Λονδίνο - Αθήνα: 32 ώρες

Τόσο κράτησε το ταξίδι της επιστροφής μου από την Εσπερία.
Θα μπορούσα να είχα κάνει τον γύρο του κόσμου σε αυτό το διάστημα.
Ένα τρένο με περιορισμένα δρομολόγια που απαιτούσε να βρίσκομαι στο αεροδρόμιο αποβραδίς, μιας και πετούσα ξημερώματα,
μια ανταπόκριση που χάθηκε χάρη στην απροσδόκητη, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, έλλειψη συγχρονισμού των υπηρεσιών ενός αχανούς σε έκταση αεροδρομίου,
του μεγαλύτερου, από ότι έμαθα μετά, αεροδρομίου της Ευρώπης,
ένα προσωπικό που επέλεξε να αφήσει ένα μισο-άδειο αεροπλάνο να πετάξει
από το να το καθυστερήσει ώστε να επιβιβαστούν οι περίπου τριάντα επιβάτες της ανταπόκρισης που είχαμε εγκλωβιστεί στον εξονυχιστικό και απελπιστικά χρονοβόρο επανέλεγχο διαβατηρίων, αποσκευών και σωματικού ελέγχου
εν μέσω χιλιάδων άλλων επιβατών από άλλες πτήσεις,
παρόλο που βρισκόμασταν σε ζώνη τράνζιτ και είχαμε ήδη ελεγχθεί,
ένα ατέλειωτο τρεχαλητό με τα μπαγκάζια ανά χείρας από κτήριο σε κτήριο και από πλατφόρμα σε πλατφόρμα μήπως και προλάβουμε το αεροπλάνο για Αθήνα,
που φυσικά έφυγε χωρίς να μας περιμένει,
στάθηκαν η αιτία να βγάλω δύο διαδοχικές νύχτες σε δυο διαφορετικά αεροδρόμια,
πρώτα του Λονδίνου και ύστερα της Φρανκφούρτης.
Η αεροπορική εταιρεία να ρίχνει τις ευθύνες στο αεροδρόμιο για την καθυστέρηση και το αεροδρόμιο στην εταιρεία που δεν άφησε μεγαλύτερο χρονικό περιθώριο για τη μετεπιβίβαση από το ένα αεροπλάνο στο άλλο
κι εμείς καθηλωμένοι εκεί να περιμένουμε κάποιος να φιλοτιμηθεί και να μας βάλει σε ένα επόμενο δρομολόγιο για την πατρίδα, κάτι πρακτικά αδύνατο ως την επομένη τουλάχιστον, αφού όλα τα δρομολόγια ήταν ασφυκτικά γεμάτα λόγω των Χριστουγέννων.
Ένα πινγκ-πονγκ επίρρηψης ευθυνών από τον έναν στον άλλο που θα δικαιολογούσα ίσως αν ήμουν στην Ελλάδα, αφού είναι μια κατάσταση που δυστυχώς έχω αρχίσει πλέον να θεωρώ δεδομένη για τον τόπο μου.
Όταν όμως συμβαίνουν σε μια χώρα που υπερηφανεύεται για το πώς όλα λειτουργούν ρολόι, όπως η Γερμανία, και που πρόκειται για την ίδια χώρα που έρχεται επιτακτικά στη δική μου για να βάλει τα πράγματα σε μία τάξη και να μας νοικοκυρέψει,
επειδή εμείς είμαστε ανοικοκύρευτοι και εκείνοι νοικοκύρηδες
τότε η υποκρισία χτυπάει κόκκινο.
Λένε παρόλα αυτά πως πίσω από κάθε κακό υπάρχει και κάτι καλό.
Και ήταν καλό που βίωσα αυτή την περιπέτεια, έστω και εν μέσω εορταστικών ημερών,
γιατί τώρα μπορώ να κάνω τις κρίσεις και τις συγκρίσεις μου
βασισμένες σε προσωπική μου εμπειρία.
Μπόρεσα επίσης, μέσα σε αυτές τις ατέλειωτες ώρες της αναμονής
να συναντήσω ωραίους ανθρώπους από την πατρίδα μου
Έλληνες ντόμπρους και έξω καρδιά που συνδέθηκαν αυτόματα μεταξύ τους μπροστά σε αυτή την κρίση που αντιμετωπίσαμε όλοι μας από κοινού, με διάθεση να βοηθήσουν και να βοηθηθούν, με το χιούμορ να μη λείπει παρόλη την απόγνωση, την οργή και την κούραση,
κάτι που δεν συνάντησα πουθενά εκεί που πήγα,
ώστε να μπορώ να κάνω και πάλι τις κρίσεις και τις συγκρίσεις μου.
Και φυσικά, να βγάλω τη φωτογραφική μου μηχανή
και να παίξω με τις αντανακλάσεις στην τεράστια τζαμαρία του χώρου όπου διανυκτέρευσα
για να περάσουν τουλάχιστον εποικοδομητικά οι ατέλειωτες και βασανιστικές ώρες της αναμονής στο, μόνο κατ' όνομα, μεγαλύτερο αεροδρόμιο της Ευρώπης.