Σάββατο των ψυχών

Πατέρα μου είμαι καλά. Μην ανησυχείς για τη μαμά, την προσέχω εγώ τώρα.
Ελπίζω κι εσύ να είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι. Να έχεις βρει γαλήνη.
Σήμερα σε μνημόνευσα. Και τη γιαγιά και τον παππού.
Σου έφτιαξα σιταράκι. Πρώτη μου φορά! Συνεισφέραμε όλοι, ο Νίκος, ο Γιάννης. 
Έχει μεγαλώσει πολύ. Άντρας σωστός. Δύσκολα θα τον αναγνώριζες. 
Έχει τον χαρακτήρα σου. Την ξεροκεφαλιά σου. Το χιούμορ σου.
Θα τα βρίσκατε οι δυο σας. Θα λατρευόσασταν.
Έβαλα όλη μου την τέχνη. Ελπίζω να το έλαβες.
Σε αγαπώ πολύ. 
Συγχώρα με.
Η κόρη σου, 

Λ.

Του Αγίου Πνεύματος σήμερα

Περαχώρα

Για ένα μεγάλο διάστημα είχα την εντύπωση ότι το Άγιο Πνεύμα είναι κάτι σαν ένας άυλος βοηθός του Θεού που ο ρόλος του ήταν απλά να εκτελεί εντολές. Δεν το φανταζόμουν βέβαια σαν περιστέρι ή σαν φωτιά που πέφτει από τους ουρανούς, αλλά περισσότερο σαν μια πνοή, θα έλεγα. Σαν μια αόρατη αύρα που μας διαπερνά και μας καθοδηγεί με τον ίδιο τρόπο όπως μας καθοδηγεί η συνείδησή μας. Παρόλο που δεν είχα πέσει πολύ έξω ως προς το τελευταίο, ωστόσο, δεν είχα αποσαφηνίσει ότι το Άγιο Πνεύμα είναι η τρίτη υπόσταση του Θεού και είναι ισάξια στα πάντα με τις άλλες δύο, που είναι ο Πατέρας και ο Υιός, δηλαδή ο Θεός και ο Ιησούς Χριστός.

Διαβάζοντας όμως κανείς την Αγία Γραφή, βρίσκεται σε θέση να μπορεί να ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα. Ανάμεσα στα άλλα, καταλαβαίνει κανείς και τη σημαντικότητα του Αγίου Πνεύματος, και μάλιστα από τους πρώτους στίχους της Αγίας Γραφής, στο βιβλίο Γένεση, από όπου έχει ξεκινήσει η μελέτη μας. Στην χαοτική κατάσταση του ασύστατου ακόμα κόσμου όπου επικρατούσε το βαθύ σκοτάδι, βλέπουμε να γίνεται αναφορά στο Άγιο Πνεύμα που περιφερόταν περιμένοντας να φέρει στον κόσμο ζωή, τάξη και ομορφιά.

Το Άγιο Πνεύμα, λοιπόν, είναι παρόν πριν από τη σύσταση του κόσμου. Στην εβραϊκή γλώσσα (όπου είναι γραμμένη η Παλαιά Διαθήκη) η λέξη που χρησιμοποιείται για να εκφράσει το Άγιο Πνεύμα, εκφράζει ταυτόχρονα και την έννοια της ενέργειας. Σα να είναι συνώνυμα. Δηλαδή Άγιο Πνεύμα = ενέργεια. Κι όπως η αναπνοή του ανθρώπου, που και αυτή είναι μια μορφή ενέργειας, διατηρεί τη ζωή, έτσι και το Άγιο Πνεύμα διατηρεί τη Ζωή με Ζ κεφαλαίο, σαν έννοια, στην ολότητά της.

