Μη μου τους κύκλους τάραττε...

Για ποια τέχνη, για ποιον πολιτισμό να μιλήσω.. μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα βουλιάζουμε ολοένα και περισσότερο, η μικρή Δανία του νότου που μας υποσχέθηκαν έγινε και επίσημα Ινδία, δια στόματος πρωθυπουργού... Κανένας δεν αγαπάει αυτό τον τόπο πια; Γιατί τέτοιο ξεπούλημα;  Έλληνες είμαστε να πάρει η ευχή, έχει κανείς τους ιδέα τι σημαίνει αυτό; Μας έχουν καταντήσει επαίτες της Ευρώπης κι εμείς αγρόν αγοράζουμε. Ακόμα και τώρα που πέφτουμε σε ελεύθερη πτώση, συνεχίζονται οι προσλήψεις χρωματισμένων παιδιών (25.000 μόνο επί θητείας του νυν πρωθυπουργού), συνεχίζονται τα ρουσφέτια, η χορήγηση κονδυλίων σε οργανισμούς για το ζευγάρωμα των ιππόκαμπων!.. ως πότε; Μέχρι πότε; Πώς προχωράμε έτσι, χωρίς όραμα, στα τυφλά, πώς; Πού είναι οι ηγέτες; Πού έχουν κρυφτεί; Γιατί δεν φανερώνονται τώρα που ο τόπος τους χρειάζεται; Η Ελλάδα μας, έτσι όπως την ξέραμε, εξαφανίζεται, κάποιοι έχουν φροντίσει γι' αυτό. Αυτοί που έχουν αναλάβει τα ηνία του τόπου μας, θα τους αφήσουν όλους αυτούς τους επιτήδειους "πολιτισμένους" να μας καταπιούν; Έτσι, αμαχητί; Αυτοί είμαστε λοιπόν;

Όταν η ίδια κατάσταση επικράτησε και στην περιβόητη περίοδο του πρώτου "επτωχεύσαμεν", μιας και η ιστορία κύκλους κάνει, ήρθαν οι σύμμαχοι και είπαν: αν θέλετε να σωθείτε και να ξανακερδίσετε τις αλύτρωτες πατρίδες σας και να ξαναστήσετε την πατρίδα σας, θα κάνετε όλοι στην άκρη, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο και θα αφήσετε την τύχη του τόπου στα χέρια του ενός, κιχ δεν θα βγάλετε. Και πήγαν και τον έφεραν από την Κρήτη και τον βάλαν στο τιμόνι, κάνοντας όλοι στην άκρη. Δεν ξέρω τι πρωθυπουργός ήταν ο Βενιζέλος, με ποια παράταξη συνέπνεε, ποιους υποστήριζε, αν ήταν φιλοδυτικός ή φιλοανατολικός, δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που ξέρω είναι ότι μέσα σε δέκα χρόνια έβαλε την Ελλάδα σε πέντε πολέμους. Και από εκεί που η Ελλάδα ήταν εξαφανισμένη από τον χάρτη, την διπλασίασε και την ξανάφερε στα ίσα της. Χάρη στο όραμα ενός και μόνο ανθρώπου, σε μία δεκαετία η Ελλάδα ξαναμπήκε στον χάρτη και ξανακέρδισε τα χαμένα της και ακόμα παραπάνω. Δεν υπάρχει 'δεν μπορώ' επομένως. Κάποιος είχε τσαγανό, για να μην το πω αλλιώς και θεωρηθώ μη κόσμια και το έκανε να γίνει, πήρε τα ηνία, δεν μοιρολάτρησε, δεν τα έριξε στους άλλους. Έδωσε λύσεις. Και έφερε αποτέλεσμα. Δέκα χρόνια πολέμου όμως ήταν πολλά, ο κόσμος άρχισε να διαμαρτύρεται, δεν άντεχε άλλο, ήθελε να ξαναγυρίσει σε ρυθμούς καθημερινότητας. Και έκανε το ολέθριο λάθος και κάλεσε δημοψήφισμα, το ίδιο που πάνε να κάνουν και τώρα. Και ο κόσμος που δεν ήθελε άλλο πόλεμο, που ήθελε να γυρίσει επιτέλους στο σπίτι του, να ξανακαλλιεργήσει το χωράφι του κι αυτός ο καημός του τον εμπόδιζε να δει τη μεγάλη εικόνα, δεν τον ξαναψήφισε ούτε καν ως βουλευτή και βγήκαν οι άλλοι, οι πολιτικοί αντίπαλοι. Οι σύμμαχοι όμως δεν αναγνώριζαν τους καινούργιους, δεν είχαν συμφωνήσει τίποτα μαζί τους. Αυτοί ήξεραν τον έναν που τώρα δεν τον ήθελε κανείς και αυτόν είχαν συμφωνήσει ότι θα υποστηρίξουν, με το αζημείωτο βέβαια, πάντα με το αζημείωτο. Και μας γύρισαν την πλάτη, αφήνοντάς μας στην τύχη μας, αφού εμείς ξέραμε καλύτερα, όπως πάντα ξέρουμε καλύτερα εμείς, σωστά;... Και ήρθε η καταστροφή της Σμύρνης, ο "συνωστισμός στο λιμάνι" όπως γράφουν τα βιβλία ιστορίας των παιδιών μας, και ό,τι κερδήθηκε με αγώνα, πολέμους και αίμα, ξαναχάθηκε εν μία νυκτί. Και από εκεί που η Ελλάδα είχε αναστηθεί από τις στάχτες της και είχε γίνει κυρίαρχη δύναμη, του εαυτού της πρώτα, ώστε τα χωράφια που θα όργωναν οι παραπονεμένοι και οι κουρασμένοι από τους πολέμους, να ήταν τα δικά τους χωράφια, όχι αλλονών, άρχισε να συρρικνώνεται ξανά από την αρχή και να μιζεριάζει και να φτάσει σήμερα να έχει απομείνει μια κουκίδα που τρεμοπαίζει, έτοιμη να εξαφανιστεί και αυτή... Τότε, δεν ξέρανε. Σήμερα που ξέρουμε, ακόμα να μάθουμε το βασικότερο όλων, ότι η ιστορία κύκλους κάνει...