Πάντα θα υπάρχει το Παρίσι

Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ

που λόγια πάντα αλλόκοτα μιλεί

για το Παρίσι

στη συντροφιά μας όταν έρθει να καθίσει

Λένε γι' αυτόν

πως από τα μαθητικά του χρόνια είχεν ορίσει

μοναδικό μες στη ζωή του ιδανικό

να πάει στο Παρίσι.

 Χρόνια και χρόνια τον μεθούσε

το ονειρεμένο αυτό ταξίδι που ποθούσε.

Παντού για κείνο συζητούσε

Μες στα όνειρά του αυτό θωρούσε

Τόσο που ο πόθος του με τον καιρό

του' γινε μες στην ύπαρξή του

ένα στολίδι λαμπρό

Να πάει στο Παρίσι..



Για το ταξίδι αυτό το ονειρευτό

σκότωνε φευγαλέες επιθυμίες

και έκανε αιματηρές οικονομίες

για να το πραγματοποιήσει

να πάει στο Παρίσι

Και να! που κάποια μέρα στα στερνά το κατορθώνει

Κι ένα πρωί μέσα στου τρένου το βαγόνι

για το Παρίσι μεθυσμένος ξεκινά.



Μα μόλις αντίκρυσε μακριά τον Πύργο του Άιφελ ν' αχνοδιαγράφεται στο φόντο τ' ουρανού

φρικτή μια σκέψη εισόρμησε στην κάμαρα του νου:

'Κι ύστερα; Κι ύστερα τι θα γινόταν; Πώς θα μπορούσε πια να ζήσει

με δίχως τη λαχτάρα αυτή για το Παρίσι;'

Γιατί ένιωθε τώρα καλά πως όταν σε λίγο στο Παρίσι θα βρισκόταν

μέσα σ' ελάχιστο διάστημα ασφαλώς

θα το βαριόταν.

Και τότε;

Και τότε πήρε μια τεράστια απόφαση που ως τώρα δεν ευρέθηκε να του τη συγχωρήσει κανείς

Αντίς να προχωρήσει στο Παρίσι, κατέβηκε σ' ένα προάστιο, στο Σεντ Ντενίς.

Και το πρωί ξανάθρε εδώ από την ίδια οδό.

Και τώρα, σαν και τότε πρωτού φύγει, πάλι

με μια λαχτάρα σαν και πριν μεγάλη

μιλάει και λέει παντού πως έχει ορίσει

μοναδικό μες στη ζωή του ιδανικό

να πάει στο Παρίσι.

Ορέστης Λάσκος