυτός είναι ίσως κι ο πιο σημαντικός λόγος που κάνει τους προσκυνητές να έλκονται από την έρημο του Άθου. Δεν είναι σίγουρα ο μόνος, είναι κι η επιθυμία να αντικρίσεις από κοντά κελιά κρεμασμένα στους βράχους, σε σπηλιές πραγματικές αετοφωλιές. Η ελπίδα ν' ανταμώσει σε αγιασμένες ασκητικές μορφές που πάνω τους καθρεφτίζεται η Θεία Χάρις, η λαχτάρα ν' ακούσεις δυο λόγια απλά, ταπεινά αλλά σοφά, βγαλμένα μέσα από την καρδιά σαν γέννημα Πνεύματος Αγίου."

Αυτή είναι η αρχή της αφήγησης, με το προσκύνημα να συνεχίζεται με σκέψεις και εικόνες πλούσιες από έμπνευση και Άγιον Όρος, για όποιον θέλει να το παρακολουθήσει.

Επιτρέψτε μου όμως να πω εδώ τι σημαίνει για μένα Άγιον Όρος, μιας και αυτό είναι στην ουσία το θέμα της ανάρτησης.

Το Άγιο Όρος για μένα είναι ένας κόσμος έξω από τον κόσμο που πάντα με προσέλκυε με τις αρχές που τον διέπουν και που τον βρίσκουν αποστομωτικά αντίθετο προς το status quo του κόσμου τούτου. Στερήσεις, κακουχίες, αυταπάρνηση, που όμως για τους ίδιους τους ασκητές είναι δώρα Θεού που τα δέχονται και τα υπομένουν σαν ευλογία, ευεργετικά και ευχαριστήρια. Πόση δύναμη κρύβεται μέσα στις ασκητικές μορφές που περιδιαβαίνουν σιωπηλά τα απόκρημνα μονοπάτια, δεν θα το μάθουμε πιθανόν ποτέ, εγώ τουλάχιστον. Βλέπω ωστόσο καθαρά την εκ διαμέτρου αντίθεση των ασκητικών μορφών των αγίων μας που ξετυλίγουν το κουβάρι του βίου τους μέχρι και σήμερα, με τους δυτικόφερτους παχουλούς Αγιο-Βασίληδες με τα κατακόκκινα μάγουλα έτοιμα να εκραγούν και που έχουν κατακλύσει λόγω των γιορτών τις βιτρίνες των καταστημάτων, χωρίς να αφήνουν ωστόσο κανένα νόημα πίσω τους για μένα, καμία διδαχή.

Εκείνοι όμως, οι σημερινοί άγιοι, είναι διαφορετικοί, απόκοσμοι, αλλά τόσο οικείοι. Η παρουσία τους με τα σκαμμένα πρόσωπα και τα φθαρμένα ράσα, τα λίγα λόγια που ξεστομίζουν στα διαλείμματα της σιωπής τους, εκπέμπουν με έναν τρόπο μυστηριακό όλη τη Χάρη του Θεού. Αγάπη υπερκόσμια που λίγο αν πεις ότι γρατζουνάς ένα ίχνος χαραμάδας πάνω στην επιφάνεια του αψεγάδιαστου στυλ σου, φωτίζεται με φως διαφορετικό και μυστήριο, ένα φως ιλαρό που φτάνει νικητής ακόμα και στο σκοτεινότερο κελί της κοσμικής ύπαρξής μας.

Δρόμοι μοναχικοί, κι όμως, παγκόσμιοι, δρόμοι οικουμενικοί που γεφυρώνουν γη και ουρανό. Και τόσο δοτικοί! Μόνο να δίνουν ξέρουν. Η αδιάλειπτη προσευχή των μοναχών και των ασκητών, παρ' όλη την απομόνωσή τους στις παρυφές του κόσμου, ακουμπάνε τον καθέναν μας και όλους, την ανθρωπότητα, τα έθνη, το μεγαλείο της αγάπης, την ειρήνη του κόσμου και την ειρήνη των ανθρώπων και που όλοι μας βαθιά μέσα μας ποθούμε και λαχταράμε και ελπίζουμε.

Κάποιος να προσεύχεται για σένα, για το καλό της ανθρωπότητας και το δικό σου, για την ειρήνη και την αποκατάσταση, για τη σωτηρία... Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο αλτρουιστικό από αυτό που συμβαίνει στις κυψέλες της Ορθοδοξίας, στα μοναστήρια, στα ασκηταριά, στις σκήτες, στα κελιά, στο Άγιον Όρος...