Στην Αγία Γραφή βλέπουμε το Άγιο Πνεύμα να ενδυναμώνει κάποια πρόσωπα προετοιμάζοντάς τα να αναλάβουν κάποια έργα. Το πρώτο πρόσωπο που βλέπουμε να δέχεται την επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος είναι ο Ιωσήφ, που τον βοηθάει να ερμηνεύσει συγκεκριμένα όνειρα που προμηνύουν το μέλλον. Το ίδιο συμβαίνει και με τους προφήτες, το Άγιο Πνεύμα τους βοηθάει να δουν την ιστορική πορεία μέσα από την οπτική του Θεού. Μέσα από αυτή την οπτική, η ανθρωπότητα, εξαιτίας της αμαρτίας, έχει υποστεί βανδαλισμό στην ισορροπία της. Οι προφήτες λένε ότι το Άγιο Πνεύμα θα έρθει και πάλι, όπως στους πρώτους στίχους της Γένεσης, αλλά αυτή τη φορά για να μεταμορφώσει την ανθρώπινη καρδιά, ενδυναμώνοντας τους ανθρώπους και προσανατολίζοντάς τους στο να αγαπούν τον Θεό και τους συνανθρώπους τους.

Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν ενδυναμώνει και καθοδηγεί. Το Άγιο Πνεύμα επίσης διδάσκει. Στην Αγία Γραφή γίνεται συγκεκριμένη αναφορά πάνω σε αυτό, για αυτό και επιζητούμε την βοήθειά του πριν από κάθε ανάγνωση της Αγίας Γραφής. Αυτό καθοδηγεί τη σκέψη μας, τη φωτίζει και την διαπαιδαγωγεί, έτσι, η επίκλησή του στην προσευχή μας είναι εξίσου σημαντική με τη μελέτη μας αυτή καθεαυτή.

Οι αιώνες περνούν και φτάνουμε στην εποχή του Ιησού. Στο ξεκίνημα της αποστολής του, βλέπουμε μια πολύ όμορφη σκηνή, όπου ο Ιησούς βαπτίζεται στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη Πρόδρομο, τον βαπτιστή. Οι ουρανοί ανοίγουν και το Άγιο Πνεύμα έρχεται και πάλι για να αναπαυτεί πάνω στον Ιησού σαν πουλί (περιστέρι). Το Άγιο Πνεύμα ενδυναμώνει τον Ιησού για να ξεκινήσει μια νέα δημιουργία, όπως είχε συμβεί και στη Γένεση της Παλαιάς Διαθήκης. Η ιστορία της ανθρωπότητας ξεκινάει από την αρχή, με τον Ιησού οδηγό και δημιουργό και το Άγιο Πνεύμα συνοδοιπόρο και συνλειτουργό. Το βλέπουμε να συμβαίνει όταν ο Ιησούς θεραπεύει ανθρώπους, όταν συγχωρεί τα κρίματα και τις αμαρτίες τους, όταν διώχνει τα δαιμόνια, όταν δημιουργεί ζωή εκεί που πριν υπήρχε θάνατος.

Οι αρχηγοί βέβαια των Ισραηλιτών αντιτάχθηκαν στον Ιησού και στην πορεία, έβαλαν να τον σκοτώσουν. Ακόμα και εκεί όμως, το Πνεύμα του Θεού, βρίσκεται σε πλήρη δραστηριότητα, μιας και η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος είναι αυτή που τον ανασταίνει από τους νεκρούς. Εδώ ακριβώς είναι το ξεκίνημα της νέας δημιουργίας. Ο αναστημένος Χριστός επισκέπτεται τους μαθητές του πενήντα μέρες μετά την Ανάστασή του και τους 'εμπνέει' Πνεύμα Άγιο, ώστε να ξεκινήσουν το ιεραποστολικό τους έργο (Πεντηκοστή).

