1.6.12

Νέλλη

Καλό μήνα - καλό μήνα! Δύσκολος μήνας ο Ιούνης για μένα, μήνας διαβάσματος και εντατικής προετοιμασίας - χώρια οι πτυχιακές που τελειώνουν με τον έναν μου γιο και το δημοτικό που τελειώνει με τον άλλον..
Επειδή λοιπόν όπως λένε κι οι γιατροί το άγχος βλάπτει σοβαρά τη φαντασία
τις αναρτήσεις του μήνα Ιούνη λέω να τις αφιερώσω αποκλειστικά στα ζωάκια μου.

Αρχίζουμε με τη Νέλλη, τη λατρεία μου.

Nelly, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Πριν σας πω για τη Νέλλη όμως θα πρέπει να αναφέρω ότι γενικά όλα τα μέλη της οικογένειάς μου λατρεύουμε τα ζώα. Στα εικοσιδύο χρόνια έγγαμου βίου (αύριο, συμπτωματικά, γιορτάζουμε την επέτειό μας :) είναι ελάχιστες οι φορές που βρεθήκαμε χωρίς τουλάχιστον ένα κατοικίδιο: ψάρια, καναρίνια, σκυλάκια, μέχρι και κατσίκα πέρασε από το διαμέρισμα, η Χάιντι. Μέχρι να μεγαλώσει και να την δώσουμε σε βοσκό, η Χάιντι ζούσε στο μπαλκόνι της κουζίνας. Την ταΐζαμε με το μπιμπερό και είμασταν το μόνο μπαλκόνι που, ενώ όλα τα υπόλοιπα γάβγιζαν, εμείς ..βελάζαμε! :-))

Παράλληλα με τη Χάιντι, στο σπίτι μεγάλωνε και ο Ερμής, ένα πανέμορφο κανισάκι που ήρθε από δύο μηνών στο σπίτι. Τον λατρεύαμε τον Ερμή, ο μεγάλος μου γιος πρακτικά μεγάλωσε μαζί του.
Η τύχη του ήταν να φύγει από φόλα που έφαγε κατά λάθος σε μια βόλτα μας στο πάρκο. Κάποιος ασυνείδητος είχε φαίνεται εκνευριστεί από τα αδέσποτα που μαζεύονται κάθε που καλοκαιριάζει και ο κόσμος βαριέται τα κατοικίδιά του με αποτέλεσμα να τα παρατάνε στην είσοδο του πάρκου, ακριβώς δίπλα από το σπίτι μας. Μέχρι να ανεβάσω τον μικρό στο σχολικό, η ζημιά είχε γίνει..
Το πήρα είδηση όταν πλέον ήταν αργά, αφού έφυγα κατευθείαν για τη δουλειά και τον βρήκα το μεσημέρι να ψυχορραγεί... Μετά από εφτά χρόνια στο σπίτι, είχε γίνει μέλος της οικογένειας κι όταν τον χάσαμε ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για όλους...

Από τότε δεν ήθελα ούτε γι' αστείο να ακούσω ξανά για σκύλο στο σπίτι. Τόσο μου είχε στοιχίσει...

Όταν όμως αγαπάς τα ζώα, είναι δύσκολο να μείνεις μακριά τους για πολύ. Έτσι, από πέρυσι μετά το Πάσχα είχαμε ξεκινήσει πάλι την αναζήτηση. Αυτός που είχε ξεσηκωθεί περισσότερο με την ιδέα ήταν βέβαια ο Γιάννης, ο μικρός μου. Του είχαμε πει πως όταν θα βρίσκαμε αυτό που μας κάνει, θα το παίρναμε. Και δώστου να ψάχνει στο ίντερνετ με τον αδελφό του, δώστου να ξεκοκαλίζει τις μικρές αγγελίες στην εφημερίδα, και οι δύο το είχαν πάρει πατριωτικά το ζήτημα.



