"Ουζερί Τσιτσάνης" - Η πλήρης απογοήτευση

Μόλις επέστρεψα από τον κινηματογράφο και ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από την απογοήτευση αυτού που είδα. Κύριε Μανουσάκη, γιατί με παραπλανήσατε έτσι; Γιατί τιτλοφορήσατε την ταινία σας Ουζερί Τσιτσάνης, όταν ολόκληρη η ταινία αφορούσε τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης; Ολόκληρη όμως! Πού ήταν ο Βασίλης Τσιτσάνης στο έργο; Κομπάρσος σε καφετί φόντο;  
Πρώτο πλάνο βάλατε την Εβραία, δεύτερο πλάνο την εβραϊκή οικογένειά της, τρίτο πλάνο τον σερβιτόρο που ερωτεύεται την Εβραία, τέταρτο πλάνο τους Γερμανούς που κατατρέχουν την Εβραία και το εβραϊκό σόι της, πέμπτο τους κακούς Έλληνες χαφιέδες και καταδίδουν τους Εβραίους... Τι τον κάνατε τον Βασίλη Τσιτσάνη, κύριε Μανουσάκη; Αυτόν υποσχεθήκατε ότι θα μου δείξετε. Μου το είπατε στον τίτλο της ταινίας σας. Με παραπέμψατε νοητά εκεί, στον Έλληνα δημιουργό. Πού τον βάλατε; 
Στο βάθος να αχνοφαίνεται; 
Ούτε για τη ζωή του μου είπατε κάτι, ούτε για το παρελθόν του, ούτε για το παρόν ή το μέλλον του, ούτε για την προσωπικότητά του, την πορεία του ως καλλιτέχνης που άφησε ιστορία, ούτε πώς έγραψε τα τραγούδια του, ούτε για τη σημασία του έργου του ως παρακαταθήκη στο ελληνικό τραγούδι και πολιτισμό, ούτε τίποτα.
Αυτό που μου δείξατε ήταν μια ταινία για τους Εβραίους. Δεν έχω τίποτα με τους Εβραίους, αλλά αν ήθελα να δω ταινία για τους Εβραίους δεν θα διάλεγα το Ουζερί Τσιτσάνης. Θα διάλεγα την Λίστα του Σίντλερ, που την έχει γυρίσει και εβραίος σκηνοθέτης και ξέρω τι πάω να δω.  Και από όσο γνωρίζω, ούτε εσείς είστε Εβραίος, ούτε ο Τσιτσάνης. Τρικαλιώτης χριστιανός ορθόδοξος ήταν ο άνθρωπος. 
Εκτός κι αν κάνω πια λάθος.

Η ταινία Ουζερί Τσιτσάνης είναι μια ταινία που αισθάνομαι ότι με προσέβαλε, όχι μόνο επειδή υποτίμησε επιδεικτικά τον μεγάλο λαϊκό συνθέτη, αλλά και για την απαράδεκτη προχειρότητά της σε όλα τα επιμέρους σημεία της, από τις σκηνοθετικές επιλογές, μέχρι τη φωτογραφία, μέχρι την σχεδόν αστεία ηθοποιΐα ολόκληρου του καστ - δεν ήσασταν εκεί, κύριε σκηνοθέτα, να δείτε πόσο επίπεδα παίζουν; Χωρίς ψυχή; Σαν μαριονέτες; Λες και απαγγέλλουν ποιηματάκια στη γιορτή του σχολείου; Κρίμα στα ονόματα που επιλέξατε να συμμετάσχουν, ντράπηκα για λογαριασμό τους, για την πορεία τους ως καλλιτέχνες ως τα τώρα. 

Κρίμα και που σας εμπιστεύτηκα... Ήρθα να δω την ταινία σας με περισσό ενθουσιασμό, πρώτον γιατί από τον τίτλο και μόνο αισθάνθηκα ότι κάποιος επέλεξε και ένα θέμα σοβαρό για αλλαγή, κόντρα στον σαβουροσυρμό του σαβουροσέξ και της ανωμαλίας / ψυχανωμαλίας που έχουν κατακλύσει ελληνική τηλεόραση και κινηματογράφο. Επιτέλους, είπα, μια ταινία για ένα θέμα άξιο λόγου που θα μου αφήσει κάτι. Μια ταινία σοβαρή, που ήρθε για να μείνει. Και χάρηκα διπλά που επρόκειτο για μια παραγωγή ελληνική από Έλληνες δημιουργούς, γυρισμένη στην Ελλάδα (αλήθεια, η Θεσσαλονίκη που ήταν στην ταινία; Έπρεπε να απουσιάζει και αυτή; Γιατί με κλειδώσατε σε ένα κλειστοφοβικό, κακόγουστο και μίζερο στούντιο; Αυτός ο καφετί τοίχος πίσω από το πάλκο μου πλάκωσε στην κυριολεξία την καρδιά...)
Μπήκα στο διαδίκτυο, αναζήτησα το ουζερί, χάρηκα πολύ που είδα ότι υπάρχει ακόμη (αν και μόνο σαν οίκημα, αλλά δεν πειράζει, τουλάχιστον κάτι έχει απομείνει), περίμενα με ανυπομονησία να μπω στην ατμόσφαιρα της εποχής του καλλιτέχνη, να δω τον καλλιτέχνη εκ των έσω, να τον ακούσω να λέει τα εμπνευσμένα τραγούδια του (κάτι που δεν έγινε ποτέ, ο ίδιος ο ηθοποιός-Τσιτσάνης δεν είπε ούτε ένα τραγούδι του σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, γιατί;;; Επίσης, δεν ακούστηκε ούτε ένα τραγούδι του ολόκληρο. Μα, γιατί;;;) Περίμενα το ταξίδι, κύριε Μανουσάκη, στο οποίο αναφέρθηκα στην προηγούμενη ανάρτηση, το μαγικό ταξίδι που χαρίζει η τέχνη σε όλες τις μορφές της, αρκεί να είσαι ανοικτός. 
Κι εγώ ήμουν! Ήμουν ανοικτή. Και δεν μου το προσφέρατε ποτέ. Περίμενα να ρουφήξω τα μηνύματα της ταινίας, να θαυμάσω τον μεγάλο δημιουργό, να δω την σπίθα του ελληνικού κινηματογράφου να ζωηρεύει και πάλι.
Τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβη. Ίσως γι' αυτό και η απογοήτευση που ένιωσα να ήταν τόσο μεγάλη. Περίμενα πολλά. Δεν εισέπραξα τίποτα. Πέρα από θυμό για την σημερινή κατάσταση στα ελληνικά πράγματα, που, αν δεν ήταν τόσο τραγική, θα ήταν για γέλια. Μια κατάσταση σήψης, προχειρότητας και παρακμής, που επιβεβαιώνεται τόσο οδυνηρά και τόσο, μα τόσο απογοητευτικά συχνά... 

****** 

Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο, την βρήκα εδώ. 
Για την ταινία δεν πρόκειται να πω τίποτε άλλο, ούτε και θα παραπέμψω πουθενά. Όποιος θέλει ας τα αναζητήσει αλλού, μακριά από το blog μου...