Μια χειμωνιάτικη βόλτα στους δρόμους της Αθήνας

City spirits, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Θα μπορούσε να είναι μια πόλη προσεγμένη, το μπιμπελό της Ευρώπης

Να φοράει τα πλουμιστά της ρούχα και τα πολύτιμα πετράδια της

Και να βρίσκεται ισότιμη κοσμοπολίτισσα

ανάμεσα στις κοσμοπολίτισσες πόλεις του κόσμου

Όμως η Αθήνα δεν χρειάζεται πετράδια για να λάμψει

είναι πετράδι από μόνη της, ένα 'μικρό γαλάζιο κρίνο', ακόμη και τώρα

που της έχουμε φορέσει κουρέλια..

Η Αθήνα είναι η πόλη του φυσικού φωτός, η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται

και η αιώνια πόλη μαζί. Μια πριγκίπισσα που περιμένει το χτύπημα από το μαγικό ραβδάκι που θα της λύσει τα μάγια των μαύρων ημερών που της έχουν ξημερώσει.

Όταν λάμπει ο ήλιος του χειμώνα λούζεται σαν νύμφη και σαν νεράιδα

στις ολόχρυσες ακτίνες του κάτω από τον αττικό ουρανό

και τότε, για λίγες μαγικές στιγμές

παίρνει την πραγματική της μορφή. Αυτή που έχει λείψει σε όλους μας...

Σεργιανίζω στα σοκάκια που πλαισιώνονται από αγέρωχα νεοκλασικά

Το χτες με το σήμερα άρρηκτα δεμένα, μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις

και ομορφιές κρυμμένες και αθέατες από το βιαστικό μάτι

Η ζωή συνεχίζεται με όλες τις δυσκολίες και όλες τις μικρές και μεγάλες χαρές 

στη σκιά του Ιερού Βράχου

Μικρομάγαζα με χιλιάδες μικροαντικείμενα σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου

Παλαιοπωλεία που δείχνουν τα vintage αποκτήματά τους

που κάποτε διακοσμούσαν αρχοντικά και νοικοκυριά μιας άλλης εποχής

Τι όμορφη μηχανή! Πολύ την ζήλεψα, ήταν πολύ ακριβή για να την πάρω...

Ξύλινα αλογάκια, εκκρεμή και χειροποίητα μπαούλα ζωγραφισμένα στο χέρι

Και δυο γραφομηχανές πραγματικά κοσμήματα.. Klein - Adler: ο μικρός αετός

Μια καταπληκτική γραφομηχανή του 1920. Πόσοι λογοτέχνες, πεζογράφοι, ποιητές

χρησιμοποίησαν τάχα ένα τέτοιο εργαλείο για να αποτυπώσουν τις σκέψεις τους... 

Βιβλία κατά χιλιάδες, ένας πραγματικός χάρτινος παράδεισος

με ελάχιστους δυστυχώς ενδιαφερόμενους

Το Τζαμί όπως φιλοτεχνήθηκε από έναν πλανόδιο ηλικιωμένο ζωγράφο

Τα έργα του ακουμπισμένα μπροστά από τα κλειστά ρολλά του καταστήματος

που διατηρούσε ο ίδιος για πάνω από σαράντα χρόνια.

Θύμα της κρίσης και αυτός, τώρα έχει κάνει γκαλερί τον πλακιώτικο πεζόδρομο...

Στάθηκα για λίγο στο κέντρο του πεζόδρομου, ήθελα να βγάλω φωτογραφία τη Βουλή

Θυμήθηκα αυτή τη συγκλονιστική φωτογραφία με τον δακρυσμένο εύζωνα

Ποιος την είχε τραβήξει; Ποτέ δεν θα μάθω το όνομά του

Ένας ανώνυμος φωτογράφος ανάμεσα στο πλήθος

που αιχμαλώτισε όλη τη δύναμη της στιγμής με ένα μαγικό κλικ.

Η σκέψη πέταξε αμέσως μακριά στο κλικ του περαστικού μπροστά μου

Με έβγαζε φωτογραφία την ώρα που φωτογράφιζα τη Βουλή

σκεφτόμενη τον δακρυσμένο εύζωνα...

Αυτή είναι η φωτογραφία που συνδέθηκε όσο καμιά με τον Γολγοθά
που καλούμαστε να διανύσουμε
Ο Εύζωνας που δακρύζει...

