Praying for Paris

Μου το ανακοίνωσε πρωί πρωί ο γιος μου ο μικρός που το είδε στο κινητό του. Εκατοντάδες νεκροί, δεκάδες οι τραυματίες, μου είπε. Ανοίγω την τηλεόραση, πέφτω πάνω στο έκτακτο δελτίο ειδήσεων. Οι ανταποκρίσεις έπεφταν βροχή, η Ευρώπη ανάστατη. Παντού κόσμος έτρεχε πανικόβλητος, στο γήπεδο, στο θέατρο, στους δρόμους... κάποιοι κρέμονταν από τα παράθυρα να γλυτώσουν, ο πρωθυπουργός τους να τρέμει σαν το ψάρι από το σοκ.. 
Το Παρίσι χτυπήθηκε... Το Παρίσι!! χτυπήθηκε... 
Σε οποιοδήποτε άλλο σημείο του πλανήτη να συνέβαινε θα το δεχόμουν. 
Με δυσκολία, αλλά θα το δεχόμουν. Ακόμα κι εδώ.
Όμως, στο Παρίσι, μου είναι αδύνατο να το δεχτώ. Είναι η πόλη του μυαλού μου. Εκεί ταξιδεύει όταν θέλει να ηρεμήσει. Περιδιαβαίνει στους κήπους, τις γέφυρες, τα μουσεία. Χάνεται στα νερά του Σηκουάνα, εκστασιάζεται στις σοφίτες των ζωγράφων της Μονμάρτης, στα καφέ που έγραψαν τα αθάνατά τους αγαπημένοι, λατρεμένοι συγγραφείς, αναπνέει τον αέρα της παριζιάνικης εξοχής, της belle epoque, γεμίζει τις αισθήσεις, οραματίζεται, εμπνέεται, απογειώνεται, γαληνεύει... 
Το Παρίσι, το Παρίσι μου χτυπήθηκε... 
Και η σκέψη μου αρνείται να το δεχτεί...

~ e.p

Οι προσκλήσεις έχουν πλέον φύγει κι εγώ ακόμα γράφω, σβήνω, διορθώνω..