Εφορία, αγάπη μου...

evapsarrou.blogspot.com

Κάθισε στην κενή θέση που βρισκόταν δίπλα μου διστακτικά. Έδειχνε χαμένη, αναποφάσιστη. Στα χέρια της το χαρτί με τις οδηγίες. "Συγνώμη" μου είπε κάποια στιγμή "δεν ξέρω αν είμαι στη σωστή υπηρεσία". Μου έδειξε το χαρτί. Έπρεπε να πάει στην Εφορία για ένα παράβολο. "Σωστά έχετε έρθει" της απάντησα καταφατικά. "Μα, εδώ γράφει Εφορία και απ' έξω η πινακίδα του κτηρίου γράφει Δ.Ο.Υ., σίγουρα είμαι στο σωστό μέρος;"
Κατακεραυνώθηκα. Υπάρχουν ακόμη Έλληνες πολίτες που δεν γνωρίζουν τι εστί ..Δ.Ο.Υ.; αναρωτήθηκα από μέσα μου. Και αμέσως μετά, η αιφνίδια συνειρμική σκέψη: Μακάριοι όσοι δεν γνωρίζουν!
Στην αναμονή περί τα τριάντα άτομα. Στον γκισέ εξυπηρέτησης, ένα, μία υπάλληλος με σκυμμένο κεφάλι και σκυθρωπή έκφραση που προσπαθούσε να τα προλάβει όλα. Συγκαταβατική, εξυπηρετική, δεκτική. Η προϊσταμένη στο βάθος να αλλαλάζει κάθε τόσο από την πίεση του φόρτου εργασίας. Κάποιος αγανακτισμένος από την ουρά, ξεκίνησε την κατά μέτωπο επίθεση. 
"Δεν βλέπετε που ταλαιπωρείτε τον κόσμο, φωνάζετε κιόλας; Αν δεν αντέχετε την πίεση να πάτε σπίτια σας! Όλοι!" 
"Σύντομα, θα γίνει κι αυτό" είπε η δεκτική υπάλληλος χωρίς να σηκώσει το κεφάλι από το έντυπο που συμπλήρωνε "προς τα εκεί οδεύει η κατάσταση, προς τα εκεί την κατευθύνουν. Οι πολίτες θα τα κάνετε όλα μόνοι σας και οι υπάλληλοι του Εφορίας να πάμε στα σπίτια μας."  "Μα, εμείς δεν ξέρουμε από αυτά, δεν γίνεται αυτό" διαμαρτυρήθηκε ο αγανακτισμένος. "Δεν τους ενδιαφέρει" ήταν η απάντηση της δεκτικής υπαλλήλου, που αυτή τη φορά σήκωσε τα μάτια προς το μέρος του. "Όποιο και να είναι το πρόβλημα, είτε εσείς να μη γνωρίζετε, είτε εμείς να μην επαρκούμε και το σύστημα να αδυνατεί να εξυπηρετήσει, απλά, 
Δεν Τους Ενδιαφέρει."

evapsarrou.blogspot.com

Από εκείνη τη στιγμή και για τις επόμενες τρεις ώρες της αναμονής μου στην Εφορία μέχρι να εξυπηρετηθώ από την δεκτική υπάλληλο, δεν υπήρξε καμία άλλη αντιπαλότητα μεταξύ των δύο στρατοπέδων, ένθεν κακείθεν του γκισέ. Όλοι έδειχναν παραδομένοι στη σκέψη μιας αμείλικτης εξέλιξης που βρισκόταν στο κατώφλι της πραγματικότητας του καθενός χτυπώντας τους επιτακτικά την πόρτα, απρόσωπης και στυγνά υπολογιστικής, και με τον ανθρώπινο παράγοντα απλά ..να μην την ενδιαφέρει. 
Η παράδοση των όπλων και από τις δύο πλευρές ήταν ολοφάνερη. Η διαπίστωσή της, τρομακτική...
"Ξέρετε" μου είπε κάποια στιγμή η μπροστινή μου στην ουρά "εγώ εδώ και 35 χρόνια ζω στη Γερμανία. Όλο αυτό τον καιρό νοσταλγώ με πόνο τον τόπο μου και ονειρεύομαι να με αξιώσει κάποτε ο Θεός να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα που αγαπώ και λατρεύω. Μετά όμως από όλα αυτά που συμβαίνουν στις δημόσιες υπηρεσίες σας, μου περνούν όλα και δεν βλέπω την ώρα να επιστρέψω πίσω στην ξενητειά." Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να βάλω τα κλάματα. Άκουγα το ίδιο δίλημμα που ταλάνιζε για χρόνια και τη δική μου οικογένεια. Ο ένας μου γονιός να θέλει να γυρίσει, ο άλλος να ξέρει τι θα βρει πίσω, μέχρι που η απόφαση επάρθη, και νικημένοι από το νόστο επιστρέψαμε όλοι στην Ελλάδα που αγαπάμε και λατρεύουμε. Στην Ελλάδα που μας μισεί και μας διώχνει, προφανώς γιατί δεν της αξίζουμε, όπως διαπιστώσαμε με πόνο στην πορεία...
Κατάπια τη γλώσσα μου, δεν είπα τίποτα. Τι μπορούσα άλλωστε...