Μια πόλη που έχει πληγωθεί βαθιά, από εμάς, τα παιδιά της

σιωπηλή και αγέρωχη, περήφανη πάντα

μας περιμένει να την αγαπήσουμε από την αρχή

και να την φροντίσουμε, όπως πραγματικά της αξίζει.

Μια πόλη που λατρεύω...

Καλή Σαρακοστή!

Γράμμα από το Νότο

Αναρτήθηκε από Simple Man:

"Όχι , δεν είμαστε όλοι Έλληνες. Αφήστε μας να λύσουμε τα θέματα μόνοι μας αυτή την φορά. Δεν έχει ανάγκη από γάζες το δέντρο που κόπηκε από την ρίζα. Αφήστε το να βρει τον τρόπο μόνο του να ξαναθεριέψει ή αν δεν έχει γερές ρίζες να εξαφανισθεί για να μην μετατραπεί σε κισσό. Είναι συγκινητικές οι πικετοφορίες και τα κείμενα συμπαράστασης σας μέσω διαδικτύου αλλά είναι πλέον πολύ αργά. Αργήσατε, Ευρωπαίοι, να κατανοήσετε τι μας φυλούσαν για το τέλος οι δικοί σας εξουσιαστές που έχουν τα τσιράκια τους στην Ελλάδα από την εποχή παλαιών Φιλελλήνων. Εθελοτυφλούσατε και τώρα τα γράμματά σας και οι δηλώσεις σας μοιάζουν με επικήδειο μπροστά σε μία ψαροκασέλα που μας έβαλαν για φέρετρο. Όχι δεν είμαστε όλοι Έλληνες, γιατί εμείς κάνουμε την απάνθρωπη πορεία  τώρα και γι’ αυτό αφήστε μας τουλάχιστον την ικανοποίηση να λέμε ότι ο δρόμος αυτός που παγώνει τα πόδια μας είναι αποκλειστικά δικός μας.

Δεν είμαστε όλοι Έλληνες, διότι ούτε εμείς εδώ κάτω στο Νότο των Βαλκανίων δεν είμαστε όλοι της ίδιας ράτσας. Χωριστήκαν τα τσανάκια μας από καιρό. Από την μια μεριά έχουμε τους υποτακτικούς των κομμάτων νέων και νεοεισαγώμενων και από την άλλη τους μοναχικούς που προσπαθούν να σώσουν από τον βομβαρδισμό τουλάχιστον την αξιοπρέπεια του να φέρεις το ασήκωτο όνομα Έλληνας. Για το λόγο αυτό όταν γράφετε επιστολές συμπαράστασης να βάζετε υποσημειώσεις σε ποιους τις στέλνετε γιατί σε αυτόν τον καφενέ στριμώχθηκαν αγρίως τα παλικάρια από τις αδελφές.  Αν το κάνετε για να προλάβετε το τσουνάμι που έρχεται προς τη μεριά σας τότε οι δηλώσεις συμπαράστασης φανερώνουν δειλία να αντιμετωπίσετε τα δικά σας ψηφισμένα εξουσιαστικά γουρούνια. Δηλώνετε φόβο για την πάρτη σας και όχι αλληλεγγύη για μας.

Το μόνο που μπορείτε να κάνετε μέσα από το φιλεύσπλαχνο  φιλελληνικό σας πνεύμα είναι να προστατέψετε από τα νύχια των δήθεν πολιτισμένων συμπολιτών σας τους Έλληνες που μεταναστεύουν για να επιβιώσουν στον δικό σας τόπο. Να γίνετε σύμμαχοι τους στο δικό σας έδαφος και όχι στο δικό μας γιατί αυτές οι συμμαχίες εισαγωγής μάς έχουν ακρωτηριάσει 200 χρόνια τώρα. Να μην αφήνετε κανέναν να τους πει: «Έλληνα, μού χρωστάς». Να υπερασπιστείτε τουλάχιστον αυτόν που μπορείτε και αφήστε εμάς ήσυχους αυτόν τον σκληρό χειμώνα που θα κάνει χρόνια να τελειώσει. Αφήστε μας ήσυχους διότι πρέπει να μάθουμε από την αρχή. Να καθαρίσουμε το τοπίο, να φτιάξουμε καινούργια θεμέλια, να ξεθάψουμε την σφαγιασμένη  μας ηθική. Να ξαναγίνουμε Έλληνες, όχι για να μας θεωρείτε φίλους σας, αλλά για να ξαναγίνουμε η έμπνευσή σας."