Θα ήθελα να μπορούσα να το επισκεφτώ, να προσκυνήσω στο Περιβόλι της Παναγιάς, της Κυράς του Αγίου Όρους, όμως το φύλο δε μου το επιτρέπει. Αλλά, όπως λέει και ο άντρας μου, για όλα υπάρχει μια δικαιολογία... Ίσως να είναι για καλό. Γιατί το έργο που γίνεται εκεί, στο "επέκεινα" που λέει και ο προσκυνητής μας στην αφήγησή του, εκεί, στο επέκεινα μπορεί η προσευχή να επιβιώσει αδιάλειπτα, ασταμάτητα και δυνατά, ισχυρή μέσα στη σιωπή της. Τόσο ισχυρή και άμεση, που μπορεί να φτάσει σαν σε ασύρματο, όπως συνήθιζε να λέει ο άγιος Παΐσιος, απευθείας και χωρίς παρεμβολές ως το αυτί του Θεού. Αμήν.

Με αγάπη,

Εύα 💗


*******

Το βιντεάκι-προσκύνημα στο Άγιον Όρος μπορείτε να το παρακολουθήσετε ολόκληρο εδώ.

*******

Η φωτογραφία είναι λήψη από τον υπολογιστή με κάποιες δικές μου αισθητικές παρεμβάσεις.

Πλάνα αντιγραφής Γραφής (ή: "scripture writing plans")

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

Σήμερα θέλω να μιλήσουμε λίγο για το όφελος που έχει σε κάποιον χριστιανό όταν κάθεται ο ίδιος και γράφει τις γραφές. Θα μου πείτε, αφού τα βλέπουμε γραμμένα στο βιβλίο, ποιο το νόημα; Καθόμαστε τα διαβάζουμε, κλείνουμε τη Βίβλο μας και μετά από λίγο, πόσα από αυτά που διαβάσαμε τα θυμόμαστε;
Όχι ιδιαίτερα πολλά, αν με ρωτήσετε για μένα. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ λίγα αυτά που μπορώ να πω ότι τα θυμάμαι.

Το δοκίμασα κι εγώ να διαβάσω την Αγία Γραφή από την αρχή ως το τέλος. Έναν χρόνο μου πήρε και ήμουν περήφανη που τα κατάφερα και την ολοκλήρωσα. Αν όμως μου πείτε τι θυμάμαι από τις αμέτρητες σελίδες που διάβασα - τις περισσότερες επί τροχάδην - ομολογώ ότι δεν ήταν και ιδιαίτερα πολλές. Κάποια βιβλία (τα περισσότερα, ειδικά από την Παλαιά Διαθήκη) δεν τα θυμάμαι σχεδόν καθόλου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η Αγία Γραφή δεν διαβάζεται σαν μυθιστόρημα.

Ωστόσο, κάτι συνέβαινε περιστασιακά που μου έδινε μια υποψία ότι κάτι γίνεται πιο σωστά ορισμένες φορές από κάποιες άλλες. Ήταν στα αποσπάσματα στα οποία στεκόμουν περισσότερο και σκεφτόμουν περισσότερο πάνω σε αυτά. Αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι όποτε καθόμουν με χαρτί και με μολύβι να αντιγράψω μέρη του ιερού κειμένου, αυτά τα θυμόμουν περισσότερο. Όχι κατά λέξη, είμαι πολύ μακριά ακόμα από αυτό, αλλά μπορώ να πω ότι θυμόμουν το νόημά τους, την κεντρική ιδέα τους, αυτό που μου έμενε και μετά το τέλος της ημέρας. Κι επειδή το είδα στην πράξη ότι δούλευε περισσότερο με αυτό τον τρόπο, είπα να το εφαρμόσω.

Γιατί συμβαίνει αυτό; θα μου πείτε. Γιατί εγώ προσωπικά μόνο έτσι λειτουργώ. Αν δεν τα γράψω, δεν τα θυμάμαι. Αξίωμα που ορίζει τη ζωή μου. Το κάνω στις ατζέντες μου, στα ημερολόγιά μου, το έκανα στη σχολή μου όταν έπρεπε να απομνημονεύσω πολλά πράγματα και σε περιορισμένο χρόνο, όταν έδινα εξετάσεις, το κάνω από πάντα. Για να το θυμηθώ, πρέπει να το γράψω.