Αυτό το Πνεύμα του Θεού, μεταλαμπαδεύεται έκτοτε από πιστό σε πιστό μέχρι σήμερα. Ο σκοπός είναι να συμμετάσχουν όλοι οι άνθρωποι επί της γης στη νέα δημιουργία, να μοιράσουν τα καλά νέα και να μάθουν να ζουν υπό την επιρροή αυτής της ενέργειας, μέσα στη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ό, που υπάρχουν η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθοσύνη, η πίστη, η πραότητα και η εγκράτεια, εκεί βρίσκεται και το Άγιο Πνεύμα. Γιατί αυτά είναι οι καρποί του και μέσω αυτών ξέρουμε ότι υπάρχει στη ζωή μας και την καθημερινότητά μας.

Σήμερα το Πνεύμα του Θεού εξακολουθεί να περιφέρεται πάνω από έναν κόσμο σκοτεινό και συνεχίζει το έργο του, που είναι να δείχνει στους ανθρώπους το φως και να τους κατευθύνει προς αυτό. Το βιβλίο της Αγίας Γραφής τελειώνει με μια καταστροφή που ακολουθείται από το όραμα μιας νέας ανθρωπότητας, μιας νέας δημιουργίας, η οποία θα κατακλύζεται από την αγάπη, την συγχώρεση και τη δικαιοσύνη. Η ελπίδα της χριστιανοσύνης είναι πως το Άγιο Πνεύμα θα ολοκληρώσει το έργο του οδηγώντας μας όλους ως εκεί με επιτυχία, καθαγιασμένους και συμφιλιωμένους με τον δημιουργό και Θεό μας.

Με αγάπη,

Εύα

*****

Η φωτό Νο 1 είναι από το σ/κ μου στην Περαχώρα. Η φωτό Νο 2 είναι από εδώ.

Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Μέγκαν

Επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων αυτό το σαββατοκύριακο, το όνομα Μακεδονία έχει σχεδόν [παρα]δοθεί άνευ όρων, με τις γαρνιτούρες να εκκρεμούν ακόμη του τύπου άνω, νέα ή αυτό το καινούργιο που εμφανίστηκε από χτες, το ελληνόπουλο από την Καρδίτσα στη Σάντα Φε της Αμερικής θέλησε να μιμηθεί τους κατά συρροήν δολοφόνους και αφαίρεσε δέκα ζωές αμαυρώνοντας ακόμα περισσότερο την Ελλάδα μας στο εξωτερικό, όμως το πρόγραμμα της τηλεόρασης ήταν προσηλωμένο στον βασιλικό γάμο του πριγκιπόπουλου Χάρι με την αμερικανίδα μιγάδα χωρισμένη από χωρισμένους γονείς φεμινίστρια λασποαίματη (κατά τον Χάρι Πότερ) και μεγαλύτερή του κατά τρία χρόνια, Μέγκαν.

Ταινίες, ντοκιμαντέρ και ζωντανές μεταδόσεις από το BBC, το οποίο επαινέθηκε διθυραμβικά από όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης για την άψογη ποιότητα των μεταδόσεων την ίδια ώρα που τα δικά μας κρατικά κανάλια έσπαγαν αρνητικό ρεκόρ θεαματικότητας με ..0% τηλεθέαση;!:! Πώς γίνεται να έχει μηδέν τοις εκατό τηλεθέαση; Ούτε οι ίδιοι δεν κάθονται να παρακολουθήσουν τι μεταδίδουν; Πόσοι είπαμε ότι είναι αυτοί που δουλεύουν εκεί μέσα; Τρεις χιλιάδες;

Πίσω στον γάμο μας, όμως. Έμαθα λοιπόν αυτό το σαββατοκύριακο ότι:

α) ο Χάρι έχει ελληνικές καταβολές, αφού είναι ο τρισέγγονος του δικού μας Γεωργίου Α', ο οποίος έκανε τον Ανδρέα, ο οποίος έκανε τον Φίλιππο, ο οποίος έκανε τον Κάρολο που έκανε τον Χάρι.