Νομίζω ότι τα είπε πολύ ωραία. Χτες λέγαμε να φύγουμε για το τριήμερο, να πάμε στο εξοχικό ή κάπου, αλλά αλλάξαμε γνώμη. Θα χουχουλιάσουμε στο σπίτι μας, ηρεμία και ξεκούραση.. ίσως και καμιά βόλτα στην πόλη αν το ζητήσει η διάθεση, μπορεί και στο εξοχικό μας τελικά που τα συνδυάζει όλα... Ελεύθερο πρόγραμμα, ό,τι καλύτερο!

Καλό τριήμερο να έχετε όλοι!

Επιμένω ελληνικά

Windtrap, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές που τα βάζω με τα κακώς κείμενα και τους πολιτικούς που μας έχουν φτάσει ως εδώ, και αναρωτιέμαι ακόμα: Για όλα λοιπόν φταίνε οι άλλοι; Τον δικό μου απολογισμό πότε θα τον κάνω; Αυτή είναι η αντίληψη του Έλληνα σήμερα; ότι δεν έχει το τσαγανό, τη γνώση, τη θέληση να κάνει τίποτα διαφορετικά, λες και είμαστε υπνωτισμένοι και καταδικασμένοι να αγόμαστε και να φερόμαστε από τους πολιτικούς που μας κυβερνούν κάθε φορά; Βολικό βέβαια για τους πολιτικούς, όμως δεν είναι οι πολιτικοί που καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα, ούτε οι μεγαλο-επιχειρηματίες και παράγοντες που γεμίζουν με τις off-shore εταιρίες τους και τις παχουλές καταθέσεις τους ευρωπαϊκές και υπερπόντιες τράπεζες... Εμείς είναι που ψυχορραγούμε, εμείς χάνουμε τις δουλειές μας και τα δικά μας τα παιδιά σπρώχνονται δια της βίας σχεδόν σε ξένες πατρίδες προκειμένου να βρουν ένα καλύτερο μέλλον, μακριά μας και γι' αυτό είναι σημαντικό να γίνει αυτός ο απολογισμός και να τα ξαναδούμε τα πράγματα πώς έχουν. Είναι άδικο θα μου πεις. Και ότι είναι μια κατάσταση που μας ξεπερνάει. Εδώ που μας έχουν φτάσει, τι μπορούμε να κάνουμε; θα μου πεις επίσης.

Να αγαπήσουμε την Ελλάδα είναι η δική μου απάντηση. Να την υποστηρίξουμε με όποιον τρόπο μπορούμε από εκεί που είμαστε. Έμπρακτα, όχι στα λόγια. Να θυμηθούμε τι σημαίνει για μας αυτό, και να το θυμήσουμε και στους άλλους. Να μάθουμε να την αγαπάμε, ξανά από την αρχή. Να αγαπάμε τη χώρα μας. Όπως ο Γάλλος αγαπάει τη Γαλλία και ο Αμερικανός την Αμερική. Να την προβάλλουμε, να την τιμάμε, να τη σεβόμαστε. Να την αγαπάμε. Να την προστατεύουμε, να την φροντίζουμε, να αποτελούμε μέρος της λύσης στα προβλήματά της, όχι το καρκίνωμα που της τρώει τα σωθικά και να την αγαπάμε. Σαν συγγενή μας. Σαν αίμα μας. Και σαν κομμάτι του εαυτού μας. Δεν είναι σωβινισμός να αγαπάς την πατρίδα σου, είναι χρέος. Χρέος ηθικό που έχουμε ξεχάσει όλοι μας. Δεν φταίει η Ελλάδα για το χάλι της, δεν είναι αυτή η Ελλάδα που θέλουν να μας 'πλασσάρουν'. Ελλάδα σημαίνει φως. Ακόμα και ετυμολογικά: Το "Ελ-" προέρχεται από το ηλ>ήλιος. Η Ελλάδα είναι δηλαδή η χώρα του ήλιου, του φωτός. Αφού λοιπόν λεγόμαστε Ελλάδα, γιατί καθιερώθηκε το Greece, έχει αναρωτηθεί κανείς στ' αλήθεια; To Greece έρχεται ετυμολογικά από το γρεκός, χαρακτηρισμός που μας δόθηκε από τους Τούρκους που σημαίνει υπόδουλος. Τότε ήταν τουρκοκρατία, ήμασταν υπόδουλοι και αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα. Σήμερα; Ποια είναι η δικαιολογία για σήμερα;...

