Εικαστική παρέμβαση στην Αγία μου Γραφή

Είμαι μυστήρια, το ξέρω, τι να κάνω. Αν κάτι δεν μου αρέσει, έστω, μια ανεπαίσθητη λεπτομέρεια πάνω σε κάτι που μου ανήκει, τέρμα, το βάζω στην άκρη. Κάπως έτσι συνέβη και με την μπλε μου Αγία Γραφή. Τι χαρά που είχα κάνει όταν ήρθε στα χέρια μου ως δώρο από τη μητέρα μου για τα γενέθλιά μου μερικά χρόνια πριν, δερμάτινη, χρυσοποίκιλτη, εύκολη μετάφραση που έρεε σαν γάργαρο νερό, στις διαστάσεις που ήθελα. Όμως, κάτι με χαλούσε, δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι αρχικά, ώσπου το κατάλαβα.

Ναι, ήταν αυτό το διακοσμητικό μοτίβο στην πρόσοψη του εξωφύλλου. Ένα καρέ με βάση το έντονο βαθύ κόκκινο, ανάγλυφο χρυσό τύπωμα η Αγία Γραφή στο κέντρο και γύρω γύρω, τι ήταν αυτά; Αραβουργήματα; Πάνω στην Αγία μας Γραφή; την Χριστιανική; την Ορθόδοξη;

Δεν ήταν να το αποσαφηνίσω, πάει, δεν μπορούσα να την ξαναπιάσω στα χέρια μου. Αν είναι δυνατόν. Άκυρα χρώματα, άκυρα σχέδια, που παρέπεμπαν σε άλλη θρησκεία, έτσι μου φαινόταν. Νευρίασα τόσο πολύ, ποια φαεινή ιδέα το είχε σκεφτεί; Τι συνδυασμούς έκανε με το μυαλό του; Ένας απλός σταυρός δεν έφτανε; Τι τα ήθελαν όλα αυτά τα αραβουργήματα και τα μπιχλιμπίδια; Και το κόκκινο πάλι; Γιατί; Γιατί;;;

Όμως κατά τα άλλα, η μπλε Αγία Γραφή είναι μια μετάφραση με τα λαθάκια της μεν, αλλά είναι γενικά αποδεκτή από την ορθόδοξη εκκλησία και πάρα πολύ απαλή στο διάβασμά της. Τι να κάνω κι εγώ; Πήγα μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων και μου αγόρασα μια αντίστοιχη που είχε βγει πρόσφατα, πάλι όπως η μπλε, αλλά καφέ, χωρίς τα ανατολίτικα αντιαισθητικά αραβουργήματα και το αταίριαστο κόκκινο χρώμα, αλλά χωρίς τα δευτεροκανονικά. 

Τι χαρά και πάλι! Χαιρόμουν σαν μικρό παιδάκι. Την έβλεπα από εδώ, την καμάρωνα από εκεί, ορίστε, έλεγα με ενθουσιασμό, αυτό είναι εξώφυλλο! Ένας απλός σταυρός και ο τίτλος Αγία Γραφή και τέλος! Απλά πράγματα! Άσε που είναι και πιο ελαφριά, πιο εύχρηστη! Και ξεκίνησα με τον καινούργιο χρόνο να διαβάζω από εκεί.

Όσο όμως διάβαζα, κάτι κλωτσούσε μέσα μου και πάλι. Τι είναι πάλι τώρα; αναρωτιόμουν μέσα μου. Τι δε μου αρέσει τώρα; Γιατί με ταράζει η συνείδησή μου; Χριστέ μου, είπα από μέσα μου, τι είναι αυτό που μου συμβαίνει; Γιατί δεν μου αρέσει ούτε αυτή; Γιατί δεν μπορώ να κατασταλάξω σε μία Αγία Γραφή, στη Μία Αγία Γραφή που να με συνοδεύει για το υπόλοιπο της ζωής μου;

