Σεπτέμβρης

Ανέκαθεν η χρονιά για μένα ξεκινούσε από αυτόν το μήνα. Με το που τελειώνει το γλυκό καλοκαιράκι έρχεται η ώρα του αναπρογραμματισμού, της ανασυγκρότησης και των επαναπροσδιορισμών, αφού μαζί με τις ντουλάπες ανακατατάσονται εκ νέου και όσα βρίσκονται μέσα μου.

Από το πρωί ο αέρας μοσχοβολάει νοτισμένο χώμα και το σπίτι ξεκίνησε να υποδέχεται λίγα λίγα τα καινούργια τετράδια που περιμένουν να γεμίσουν ασφυκτικά από σκέψεις, γνώσεις, στόχους και όνειρα. Τα βιβλιοπωλεία έχουν την τιμητική τους, τα καταστήματα αθλητικών ειδών επίσης. Οι μαμάδες τρέχουν και δεν προλαβαίνουν να γράψουν τα παιδιά στις ξένες γλώσσες, στον αθλητισμό, τη μουσική, τα φροντιστήρια. Οι μπαμπάδες ιδρώνουν και ξεϊδρώνουν με τα απανωτά ραβασάκια πάνω στον πάγκο της κουζίνας: "Μπαμπά πριν φύγεις άφησε χρήματα." Μέχρι αύριο, μέρα αγιασμού, τα πάντα πρέπει να είναι έτοιμα και υπ' ατμόν.

 
Τα παιδιά μουδιασμένα δεν ξέρουν ακόμα αν θα ξεκινήσουν ομαλά τη νέα τους σχολική χρονιά ή με απεργίες των καθηγητών τους που υπόσχονται να αναταράξουν για μία ακόμα φορά τα λιμνάζοντα νερά της σκέψης των ιθυνόντων, την πιο ακατάλληλη όμως στιγμή. Όλοι ζητάμε ένα καλύτερο αύριο, εμείς, εκείνοι, οι άλλοι.. όλοι γι' αυτό παλεύουν. Αναρωτιέμαι γιατί δεν έρχεται λοιπόν;
Κι όσο αυτό το αύριο αρνείται πεισματικά να φανεί και επικρατεί ο αναβρασμός και η ανασφάλεια της αβάσταχτης ελαφρότητας μιας κάλπικης σοβαροφάνειας που στέκεται σα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι μας, τα παιδιά εύχονται για μερικές μέρες ανεμελιάς ακόμη, για μερικές ώρες, αυτές τις τελευταίες που απέμειναν ως την ώρα του αγιασμού. Τώρα εκτιμούν τα πάντα από το καλοκαίρι που μόλις πέρασε, ένα καλοκαίρι που μπήκε στο χρονοντούλαπο πριν καλά-καλά το καταλάβουμε. Γιατί η ζωή το κάνει αυτό. Σε αφήνει να ζήσεις όλα εκείνα που φαντάζουν ως μικρά ή δεδομένα κι ύστερα σου δίνει τη συναίσθηση των πραγματικών τους διαστάσεων, όταν πια αυτά έχουν περάσει πλέον ανεπιστρεπτί.