Δεν είναι τυχαίο που όλα γεννήθηκαν εδώ πέρα. Δεν υπάρχει πέτρα πάνω σε αυτόν τον τόπο που να μην έχει την ιστορία της. Οι ξένοι το ξέρουν καλά αυτό. Και τι δεν θα' διναν να είχαν λίγο από το φως του. Τα ευρωπαϊκά σχολεία διδάσκονται αρχαία ελληνικά, απαγγέλουν Όμηρο στην πρωτότυπη γλώσσα, απαγγέλουν απ' έξω εννοώ... Οι Αμερικανοί βαπτίζουν τις πόλεις τους Αθήνα (16 μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες!), οι αστρονόμοι βαπτίζουν τα αστέρια του ουρανού με δικά μας ονόματα. Ανεβαίνουν στην Ακρόπολη και κλαίνε. Παρακολουθούν αρχαίες τραγωδίες στην Επίδαυρο έκθαμβοι από αυτό που συντελείται μπροστά τους. Αγαπούν την Ελλάδα περισσότερο από εμάς γιατί την ξέρουν καλά, ξέρουν τα πάντα για την Ελλάδα. Μόνο όταν ξέρεις κάτι καλά μπορείς να το αγαπήσεις. Και μόνο όταν το αγαπήσεις μπορείς να το υπερασπιστείς και να το προστατέψεις. Γι' αυτό τα μαθαίνουμε, όπως τέλος πάντων τα μαθαίνει ο καθένας. Γι' αυτό και δεν θέλουν να τα μαθαίνουμε... Λαός χωρίς παρελθόν είναι λαός χωρίς μέλλον, ποιος το είπε αυτό; Όχι Έλληνας πάντως... Γιατί έχουν φαγωθεί οι Σκοπιανοί με το όνομα; Χάθηκαν τα ονόματα; Γιατί θέλουν αυτό, το συγκεκριμένο; Γιατί μόλις ονομαστούν Μακεδόνες, αποκτούν αυτόματα το παρελθόν που τους λείπει και που χρειάζονται πάση θυσία για να εδραιωθούν στα Βαλκάνια, να εδραιωθούν ιστορικά πλέον με ρίζες τόσο βαθιές που δεν θα τους κλονίζει τίποτα και δεν θα τους αμφισβητεί κανείς. Ρίζες δικές μας όμως, και ιστορία ολόδική μας, που την αφήνουμε έτσι αμαχητί να την καπηλεύεται ο Σκοπιανός και ο κάθε Σκοπιανός...
Όλοι ξέρουν τι θα πει Ελλάδα, όλοι εκτός από εμάς... Ακόμα και οι Γερμανοί που θέλουν να μας 'κατακτήσουν' για μία ακόμα φορά μας λατρεύουν, λατρεύουν τον πολιτισμό μας, την αρχιτεκτονική μας, την ελληνική γραμματεία. Το Βερολίνο χτίστηκε στα πρότυπα της κλασικής Αθήνας του Χρυσού Αιώνα του Περικλή,  κάθε τρίμηνο στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου εκδίδεται τόμος που αφορά στις αρχαίες ελληνικές .. επιγραφές! Κάθε τρίμηνο, το βάζει το μυαλό σας; Κι εμείς εδώ, αναρωτιέμαι πόσοι ξέρουν, όχι για τις εξελίξεις πάνω στην επιγραφική, αλλά ούτε καν για την ύπαρξη αυτού του κλάδου!... Και τόσα άλλα...
Άγνοια, άγνοια, άγνοια... Άγνοια και αδιαφορία. Και πεποίθηση ότι εμείς ως μονάδες δεν έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τίποτα.. Πόσο ολέθρια μπορεί να είναι μια τέτοια σκέψη αλήθεια!...

