.jpeg "~ eva psarrou photography")
Κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στον Καναδά στο διάστημα που έμεινα εκεί, ήταν οι αχανείς του πεδιάδες. Το μάτι δεν σταματάει πουθενά όσα χιλιόμετρα και να διανύσεις. Χάνεσαι μέσα στην απεραντοσύνη του παντού και χωρίς να το συνειδητοποιείς αποκτάς αυτή την αίσθηση της μηδαμινότητας, ότι αποτελείς μια αόρατη κουκκίδα πάνω στον πλανήτη γη και αφομοιώνεσαι, γίνεσαι ένα μαζί της, αφού βυθίζεσαι μέσα σε αυτόν τον κυρίαρχο εξουσιαστή τόπο σχεδόν παρά τη θέλησή σου.
Οι Καναδοί που ζουν σε αυτές τις πεδιάδες έχουν χαρακτηρίσει αυτή την ψυχική κατάσταση ως "prairie madness" ή "prairie fever", η τρέλα δηλαδή ή ο πυρετός των λιβαδιών. Περισσότερο είναι ένας περιγραφικός όρος παρά μια επίσημα ιατρική διάγνωση για μια τέτοιου τύπου κατάθλιψη. Είναι η κατάθλιψη που χαρακτηρίζει την απόσυρση του ανθρώπου από το εδώ και το τώρα, την εξαφάνιση της σημαντικότητάς του μπροστά στα στοιχεία της φύσης που εξουσιάζουν αδυσώπητα και κυριαρχούν. Αυτός ο πυρετός των λιβαδιών εμφανίζεται αρκετά συχνά σε κατοίκους που ζουν σε περιοχές μεγάλης γεωγραφικής απομόνωσης και ακραίων καιρικών συνθηκών στις οποίες καλούνται να επιβιώσουν, όπως σε αυτές τις απέραντες επιβλητικές πεδιάδες που συνάντησα στον κεντρικό Καναδά.
Με αγάπη,
Εύα 💗
Τις έχω δει μόνο σε ταινίες, οπότε δεν μπορώ να φανταστώ πως ειναι να ζει κανείς εκεί... Το πως νιώθει, και όλα αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσουν πάντως οι πεδιάδες.
Καλή σου μέρα.
Καλησπέρα, Κική. Προσωπικά, το βουνό είναι η μεγάλη μου αγάπη και αδυναμία. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω μόνιμα σε πεδιάδα, τόσο εκτεθειμένη στους πέντε ανέμους, στους τυφώνες και τους ανεμοστρόβιλους που εμφανίζονται από το πουθενά, να αισθάνομαι τόσο ανήμπορη στα στοιχεία της φύσης, να μην ξέρεις από πού να τρέξεις να κρυφτείς για προστασία. Ναι, όχι, δεν θα το έκανα. Το να βλέπεις ωστόσο πεδιάδες τέτοιας κλίμακας από κοντά, έστω, για αυτό το λίγο που έμεινα εκεί, ήταν το λιγότερο καθηλωτικές.
ΑπάντησηΔιαγραφή