β) η Ελισάβετ είναι μιγάς, αφού η προγιαγιά της Σάρλοτ ήταν μαύρη, κάτι που έκρυβαν επιμελώς οι πορτρετίστες ζωγράφοι της, άρα δεν συνάδει λόγος να αντιδρά η βασιλική αυλή με την έλευση της αφρο-αμερικάνας Μέγκαν, γιατί δεν διαφέρει και τόσο από εκείνους και θα ήταν υποκρισία να μην πράξουν με αποδοχή και συγκατάβαση.

γ) ο βασιλικός τίτλος παραμένει εφ' όρου ζωής, όταν επομένως αναφερόμαστε στον δικό μας Κωνσταντίνο, δεν είναι τυπικώς σωστό να λέμε τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος. Το σωστό είναι να λέμε βασιλιάς Κωνσταντίνος, τέως βασιλιάς των Ελλήνων.

δ) οι Έλληνες ποτέ δεν θα έχουμε τις ίδιες απόψεις περί βασιλικής αυλής και τίτλων ή τον ίδιο ενθουσιασμό με τος Εγγλέζους για τους γάμους και τα γεννητούρια των γαλαζοαίματων, γιατί οι δικοί μας βασιλείς έχουν συνδεθεί στην ιστορική μας μνήμη με διχασμούς και εθνικές καταστροφές, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο με ένδοξες στιγμές της ιστορίας τους, όταν ήταν παντοκράτειρα και παντοδύναμη αυτοκρατορία, κάτι που τους αναπτερώνει το εθνικό φρόνημα και τους κάνει να αισθάνονται υπερήφανοι που είναι Εγγλέζοι.

ε) το κόστος του γάμου ήταν κάπου 34 εκατομμύρια στερλίνες, τα έσοδα όμως που θα εισπράξει το κράτος από το όλο γεγονός είναι πάνω από μισό δις στερλίνες. Το τερπνόν, επομένως, μετά του ωφελίμου.

στ) οι Εγγλέζοι παραμένουν Εγγλέζοι τόσο στους τύπους όσο και στην συνέπεια. Δεν είναι που τα πάντα ήταν επιμελημένα ως την τελευταία λεπτομέρεια. Το όλο χρονοδιάγραμμα του γάμου ακολουθήθηκε με εκνευριστική σχεδόν ακρίβεια, ακόμα και από την ίδια τη βασίλισσα Ελισάβετ, ως το τελευταίο δευτερόλεπτο.

ζ) ο Χάρι έκανε στρατιωτική θητεία στο Αφγανιστάν. Δις. Παρότι πρίγκιπας και γόνος βασιλικής οικογένειας. Παρότι δηλαδή θα μπορούσε να το αποφύγει τόσο εύκολα όσο δύσκολα θα μπορούσε να βρει κανείς αντίστοιχες επιλογές από γόνους δικών μας επιφανών οικογενειών, αν ήταν βέβαια κακοπροαίρετος.

η) οι Έλληνες τους βασιλικούς τους βάζουμε στις γλάστρες (σχόλιο που ακούστηκε από καλεσμένο εκπομπής με θέμα τα τεκταινόμενα του γάμου Χάρι-Μέγκαν λάιβ).

Βίον ανθόσπαρτον, λοιπόν, στους νεόνυμφους, είθε να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Γιατί μπορεί εκείνοι να χρυσίζουν από τους χρυσοποίκιλτους βασιλικούς γάμους τους, στο παραμύθι όμως έχουμε δικαίωμα όλοι μας.

Με αγάπη,

Εύα 💗

***

σημ: η φωτό είναι από εδώ.