Μου έστειλαν ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, διαβάζω: Στην Αμερική έχει αρχίσει το εξής φαινόμενο: Στα καλά του καθουμένου, εκεί που κάποιο μαγαζί πάει για κλείσιμο λόγω χρεών, πέφτει σύρμα (SMS, FACEBOOK) και πλακώνει κόσμος που αρχίζει να αγοράζει ό,τι βρει μπροστά του. Οι ιδιοκτήτες από άφραγκοι και χρεωμένοι ξεπουλάνε σε μία μέρα και γλυτώνουν το κλείσιμο. Αυτό για τους ξένους λέγεται κοινωνική αλληλεγγύη. Εγώ το λέω: Αγαπάω τον τόπο μου και τους ανθρώπους του και τα υποστηρίζω έμπρακτα, όχι στα λόγια, με τις πράξεις μου και με τον τρόπο ζωής και σκέψης μου. Παραθέτω τις προτροπές του μηνύματος, αφού με βρίσκουν σύμφωνη. Εγώ και η οικογένειά μου τα έχουμε υιοθετήσει εδώ και καιρό:

"Στηρίξτε τα μικρομάγαζα της γειτονιάς σας. Κάτι καλό θα έχουν και αυτά! Γιατί όταν θα τα χρειαστείτε, δεν θα υπάρχουν πια... Ενα κουτί χρώμα και 10 πρόκες, δεν απαιτούν εκδρομή στο PRAKTIKER ή το LEROY MERLIN....μόνο μια βόλτα στο χρωματοπωλείο της γειτονιάς.
Ελληνικά λαχανικά, φρούτα και χυμούς. Αν τα ξένα ήταν τόσο εξαιρετικά καλά, οι ξένοι δεν θα τα έστελναν σε εμάς! (π.χ. Τα ολόλευκα μανιτάρια εισαγωγής είναι περασμένα με λευκαντικό και αντισηπτικό για να μη μαυρίζουν-ενώ τα Ελληνικά δεν είναι λευκά, αλλά είναι βιολογικά!)
Προτιμάμε Ελληνικά προιόντα-το χρήμα να μένει στην Ελλάδα και να κάνει κύκλο εδώ και όχι μέσω της τσέπης κάποιου ξένου επιχειρηματία.
Σοκολάτες ΙΟΝ, αναψυκτικά Φλώρινα, ΛΟΥΞ και ΕΨΑ: Ελληνικότατα & εξαιρετικά.
Η COCA COLA, η PEPSICO και η jacobs-Παυλίδης δε θα φτωχύνουν! Εντάξει, έχουν και Ελληνες εργαζόμενους, αλλά τα έσοδά των ξένων ετειρειών δεν θα μηδενιστούν κιόλας!
Ο επώνυμος καφές φίλτρου της jacobs στην Ολλανδία πωλείται στη μισή τιμή ..... μία συσκευασία φίλτρων καφέ (100 τεμ) κάνει 75 λεπτά και όχι πάνω από 2 ευρώ.. γι' αυτό αγοράστε καφέ φρεσκοκομένο από την κάβα της γειτονιάς... ακόμα και χωρίς την ακριβή γεύση, θα είναι πιο φρέσκος!
"Τιμωρείστε" ακόμα και τα ακριβά ελληνικά πριόντα: το γιαουρτάκι της ΦΑΓΕ στην Ολλανδία πωλείται προς 80 λεπτα! Στην Ελλάδα έχει περάσει από χρόνια το 1 ευρώ. Μπορείτε και χωρίς αυτά... τώρα αν πέσει η τιμή του, βλέπουμε!
ΑΠΟΡΩ: Πόσο καλύτερο είναι το γάλα της ΔΕΛΤΑ 1 λίτρου (στο χάρτινο κουτί) και στοιχίζει 1,15 ευρώ, ενώ το ΑΓΝΟ έχει μόλις 1,09;
ΟΚ, το γάλα του LIDL έχει λιγότερο από ευρώ το λίτρο και λέει ότι είναι Ελληνικό, κάποια ξένα προιόντα είναι ίσως και λιγο καλύτερα, αλλά είπαμε:
το χρήμα να μένει στην Ελλάδα!

Ας οργανωθούμε: ενημερώστε φιλους και γνωστούς για ευκαιρίες!
Στα ψώνια, τη βενζίνη, το γάλα, το ψωμί. Επιτέλους, φτιάξτε για πρώτη φορά μόνοι σας ένα κέικ ή τιμείστε το ζαχαροπλαστείο της γωνίας (φρεσκότατο σχεδόν πάντα) και μην το πάρετε έτοιμο στο super market από μία γερμανική πολυεθνική ....

