Δεύτερη μέρα χωρίς χρώμα, με μια άποψη αρχιτεκτονική μιας πόλης ταλαιπωρημένης και σινάμα πανέμορφης. Μιας πόλης που γέννησε ιδέες, αξίες, επιστήμες, τέχνη και γαλούχησε τα μεγαλύτερα πνεύματα που περπάτησαν ποτέ πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Που στην Αρχαιότητα έζησε τον χρυσό της αιώνα που την έκανε ξακουστή στα πέρατα του κόσμου, που έγινε πρότυπο πολλών πόλεων της Ευρώπης και της Αμερικής, που έζησε πολέμους, υποδουλώσεις, κατοχές, που έζησε στιγμές απόλυτου μεγαλείου, αλλά και απίστευτης θλίψης και καταστροφής. Και που μέχρι σήμερα συνεχίζει την συναρπαστική και αδιάλλειπτη πορεία πάνω στον χάρτη της ιστορίας και του πολιτισμού.
Έχει κάτι μαγικό αυτή η πόλη. Μια πόλη που, όπως δήλωσε μια γερμανίδα ιστορικός που τώρα μου διαφεύγει το όνομά της, δεν είναι η αιώνια πόλη όπως είναι η Ρώμη, αλλά μια πόλη που μέσα της κρύβει ολόκληρο τον κόσμο.
Η σημερινή μου συμμετοχή είναι μια λήψη από το κέντρο της. Σταδίου και Αιόλου γωνία, από τα πλέον πολυσύχναστα σημεία της πόλης. Η περιοχή είναι γνωστή με την ονομασία Χαυτεία. Το κτήριο τριώροφο, γωνιακό. Ο ρυθμός, νεοκλασικός. Ο πύργος στον οποίο εφάπτουν οι δύο κάθετες πλευρές φέρει στοιχεία επηρεασμένα από το Μνημείο Μνησικλέους. Εδώ στεγάστηκε το ξακουστό στις δόξες του ξενοδοχείο "ο πρίγκιψ Γεώργιος", όπως δείχνει μια μαρτυρία του 1896. Έκτοτε, στέγασε διάφορες εμπορικές επιχειρήσεις, περνώντας, ωστόσο, και μεγάλα διαστήματα εγκατάλειψης. Σήμερα λειτουργεί μόνο το ισόγειο, στο οποίο στεγάζεται εμπορικό κατάστημα ρούχων.
Περνώ συχνά από μπροστά του. Θαυμάζω την δομική καθαρότητα, τη λεπτομέρεια στις διακοσμητικές παρεμβάσεις, την μεγαλόπρεπη αισθητική που, ακόμα και έτσι, εγκλωβισμένο, θαρείς, ανάμεσα στα χωρίς χαρακτήρα τσιμεντένια μεγαθήρια που το περιβάλλουν ασφυκτικά και πίσω από κακόγουστους στήλους ηλεκτροδότησης, τις εξωφρενικά ακαλαίσθητες τσιμεντένιες κολώνες φωτισμού, παγιδευμένο σε έναν πυκνοπλεγμένο ιστό από γραμμές ηλεκτροφόρες και σύρματα, παραμένει ένα από τα ομορφότερα και πιο εντυπωσιακά αρχοντόσπιτα της παλιάς Αθήνας.
Αύριο το φωτο-αφιέρωμα σε άσπρο-μαύρο συνεχίζεται με την τρίτη μου συμμετοχή.
Έχει κάτι μαγικό αυτή η πόλη. Μια πόλη που, όπως δήλωσε μια γερμανίδα ιστορικός που τώρα μου διαφεύγει το όνομά της, δεν είναι η αιώνια πόλη όπως είναι η Ρώμη, αλλά μια πόλη που μέσα της κρύβει ολόκληρο τον κόσμο.
Η σημερινή μου συμμετοχή είναι μια λήψη από το κέντρο της. Σταδίου και Αιόλου γωνία, από τα πλέον πολυσύχναστα σημεία της πόλης. Η περιοχή είναι γνωστή με την ονομασία Χαυτεία. Το κτήριο τριώροφο, γωνιακό. Ο ρυθμός, νεοκλασικός. Ο πύργος στον οποίο εφάπτουν οι δύο κάθετες πλευρές φέρει στοιχεία επηρεασμένα από το Μνημείο Μνησικλέους. Εδώ στεγάστηκε το ξακουστό στις δόξες του ξενοδοχείο "ο πρίγκιψ Γεώργιος", όπως δείχνει μια μαρτυρία του 1896. Έκτοτε, στέγασε διάφορες εμπορικές επιχειρήσεις, περνώντας, ωστόσο, και μεγάλα διαστήματα εγκατάλειψης. Σήμερα λειτουργεί μόνο το ισόγειο, στο οποίο στεγάζεται εμπορικό κατάστημα ρούχων.
Περνώ συχνά από μπροστά του. Θαυμάζω την δομική καθαρότητα, τη λεπτομέρεια στις διακοσμητικές παρεμβάσεις, την μεγαλόπρεπη αισθητική που, ακόμα και έτσι, εγκλωβισμένο, θαρείς, ανάμεσα στα χωρίς χαρακτήρα τσιμεντένια μεγαθήρια που το περιβάλλουν ασφυκτικά και πίσω από κακόγουστους στήλους ηλεκτροδότησης, τις εξωφρενικά ακαλαίσθητες τσιμεντένιες κολώνες φωτισμού, παγιδευμένο σε έναν πυκνοπλεγμένο ιστό από γραμμές ηλεκτροφόρες και σύρματα, παραμένει ένα από τα ομορφότερα και πιο εντυπωσιακά αρχοντόσπιτα της παλιάς Αθήνας.
Αύριο το φωτο-αφιέρωμα σε άσπρο-μαύρο συνεχίζεται με την τρίτη μου συμμετοχή.
2 σχόλια:
Καλή η συνέχεια εξαιρετικά και τα κείμενα που τις συνοδεύουν!
Έχω χρόνια να περάσω από Αθήνα και ομολογώ πως δεν μπορώ να το θυμηθώ. Η ιδιαίτερη ματιά της φωτογράφου το ξεχώρισε και το ανέδειξε!
Πραγματικά εντυπωσιακό, όπως και η φωτογραφία σου!
Καλό ξημέρωμα!
Δημοσίευση σχολίου