Σκέψεις και αποφάσεις για το blog

από ταξίδι μας στη Νάξο

Πριν από λίγες μέρες και χάρη στο Netflix που μου σύστησαν τα παιδιά και εγκατέστησε ο άντρας μου, ένα site με άπειρες ταινίες που με μια μικρή συνδρομή είναι προσβάσιμες και μπορείς να τις δεις όσες φορές θέλεις, χάρη σε αυτό το site λοιπόν, μπόρεσα να (ξανα) δω μια παλιά σχετικά ταινία που μου άρεσε πολύ όταν την είχα δει, την ταινία Julie & Julia.

Όταν μια ταινία μου αρέσει, δεν έχω πρόβλημα να τη δω και να την ξαναδώ εις το άπειρο. Έχει φύγει το άγχος του τι θα γίνει παρακάτω (το ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω) και κάθεσαι και παρακολουθείς όλα τα υπόλοιπα: πώς είναι ο διάκοσμος, η σκηνοθεσία, η μουσική, η υποκριτική και τόσα άλλα που διαφεύγουν στην πρώτη παρακολούθηση.

Για όσους δεν την ξέρουν, πρόκειται για μία βιογραφική ταινία διπλή, αφού ξεδιπλώνονται δύο ιστορίες παράλληλα, στο χθες και το σήμερα. Η μία είναι η Julia Child, η γνωστή μαγείρισσα που έγραψε το παγκόσμιο best seller βιβλίο μαγειρικής Mastering the art of French Cooking. Η άλλη, μια σύγχρονη κοπέλα, η Julie Powell, που αποφασίζει να μαγειρέψει και τις 524 συνταγές του βιβλίου αυτού και να γράψει γι' αυτή την δοκιμασία στο blog της.

Αυτό λοιπόν που λένε πως κάθε φορά που βλέπεις ξανά μια ταινία, έναν τόπο, ή ξαναδιαβάζεις ένα βιβλίο κτλ. τα βλέπεις με καινούργια μάτια; ε, συνέβη με αυτή την ταινία και αυτό που επεξεργαζόμουν στο μυαλό μου για το πώς θα ήθελα να είναι αυτό το blog από εδώ και στο εξής, αποσαφηνίστηκε χάρη στην ταινία. Είχα σχεδόν φτάσει στη σχηματοποίηση της εικόνας στο μυαλό μου, είχα ήδη αρχίσει να προσανατολίζομαι εδώ και λίγον καιρό, αλλά με την ταινία ξεκαθαρίστηκε πιστεύω απόλυτα.

Χρειαζόμουν έναν στόχο και τον βρήκα. Και είναι -ω, τι σύμπτωση- πάλι ένα βιβλίο. Όχι όμως ένα οποιοδήποτε βιβλίο, αλλά το βιβλίο των βιβλίων: Ο Λόγος. Η Γραφή. Η Αγία Γραφή. Το Ιερό Κείμενο. Η Βίβλος. Όλα το ίδιο σημαίνουν. Αποφάσισα να διαβάσω όλη την Αγία Γραφή για δεύτερη φορά από την αρχή ως το τέλος και να γράψω για αυτή την δοκιμασία, την πορεία μου μάλλον πάνω στο μονοπάτι της πίστης, σε αυτό εδώ το blog.

Βέβαια, εγώ δεν πρόκειται να βάλω προθεσμία, γιατί καμία σχέση δεν έχει το ένα βιβλίο με το άλλο. Επίσης, δεν θα είναι και το αποκλειστικό θέμα του blog, μόνο Αγία Γραφή και τίποτε άλλο, όπως το blog της Julie που είναι μόνο σκέψεις για τις συνταγές. Η Αγία Γραφή θα είναι ένας βασικός άξονας του blog, γύρω από τον οποίο βλέπω να περιστρέφεται και η υπόλοιπη θεματολογία μου, η ζωή μου, οι σκέψεις μου, οι επιλογές μου, οτιδήποτε τέλος πάντων θελήσω να μοιραστώ.

