Το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού

Η πρώτη μου βουτιά στη θάλασσα φέτος έγινε σε αυτά τα νερά. Διάφανα νερά, κρυστάλλινα με το πράσινο των πεύκων να αντικατοπτρίζεται στην ακύμαντη επιφάνεια χαρίζοντάς τους την ονειρεμένη εξωτική απόχρωση του σμαραγδιού. Μια ανοιχτή πρόσκληση που με καλούσε να τιμήσω και πόσο το χάρηκα που το έκανα παρά τις αντιρρήσεις ένθεν κακείθεν πως τάχα το νερό θα ήταν παγωμένο και ότι ήταν ακόμα νωρίς για βουτιές. Το νερό ήταν τόσο κρύο μόνο όσο χρειαζόταν για να ξυπνήσει τις αισθήσεις σαν μετά από λήθαργο και που μετά το πρώτο ξάφνιασμα ο οργανισμός συνήθισε μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα προς μεγάλη μας έκπληξη και ευχαρίστηση.
Τα πέλματα περπατούν γυμνά πάνω στην υγρή άμμο, ακουμπούν στην άκρη του παιχνιδιάρικου φλοίσβου του ανεπαίσθητου κυματισμού της, σε οδηγούν στη διάφανη αγκαλιά της, τα μάτια δεν χορταίνουν ομορφιά κι εσύ αφήνεσαι στην μαγευτική απόλαυση και ευχαριστιέσαι σα μικρό παιδί... πόσο μου είχαν λείψει όλα αυτά...
Το προηγούμενο καλοκαίρι με την αναστάτωση που έφερε το στρατιωτικό του γιου μου με όλες τις συνεπακόλουθες ετοιμασίες και τρεχάματα, με τα πήγαινε-έλα από στρατόπεδο σε στρατόπεδο, με το χαρτομάνι που έπρεπε να συγκεντρωθεί για τις αιτήσεις στα πανεπιστήμια για το μεταπτυχιακό του, αλλά κυρίως με την άσχημη διάθεση που έκρυβα μέσα μου για το παιδί μου που έφευγε για πρώτη φορά μακριά από την οικογενειακή εστία, δεν ευώδωσε να την επισκεφτούμε. Έτσι, πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι που δεν κάναμε με τον άντρα μου ούτε ένα μπάνιο, κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ ως τώρα. Μόνο όταν γεύτηκα το αλμυρό φιλί της συνειδητοποίησα ότι τελικά σε αυτόν τον τόπο δε νοείται καλοκαίρι χωρίς θάλασσα.