Για να μην τα πολυλογώ, πήγα και είδα άλλη μία Αγία Γραφή. Μου την πρότεινε γνωστός και μακρινός συγγενής της οικογένειάς μου. Θα πάρεις την Τρίγλωσση Εμφατική μου πρότεινε, όλες οι μεταφράσεις σε μία Αγία Γραφή, δεν θα χρειαστείς ξανά τίποτε άλλο, αυτήν χρησιμοποιώ κι εγώ. Το πρωτότυπο κείμενο της ελληνιστικής κοινής από τους Εβδομήκοντα, το πλέον αναγνωρισμένο στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, μαζί με τη μετάφραση του Βάμβα, στην καθαρεύουσα, και ταυτόχρονα, μετάφραση του Φίλου σε νέα ελληνικά.

Ναι, ήταν πολύ κατατοπιστική, όλα σε ένα, αλλά το μέγεθος! Τεράστιο! Το βάρος! Μου έκοβε τα χέρια! Ολόκληρο βασμίδι, μια τεράστια κοτρώνα στα γόνατά μου, για να τη μεταφέρω στην τσάντα μου ούτε συζήτηση, ένας ογκόλιθος.

Όχι, είπα. Δεν είναι δυνατόν. Τόσο άβολη για καθημερινή χρήση, πού να την μεταφέρω, πώς να βολευτώ στο διάβασμά μου με αυτό το τεράστιο βιβλίο; Για κακή μου τύχη, ούτε αυτή η Αγία Γραφή μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο της Μίας Αγίας Γραφής για καθημερινή εφ' όρου ζωής χρήση.

Είχα απελπιστεί. Τόσες εκδόσεις - που για μένα δεν είναι καθόλου πολλές, βέβαια, αν τις συγκρίνεις με τις αμέτρητες εκδόσεις στο εξωτερικό, όπου εκεί δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις -, τόσος κόπος και χρόνος χαμένος, τόσος ενθουσιασμός και τόση απογοήτευση που ακολουθούσε αμέσως μετά. 

Ώσπου είπα, ως εδώ. Πάρε κορίτσι μου όλα τα θετικά τους, διάλεξε αυτό που σε εκφράζει πιο πολύ, και μπες στη διαδικασία να φτιάξεις μόνη σου την Αγία Γραφή που σε εκφράζει.

Κι έτσι έκανα.

Γιατί, βλέπεις, ήταν ωραία η καφέ Αγία Γραφή, όπως και του Φίλου, όπως και η Τρίγλωσση Εμφατική. Όμως έλειπε κάτι σημαντικό και από τις τρεις: Δεν είχαν τα Δευτεροκανονικά, τα οποία Δευτεροκανονικά ανήκουν στον Ορθόδοξο Κανόνα. Δεν μου άρεσε καθόλου που είχαν πετάξει βιβλία της Αγίας Γραφής στα σκουπίδια. Πώς ξυπνάς μια μέρα και αποφασίζεις έτσι απλά να διαγράψεις θεόπνευστα ιερά βιβλία της Αγίας Γραφής με τόσο ελαφριά την καρδιά; 

Αυτό ήταν που με χαλούσε από την αρχή. Δεν ήταν δεκτό μέσα στη συνείδησή μου. Πάρα πολύ ωραία μετάφραση η μετάφραση του Φίλου, ακόμα καλύτερη του Βάμβα, αλλά πετάξατε βιβλία εκτός, κι αυτό δεν είναι αποδεκτό. Για μένα, τουλάχιστον, για τη συνείδησή μου.