Ένα απόγευμα που καθόμασταν με τον άντρα μου στο μπαλκόνι και πίναμε το καφεδάκι μας, να' σου και εμφανίζεται από τη γωνία η Νέλλη. Είχαμε εν τω μεταξύ κατασταλλάξει στο ότι δεν ζητούσαμε κάτι που να απείχε από τον αγαπημένο μας Ερμή, ίδιο μέγεθος, ίδια χρώματα, παρόμοια ράτσα, χωρίς όμως να υπάρχει κάτι απόλυτα συγκεκριμένο στο μυαλό μας.
"Να!" λέει ξαφνικά ο Νίκος "σαν κι αυτό στο απέναντι πεζοδρόμιο, τι λες;"
Γύρισα και είδα ένα σκυλάκι απεριποίητο, σε μαύρο χάλι, αλλά πανέμορφο παρά την εγκατάλειψή του. "Ναι, σαν κι αυτό!" Περιμέναμε για λίγες στιγμές μήπως και εμφανιζόταν ο ιδιοκτήτης του, αλλά το σκυλάκι φαινόταν να είναι μόνο του.
"Να κατέβω;" ρώτησα διστακτικά, αφού ήταν τελείως ξαφνική η τροπή που έπαιρναν τα πράγματα. Εξάλλου, δεν ήξερα κι αν θα το προλάβαινα, μέχρι να κατέβω μπορεί και να είχε εξαφανιστεί.

Η Νέλλη ωστόσο, δεν εξαφανίστηκε. Όταν βγήκα στο πεζοδρόμιο είδα ένα σκυλάκι να τρέμει ολόκληρο από τον φόβο του με δυο τεράστια μάτια να με κοιτάζουν σα να με εκλιπαρούσαν να τη σώσω... Ανακάθησα και ήρθε αμέσως κοντά μου, την χάιδεψα, την πήρα στην αγκαλιά μου και την ανέβασα στο σπίτι. Της έβγαλα υπομονετικά τα αγκάθια και τα αγριόχορτα, την έπλυνα, τη στέγνωσα.. Ήταν δαγκωμένη στο ένα της πόδι από σκυλιά, είχε πληγή...



"Κρατήστε την" μας είπε ο κτηνίατρος όταν την πήγαμε αργότερα εκείνο το απόγευμα "έχει καλό χαρακτήρα". Μας είπε ότι ήταν κάπου εννέα μηνών, ότι ήταν μαλτέζ διασταυρωμένη με κάτι άλλο, μάλλον με γκριφόν. Δεν υπήρχε τσιπάκι, δεν την αναζήτησε κανείς. Την κρατήσαμε. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι εκείνη μας βρήκε, όχι εμείς αυτήν.. Την βγάλαμε Νέλλη, από τη φωτογράφο, καθότι με είχε ήδη πιάσει η μούρλα με τη φωτογραφία :))
Ήταν ένα ήσυχο όνομα, όπως ήσυχη ήταν κι αυτή. Της πήγαινε γάντι.

Είναι ένας χρόνος που η Νέλλη είναι κοντά μας και έχει γίνει ο αχώριστος σύντροφος όλων μας.


14 σχόλια:

Marie είπε...

Τι κρίμα να φύγει έτσι άδικα ο Ερμής... Είχατε και κατσικάκι ε? (Κι εγώ την ίδια ακριβώς τρέλλα έχω από παιδάκι, λατρεύω όλα τα ζώα)Η Νέλλη είναι γλυκούλα και αξιολάτρευτη! Να τη χαίρεστε! Φιλάκια και καλό μήνα! Χρόνια πολλά και για την επέτειό σας!!! Να'στε ευτυχισμένοι!

Eva / Stella είπε...

τι ωραια ιστορια και εμπειρια..
τυχερο σκυλακι, αλλα νομιζω κι εσεις.. να ερθει απο μονο του στα χερια σας ;)

φανταζομαι το να χανεις ενα σκυλι ειναι πολυ δυσκολο ειδικα απο την κακοδιαθεσια καποιων που δε μπορουν να λεγονται ανθρωποι..

κατσικα ε; θα ηθελα να το δω αυτο.. πολυ θα ηθελα :):):)

maria είπε...

Εμείς Εύα μου, τα τελευταία δώδεκα χρόνια που μένουμε σε μονοκατοικία έχουμε σκυλιά και πάντα αδέσποτα μαζεύουμε. Είχαμε τρία ΄για κάποια χρόνια και τώρα έχουμε δύο. Είναι οι κόρες μας όπως λέει και ο άντρας μου, μόνο που είναι μεγάλες πιά, η μία κουτσαίνει, η άλλη δεν ακούει καλά. Ειναι να μας πάρουν χαμπάρι οι κλέφτες χιχιχιχι
πρέπει να αρχίσουμε να ψάχνουμε για αδεσποτούλια πάλι.