Ανακουφίστηκα τόσο που όλα μπήκαν σε μια σειρά μέσα στο κεφάλι μου! Πρέπει να πω ότι με την Αγία Γραφή έχω ασχοληθεί κατά καιρούς, κάποια στιγμή αποφάσισα μάλιστα να τη διαβάσω ολόκληρη, όπως ανέφερα, αλλά έγινε μάλλον κάπως επιφανειακά, προφανώς - σίγουρα δηλαδή - λόγω αμάθειας. Έκανα βήματα στο σκοτάδι και διαπίστωσα στην πράξη ότι το να πει κανείς πως κατέχει την Αγία Γραφή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Μάλλον για άθλο πρόκειται, ίσως για έναν άθλο μη εφικτό.

Ένα blog λοιπόν με ένα συγκεκριμένο project στον ορίζοντα: τη μελέτη της Αγίας Γραφής από την πρώτη σελίδα ως την τελευταία.. Όχι ίσως με αυστηρή σειρά, αλλά θα το δω αυτό στην πορεία. Πώς σας φαίνεται; Γιατί εγώ, αν με ρωτήσετε, έχω ενθουσιαστεί.

Δεν ξέρω αν θα πετύχει το όλο εγχείρημα, όμως ακόμα κι αν δεν πετύχει, εγώ θα είμαι και πάλι χαρούμενη, γιατί το ζητούμενο δεν είναι να κάνω τις κοσμοϊστορικές θεολογικές μελέτες, ένας απλός άνθρωπος είμαι που θέλει να μάθει. Το ζητούμενο είναι να είμαι κοντά στο Θεό κι αυτό είναι που για μένα έχει σημασία και αυτός είναι ένας τρόπος για να το πετύχω.

Για να εγκαινιάσω το όλο εγχείρημα, θέλησα να υπογραμμίσω αυτή την αλλαγή και με αλλαγές εμφάνισης του blog, όπως έχετε διαπιστώσει ήδη, βεβαίως. Κατ' αρχάς άλλαξα τον τίτλο του και το όνομα του προφίλ μου, μιας και οι προβολείς φεύγουν πλέον από μένα και στρέφονται προς μια άλλη, διαφορετική κατεύθυνση. Το ξέρω ότι ίσως ξενίσει μερικούς αναγνώστες αυτή η στροφή σε πιο θεολογικά ζητήματα, αλλά τι να κάνω. Δεν θα απολογηθώ. Στο blog μας γράφουμε αυτά που μας εκφράζουν και εμένα σε αυτή τη φάση της ζωής μου αυτό είναι που με εκφράζει και με γεμίζει απόλυτα. Τώρα, αν διάλεξα μια θεματική λίγο περίεργη, λίγο μυστήρια ή ό,τι άλλο νομίζει το ευρύτερο κοινό, δεν μπορώ ούτε και θέλω βέβαια να κάνω κάτι γι' αυτό. Όλους δεν μπορούμε να τους κρατήσουμε ευχαριστημένους. Δόξα τω Θεώ, ιστολόγια στο διαδίκτυο υπάρχουν άπειρα και η επιλογή του τι διαβάζει ο καθένας είναι δική του και ό,τι θέλει κάνει.

Μαζί με τον τίτλο αποφάσισα να αλλάξω και το template. Γη και ουρανός, άνθρωπος και Θεός, ζωή τωρινή και αιώνια, και στη μέση, στον χώρο του κειμένου, η Αγία Γραφή και η πορεία μου σε αυτό το μονοπάτι. Κάπως έτσι το σκέφτηκα, νομίζω ότι με εκφράζει ικανοποιητικά και, μιας και είμαι και λάτρις της φύσης, η επιλογή κούμπωσε σε αυτό που βλέπετε. Ελπίζω να σας αρέσει όσο αρέσει και σε μένα, αλλά και σε αντίθετη περίπτωση, είπαμε, δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Δεν ξέρω.. έχω διαπιστώσει ότι όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο θέλω να περιορίζομαι στα απαραίτητα. Έχω ασυναίσθητα αρχίσει να πετάω ό,τι αισθάνομαι περιττό μέσα μου, να αποβάλλω οτιδήποτε δεν έχει πλέον χώρο στη ζωή μου και αυτό με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα, πιο αληθινή. Ίσως η αλήθεια να κρύβεται στην απλότητα, δεν ξέρω. Κρατάω λοιπόν τα βασικά και τα κάνω άξονες της ζωής μου: τη δουλειά μου, το σπίτι και την οικογένειά μου, την πίστη μου. Όσο για τα υπόλοιπα, τι μπορώ να πω.. καλή συνέχεια και καλό ταξίδι, χωρίς εμένα.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Απόδοση της εορτής του Πάσχα