Όταν έπεσα πάνω στα μηνιαία προγράμματα αντιγραφής όπου αναρτώνται κατά καιρούς στο διαδίκτυο, το έψαξα περισσότερο. Αυτή η μέθοδος μου άρεσε πολύ γιατί μου ταίριαζε και πολύ. Επειδή μου αρέσει να γράφω. Αυτό που συνήθιζα να κάνω ήταν αυτό που μου κέντριζε το ενδιαφέρον, καθόμουν και το έγραφα, είτε σε κάποιο αδέσποτο κομμάτι χαρτί ή στα τετράδιά μου. Το πρόβλημα ήταν ότι χάνονταν ανάμεσα στα τόσα άλλα που καταγράφονταν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Δεν υπήρχε μέθοδος, αν και μου άρεσε πολύ που αφιέρωνα λίγο από τον χρόνο μου στο να μείνω για λίγο πάνω στο κείμενο και να εντρυφήσω σε αυτό.

Αυτό που κάνουν τα μηνιαία προγράμματα αντιγραφής του ιερού κειμένου, είναι ότι επιλέγεται ένα θέμα που πλαισιώνει τα αποσπάσματα. Ο ένας μήνας π.χ. είναι αφιερωμένος στο θέμα της φιλανθρωπίας, ο άλλος της συγχώρησης, ή της αγάπης ή της εικόνας της γυναίκας από την σκοπιά της Αγίας Γραφής κ.ο.κ. Με ενδιέφερε πολύ αυτό, γιατί αυτό που γίνεται είναι μια επιλογή των σημαντικότερων από τα εδάφια της Αγίας Γραφής που αφορούν σε συγκεκριμένο θέμα κάθε φορά προς εμβάθυνση και εστιάζουν σε αυτό. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν διαβάζουμε τα κεφάλαια ολοκληρωμένα. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε το τι συμβαίνει μέσα στο ιερό κείμενο από την αρχή ως το τέλος, ώστε να έχουμε μια πλήρη άποψη. Αυτό που κάνουν τα πλάνα γίνεται σε παράλληλο χρόνο, αφού βοηθούν επικουρικά στο να μπορούμε πιο εύκολα να εστιάσουμε σε συγκεκριμένα θέματα κάθε φορά ανά μήνα.

Μετά από κάποιες εφαρμογές και στην πράξη, αποφάσισα να δημοσιεύσω ένα από τα τρέχοντα προγράμματα αντιγραφής για όποιον θέλει να ακολουθήσει μαζί μου για το μήνα Δεκέμβριο. Το συγκεκριμένο το εντόπισα σε ένα γκρουπ στο Facebook που παρακολουθώ και που στέλνει κατά καιρούς διάφορα τέτοια πλάνα αντιγραφής. Το ότι δεν αναφέρεται στην τρέχουσα χρονιά δεν μας ενδιαφέρει, αφού ξέρουμε το αντικείμενο που διαπραγματεύεται και η δουλειά έχει γίνει και τη βρίσκουμε έτοιμη να αναλάβουμε δράση. Προσωπικά, λέω να τα ενσωματώσω στο πλαννεράκι μου, μία ατζέντα ντοσιέ με κρίκους, στην οποία σημειώνω τα τρέχοντα της ημέρας, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα γιατί έχω κι ένα άλλο μεγαλύτερο για περισσότερο χώρο, οπότε θα το σκεφτώ και θα δω πώς θα με βολέψει καλύτερα. Εδώ λοιπόν λέω να ακολουθήσω το πρόγραμμα του μήνα που μας έρχεται. Το σκέφτομαι έτσι, για να μπορώ να βλέπω το ιερό κείμενο και κατά τη διάρκεια της μέρας μου, ώστε να μπορώ να στέκομαι σε αυτό όποτε βρίσκω λίγα λεπτά, να το διαβάζω, να το σκέφτομαι και να διαλογίζομαι σε αυτό καθ' όλη τη διάρκεια του μήνα μέχρι να ολοκληρωθεί το θέμα του. Αν συνεχίσει να μου αρέσει αυτή η μέθοδος, σίγουρα θα τη συνεχίσω. Γιατί το γράψιμο, όπως και το διάβασμα άλλωστε, είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου, με εκφράζουν, τη βρίσκω μαζί τους (που λέει κι ο γιος μου)  και - ως εκ τούτου - δεν τα βαριέμαι ποτέ.

