Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε τι μέρα ξημερώνει σήμερα κι αν κάποιος έχει μείνει με την απορία ή τυχόν ξεχάστηκε, φροντίζουν όλα γύρω του, τα τηλεοπτικά κανάλια, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, οι βιτρίνες των καταστημάτων, γνωστοί και φίλοι, να του το υπενθυμίσουν εμφατικά.
Όπως έγινε και το απόγευμα που μας πέρασε που συνέβη να παραστώ στην παρακάτω συνομιλία μεταξύ δύο ανδρών:
"Και μην ξεχάσεις, είναι η γιορτή των ερωτευμένων αύριο" υπενθυμίζει ο πρώτος.
"Αύριο;" ρωτά φανερά έκπληκτος ο δεύτερος.
"Ε, ναι, τι σου λέω" ανταπαντά ο πρώτος.
"Ωχ.. καλά και μου το' πες! ... Θύμισέ μου, ποιον άγιο γιορτάζουμε;" ξαναρωτά ο δεύτερος διστακτικά.
"Τον άγιο ..Βαρθολομαίο, ντε!" ήρθε η απάντηση - κεραυνός από τον πρώτο και άπαντες παρόντες λυθήκαμε στο γέλιο από τη βόμβα που μόλις είχε πέσει!
Γελάγαμε όλο το απόγευμα μέχρι δακρύων, του αγίου ολέθρου, δηλαδή :-)))
Αχχ.... ωραίο πράγμα ο έρωτας, δε λέω και καλό είναι να υπάρχει.. σαν την αγάπη όμως, τίποτα. Γιατί ο έρωτας είναι συναίσθημα εγωιστικό, ίσως το πιο εγωιστικό απ' όλα. Τα θέλει όλα δικά του, ζητά ανταλλάγματα, διεκδικεί, απαιτεί, σαρώνει, δεν υπολογίζει τίποτα...
Η αγάπη όμως είναι κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό. Βρίσκεται σε άλλη σφαίρα. Δεν διεκδικεί τίποτα, αφού πλέον δεν έχει να κάνει με σένα. Γιατί αγάπη δεν είναι να απαιτείς, αλλά να προσφέρεις. Να δίνεις, χωρίς να κάνεις υπολογισμούς για το τι θα πάρεις πίσω ως αντάλλαγμα. Απλά να δίνεις. Εμπιστοσύνη, υποστήριξη, αφοσίωση, πίστη, την καρδιά σου, τον ίδιο σου τον εαυτό, ό,τι διαθέτεις μέσα σου για να προσφέρεις. Και αυτό θέλει χρόνο και δύναμη ψυχής για να το καταφέρεις. Γιατί το να ξεπερνάς τα όρια που σου θέτει ο εαυτός σου, να κατορθώσεις να βγεις δηλαδή έξω από αυτόν προκειμένου να φτάσεις το άλλο σου μισό, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου. Αν μη τι άλλο, προϋποθέτει γενναιότητα.
Η αγάπη επομένως είναι για γενναίους. Και, δυστυχώς, όσο λιγοστεύουν οι γενναίοι, τόσο πιο σπάνια γίνεται και η πιθανότητα να συναντήσεις στο δρόμο σου τη μία αγάπη, την αληθινή. Αν τύχει όμως και τη συναντήσεις, να είσαι σίγουρος ότι είναι για πάντα.
Αυτές οι δύο λέξεις είναι λοιπόν η ευχή μου για όλους με αφορμή τη σημερινή μέρα των ερωτευμένων, τη γιορτή της αγάπης:
Όπως έγινε και το απόγευμα που μας πέρασε που συνέβη να παραστώ στην παρακάτω συνομιλία μεταξύ δύο ανδρών:
"Και μην ξεχάσεις, είναι η γιορτή των ερωτευμένων αύριο" υπενθυμίζει ο πρώτος.
"Αύριο;" ρωτά φανερά έκπληκτος ο δεύτερος.
"Ε, ναι, τι σου λέω" ανταπαντά ο πρώτος.
"Ωχ.. καλά και μου το' πες! ... Θύμισέ μου, ποιον άγιο γιορτάζουμε;" ξαναρωτά ο δεύτερος διστακτικά.
