Η τάξη των πραγμάτων

Υπάρχει ένας κώδικας που έχει σφυρηλατηθεί με τους αιώνες περνώντας αθόρυβα από γενιά σε γενιά και κουβαλάμε όλοι μέσα μας άσχετα από το αν επιλέγουμε να τον κάνουμε γνώμονα ζωής ή όχι. Είναι συνήθως αυτή η μικρή φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού που σημαίνει συναγερμό κάθε που οι πράξεις μας ξεφεύγουν από το πλαίσιο που τους έχει οριστεί από αυτόν τον άγραφο νόμο, ένα πλαίσιο που έχει παρερμηνευτεί αμέτρητες φορές ως συνώνυμο εννοιών όπως κομφορμισμός, συμβιβασμός, έλλειψη ελευθερίας δράσης ή σκέψης, περιορισμός, φυλακή. Πόσο όμως μπορεί να θεωρηθεί στ' αλήθεια φυλακή όταν ρόλος του δείχνει να είναι η προστασία των άλλων που ζουν δίπλα μας, αφού και αυτοί δικαιούνται εξίσου το δικό τους πλαίσιο δράσης που να σέβεται τόσο τη δική τους αλήθεια και ελευθερία επιλογών όσο και τη δική μας;
Γιατί αυτό είναι που κάνει αυτός ο άγραφος ηθικός νόμος, να διαχωρίζει το καλό από το κακό με μεγάλα κεφαλαία γράμματα προστατεύοντας με αυτό τον τρόπο τόσο τους άλλους από εμάς όσο και εμάς από τους εαυτούς μας.
Και οι άνθρωποι που της δίνουν τη σημασία που της αρμόζει πορεύονται σεβόμενοι εαυτόν και αλλήλους, ενώ οι άλλοι που της γυρνούν την πλάτη υποκρίνονται πως τίποτε από όσα τους λέει αυτή η εσωτερική φωνή συνειδήσεως δεν φτάνει ως τα αυτιά τους διατηρώντας κατά συνέπεια τις όποιες πράξεις και επιλογές τους εκτός ορίων πλαισίου, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό ή σεβασμό προς τον συνάνθρωπό τους και συνεπακόλουθες έννοιες πιο αφηρημένες και πιο καθολικές όπως το δίκαιο, το ήθος, η εντιμότητα, η ειλικρίνεια, η αλήθεια.
Συνήθως πρόκειται για ανθρώπους που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, άνθρωποι ξιπασμένοι, αλαζόνες, θρασείς, άνθρωποι που πιστεύουν ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι απλά εκεί για να τους υπηρετούν και ότι δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο για να τους εκμεταλλευτούν προς προσωπικό τους όφελος φορώντας μάσκες υποκρισίας, αφού αυτό είναι το μόνο που έχει για εκείνους σημασία, το προσωπικό όφελος και τίποτε άλλο. Και όσο περισσότερο ανεβαίνουν κοινωνικά τόσο καταστρέφονται ως χαρακτήρες και η ακεραιότητα και το ήθος πηγαίνουν περίπατο, γιατί η ζωή τους όλη γίνεται συνώνυμη με το χρήμα, την εξουσία, την προβολή.
Πηγαίνουν επίσης περίπατο γιατί είναι μεγάλη υπόθεση να μπορείς να κοιτάζεις τον άλλον μες στα μάτια με βλέμμα ντόμπρο, ειλικρινές και καθάριο, κάτι που γίνεται μόνο όταν πιστεύεις ότι ο άνθρωπος κάνει τα λεφτά και όχι τα λεφτά τον άνθρωπο.
Και φυσικά γιατί αργά ή γρήγορα, κάτω ή πάνω, όλοι θα κριθούν και όλα θα πληρωθούν. Γιατί έτσι όριζε από πάντα η τάξη των πραγμάτων και έτσι θα συνεχίζει να ορίζει.