29.7.13

Το ξεθωριασμένο φουστάνι

Η σημερινή ιστορία είναι πραγματική και συνέβη περί το 1880 στην Αμερική.
Μια γυναίκα που φορούσε ένα καρό φουστάνι με τον σύζυγό της, ντυμένο με ένα παλιό κοστούμι, κατέβηκαν από το τρένο στη Βοστώνη και κατευθύνθηκαν προς το γραφείο του προέδρου του πανεπιστημίου Harvard. Δεν είχαν ραντεβού. Η γραμματέας μπορούσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι τέτοιοι επαρχιώτες δεν είχαν καμία δουλειά στο Harvard.
"Θα θέλαμε να δούμε τον πρόεδρο" είπε ο άντρας με χαμηλή φωνή.
"Θα είναι απασχολημένος όλη μέρα" απάντησε η γραμματέας κοφτά.
"Θα περιμένουμε" απάντησε η γυναίκα.
Για ώρες η γραμματέας τους αγνοούσε ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα απογοητευτούν και θα φύγουν. Καθώς όμως έβλεπε ότι εκείνοι δεν έφευγαν, η γραμματέας αποφάσισε να ενοχλήσει τον πρόεδρο, παρόλο που είχε αντίθετη άποψη.
"Ίσως αν τους δείτε για ένα λεπτό να φύγουν" του είπε.
Εκείνος αναστέναξε με αγανάκτηση και έγνεψε θετικά. Κάποιος τόσο σημαντικός όσο αυτός σίγουρα δεν είχε τον χρόνο να δέχεται ανθρώπους ντυμένους με ξεθωριασμένα καρό φουστάνια και φτωχικά κοστούμια. Ο πρόεδρος στράφηκε προς το ζευγάρι με ύφος βλοσυρό και αλαζονικό.
Η γυναίκα του είπε: "Είχαμε έναν γιο που φοίτησε στο πανεπιστήμιό σας για έναν χρόνο. Το αγαπούσε και ήταν πολύ ευτυχισμένος εδώ. Δυστυχώς, πριν από έναν χρόνο πέθανε απρόσμενα. Ο άντρας μου και εγώ θα θέλαμε να χτίσουμε ένα μνημείο για αυτόν στο χώρο του πανεπιστημίου."
"Κυρία μου" απάντησε απότομα, "δεν μπορούμε να στήνουμε αγάλματα για κάθε άνθρωπο που φοίτησε στο Harvard και πέθανε. Αν το κάναμε, τότε αυτό το μέρος θα έμοιαζε με νεκροταφείο."
"Όχι" απάντησε η γυναίκα "δεν θέλουμε να στήσουμε ένα άγαλμα. Σκεφτήκαμε να δωρήσουμε στο Harvard ένα κτήριο."
Ο πρόεδρος γύρισε το βλέμμα του. Έριξε μια ματιά στο ξεθωριασμένο καρό φουστάνι και το φτωχικό κοστούμι και είπε έντονα "Ένα κτήριο! Έχετε ιδέα πόσο κοστίζει ένα κτήριο; Έχουμε κτήρια που κοστίζουν συνολικά περισσότερο από επτάμισι εκατομμύρια δολάρια εδώ στο Harvard."
Για μια στιγμή η γυναίκα έμεινε σιωπηλή. Ο πρόεδρος χαμογέλασε ειρωνικά. Είχε πλέον φτάσει η ώρα να τους ξεφορτωθεί. Η γυναίκα στράφηκε προς τον άντρα της και είπε ήρεμα:
"Μόνο τόσα χρειάζονται για να φτιάξει κανείς ένα πανεπιστήμιο; Γιατί δεν φτιάχνουμε το δικό μας τότε;"
Ο σύζυγος έγνεψε θετικά. Το πρόσωπο του προέδρου κιτρίνισε και κατάλαβε ότι μάλλον είχε κάνει μια τεράστια βλακεία, ήταν όμως πλέον αργά.
Ο κύριος και η κυρία Leland Stanford σηκώθηκαν όρθιοι και βγήκαν έξω. Ταξίδεψαν μέχρι το Palo Alto στην Καλιφόρνια όπου ίδρυσαν το πανεπιστήμιο που φέρει το όνομά τους, το πανεπιστήμιο Stanford, στη μνήμη ενός γιου τον οποίο το Harvard απαξίωσε επειδή οι γονείς του φορούσαν ρούχα απλοϊκά και φθαρμένα. Η ίδρυση του πανεπιστημίου τοποθετείται στη χρονιά 1885 και θεωρείται μέχρι σήμερα ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής και παγκοσμίως. Η συνολική συνεισφορά του ζεύγους Stanford έφτασε στα είκοσι εκατομμύρια δολάρια, που αν τα μεταφράσει κανείς σε σημερινή αξία ανέρχονται σε κάτι παραπάνω από τετρακόσια εκατομμύρια δολάρια.