Να πω ότι δεν είμαι άσχετη με τα τελετουργικά μυστικά της εκκλησίας μου; Αφού είμαι. Όμως το παλεύω και ψάχνω για να μάθω, να μυηθώ και να μπω στα μυστήρια και τα μυστικά της.

    

Προχτές η καμπάνα χτυπούσε επίμονα σαν σε γιορτή. Όχι την ώρα του Εσπερινού, πιο αργά. Κατά τις οκτώ και μισή το απόγευμα. 

Τι είναι σήμερα; αναρωτήθηκα.

Ανέτρεξα στο μικρό θρησκευτικό ημερολογιάκι μου, μια ατζέντα μινιατούρα στην οποία αναγράφονται όλες οι εορτές του έτους, καθώς και τα αποσπάσματα των ευαγγελικών κειμένων που διαβάζονται στις θείες λειτουργίες της Κυριακής, οι νηστείες του χρόνου και άλλα παρεμφερή. 

Παρένθεση: Ούτε και αυτό το ήξερα, για να δείτε το μέγεθος της ασχετοσύνης μου. Μια φίλη μου το είπε ότι υπάρχει, όταν την ρώτησα πώς γνωρίζει από πριν όλες τις γιορτές, τα ψυχοσάββατα κτλ. Βλέπεις, όταν ενδιαφέρεσαι και ρωτάς, μαθαίνεις. 

Η γνώση έρχεται προς εσένα, αρκεί να την αναζητήσεις. Το γράφουν και οι Γραφές. Κλείνει η παρένθεση.

Το ατζεντάκι μου λοιπόν έγραφε: Απόδοση της εορτής του Πάσχα. Πάλι ερωτηματικό. Τι θα πει απόδοση του Πάσχα; Απόδοση ήξερα ότι σημαίνει το να δίνεις κάτι σε κάποιον που του ανήκει. Σημαίνει και την εξήγηση ενός γεγονότος βάσει κάποιου άλλου. Σημαίνει επίσης το να αναγνωρίζεις την προέλευση ενός έργου στον δημιουργό του, το να ερμηνεύεις έναν ρόλο ή ένα μουσικό κομμάτι, το να παράγεις έναν όγκο έργου, χίλια δυο. Ποιο από όλα αυτά όμως εξηγεί τούτην εδώ τη λέξη;

Ενστικτωδώς σχεδόν πήγα ντύθηκα, φεύγω τους είπα, πάω στην εκκλησία. Με κοιτούσαν απορημένοι. Έκλεισα πίσω μου την πόρτα, κατέβηκα στον δρόμο. Ανηφόρισα τον πεζόδρομο, έφτασα στο προαύλιο, ανέβηκα τα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Η πύλη ήταν ανοιχτή, όμως μέσα το φως ήταν αμυδρό. Η εκκλησία φωτιζόταν μόνο από τα αναμμένα καντηλέρια που κρέμονταν μπροστά από τις εικόνες και τα κεριά των πιστών στα μανουάλια του προθαλάμου. Ο κόσμος πολύς, κάτι που με οδήγησε στη σκέψη ότι η Απόδοση τελικά θα πρέπει να ήταν κάτι το σημαντικό.

