Κρίμα στο ταλέντο του...

Ήταν 46 χρονών, στην πιο παραγωγική φάση της ζωής του, πλούσιος και διάσημος, η νέα δύναμη του Χόλιγουντ όπως τον αποκαλούσαν, με διακρίσεις επί διακρίσεων για τις υποκριτικές του ικανότητες που είχαν σαν αποκορύφωμα το Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου που κέρδισε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Καπότε, συνεργάστηκε με ιερά τέρατα του κινηματογράφου, μπορούσε να παίξει σε όποια ταινία ήθελε, είχε οικογένεια και τρία παιδάκια να πάρει η ευχή, είχε τον κόσμο όλο στα πόδια του και το μέλλον του στρωμένο με ροδοπέταλα

τι στα κομμάτια του έλειπε και πήγε κι έριξε τον εαυτό του μέσα στα βρωμοναρκωτικά;!;!;! 

Τον βρήκανε λέει νεκρό στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη με μια σύριγγα καρφωμένη στο χέρι και την ηρωίνη δίπλα, η αστυνομία μιλάει για υπερβολική δόση, η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου μέσα σε λίγες ώρες... πριν από λίγο το έμαθα και συγχίστηκα... Τον συμπαθούσα πολύ ως ηθοποιό, τον είχα δει σε αρκετές ταινίες, είχε μια προτίμηση στους δευτερεύοντες χαμηλών τόνων ρόλους, ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ, Καπότε, Άρωμα γυναίκας, Αμφιβολία εκπληκτικός δίπλα στην Μέριλ Στριπ που το είδα και πρόσφατα... είχε αυτό το ήρεμο παίξιμο, το ανεπιτήδευτο που μου αρέσει όταν το βλέπω στους ηθοποιούς, αυτός το είχε... 

Ο Θεός χάρισε στον Philip Seymour Hoffman ένα ταλέντο, τον έρανε με άστρο στα μαλλιά κι εκείνος τι έκανε; τα πέταξε όλα στα σκουπίδα... αν αυτό δεν είναι αχαριστία τότε τι είναι;

Από τη μια είναι να οργίζεσαι με το μυαλό που κουβαλάμε εμείς οι άνθρωποι και από την άλλη να θλίβεσαι με τη ματαιότητα των πάντων... Είναι αυτό που λέω πάντα, όσο πιο πολλά υλικά αγαθά αποκτάει ο άνθρωπος στη ζωή του τόσο πιο δυστυχισμένος γίνεται... κρίμα...