Το μυστικό της Βίβιαν Μάγιερ

Το φωτογραφικό της έργο αποκαλύφθηκε μόλις πριν από μερικά χρόνια όταν, με τον θάνατό της, ανοίχτηκαν τα ντουλάπια του σπιτιού της και ήρθαν στο φως πάνω από 120.000 αρνητικά και εκτυπώσεις από φωτογραφίες που έβγαζε σε όλη τη διάρκεια της ζωής της χωρίς να το γνωρίζει κανείς.

Κανείς δεν γνώριζε το πάθος της Vivian Maier για τη φωτογραφία. Και παρόλα αυτά, διακριτικά, αθόρυβα, μοναχικά, η αυστηρή γκουβερνάντα από το Σικάγο επανέρχεται μετά θάνατον και θριαμβεύει με έναν απίστευτο όγκο φωτογραφικού υλικού εκπληκτικής δεξιοτεχνίας και ταλέντου που ήδη δείχνει να αλλάζει την ιστορία της γνωστής ως 'street photography', της φωτογραφίας δηλαδή δρόμου, έτσι όπως την γνωρίζουμε σήμερα.

Η προσωπικότητα, η ίδια η ζωή της παραμένουν ακόμα και τώρα, που βρίσκονται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος στον χώρο της φωτογραφίας, ένα αδιάλυτο μυστήριο. Ένας γρίφος. Κανείς από τους γνωστούς και φίλους της δεν μπόρεσε να ισχυριστεί ότι την 'γνώριζε', όχι πραγματικά. Κανείς δεν ήξερε ποια ήταν. Το προτιμούσε καλύτερα έτσι, ήταν επιλογή της αυτό. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, ούτε έκανε παιδιά. Τα μόνα παιδιά που είχε ήταν εκείνα που πρόσεχε ως γκουβερνάντα. Τα πήγαινε συχνά μικρές εκδρομές σε πάρκα, παρελάσεις, παραλίες. Κι εκεί, έβγαζε την αγαπημένη της Rolleiflex και αποθανάτιζε την ανθρώπινη κατάσταση. Όταν εκείνα τη ρωτούσαν τι κάνει, η Μάγιερ απαντούσε ότι ήταν ένα είδος κατασκόπου ("I am some kind of a spy") και εκείνα ενθουσιασμένα της ορκίζονταν αιώνια μυστικότητα. 

Από τα λίγα που έχω διαβάσει για κείνη, θα μπορούσε να συναγωνιστεί επάξια ηρωίδες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η ζωή της θα μπορούσε να γίνει ταινία στον κινηματογράφο. Εξάλλου, όλα τα συστατικά που εξασφαλίζουν την επιτυχία σε αυτές τις μορφές τέχνης, είναι εκεί. Εκκεντρικότητα, μοναχικότητα, κλειδωμένα δωμάτια, ανείπωτα μυστικά και ένα πάθος ανομολόγητο, το πάθος της φωτογραφίας να κυριαρχεί παντού ορίζοντας και καθορίζοντας τα πάντα στη ζωή της. 

Το μυστικό της ζωής της αποκαλύφθηκε μόνο μετά τους τίτλους τέλους, κάτι που, όπως δείχνουν στοιχεία που έρχονται συνεχώς στο φως, ήταν δική της επιλογή (στο φωτογραφικό στούντιο που χρησιμοποιούσε για τις εμφανίσεις των φιλμ δεν είχε δώσει ποτέ το πραγματικό της όνομα.) Ίσως να ήταν ο δικός της τρόπος να αποφύγει τα κακώς κείμενα που συνοδεύουν έναν καλλιτέχνη όταν η δουλειά του βγαίνει πιο έξω, την κριτική, ίσως και την υποκρισία (;) που ελοχεύει πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας σε απόψεις, ανθρώπους και σχέσεις. 

Ακόμα όμως κι αν δεν ήταν ένα είδος θωράκισης για κείνη, σίγουρα είχε εξασφαλίσει την ησυχία της, αν μη τι άλλο. Τώρα, μπορεί να θριαμβεύσει αλώβητη, αφήνοντας πίσω της ένα έργο που θα εξερευνάται και θα αποκαλύπτεται από τους ειδικούς του χώρου, αλλά και τους κοινούς θνητούς που απλά αγαπούν την τέχνη της φωτογραφίας, για πολύ-πολύ καιρό.

τα φωτο-πορτρέτα της Μάγιερ τα βρήκα εδώ: http://www.lifo.gr/team/arts/52467