Η μέρα της μαρμότας

Sleep of the merry, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Με την τηλεόραση δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις, εδώ και τρεις μέρες όμως σχεδόν δεν έχει σβήσει. Στήνομαι με τις ώρες μπροστά της, παρακολουθώ με περισσή προσοχή τα τεκταινόμενα σε ζωντανή μετάδοση και περιμένω το αυτονόητο, που για κάποιον λόγο που μου διαφεύγει, αρνείται με πείσμα να φανεί. Κι όσο εκείνο δεν έρχεται, τόσο περισσότερο κολλάω μπροστά στην οθόνη. Με το που βλέπω να αλλάζει το κανάλι σε κάτι άσχετο, ορύομαι και επαναφέρω την τάξη, εδώ καιγόμαστε σίριαλ θα βλέπουμε;

Η Νέλλη κολλημένη στα πόδια μου, εγώ κολλημένη στην οθόνη και στην οθόνη κολλημένη η λεζάντα 'σε λίγο το όνομα του νέου πρωθυπουργού'. Αναρωτιέμαι πόσο λίγο διαρκεί αυτό το 'σε λίγο' σε πολιτικό χρόνο. "Ξέρω γιατί το κάνουν" ακούω το Γιάννη να μουρμουράει ενοχλημένος από την αναπάντεχη κατάληψη της ηλ. συσκευής από τη μαμά, "για μας τα παιδιά το κάνουν, για να μη βλέπουμε κινούμενα σχέδια." Με αποστομώνει. Μένω έκπληκτη στη διαπίστωση ότι αυτή είναι η πιο σοβαρή δήλωση που έχω ακούσει εδώ και μέρες, και ερχόταν από τον 11χρονο γιο μου.

Παραμένω απτόητη και συνεχίζω να παρακολουθώ με προσήλωση τα τεκταινόμενα σε ζωντανή μετάδοση. Ο Γιάννης επιστρέφει στο δωμάτιο, πάλι δεν είδε παιδικό κανάλι. Προσπαθώ να λύσω τους γρίφους που μου έχουν βάλει, αισθάνομαι ότι συμμετέχω σε τηλεοπτικό παιχνίδι ερωτήσεων που αν βρω τη σωστή απάντηση κερδίζω τη διαμονή σε έναν ονειρεμένο προορισμό: Γιατί διαστρεβλώθηκε η έννοια του χρόνου; Γιατί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνείται να αντιδράσει; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρα; Γιατί δεν τα βρίσκουν; Γιατί γελούν όλοι μαζί μας; Γιατί φτάσαμε να μιλάμε για σωτηρία της Ελλάδας; Γιατί μένουμε στα λόγια;

Συνεχίζω και περιμένω με αγωνία στημένη στην τηλεόραση. Και μαζί μου περιμένει η Ελλάδα. Και μαζί με την Ελλάδα ο κόσμος όλος. Οι περαστικοί μέσα από τα αυτοκίνητά τους ρωτούν τους δημοσιογράφους που καταγράφουν μπροστά στα γραφεία των Μεγάλων "βγάλαμε πρωθυπουργό;" Άλλη μία ερώτηση που προστίθεται στο μαραθώνιο τηλε-κουίζ. Δεν απαντά κανείς. Περιμένουμε όλοι με κομμένη την ανάσα να εκπνεύσει το 'σε λίγο' κι όσο γίνεται αυτό, τόσο τα σκηνικά, οι δηλώσεις, τα σχόλια που διαδέχονται το ένα το άλλο στην οθόνη δείχνουν να επαναλαμβάνονται με την ίδια σειρά και με τα ίδια πρόσωπα που χρησιμοποιούν την ίδια ξύλινη εξωκοσμική γλώσσα ξανά και ξανά και ξανά, κι εγώ συνεχίζω να παραμένω εκεί, κολλημένη, να περιμένω, κι ας ξέρω ότι ακούω το ίδιο σενάριο που έχω αποστηθίσει όσο περιμένω να εκπνεύσει το 'σε λίγο' ζώντας για πολλοστή φορά τη μέρα της μαρμότας.