Κυνηγείστε ποιότητα και καλή τιμή. Το δικαιούστε και το αξίζετε. Δεν σας κάνουν χάρη !!!

ΚΑΙ ΚΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ.
ΜΕΤΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ, ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΕΧΟΥΝ ΠΙΑΣΕΙ ΠΑΤΟ....
ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΚΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ..."

=======

Συγχωρήστε μου την ευαισθησία πάνω στο θέμα, ίσως να φταίει που είμαι παιδί της διασποράς και έμαθα να αγαπώ αυτόν τον τόπο πολύ πριν τον γνωρίσω...

Homeland

Homeland, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Within my soul, within my mind,
There lies a place I cannot find.
Home of my heart. Land of my birth.
Smoke-coloured stone and flame-coloured earth.
Electric skies. Shivering heat.
Blood-red clay beneath my feet.

At night when finally alone,
I close my eyes - and I am home.
I kneel and touch the blood-warm sand
And feel the pulse beneath my hand
Of an ancient life too old to name,
In an ancient land too wild to tame.

How can I show you what I feel?
How can I make this essence real?
I search for words in dumb frustration
To try and form some explanation,
But how can heart and soul be caught
In one-dimensional written thought?

If love and longing are a “fire”
And Man “consumed” by his desire,
Then this love is no simple flame
That mortal thought can hold or tame.
As deep within the earth’s own core
The love of home burns evermore.

M. Frost

Ληστέψανε ΚΑΙ την αρχαία Ολυμπία...

Πρώτα η Εθνική Πινακοθήκη. Σήμερα το μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας.

Αύριο, τι; Το μουσείο της Ακρόπολης; Μήπως η ίδια η Ακρόπολη;

Να μπουν. Να τα πάρουν όλα, μπορούν; Για τίποτα από αυτά δεν είμαστε άξιοι.

Πάρτε τα όλα, το πεδίο είναι ελεύθερο. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Λεχρίτες...

in.gr - Ένοπλη ληστεία στο παλαιό αρχαιολογικό μουσείο της Ολυμπίας - Ειδήσεις - Πολιτισμός

Θεωρίες συνομωσίας

Conspiracy theory, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Οργή, ντροπή και θλίψη για την άμοιρη πόλη μου, που είδα να καίγεται και πάλι για πολλοστή φορά, για τα νεοκλασικά που έγιναν στάχτη, για τις περιουσίες των ανθρώπων που χτίστηκαν με κόπους μιας ζωής και που αφανίστηκαν εν μία νυκτί χωρίς ίχνος ενοχής ή τύψης από κανέναν, για τους ανθρώπους που έμειναν χωρίς δουλειά χωρίς να φταίνε, για τα όνειρα που εξανεμίστηκαν στους πέντε ανέμους, για τον εξευτελισμό που δεχόμαστε καθημερινά, αυτόν που κάποιοι βέβαια τον αξίζουν, αλλά που τον λουζόμαστε όλοι μας ανεξαιρέτως τον αξίζουμε - δεν τον αξίζουμε, για το απυρόβλητο που εξακολουθούν και παραμένουν οι υπαίτιοι που μας έφεραν ως εδώ, σε αυτό το χάλι, να ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες, ποιοι; Εμείς!!... να γινόμαστε ο περίγελος όλου του πλανήτη και να παρακολουθούμε τη χώρα μας, την χώρα του φωτός, να κατρακυλάει στα μαύρα σκοτάδια της αβύσσου, ανίσχυροι, ανήμποροι να κάνουμε το οτιδήποτε για να την προστατεύσουμε...

Ντροπή και αίσχος, αν δεν έχουμε μάθει ακόμη...

...

...

Συνάντηση φωτογράφων Flickr Αθήνας

 Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η 3η κατά σειρά συνάντηση των επαγγελματιών και ερασιτεχνών φωτογράφων Flickr της Αθήνας.

Το καλλιτεχνικό γεγονός έλαβε χώρα στον Πολυχώρο 'ομάδα Λάσπη' στον Κεραμεικό.

Ο χώρος ιδιαίτερα ζεστός και σούπερ κουλτουριάρικος, η προσέλευση μεγάλη.

