Νέλλη

Καλό μήνα - καλό μήνα! Δύσκολος μήνας ο Ιούνης για μένα, μήνας διαβάσματος και εντατικής προετοιμασίας - χώρια οι πτυχιακές που τελειώνουν με τον έναν μου γιο και το δημοτικό που τελειώνει με τον άλλον..

Επειδή λοιπόν όπως λένε κι οι γιατροί το άγχος βλάπτει σοβαρά τη φαντασία

τις αναρτήσεις του μήνα Ιούνη λέω να τις αφιερώσω αποκλειστικά στα ζωάκια μου.

Αρχίζουμε με τη Νέλλη, τη λατρεία μου.

Nelly, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Πριν σας πω για τη Νέλλη όμως θα πρέπει να αναφέρω ότι γενικά όλα τα μέλη της οικογένειάς μου λατρεύουμε τα ζώα. Στα εικοσιδύο χρόνια έγγαμου βίου (αύριο, συμπτωματικά, γιορτάζουμε την επέτειό μας :) είναι ελάχιστες οι φορές που βρεθήκαμε χωρίς τουλάχιστον ένα κατοικίδιο: ψάρια, καναρίνια, σκυλάκια, μέχρι και κατσίκα πέρασε από το διαμέρισμα, η Χάιντι. Μέχρι να μεγαλώσει και να την δώσουμε σε βοσκό, η Χάιντι ζούσε στο μπαλκόνι της κουζίνας. Την ταΐζαμε με το μπιμπερό και είμασταν το μόνο μπαλκόνι που, ενώ όλα τα υπόλοιπα γάβγιζαν, εμείς ..βελάζαμε! :-))

Παράλληλα με τη Χάιντι, στο σπίτι μεγάλωνε και ο Ερμής, ένα πανέμορφο κανισάκι που ήρθε από δύο μηνών στο σπίτι. Τον λατρεύαμε τον Ερμή, ο μεγάλος μου γιος πρακτικά μεγάλωσε μαζί του.

Η τύχη του ήταν να φύγει από φόλα που έφαγε κατά λάθος σε μια βόλτα μας στο πάρκο. Κάποιος ασυνείδητος είχε φαίνεται εκνευριστεί από τα αδέσποτα που μαζεύονται κάθε που καλοκαιριάζει και ο κόσμος βαριέται τα κατοικίδιά του με αποτέλεσμα να τα παρατάνε στην είσοδο του πάρκου, ακριβώς δίπλα από το σπίτι μας. Μέχρι να ανεβάσω τον μικρό στο σχολικό, η ζημιά είχε γίνει..

Το πήρα είδηση όταν πλέον ήταν αργά, αφού έφυγα κατευθείαν για τη δουλειά και τον βρήκα το μεσημέρι να ψυχορραγεί... Μετά από εφτά χρόνια στο σπίτι, είχε γίνει μέλος της οικογένειας κι όταν τον χάσαμε ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για όλους...

Από τότε δεν ήθελα ούτε γι' αστείο να ακούσω ξανά για σκύλο στο σπίτι. Τόσο μου είχε στοιχίσει...

Όταν όμως αγαπάς τα ζώα, είναι δύσκολο να μείνεις μακριά τους για πολύ. Έτσι, από πέρυσι μετά το Πάσχα είχαμε ξεκινήσει πάλι την αναζήτηση. Αυτός που είχε ξεσηκωθεί περισσότερο με την ιδέα ήταν βέβαια ο Γιάννης, ο μικρός μου. Του είχαμε πει πως όταν θα βρίσκαμε αυτό που μας κάνει, θα το παίρναμε. Και δώστου να ψάχνει στο ίντερνετ με τον αδελφό του, δώστου να ξεκοκαλίζει τις μικρές αγγελίες στην εφημερίδα, και οι δύο το είχαν πάρει πατριωτικά το ζήτημα.

Ένα απόγευμα που καθόμασταν με τον άντρα μου στο μπαλκόνι και πίναμε το καφεδάκι μας, να' σου και εμφανίζεται από τη γωνία η Νέλλη. Είχαμε εν τω μεταξύ κατασταλλάξει στο ότι δεν ζητούσαμε κάτι που να απείχε από τον αγαπημένο μας Ερμή, ίδιο μέγεθος, ίδια χρώματα, παρόμοια ράτσα, χωρίς όμως να υπάρχει κάτι απόλυτα συγκεκριμένο στο μυαλό μας.

"Να!" λέει ξαφνικά ο Νίκος "σαν κι αυτό στο απέναντι πεζοδρόμιο, τι λες;"

Γύρισα και είδα ένα σκυλάκι απεριποίητο, σε μαύρο χάλι, αλλά πανέμορφο παρά την εγκατάλειψή του. "Ναι, σαν κι αυτό!" Περιμέναμε για λίγες στιγμές μήπως και εμφανιζόταν ο ιδιοκτήτης του, αλλά το σκυλάκι φαινόταν να είναι μόνο του.

"Να κατέβω;" ρώτησα διστακτικά, αφού ήταν τελείως ξαφνική η τροπή που έπαιρναν τα πράγματα. Εξάλλου, δεν ήξερα κι αν θα το προλάβαινα, μέχρι να κατέβω μπορεί και να είχε εξαφανιστεί.

Η Νέλλη ωστόσο, δεν εξαφανίστηκε. Όταν βγήκα στο πεζοδρόμιο είδα ένα σκυλάκι να τρέμει ολόκληρο από τον φόβο του με δυο τεράστια μάτια να με κοιτάζουν σα να με εκλιπαρούσαν να τη σώσω... Ανακάθησα και ήρθε αμέσως κοντά μου, την χάιδεψα, την πήρα στην αγκαλιά μου και την ανέβασα στο σπίτι. Της έβγαλα υπομονετικά τα αγκάθια και τα αγριόχορτα, την έπλυνα, τη στέγνωσα.. Ήταν δαγκωμένη στο ένα της πόδι από σκυλιά, είχε πληγή...

"Κρατήστε την" μας είπε ο κτηνίατρος όταν την πήγαμε αργότερα εκείνο το απόγευμα "έχει καλό χαρακτήρα". Μας είπε ότι ήταν κάπου εννέα μηνών, ότι ήταν μαλτέζ διασταυρωμένη με κάτι άλλο, μάλλον με γκριφόν. Δεν υπήρχε τσιπάκι, δεν την αναζήτησε κανείς. Την κρατήσαμε. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι εκείνη μας βρήκε, όχι εμείς αυτήν.. Την βγάλαμε Νέλλη, από τη φωτογράφο, καθότι με είχε ήδη πιάσει η μούρλα με τη φωτογραφία :))

Ήταν ένα ήσυχο όνομα, όπως ήσυχη ήταν κι αυτή. Της πήγαινε γάντι.

Είναι ένας χρόνος που η Νέλλη είναι κοντά μας και έχει γίνει ο αχώριστος σύντροφος όλων μας.