Φοίβος

evapsarrou.blogspot.com

Όταν τη μαζέψαμε από το δρόμο, έτρεμε σαν το ψάρι. Πληγές και αγκάθια παντού, σάρκες ρουφηγμένες από την πείνα και τις κακουχίες κι ένα βλέμμα που εκλιπαρούσε σιωπηλά, απελπισμένα: 'σώσε με'... Την πήρα αγκαλιά, την ανέβασα στο σπίτι, της καθάρισα τις πληγές... Τα δέχτηκε όλα αδιαμαρτύρητα. Την αγαπήσαμε όλοι μας όσο μπορούσαμε περισσότερο, να καλυφθεί το κενό από την αδικία και την κακοποίηση.. Μια ζωούλα τόση δα, τι κακό μπορεί να είχε κάνει για να της φερθούν με τέτοιον απάνθρωπο και βάναυσο τρόπο; Τι σόι άνθρωπος είσαι όταν ξεσπάς τα νεύρα σου ή όποιο άλλο σύμπλεγμα διαθέτεις - ποσώς με ενδιαφέρει τι - πάνω σε ανυπεράσπιστες, αθώες ζωές, που δεν ξέρουν τι θα πει βλάπτω ή μισώ ή υποκρίνομαι; Κι όταν σιγάσουν τα ένστικτα και χορτάσεις από βία και μίσος ή το βαρεθείς ή διαπιστώσεις ότι χρειάζεται φροντίδα, αφοσίωση και να είσαι εκεί, το πετάς στο δρόμο έτσι απλά, σα σκουπίδι; σα να μην τρέχει τίποτα;... 
Παρόλη την αγάπη μας, ωστόσο, από την πρώτη στιγμή που την πήραμε στο σπίτι μας μέχρι πριν από λίγους μήνες που έφυγε από τη ζωή, μπορούσα να καταλάβω, όλοι μας δηλαδή, ότι η ψυχούλα της Νέλλης ήταν βεβηλωμένη ανεπανόρθωτα. Άργησε πολύ να μας εμπιστευθεί, να αισθανθεί τη θαλπωρή γύρω της, να την χαρεί. Μερικές φορές έδειχνε ότι έπαιζε μόνο για να μας κάνει τη χάρη, να μας ευχαριστήσει, όχι για κείνη. Η κακοποίηση είχε ήδη κάνει τη ζημιά της, αφού τα νεφρά της είχαν καταστραφεί ανεπανόρθωτα... Από το ξύλο που έτρωγε; Ο κτηνίατρος δεν το απέκλεισε... Το μόνο που απέκλεισε ήταν η ελπίδα ότι μπορούσε να γίνει κάτι να αναστραφεί το τετελεσμένο. Για τη Νέλλη, ήταν πια αργά...

evapsarrou.blogspot.com

Και μια μέρα του Ιούλη, έτσι, από ένα καπρίτσιο της ζωής, ένα νέο μέλος ήρθε να μπει στην οικογένειά μας. Μια λούτρινη γουνομπαλίτσα μόλις δυο μηνών. Είναι αυτό που λένε, πως κάθε θλιμμένο τέλος το διαδέχεται μια αναπάντεχη, καινούργια, χαρούμενη αρχή. Μια αρχή γεμάτη νάζι και ομορφιά και παιχνίδια ατέλειωτα και σκανταλιές και αχόρταγες αγκαλιές και χάδια. 
Και φωτίστηκαν και πάλι τα πρόσωπα των παιδιών. 
Και τα δικά μας. 
Τον ονομάσαμε Φοίβο, που σημαίνει φως. 
Και στο σπίτι μας ξανάρθε καλοκαίρι...

evapsarrou.blogspot.com