 |
| ~ e.p |
Ο αέρας σηκώνει τα κρίματά μας ψηλά
τα στροβιλίζει για λίγο μακριά
απ' τις κουτές σκευωρίες μας
και τ' αφήνει να πέσουν και πάλι στη γη
εκεί ν' ανθίσουν.
Νωπές ακόμη παίρνει τις λεξούλες
να, εκεί, έλα
τις ακουμπάει στις κορφές
των αισιόδοξων δέντρων
και τις καθίζει μετά στο χώμα
σαν αναμνηστικά ξεραμένα τίποτα.
Ο αέρας σηκώνει τα σχισμένα φύλλα
της μικρής νουβέλας
κι όπως ανεβαίνουν, γίνεται ευανάγνωστη
η σελίδα της ζωής μας, για να διαβαστεί κάποτε στη νηνεμία
σαν ένα νόημα που μας δόθηκε ακέραιο.
~ Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ (Π32)
~~~~~
Από μιαν άλλη Κατερίνα σε όλες τις Κατερίνες του κόσμου (και στην δική μου επιστήθια φίλη) που γιορτάζουν σήμερα.
~~~~~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου