Η μέρα τους...

Σήμερα ορκίστηκαν οι απόφοιτοι των τμημάτων παιδαγωγικής και τεχνολογικής εκπαίδευσης της ΑΣΠΑΙΤΕ σε μια σεμνή τελετή στο νέο-ανακαινισμένο αμφιθέατρο της σχολής. Επίσημοι τίμησαν γονείς και σπουδαστές με την παρουσία τους, έβγαλαν λόγους, φωτογραφίες, έδωσαν εύσημα στους αποχωρήσαντες εκπαιδευτικούς, αλληλο-επαινέθηκαν, αλληλο-βραβεύτηκαν, όλοι επαίνεσαν τον δήμαρχο κι ο δήμαρχος όλους, όλοι οι προϊστάμενοι των τμημάτων επαίνεσαν αλλήλους για την ανεκτίμητη προσφορά των συναδέλφων τους και τούμπαλιν…

Οι γονείς και οι σπουδαστές... στριμωγμένοι στα ασφυκτικά καθίσματα μιας αίθουσας χωρίς ανοίγματα και χωρίς κλιματισμό, υπομένοντας στωικά την αφόρητη ζέστη. Όλοι περίμεναν καρτερικά. Περίμεναν γιατί ήξεραν ότι η σημερινή μέρα ήταν ξεχωριστή. Ήταν η μέρα τους, το επιστέγασμα των κόπων μιας ζωής, γεμάτης στερήσεις και θυσίες, γι’ αυτό και δεν διαμαρτυρόταν κανείς.

Όμως η ώρα περνούσε κι εκείνοι, επάνω στο βήμα, κολλημένοι στο μικρόφωνο και με τα μάτια στηλωμένα στον φακό της μηχανής, σταματημό δεν είχαν. Έρωτας μεγάλος με το μικρόφωνο, έρωτας και με τον φακό της μηχανής… Οι λόγοι τους ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Οι υποσχέσεις τους χιλιοδιατυπωμένες, σα μουσικό κουτί που επαναλαμβάνει την ίδια μελωδία κάθε φορά που ανοίγεις το καπάκι του, ξέροντας ποιες νότες θ’ ακούσεις εκ των προτέρων...

Τα παιδιά, υπομονετικά, να ακούν και να περιμένουν, χωρίς διαμαρτυρία, αφού κόποι, ξενύχτια, απογοητεύσεις, μόχθος, ώρες ατέλειωτες δαπανημένες στο διάβασμα, όλα αυτά θα επιβραβεύονταν σήμερα…

Κι όταν ήρθε η πολυαναμενόμενη στιγμή, μετά από αρκετές βασανιστικές ώρες, να ανεβούν στην εξέδρα και να παραλάβουν το πτυχίο, ως δια μαγείας, όλη η διαδικασία… επιταχύνθηκε άρδην. Ανέβαιναν ο ένας απόφοιτος μετά τον άλλον να παραλάβουν το πτυχίο με τόση ταχύτητα, που ούτε πρόσωπα έβλεπες, ούτε ονόματα άκουγες και μέχρι να πεις παιδεία… είχαν τελειώσει όλοι!!! Εν ριπή οφθαλμού η μέρα των αποφοίτων είχε ολοκληρωθεί!!! Χωρίς φωτογραφίες πια, χωρίς ομιλίες, χωρίς κανείς να τους απευθύνει τον λόγο, βιαστικά κι αθόρυβα ο ένας μετά τον άλλον, σα κορδέλα εργοστασίου που μετέφερε στο ίδιο μπιτ το προϊόν στην επόμενη κορδέλα που θα το παραλάμβανε με τη σειρά του σε μια συνεχόμενη ροή παραγωγής...

Σπουδαστές και γονείς έφευγαν από το αμφιθέατρο πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσουν πως… αυτό ήταν και πάει, τέλειωσε!

Μόνο που δεν ήταν η δική τους μέρα που τέλειωσε, αλλά των εκπροσώπων της τοπικής διοίκησης, των πολιτικών εκπροσώπων και της εκπαιδευτικής κοινότητας. Η μέρα των παιδιών είχε μετατραπεί ως δια μαγείας σε άλλο ένα σόου ξύλινης υπαγορευμένης ομιλίας και φρούδων υποσχέσεων…

Τα παιδιά ορκίστηκαν από τις θέσεις τους απρόσωπα, λες και κάποιους άλλους τιμούσαν αυτή την ξεχωριστή μέρα και όχι αυτούς…

Η απογοήτευση που χρωμάτισε μελαγχολικά την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής τους ήταν τόσο ευδιάκριτη που αναλογιζόταν κανείς αν τελικά αξίζει τον κόπο. Κι όταν αυτός που αναρωτιέται είναι κάποιος από αυτούς που κολλάει το στόμα το μικρόφωνο και το βλέμα στην κάμερα, υπάρχει ελπίς, όταν όμως είναι τα παιδιά που ετοιμάζονται να διδάξουν άλλα παιδιά, τότε το πράγμα γίνεται πολύπλοκο, ίσως-ίσως κι επικίνδυνο και καταστροφικό…

Ας ευχηθούμε σε όλους τους αποφοίτους και εις ανώτερα, καλή σταδιοδρομία και τα λόγια της καθομολόγησης να στάξουν στις καρδιές τους ορίζοντας τη δεοντολογία και την εκπαιδευτική και επαγγελματική ακεραιότητα, που τόση ανάγκη έχει ο τόπος για να ορθοποδήσει…



ΚΑΘΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΥ ΑΣΠΑΙΤΕ

«Αξιωθείς/Αξιωθείσα

του Πτυχίου της Ανώτατης Σχολής Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης

υπόσχομαι,

ενώπιον του Προέδρου της ΑΣΠΑΙΤΕ και των Προϊσταμένων Τμημάτων,

ότι κατά τη διάρκεια του βίου μου θα καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια

για την προαγωγή της επιστημονικής αλήθειας

και τη διαφύλαξη της αρετής

και θα ασκώ τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την ιδιότητα του πτυχιούχου

με ευσυνειδησία,

ήθος

και ελεύθερο φρόνημα,

αποφεύγοντας κάθε άδικη πράξη

και φιλοδοξώντας να καταστώ χρήσιμος στο Έθνος και την Πολιτεία».

ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ !!!

-.-