Stanford University

12 σχόλια:

Levina είπε...

Tα φαινόμενα απατούν ...... πάντα .....
καθώς βασίζονται στην ελαφρότητα της σκέψης.....
Καλημέρα
καλή εβδομάδα !

ria είπε...

όποιος δε μάθει να βλεπει πέρα από το προφανές, έτσι θα την πατάει σαν τον πρόεδρο του χάρβαρντ!!!

karagiozaki είπε...

χα! ωραία ιστορία! δεν τη γνώριζα, φοβερή!

Rena Christodoulou είπε...

ΝΑ ΜΗ ΠΡΟΤΡΕΧΕΙ Η ΓΛΩΤΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ!!!!!
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ!!!!!
ΦΙΛΙΑ!!!!!!

Memaria είπε...

Πραγματικά αυτή η ιστορία πρέπει να γίνει μάθημα σε όλους όσους κρίνουν τον άλλο από την εμφάνιση και τελείως επιφανειακά...
Φιλιά πολλά!!

DIMI είπε...

Τήν απόλαυσα τήν ιστορία τού ζεύγους Stanford,Εύα μου!!
Τά φαινόμενα απατούν πολλές φορες!!
Στό συγκεκριμένο πανεπιστήμιο,έχη σπουδάσει η κόρη τής κουνιάδας μου.
Είναι ένα από καλύτερα τού κόσμου!!!
Καλό μήνα!!!Καλές διακοπές!!!Φιλάκια!!

Eva Psarrou είπε...

@ Levina Vil
Το ωραίο είναι ότι ενώ λίγος ως πολύ το ξέρουμε, συνεχίζουμε να την πατάμε.
Καλή σου μέρα, καλό μήνα!

Eva Psarrou είπε...

@ ria
Θέλει πολύ δουλειά μέχρι να το καταφέρει κάποιος αυτό, ποιος κάθεται να ασχοληθεί τη σήμερον ημέραν...
Καλό μήνα, Ρία μου!

Eva Psarrou είπε...

@ karagiozaki
Νομίζω ότι το μήνυμά της έχει τη σημασία του, περισσότερο σήμερα που κυριαρχεί η τυραννία του φαίνεσθαι.

Eva Psarrou είπε...

@ Rena Christodoulou
Όπως το λες, Ρένα μου. Φιλιά, καλό μήνα!

Eva Psarrou είπε...

@ me (maria)
Θέλει σκάψιμο για να περάσεις αυτόν τον σκόπελο, ποιος κάθεται να σκάψει με τέτοιες ζέστες :))
Φιλιά Μαρία μου, καλό σου μήνα!

Eva Psarrou είπε...

@ DIMI
Κι εγώ έχω ακούσει τα καλύτερα. Πέρα όμως από το μήνυμα της ιστορίας του ζεύγους Stanford ότι τα φαινόμενα απατούν, όπως γράφεις κι εσύ, υπάρχει και ένα δεύτερο μήνυμα σε ένα διαφορετικό επίπεδο που νομίζω ότι πρέπει να μας απασχολήσει: Το τι μπορεί να δώσει σε μια χώρα η ιδιωτική πρωτοβουλία και δημιουργικότητα. Στην Αμερική υπάρχει ένα κράτος που το υποστηρίζει αυτό, μάλιστα το ενθαρρύνει. Στην Ελλάδα ακόμα είμαστε στην άποψη ότι μόνο το κράτος μπορεί να φτιάχνει πανεπιστήμια.
Φιλιά Dimi μου και καλό σου μήνα!