Γιορτινός ο Δεκέμβριος με τα όποια προβλήματά του και σε αντίσταση αυτών, τα στολίδια αρχίζουν να γεμίζουν τις βιτρίνες και τα φωτάκια να λαμποκοπούν ανάμεσα στις χριστουγεννιάτικες μπάλες του δέντρου. Μαζί με τη χαρά των γιορτών ας αφιερώσουμε και λίγο από τον πολύτιμο χρόνο μας για Εκείνον που περιμένουμε να 'ρθει, να σκεφτούμε την ελπίδα, το φως, τη χαρά και να ξαναγεννηθούμε κι εμείς μαζί του, ως καινούργιοι άνθρωποι εν Χριστώ. Αμήν.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Μη τον φοβάσαι τον αέρα

Σκοτείνιασε απότομα κι ένας βοριάς δυνατός άρχισε να λυσσομανάει από νωρίς το μεσημέρι ως αργά τη νύχτα σαρώνοντας φύλλα και κλαδιά. Το πρωί ξημέρωσε χαρά Θεού. 'Ευτυχώς, κανένα τους δεν έσπασε' είπα ελέγχοντας τα φυτεμένα μας. 'Γιατί να σπάσουν;' ήρθε η απάντηση. ΄Καλό τους κάνει ο δυνατός αέρας. Τα βοηθά να ξεπιαστούν, λυγίζουν, τεντώνονται..' 'Σα γυμναστική' τον διέκοψα με αδημονία ενώ βρισκόμουν ήδη μέσα στην εικόνα που μόλις μου είχε ζωγραφίσει. 'Σα γυμναστική' επανέλαβε εκείνος. 'Πώς αλλιώς θα διώξουν από πάνω τους τα άρρωστα κομμάτια τους, τα ξεραμένα φύλλα και κλαδιά;'  '...' ' Μη τον φοβάσαι τον αέρα, μόνο καλό τους κάνει.' '...'

7η Έκθεση Ορθόδοξου Χριστιανικού Βιβλίου 2018

Την αναζητούσα στο διαδίκτυο, μαζί με άλλες εκθέσεις που έτρεχαν παράλληλα και με ενδιέφεραν εξίσου: έκθεση κατοικίας, έκθεση χειροτεχνίας και στην προκειμένη, έκθεση χριστιανικού βιβλίου. Μόνο που η τελευταία για κάποιον λόγο ήταν άφαντη. Δε την είδα να διαφημίζεται πουθενά, παρόλο που επίμονα έψαχνα κάθε τόσο μήπως και την πετύχω, αλλά τίποτα. Υπέθεσα ότι μάλλον δεν θα είχαν σκοπό να τη διοργανώσουν για φέτος.

Εντελώς τυχαία και σε άκαιρο χρόνο και τόπο, βρέθηκε στα χέρια μου το διαφημιστικό φυλλάδιο της έκθεσης. Έληγε την επομένη, οπότε κανόνισα να πάω να την επισκεφτώ. Και πήγα.

Δεν ξέρω αν έφταιγε που την πρόλαβα στην εκπνοή της, αλλά, σε αντίθεση με την προηγούμενη φορά (διαβάστε για τη σχετική ανάρτηση στο άλλο μου blog εδώ), η έκθεση φέτος ήταν υποτονική πολύ. Βασικά, στενοχωρήθηκα που η διοργάνωση δεν είχε και πολλά ενδιαφέροντα να μου δείξει. Λίγες εκδόσεις, που κι αυτές εύκολα τις βρίσκεις στα βιβλιοπωλεία, αυξημένες οι τιμές, ελάχιστοι οι επισκέπτες, πολλή η φασαρία, από τους διοργανωτές κυρίως, και με λυπούσε που όλο αυτό ερχόταν σε αντίθεση με την ατμόσφαιρα που θα περίμενε κανείς να έχει μια έκθεση πνευματικού περιεχομένου όπως αυτή.