"Τον άγιο ..Βαρθολομαίο, ντε!" ήρθε η απάντηση - κεραυνός από τον πρώτο και άπαντες παρόντες λυθήκαμε στο γέλιο από τη βόμβα που μόλις είχε πέσει!
Γελάγαμε όλο το απόγευμα μέχρι δακρύων, του αγίου ολέθρου, δηλαδή :-)))
Αχχ.... ωραίο πράγμα ο έρωτας, δε λέω και καλό είναι να υπάρχει.. σαν την αγάπη όμως, τίποτα. Γιατί ο έρωτας είναι συναίσθημα εγωιστικό, ίσως το πιο εγωιστικό απ' όλα. Τα θέλει όλα δικά του, ζητά ανταλλάγματα, διεκδικεί, απαιτεί, σαρώνει, δεν υπολογίζει τίποτα...
Η αγάπη όμως είναι κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό. Βρίσκεται σε άλλη σφαίρα. Δεν διεκδικεί τίποτα, αφού πλέον δεν έχει να κάνει με σένα. Γιατί αγάπη δεν είναι να απαιτείς, αλλά να προσφέρεις. Να δίνεις, χωρίς να κάνεις υπολογισμούς για το τι θα πάρεις πίσω ως αντάλλαγμα. Απλά να δίνεις. Εμπιστοσύνη, υποστήριξη, αφοσίωση, πίστη, την καρδιά σου, τον ίδιο σου τον εαυτό, ό,τι διαθέτεις μέσα σου για να προσφέρεις. Και αυτό θέλει χρόνο και δύναμη ψυχής για να το καταφέρεις. Γιατί το να ξεπερνάς τα όρια που σου θέτει ο εαυτός σου, να κατορθώσεις να βγεις δηλαδή έξω από αυτόν προκειμένου να φτάσεις το άλλο σου μισό, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου. Αν μη τι άλλο, προϋποθέτει γενναιότητα.
Η αγάπη επομένως είναι για γενναίους. Και, δυστυχώς, όσο λιγοστεύουν οι γενναίοι, τόσο πιο σπάνια γίνεται και η πιθανότητα να συναντήσεις στο δρόμο σου τη μία αγάπη, την αληθινή. Αν τύχει όμως και τη συναντήσεις, να είσαι σίγουρος ότι είναι για πάντα.
Αυτές οι δύο λέξεις είναι λοιπόν η ευχή μου για όλους με αφορμή τη σημερινή μέρα των ερωτευμένων, τη γιορτή της αγάπης:
Για Πάντα!
 |
| evapsarrou.blogspot.com |
4 σχόλια:
Η μέρα ή μάλλον η ...Νυχτα του Αγίου Βαρθο-λαμέ-ου:))) Ψευτικη λαμψη,που δεν αντικαθιστά με τίποτα την καθημερινή αγάπη...
Καλημέρα Εύα μου!Ο έρωτας λένε με τα χρόνια φεύγει και την θέση του παίρνει η αγάπη. Πόσο όμως υπέροχο είναι να μένουν και τα δύο στις καρδιές μας!Αυτό είναι που μας κρατάει νέους και ας μεγαλώνουμε!Νά χαίρεσαι τόν αγαπημένο σου!ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!Φιλάκια!
@ VAD
Είναι που έχει και η χρυσόσκονη τη γοητεία της, Vad. Κι όπως λέει και η φίλη μου Dimi πιο κάτω, αν μπορείς να συνδυάσεις και τα δύο στη σχέση σου με τον άνθρωπό σου, είσαι βασιλιάς!
Την καλημέρα μου!
@ DIMI
Δε νομίζω ότι φεύγει, Dimi μου, απλώς μεταλλάσσεται. Φεύγει κάτι από τη μαγεία, το μυστήριο του αγνώστου ίσως, φυσικό είναι εξάλλου, όμως έρχεται κάτι άλλο στη θέση του, εξίσου σημαντικό και όμορφο, αλλά πολύ πιο διαυγές και αληθινό. Αν καταφέρουμ να συμπεριλάβουμε τα καλύτερα στοιχεία αυτών των δύο συστατικών, τότε μιλάμε για μια επιτυχημένη σχέση που σίγουρα αντέχει στον χρόνο και τη φθορά του.
Κι εσύ, Dimi μου, να είστε πάντα μαζί και ευτυχισμένοι! Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου