Νέες αφίξεις στη γειτονιά

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά ..έξι(!) παρακαλώ είναι ο αριθμός των κουταβιών που αφίχθησαν στην πολύπαθη γειτονιά μου, που πλέον έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά με το σύνηθες φαινόμενο της εγκατάλειψης κατοικιδίων από ασυνείδητους συνανθρώπους μου κάθε που ανοίγει ο καιρός. 
Τα νεογέννητα κουταβάκια έκλαιγαν όλη τη νύχτα από το σοκ και τον φόβο, τα άκουγα μέσα στον ύπνο μου. Την επομένη το πρωί διαπίστωσα πως κάποιος είχε προνοήσει γι' αυτά, είχαν ξηρά τροφή, είχαν νερό και ως το απόγευμα που επέστρεψα στο σπίτι, είχαν ξεθαρρέψει και έπαιζαν μεταξύ τους σα να μην τους είχε συμβεί τίποτα το κακό!
Έμεινα να τα κοιτάζω.. Είναι αυτό που λένε, το λανθάνειν ανθρώπινο, το συγχωρείν σκυλίσιο...  
Όμως, τα κουταβάκια δεν ήταν πλέον έξι. Μία κυρία που είχε ξετρελαθεί με το γαλανομάτικο της παρέας και ήταν σε δίλημμα αν θα το υιοθετήσει ή όχι, μου είπε πως τα δύο είχαν ήδη βρει σπίτι και ότι μάλλον έχει βρει και το τρίτο, υποννοώντας το δικό της. 
- Άντε να δω πώς θα ταιριάξει με τις γάτες μου. Χαμός θα γίνει! Αλλά δεν με νοιάζει. Κοίτα το πόσο αξιολάτρευτο είναι! Αχ, ματάκια μου, ποιος άκαρδος μπόρεσε να σε πετάξει στα σκουπίδια; Είπε στο νέο της απόκτημα και συνέχισε τα χάδια και τα παιχνίδια λιγωμένη από τη γλύκα και την αθωότητα του γαλανομάτικου κουταβιού.
Δεν ξέρω αν και τα υπόλοιπα θα είναι το ίδιο τυχερά. Σήμερα που ξύπνησα το πρωί, είδα ότι δεν έχει απομείνει κανένα. Σκέφτομαι πόσο εύκολα παίρνει ο κόσμος ένα κατοικίδιο στο σπίτι του. Ενθουσιάζεται, το βλέπει μικρούλι και ναζιάρικο, ξετρελαίνεται με τα σπιρτόζικα ματάκια του, το απαλό τρίχωμά του και, έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφασίζει πως το θέλει. Κι όταν τα βρίσκει σκούρα και αρχίζει να ζορίζεται και να δυσφορεί με τη δέσμευση και την ευθύνη που συνεπάγεται η απόκτηση ενός κατοικίδιου, τότε, σφάλει για δεύτερη φορά, εγκαταλείποντας εκείνο ή τους απογόνους του στα σκουπίδια και μεταθέτοντας το πρόβλημά του αλλού, σε άλλη γειτονιά και σε άλλες συνειδήσεις. 

evapsarrou.blogspot.com

Πρωινό Σαββάτου και η γειτονιά μου αρχίζει να ξυπνάει αργά, νωχελικά. Κάποια πατζουρόφυλλα τρίζουν στο άνοιγμά τους, ένα αυτοκίνητο που ζεσταίνει τη μηχανή, δυο ποδηλάτες που μπαίνουν στο άλσος με τις γυαλιστερές τους αμφιέσεις και την πλήρη τους εξάρτηση. Μία εβδομάδα μετά τις εξετάσεις και ακόμα αισθάνομαι κουρασμένη. Λες και όλη η πίεση του τελευταίου μήνα, με τις ατέλειωτες ώρες μελέτης, τα ξενύχτια, την αγωνία, την ένταση, όλο αυτό το άγχος που έσφιγγε τα δόντια πεισματικά και ξεσπούσε κάθε τόσο στα πιο αδύναμα σημεία του κορμιού σωματοποιώντας την ύπαρξή του, επιβάλλοντας την παρουσία του, εκδηλώθηκε τώρα, που η δοκιμασία έχει τελειώσει.

evapsarrou.blogspot.com

(πάει κι αυτό...)