Δεν είχε να δω πολλά, έτσι έφυγα νωρίς. Δεν ξέρω... Έφυγα με θλίψη στην καρδιά. Η απογοήτευση, όχι τόσο της έκθεσης αυτής καθαυτής, όσο της γενικότερης περιρρέουσας ατμόσφαιρας της πόλης στον πηγαιμό και μετά, στην επιστροφή, των ανθρώπων της, που διάβαιναν τους δρόμους με σκυμμένο το κεφάλι και σβησμένα βλέμματα, μου έχτισαν ένα αόρατο τείχος θλίψης. Δεν κατεβαίνω συχνά στο κέντρο της Αθήνας πλέον, αλλά η αίσθηση ότι απουσίαζε η αισιοδοξία της ζωής, αυτή που έσφυζε κάποτε αβίαστα, ήταν αισθητή. Μια ακαθόριστη αίσθηση απουσίας που δεν μπορούσα να εντοπίσω. Έλειπε η ελπίδα. Γύρισα στο σπίτι άρρωστη από τη στενοχώρια της απογοήτευσης. Πού πήγε η χαρά της πόλης; Πού πήγε το χαμόγελο; Πώς ζει κανείς χωρίς χαμόγελο; Πώς το ξαναποκτά;

Ένα κολάζ από φωτογραφίες της εικαστικής έκθεσης της ζωγράφου Julia Stankova, εκ Βουλγαρίας που συμμετείχε στη διοργάνωση.

Σας αφήνω με μια παρένθεση πράσινου στην επιστροφή μου για το σπίτι, λίγο, για να ξεγελάσει τη διάθεση.

ΕΛΛΑΣ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

ΝΑ ΠΡΟΦΕΡΕΙ

ΧΩΡΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟ

ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ

ΣΑΤΩΒΡΙΑΝΔΟΣ

Χαραγμένο σε μια μαρμάρινη προτομή κάποιου που αγάπησε τη χώρα, πληγωμένη και ταλαίπωρη από τα απανωτά γκράφιτι του σήμερα.

Δεν είχε κόσμο στην έκθεση. Αλλά, τουλάχιστον, υπήρχε έκθεση. Τουλάχιστον, κάποιοι κινήθηκαν να τη διοργανώσουν και κάποιοι ενδιαφέρθηκαν και πήγαν. Είναι κι αυτό κάτι. Μια σπίθα ελπίδας.

Αυτή την σπίθα επιλέγω να κρατήσω, για αυτήν τη σπίθα θα πάω και του χρόνου (πρώτα ο Θεός) και με αυτήν τη σπίθα της ελπίδας, σας χαιρετώ.

Μέχρι την επόμενη φορά

Με αγάπη,

Εύα 💗

Ένα ερωτικό γράμμα

Περαχώρα

Έχει ειπωθεί κατά καιρούς ότι η Αγία Γραφή είναι ένα ερωτικό γράμμα, ένα γράμμα αγάπης του Θεού προς το πιο αγαπημένο του δημιούργημα, αυτό με το οποίο ασχολήθηκε περισσότερο από όλα τα άλλα και το μόνο που θέλησε να του μοιάζει κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση, τον άνθρωπο. Στη Γένεση, το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής, αναφέρονται διάφορα πράγματα σχετικά με τη δημιουργία του κόσμου. Μου έκανε εντύπωση η επιλογή των ρημάτων. Όταν ο Θεός δημιούργησε π.χ. το φως ή τον ουρανό και τη γη ή τα φυτά κτλ. χρησιμοποιείται το ρήμα "είπε", έδωσε δηλαδή εντολή "ας γίνει φως" και έγινε το φως.

Στη δημιουργία του ανθρώπου, που τον άφησε τελευταίο, αλλάζει η περιγραφή. Κατ' αρχάς το εγώ γίνεται εμείς "Και είπε ο Θεός: ας κάνουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική μας εικόνα, σύμφωνα με τη δική μας ομοίωση" (Γέν. 1:6), υποδηλώνοντας από τους πρώτους στίχους της Αγίας Γραφής την Τριαδικότητα της θεϊκής υπόστασης. Υπάρχει μια παρερμηνεία πάνω σε αυτό το ζήτημα, αφού επικρατεί μια άποψη ότι ο Ιησούς και το Άγιο Πνεύμα δεν εμφανίζονται παρά μόνο στην Καινή Διαθήκη, όμως σε πολλά σημεία της Παλαιάς Διαθήκης υπάρχει αυτός ο πληθυντικός που το ανατρέπει.

Δεύτερο σημείο που παρατηρούμε αλλαγή στην περιγραφή είναι όταν ο Θεός σκύβει, παίρνει χώμα από τη γη και με τα χέρια του πλάθει το σώμα του πρώτου ανθρώπου, του Αδάμ. Στη συνέχεια, εμφυσεί στα ρουθούνια του πνοή ζωής και ο άνθρωπος γίνεται ζωντανό ον.
Λίγο πιο κάτω, βλέπουμε πάλι τον Θεό να βάζει τον Αδάμ σε βαθύ ύπνο και να σμιλεύει την πρώτη γυναίκα της ανθρωπότητας, την Εύα, από το πλευρό του.

