Κατερίνα Γώγου - Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε

Άνοιξα τσακ! απότομα τα μάτια μου απ' τη φασαρία που 'κανε το ταβάνι άγρια μεσάνυχτα
λύνοντας τα σκοινιά από τους 4 τοίχους κι έφυγε παίρνοντας μαζί του και τις κουβέρτες μου. Ευκάλυπτοι
σακουλάκια λεβάντας και βατομουριές ήρθανε και ξαπλώσανε στα δόντια μου στο μαξιλάρι μου και στα μαλλιά μου. Μ' ένα σφύριγμα βαποριού σαλπάρισε η πόρτα
κι απ' το πέρασμα μπήκαν με μικρά πηδηματάκια
η μάνα μου κι ο πατέρας μου νιόνυμφοι
με κερασάκια στ' αυτιά και τα κορδόνια τους αντικριστά δεμένα.
Από πίσω η γιαγιά απ' το χωριό με τσεμπέρι κατεβασμένο απ' το στόμα.
Κατόπιν η γιαγιά Αθηναία με γούνα που δαγκωνόταν στο λαιμό και το στόμα βαμμένο μ' ένα περίεργο κόκκινο μεταξωτό χαρτάκι -το 'χω- ο Γιώργος με τη Μυρτώ ευτυχώς είχαν ζήσει. Ίχνος πουθενά από βουβά τηλέφωνα και συνταγές και στον καθρέφτη που γυαλίστηκα ήμουνα όμορφη. Όχι όμως έτσι σαν άνθρωπος
ήμουνα μισό Βαρδάρης μισό άσπρο πουλί -περίεργο άσπρο- κι ο ταξιτζής που μ' είχε δείρει μια νύχτα πολύ μου 'δωσε ένα ματσάκι μυγκέ απ' αυτά που δίνουνε για την πρώτη φορά τους στις νύφες. Κουβεντιάζανε γρήγορα γρήγορα και σιγά σαν να γουργουρίζανε νανουρίσματα σ' ανακάλυφτη γλώσσα. Ένας Μάης '68 μ' ένα πανί δεμένο στο κεφάλι σαν αυγό έκανε ΧΑ! στο τζάμι και το χνώτισε
κι ένα δάχτυλο σκέτο
ένα ολομόναχο δάχτυλο σκέτο
έγραψε ένα ολόκληρο ποίημα με αριθμούς. Έκανε τ' όνειρο πράξη. Λες να κάνουνε την επανάσταση οι αριθμομηχανές... σκέφτηκα... Όπου κι αν με βάλουν προσαρμόζομαι ξανασκέφτηκα
   καλό να 'ν' αυτό ή κακό
   είχα αρχίσει να χάνω και χρώμα
   είχε αρχίσει να μπαίνει και μουσική
   είχαν αρχίσει όλοι να νυστάζουνε...
   να χασμουριούνται... αποκοιμήθηκαν...
   ... Έβαλα το μαύρο καλτσόν μου και τις σουβλερές σιδερένιες καπιταλιστικές μου μπότες Είμαι
περπατάω την Ιουλιανού
όπου θες τώρα πάω
μπαίνω σ' όλα τα γήπεδα τις Κυριακές παίζω παιχνίδι κατενάτσιο μέχρι να βρούμε άκρη Ένας με φουλ φέις της τάχα αριστεράς πάει να με ξεκάνει ουρλιάζω Ζήτω τα εργατικά συμβούλια ζήτω η εργατική τάξη
χώνομαι στον τηλεφωνικό θάλαμο να σωθώ κι η πόρτα κλείνει έτσι που δεν ξανανοίγει πια.
   Έχω αντοχή μέσα απ' το τζάμι.
  ΄Εχω εμπιστοσύνη παρόλ' αυτά στο είδος μου.
   Υπεριαλιστές ποιητές όμοιοι με σταλινικούς ήρωες
   ξευτίλες βάσανα παρακάλια πείσμα υπομονή
   τέτοιοι είμαστε.
   Έτσι είναι οι άνθρωποι.
   Κάποιος θα θελήσει να τηλεφωνήσει.

                                          ~ Κατερίνα Γώγου

Σα να περιγράφει ένα όνειρο από το οποίο μόλις ξύπνησε και, όντας νωπό ακόμη στο μυαλό της, το καταγράφει με όλες τις λεπτομέρειες, ακατέργαστα, χωρίς συνοχή. Αυτόματη γραφή το λένε οι αναλυτές της ποίησης, να γράφεις δηλαδή τις σκέψεις σου, τις εικόνες που σχηματίζονται στο μυαλό σου εν τη γενέσει τους, πριν προλάβουν η λογική, ο ορθολογισμός να μπουν μες στη μέση και να ξεκινήσουν παρεμβατικά τις διορθώσεις, τις ακυρώσεις, τη λογοκρισία.

Νομίζω ότι η Κατερίνα Γώγου τώρα ξεκινά να ανακαλύπτεται, μετά θάνατον. Είναι δύσκολη, δεν ακολουθεί δρόμους περπατημένους. Γράφει μόνο για τον εαυτό της, είναι κατόρθωμα αυτό.  Και επιθετική. Βρίζει ασύστολα, μιλά αγοραία, τα λέει χύμα.
Επιθετική και άγρια. Βγάζει νύχια. Σαν αγρίμι.
Σαν ένα αγρίμι εγκλωβισμένο που νιώθει πως απειλείται με αφανισμό. Που τον βλέπει να 'ρχεται...

Τρία κλικ αριστερά. Ιδιώνυμο. Το ξύλινο παλτό. Απόντες. Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών. Νόστος. Έξι ποιητικές συλλογές συν μία, που δεν πρόλαβε να εκδόσει, Με λένε Οδύσσεια. Όλες τους συγκεντρωμένες σε μια πολύτιμη μικροκαμωμένη εκδοτική δουλειά. Όπως ήταν και η ίδια. Μικροκαμωμένη. Παρεξηγημένη. Μοναχική. Ό,τι είχε να πει βρίσκεται μέσα σε τριακόσιες σελίδες. Ό,τι τουλάχιστον πρόλαβε, πριν την καταπιεί το κατεστημένο που πολέμησε με όση δύναμη υπήρχε μέσα της. Δεν συμβιβάστηκε ποτέ. Μάχη a priori χαμένη...

'Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε'... δικός της ο στίχος, κολλάει την πλάτη μου στον τοίχο, με βάζει προ των ευθυνών μου, με αναγκάζει να τις κοιτάξω κατάματα. Αυτόν διάλεξαν και οι εκδόσεις Καστανιώτη σαν τίτλο στην ποιητική της ανθολογία.

Κατερίνα Γώγου, Παύλος Σιδηρόπουλος, Νικόλας Άσιμος. Οι τρεις 'άγιοι της πλατείας των Εξαρχείων', όπως πλέον χαράχτηκαν στις ταραχώδεις σελίδες της μεταπολιτευτικής Αθήνας και στις συνειδήσεις των κατοίκων της.
Πρωταγωνιστές και Σταύρος Θοδωράκης (ακόμα αναρωτιέμαι γιατί εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία που ήταν τόσο καλός, το είχε που λέμε, είχε το χάρισμα.)

Όπως και να 'χει, πρόκειται για ένα εξαιρετικό αφιέρωμα. Δείτε το.

 

Ένα μοναχικό πληγωμένο αγρίμι... Την είπαν αναρχική, ακατανόητη, αγοραία. Δεν την είπαν ποτέ ποιήτρια.

(οι φωτογραφίες του κολάζ είναι από το διαδίκτυο, το κολάζ είναι δημιουργία δική μου)