Έτσι, μετά από όλον αυτό τον κύκλο, που κράτησε αρκετά χρόνια, αφού πάντα αναζητούσα το κάτι καλύτερο, δεν ήταν επιλογές της μιας μέρας, αποφάσισα λοιπόν να επιστρέψω πίσω στην αρχή, στην μπλε, κλείνοντας τον κύκλο της αναζήτησης. Μόνο που αυτή τη φορά, θα αναλάμβανα δράση ως προς το εξώφυλλό της, αφού ήταν το μοναδικό πλην που δεν μου άρεσε σε αυτήν. Και αφού το πρόβλημα ήταν αισθητικής φύσεως, αποφάσισα η παρέμβασή μου να γίνει σε εικαστικό επίπεδο.

Ξετρύπωσα από το ντουλάπι τα ακρυλικά μου χρώματα και δυο πινέλα και έπιασα με οινόπνευμα να τρίβω το καρέ για να φύγει το πολύ χρώμα. Σε λίγη ώρα το αντιπαθητικό σχέδιο με τα χρυσοκόκκινα αραβουργήματα είχε εξαφανιστεί και στη θέση του μπήκε προσθήκη χρώματος μπλε προκειμένου να εξομοιωθεί με το υπόλοιπο μπλε χρώμα του εξωφύλλου. Όταν στέγνωσε, αποφάσισα να προχωρήσω και λίγο περισσότερο. Με τα ακρυλικά χρώματα που είχα στη διάθεσή μου ζωγράφισα πάνω στο ανάγλυφο καρέ τον σταυρό του Κυρίου να στέκεται ολόρθος και μοναχικός μέσα στην έναστρη νύχτα. Η σύνθεση ολοκληρώθηκε με την προσθήκη λίγων λουλουδιών του αγρού να του κρατούν συντροφιά. Το άφησα να στεγνώσει ξανά και έπιασα με ένα μαλακό πινέλο και κάλυψα όλη την επιφάνεια του έργου με υγρή διάφανη κόλλα χειροτεχνίας για προστασία και φινίρισμα.

Ναι, τώρα ήμουν ικανοποιημένη. Όχι για το εκπληκτικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, ένα ερασιτεχνικό αφελές σκαρίφημα έκανα με χίλιες ατέλειες και ασυμμετρίες. Ήμουν ικανοποιημένη με την όλη διαδικασία, με το ταξίδι, με το ψάξιμο να βρω τη μία Αγία Γραφή που δεν εγκατέλειψα, με την πίστη που με έσπρωχνε στις σωστές κατευθύνσεις (για μένα πάντα), με τον φόβο που ξεπέρασα με την αγάπη και την πίστη μου ώστε να βάλω την πρώτη πινελιά μου πάνω στο δερμάτινο εξώφυλλο, το θάρρος της κίνησής μου αυτής, την διαφύλαξη των Δευτεροκανονικών που δεν πρόδωσα για χάρη ενός πιο ωραίου εξώφυλλου. Ναι, ήμουν ικανοποιημένη. Το αποτέλεσμα που βγήκε δεν είναι τέλειο, ξέρω όμως ότι είναι δικό μου, η προσπάθειά μου, η τόλμη μου, το θάρρος να διορθώσω αυτό που με χαλούσε, τα έργα που συμπλήρωσαν την πίστη μου και την απέραντη αγάπη μου που τρέφω για τον Δημιουργό μου και τον Θείο Λόγο Του. 

Μικρά βήματα, μεγάλα μαθήματα. Αυτό μου έδειξε αυτή η εμπειρία. Η μπλε μου Αγία Γραφή επανήλθε στο καθημερινό μου διάβασμα, ξαναήρθε στα γόνατά μου στην αγαπημένη μου πολυθρόνα, δίπλα στο κομοδίνο του κρεβατιού μου, πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, έξω στον κήπο, ή μέσα στο γραφείο μου. Όμως, αυτή τη φορά δεν είναι μόνη της. Μαζί της είναι και η Καινή Διαθήκη του Τρεμπέλα, και το Ψαλτήρι, και η Ιερά Σύνοψη, και το προσευχητάρι μου, και το κομποσχοίνι, και το ορθόδοξο ημερολογιάκι, το καλενδάριο, με τις εορτές και τις επετείους των αγίων και των μεγάλων επετείων της χριστιανοσύνης, με τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων, με το αναμμένο καντήλι και το άρωμα του λιβανιού να υψώνεται σαν προσευχή ως τα παλάτια του Θεού. 