Όσοι παραβρέθηκαν είχαν την ευκαιρία να γνωριστούν,

να ανταλλάξουν ιδέες και απόψεις και, φυσικά,

να απολαύσουν το χορο-θεατρικό δρώμενο που μας αφιέρωσε η καλλιτεχνική ομάδα Λάσπη,

προς τέρψη όλων μας

Οι φωτογραφικές μηχανές, εννοείται ότι πήραν φωτιά

Όπως εννοείται και το πόσο πολύ μετάνιωσα που δεν είχα πάρει κι εγώ μαζί μου τη δική μου...

Προς γνώση και συμμόρφωση, βέβαια

Νέο motto: 'Πουθενά χωρίς τη μηχανή μου' :))

 


Ομαδική φωτογραφία από την αξιολογότατη φωτογράφο Maria Kapatou

 

Κάποιους τους ήξερα ήδη από τη δουλειά τους στο Flickr και τα σχόλια που ανταλλάσσουμε εκεί,

κάποιους άλλους τους γνώρισα χτες για πρώτη φορά

Ήταν περίεργη η αίσθηση που άφηνε η είσοδος εικονικών ονομάτων και εικονιδίων avatar

σε χρόνο και τόπο όχι εικονικό/ιντερνετικό, αλλά αντίθετα, καθ' όλα πραγματικό 

Περίεργη και όμορφη, σινάμα..

Ένα ατμοσφαιρικό πορτραίτο που μου έκανε η γλυκύτατη Athina Karoki, στην οποία ανήκουν και οι φωτογραφίες αυτής της ανάρτησης (σ' ευχαριστώ, Αθηνά, που επέμεινες, παρά τις απανωτές μου απουσίες και αναβολές :)

Ευχαριστούμε και την καλλιτεχνική ομάδα Λάσπη που μας φιλοξένησε στον χώρο της

ώστε όλοι μας να απολαύσουμε αυτή την υπέροχη βραδιά που είπε ΝΑΙ στην Τέχνη

κόντρα στα σημάδια των καιρών 

και να φύγουμε με τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Canale Grande

Canale Grande, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Λίγη Βενετία ακόμα. Αυτή είναι η θέα από τη γέφυρα Ριάλτο.

Το παλαιοπωλείο

The antique shop, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Crystal glasses, pots and pans
Bottles filled with shells and sand
Vintage clothes and jeweled pins
Photo-overflowing bins
Slightly yellow tiny pearls
Porcelain dolls of beautiful girls
Old fashioned shoes and lots of lace
Eyeglasses in a beat up case
The sign saying ‘open’ on the door
Leads to these and many more.

StephanieD

Τι να πω, τρελαίνομαι για αυτά τα μαγαζιά. Μπορώ να χαζεύω με τις ώρες κάθε ένα από τα χιλιάδες μικροαντικείμενα που γεμίζουν τα σκονισμένα ράφια και τους ξεθωριασμένους τοίχους. Κεχριμπαρένια κομπολόγια, βιενέζικες καρέκλες, παλιές κορνίζες με ξεθωριασμένες φωτογραφίες, κιτρινισμένες από τον χρόνο δαντέλες, κούκλες από πορσελάνη, μάσκες βενετσιάνικες και σκαλιστοί καθρέφτες, χειρόγραφα και βιβλία δερματόδετα που κάνουν κρακ στο άνοιγμά τους, με γδαρμένες προσόψεις και τσακισμένες άκρες.. όλα τους να κουβαλάνε τη δική τους ιστορία περιμένοντας στωικά την δεύτερη ευκαιρία που θα τα κάνει να ξαναλάμψουν από την αρχή χάρη στους επόμενους ιδιοκτήτες που θα τα προσέξουν.

Αλίμονο σ' αυτούς που φεύγουν...

Red door house, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι φεύγουμε σαν τα κοτόπουλα. Τα περιστατικά νέων ανθρώπων που φεύγουν από την κακιά αρρώστια, ανθρώπων στην ακμή της ηλικίας τους, στην πιο παραγωγική τους φάση, πληθαίνουν ραγδαία. Μόνο στον κοντινό μου κύκλο ο αριθμός έχει από καιρό γίνει διψήφιος...