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Καλησπέρα ,
η Νέλλη σας στα ροζ είναι κούκλα !!
Έχουμε μια ίδια σκυλίτσα τη Μιλού κι έχουμε κι απ όλα τ άλλα ζώα , κι ασχολούμαι και με την φωτογραφία !!

Πολύ ωραίες οι φωτογραφίες σου ομολογώ !!

Σαμιώτικα χαιρετίσματα

Μαρία είπε...

Πολύ όμορφο σκυλάκι,Εύα...Είναι ευλογία για τα παιδιά να μεγαλώνουν με ζωάκια...Καλό βράδυ...

Lyriel Bee είπε...

Η Νέλλη είναι μια κούκλα!! Και η ιστορία της είναι τόσο παρόμοια με τη δική μου, και γω έτσι την βρήκα, ή μάλλον εκείνη με βρήκε. Ετοιμαζόμουν μάλιστα να κάνω μια ανάρτηση σχετική.
Να το χαίρεστε το πλασματάκι, και μπράβο σας που κάνατε αυτό το καλό. Φαντάσου που θα ήταν τώρα η ψυχούλα αυτή αν δεν την είχες υιοθετήσει..
Φιλακια Εύα και καλό μήνα !

ria είπε...

είναι ένα κουκλί!
μόλις θα πάρω και το σκυλάκι από τη συμπεθέρα, θα σου ζητήσω βοήθεια. δεν είχα ποτέ σκυλάκι...

όντως, η νέλλη σας βρήκε, δεν την βρήκατε. σας διάλεξε!

Eva Psarrou είπε...

@ Marie
Σ' ευχαριστώ Marie για τις ευχές και για τη συμπαράσταση.. Ο Ερμής επανέρχεται συχνά στις συζητήσεις μας, τον θυμόμαστε, γελάμε με τα καμώματα που μας έκανε και τα νάζια του.. Πιστεύω πως αυτοί που χάνονται από τη ζωή μας παραμένουν παρόντες όσο εμείς τους κρατάμε ζωντανούς..
Φιλιά!

Eva Psarrou είπε...

@ Stella
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές μου είχε κόψει τη χολή το παλιοκόριτσο! Ξέρεις τι είναι να επιστρέφεις ψόφιος από τη δουλειά και με το που μπαίνεις σπίτι ..να βλέπεις μια κατσίκα στο περβάζι του παραθύρου της κουζίνας σου να σε κοιτάζει κατάματα;;; Δράμα σου λέω! χαχα :)))
Καλό βραδάκι! xx

Eva Psarrou είπε...

@ maria
Ελπίζω να βρεις σύντομα αυτό που θέλεις Μαράκι, είμαι σίγουρη ότι μόνο αγάπη θα βρουν από σένα!
Καλό σου βράδυ!

Eva Psarrou είπε...

@ Αθηνά
Χαίρομαι που τα ενδιαφέροντά μας συμπίπτουν! Θα χαρώ να δω δουλειά σου, και φυσικά, τη Μιλού :)
Σ' ευχαριστούμε πολύ για το κοπλιμάν, θα της το μεταβιβάσω! :))
Καλό σου βράδυ!

Eva Psarrou είπε...

@ Όστρια
Α, ναι!! Γίνονται υπεύθυνα, πιο εκδηλωτικά, πιο χαρούμενα, πιο δημιουργικά, φτιάχνουν χαρακτήρα.. Μόνο οφέλη μπορώ να σου πω ότι έχουν εισπράξει και τα δυο μου παιδιά. Δεν έχω μετανιώσει στιγμή για αυτό το μοντέλο ζωής που έχουμε επιλέξει.
Την καλησπέρα μου!

Eva Psarrou είπε...

@ Lyriel
Ποτέ δεν ήμουν της άποψης του να πας στο pet shop και να αγοράσεις σκυλάκι, όταν την ίδια στιγμή υπάρχουν χιλιάδες εγκατελειμένα στην τύχη τους που σπαράζουν για λίγη φροντίδα..
Η ιστορία σου μπορεί να είναι παρόμοια όπως λες, αλλά καμία ιστορία δεν είναι ίδια με την άλλη. Ανυπομονώ λοιπόν να σε διαβάσω ;)
Φιλιά και καλησπέρες!

Eva Psarrou είπε...

@ ria
Αυτό που χρειάζεται είναι να το αγαπούν, όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα και θα έρθουν από μόνα τους :)
Πολλά φιλιά!