Τι παρατήρησα, λοιπόν; Ότι στη δημιουργία του κόσμου ο Θεός απλά έδωσε εντολή και έγιναν. Στη δημιουργία όμως του ανθρώπου, ασχολήθηκε ο ίδιος. Έβαλε την καλλιτεχνική του πλευρά, το μεράκι του, θέλησε να φτιάξει κάτι που να του μοιάζει και το έκανε ο ίδιος, με προσωπική εργασία. Γι' αυτό και μετά την δημιουργία του ανθρώπου ακολουθεί η μέρα της ξεκούρασης, η μέρα του Κυρίου, που σήμερα την λέμε Κυριακή. Γι' αυτό και η Κυριακή (= η μέρα του Κυρίου) έχει καθιερωθεί ως μέρα αργίας, προς τιμή της ημέρας ξεκούρασης του Θεού από τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου. Μάλιστα, υπάρχει εντολή μέσα στην Αγία Γραφή, την ημέρα του Κυρίου να απέχουμε από κάθε είδους χειρωνακτική εργασία. Άρα, όταν δουλεύεις Κυριακή, ενεργείς αντίθετα προς τη θέληση του Θεού κι όταν ενεργεί κανείς αντίθετα προς τη θέληση του Θεού σημαίνει πως πράττει αμαρτία. Άρα είναι σημαντικό να ξέρω τις εντολές ώστε να ξέρω και τι πρέπει να κάνω αν θέλω να βαδίζω στον δρόμο του Θεού. Άρα, πρέπει να μελετώ την Αγία Γραφή, μέσα στην οποία είναι καταγεγραμμένες όλες.

Συνεχίζουμε. Ο Θεός λοιπόν αγαπά όλα όσα έχει φτιάξει ως τώρα, στον άνθρωπο όμως έχει μια ξεχωριστή αγάπη. Του έχει, ας πούμε, αδυναμία. Ένας σύγχρονος δημιουργός ή καλλιτέχνης μπορεί νομίζω να αντιληφθεί αυτή την ιδιαίτερη σχέση που έχει ένας καλλιτέχνης με τα δημιουργήματά του. Όλα τα αγαπάει, αλλά αυτό με το οποίο έχει ασχοληθεί περισσότερο, σε αυτό που έχει βάλει την ψυχή του μέσα, αυτό έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του και το αγαπάει περισσότερο από όλα.

Θέλω, λοιπόν, τον αποστολέα αυτού του γράμματος που έχει γραφτεί για μένα με περισσή αγάπη, να τον μάθω. Θέλω να μάθω πώς σκέφτεται, πώς αντιδρά στις διάφορες επιλογές μου, τι κάνει όταν είναι ευχαριστημένος μαζί μου και τι όταν απομακρύνομαι από κοντά του. Θέλω να μάθω την καρδιά του. Γιατί; Γιατί όταν μαθαίνεις κάποιον, μόνο τότε μπορείς να τον εμπιστευθείς και να τον αγαπήσεις. Είναι αυτό που λέμε, η αγάπη έρχεται στο τέλος. Πώς θα γίνουν αυτά; Μέσα από τον Λόγο Του. Εκεί βρίσκεται η καρδιά του Θεού, εκεί έχει καταθέσει την αγάπη του για μας, για τον καθέναν μας ξεχωριστά. Είμαστε το πιο αγαπημένο του δημιούργημα και μέσα από τις σελίδες της Αγίας Γραφής μας αποκαλύπτεται. Μας λέει, να, αυτός είμαι, εδώ είμαι, εδώ ήμουν πάντα. Είστε ξεχωριστοί, μοναδικοί. Είστε πλασμένοι από θεϊκή πάστα, το dna σας είναι από μένα, είμαστε το ίδιο, και είστε τέλειοι. Είμαι εδώ με ανοιχτή αγκαλιά. Σας περιμένω. Σας αγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο. Επιστρέψτε στην αγκαλιά μου και μαζί θα κάνουμε θαύματα.

Με αγάπη,

Εύα 💗


***

σημ: Νομίζω ότι μου αρέσει περισσότερο η μετάφραση της παλιάς μου Αγίας Γραφής... :-/