Βρήκα μια θέση, κάθισα. Περίμενα. Δίπλα μου μία κυρία κρατούσε μία λαμπάδα χρησιμοποιημένη. Με είδε, μου χαμογέλασε. Χωρίς να ρωτήσω αποκρίθηκε: 'Είναι η λαμπάδα της Ανάστασης. Σήμερα θα πάρουμε πάλι το Άγιο Φως, να τιμήσουμε τον αναστάσιμο κύκλο που κράτησε σαράντα μέρες και κλείνει απόψε.' 

Πάλι η γνώση ήρθε σε μένα. Μόνη της, χωρίς καν να αρθρώσω τις λέξεις.

Εγώ δεν είχα, φυσικά, μαζί μου τις λαμπάδες της Ανάστασης, ήταν όλες τους αφημένες στο εξοχικό, όπου περάσαμε τις ημέρες της Λαμπρής. Αναρωτήθηκα αν μπορούσα να πάρω κάποιο κερί από την είσοδο να υποκαταστήσω τη γιορτινή λαμπάδα που δεν είχα. 'Όλοι θα έχουν τη λαμπάδα τους όταν έρθει η ώρα, μην ανησυχείς. Όλοι εδώ μέσα θα λάβουμε το Φως, δεν θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο.' είπε πάλι, λες και είχε διαβάσει τη σκέψη μου.

Της χαμογέλασα. Την ευχαρίστησα. Θυμήθηκα κάτι που είχα ακούσει πριν από χρόνια. "Η ορθοδοξία είναι αποκάλυψη, την αισθάνεσαι, δεν τη μαθαίνεις. Ζει μέσα σου βιωματικά." Δεν το είχα καταλάβει τότε. Δεν μπορούσα να καταλάβω... 

Η λειτουργία κράτησε περίπου τέσσερις ώρες. Ήταν αναστάσιμη, όμως χωρίς τη χαρμόσυνη και γιορτινή ατμόσφαιρα της Λαμπρής. Όλα αυτά είχαν καταλαγιάσει. Σαράντα μέρες μετά έμπαινες πλέον στο βαθύτερο νόημα της εορτής, στην ουσία της. Κάπως σαν μύηση, σαν μυσταγωγία. Το έβλεπα γύρω μου, μέσα μου. Οι πιστοί, οι ιερείς, οι ψάλτες, όλοι ήταν λουσμένοι σε ένα απόκοσμο φως, ιλαρό, αυτό που πήγαζε από τις τρεμάμενες φλόγες των καντηλιών και των κεριών. Η ψαλμωδία ήταν δοξαστική, ευχαριστήρια. Για αυτή τη σύνδεση με το Ουράνιο, το Υπερβατικό. Για αυτή την ανάταση ψυχής, που φτερούγιζε ανάλαφρη συμμετέχοντας με όλη της την δύναμη σε αυτό τον μαγευτικό χορό των αγγέλων, που δόξαζαν μαζί μας την Ανάσταση του Ιησού.

Το τελευταίο Χριστός Ανέστη ψάλθηκε αυτό το βράδυ και για κάποιον λόγο, ήμουν εκεί! Ένας κύκλος έκλεισε μπροστά μου για να ανοίξει ένας άλλος ξανά από την αρχή, με όλους εμάς ξανά πρωταγωνιστές σε ένα έργο που δεν του λείπουν οι αγωνίες, οι λαχτάρες, οι λύπες, οι χαρές, και με την ελπίδα να μας περιμένει εκεί, στην άκρη της γραμμής. Φτάνει να έχουμε το βλέμμα μας στραμμένο προς αυτήν. Σαν μπούσουλα. Σαν τον φάρο που διαγράφει αυτό το φωτεινό μονοπάτι πάνω στη σκοτεινή θάλασσα, που θα μας φέρει σώους και αβλαβείς πίσω στο λιμάνι και στο σπίτι μας. Αμήν.