Προχτές ήμουν σε κηδεία, ό,τι είχα τελειώσει από το μνημόσυνο του πατέρα μου... Είναι αυτό που λένε, ότι όλα μαζί έρχονται... Η γυναίκα πάλευε κοντά πέντε χρόνια με τον καρκίνο... Άτομο ιδιαίτερα αξιόλογο και καλλιεργημένο, με οικογένεια και όραμα για μια ευτυχισμένη ζωή μπροστά της... Όταν είχαμε συναντηθεί την τελευταία φορά μου έκανε τρομερή εντύπωση το πόσο αποφασισμένη ήταν να το παλέψει. 'Δεν θα το αφήσω να με βάλει από κάτω' μου είχε πει. Και επειδή εγώ σε αυτά λυγίζω πολύ εύκολα και τα αφήνω εύκολα να με βάλουν από κάτω, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση και με είχε επηρεάσει βαθιά. Σκεφτόμουν ότι κλαιγόμαστε κι εμείς που τα έχουμε όλα τακτοποιημένα, κι εκείνη, μαχητής με το θεριό, έλεγε ότι όλα είναι θέμα ψυχολογίας και ότι μπορεί να το παλέψει και ότι θα τα καταφέρει...

Μετά από εκείνη τη συνάντηση δεν την ξαναείδα. Ούτε την ξαναπήρα τηλέφωνο. Δεν είχα το κουράγιο να της μιλήσω. Να της πω τι; Υπομονή, θα περάσει; Όλα θα γίνουν καλά; Μάθαινα ωστόσο νέα της και τα νέα δεν ήταν καλά. Το αποτέλεσμα ήταν πλέον δεδομένο και ήταν θέμα χρόνου να γίνει... Πριν από έναν μήνα, ξαναμιλήσαμε τελικά. 'Θέλω να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι συνέχεια' μπόρεσα και της είπα μεταξύ άλλων 'Το ξέρω, το ξέρω γιατί το αισθάνομαι.. να και κάτι καλό με την όλη κατάσταση, ε;' Μιλούσε ξέπνοα, δεν της βγήκε το γέλιο, παρόλο που προσπάθησε...

Σήμερα δεν είναι μαζί μας... Περίμενα ότι η οικογένειά της θα ήταν συντετριμμένη, αφού τέτοιοι άνθρωποι δεν βρίσκονται εύκολα στις μέρες μας. Το ένα τέκνο δεν ήθελε να παρευρεθεί στην κηδεία, έμεινε στο σπίτι να παίξει ..playstation (!) Το άλλο με το ζόρι κάθισε για το τυπικό. Όταν ο πατέρας πήγε να τη συνετίσει, του έπιασε το μάγουλο και του είπε 'Άκου να δεις, ήρθα, δεν ήρθα; Μη με ζορίζεις, δώσε χαρτζιλίκι να πάω για καφέ με τις φίλες μου' (!). Και χάρη του είχε κάνει δηλαδή, να είναι παρούσα στην κηδεία της μάνας της... Ο πατέρας δεν χάλασε χατήρι (!) ούτε και αντέδρασε, αντίθετα, υπάκουσε πειθήνια και η κόρη έφυγε με την παρέα της μέσα στην καλή χαρά. Όλη την ώρα ήταν γελάκια και αστεία, ακόμα και όταν ο παπάς διάβαζε τη νεκρή. Κάποια στιγμή σηκώθηκε από τη θέση των συγγενών και βγήκε προς την είσοδο του ναού ..για να τσεκάρει τα μηνύματα στο κινητό! Το είδα με τα μάτια μου γιατί ήρθε σχεδόν δίπλα μου να το κάνει... Δεν το πίστευα... Δεν πίστευα στα αυτιά μου ούτε και πιο μετά, όταν ο ίδιος ο σύζυγος αστειευόταν με συναδέλφους σχετικά με το πόσο ένας δεύτερος γάμος σε περιορίζει πάλι σε μία γυναίκα, ενώ ελεύθερο πουλί έχεις όσες γυναίκες θέλεις...

Ελεύθερο πουλί... Κατάλαβες; Κατάλαβα, να λες... Παρακολουθούσα το θέατρο του παραλόγου... Αυτοί που μένουν, αργά ή γρήγορα συνεχίζουν με τις ζωές τους. Κάποιοι, όπως στην προκειμένη, συνεχίζουν πριν καλά-καλά μπει το φέρετρο του ανθρώπου τους στο χώμα. Αλίμονο σε αυτούς που φεύγουν... Δεν χύθηκε δάκρυ προχτές...  Η κοπέλα ήταν στην ηλικία μου...