Η πίστη μας είναι ένα ταξίδι, μια αναζήτηση, μια πορεία. Δεν ξέρουμε αν θα φτάσουμε ποτέ στη θέωση, δεν ξέρουμε καν αν προχωράμε σωστά. Όμως η πίστη μας κρατά στον δρόμο. Όσο προχωράμε, τόσο συναντάμε γύρω μας τη γνώση, τη σοφία, την αγάπη, την αδελφικότητα από ανθρώπους που ίσως δεν ξέρουμε όπως την οικογένεια και τους συγγενείς και φίλους μας, αλλά που έρχονται στο διάβα μας για να μας δείξουν κάτι, μια νέα ματιά, ένα καινούργιο παράθυρο, ένα ακόμα λυχνάρι, που φωτίζει στο σκοτάδι του κόσμου και κάνει τα βήματά μας σταθερά και την ελπίδα ζωντανή.

Μέχρι την επόμενη φορά,

Με αγάπη,

Εύα 💗

******

----  Η Αγία Γραφή είναι εκδόσεις Ελληνική Βιβλική Εταιρία, μεταφραστική ομάδα από τους καθηγητές Πανεπιστημίου Η. Οικονόμου, Ν. Ολυμπίου, Ν. Παπαδόπουλο, Π. Σιμωτά, Β. Τσάκωνα και επιμέλεια από την φιλόλογο-λογοτέχνιδα Κ. Χιωτέλλη, Αθήνα, 2003.

----  Η Καινή Διαθήκη που χρησιμοποιώ σε συνδυασμό με την μπλε Αγία Γραφή είναι εκδόσεις Αδελφότης Θεολόγων "Ο Σωτήρ", από Παν. Ν. Τρεμπέλα, Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία, Αθήνα, 2023.

Άνοιξη στο κτήμα

Είχαμε και τις προηγούμενες χρονιές μαργαρίτες, φέτος όμως, ίσως λόγω των βροχών, ίσως επειδή δεν θέλαμε να τις ξεριζώσουμε και βρήκαν τον χρόνο να ρίξουν τον σπόρο τους στη γη, ίσως και επειδή τις ποτίζαμε μαζί με τα κηπευτικά σα να ήταν ήμερες κι αυτές, έδωσαν τα ρέστα τους. Ένα κατακίτρινο χαλί σαν τον ήλιο απ' άκρου σ' άκρη μέσα στο κτήμα να χαίρεται το μάτι, να ευφραίνεται η καρδιά.

Η μανταρινιά είναι μικρούλα ακόμα, δύο χρονών, αλλά στον ανθό της δεν χαρίστηκε καθόλου. Περνάς από δίπλα της και μεθάς από το άρωμά των ολόλευκων ανθών που μοιάζουν μ' αστέρια ριγμένα καταμεσίς σε πράσινη θάλασσα.

Λείπει το τρίτο, η Μόλι, η μικρή μας. Δεν ήθελε να ποζάρει, προτιμούσε το παιχνίδι. Απορώ πώς κάθισαν τα άλλα δύο, ίσα που πρόλαβα να βγάλω τη φωτογραφία και μετά εξαφανίστηκαν στο δευτερόλεπτο για παιχνίδι!

Μαργαρίτες, μαργαρίτες παντού, ό,που κι αν γυρίσεις, γεμάτο μαργαρίτες!

Τα κλαδιά της λεμονιάς λύγισαν ως τη γη από το βάρος των καρπών, μια ευλογημένη χρονιά για τα δέντρα φέτος, δόξα τω Θεώ!

Δεν ξέρω για σας, αλλά αγαπώ τις μαργαρίτες. Δεν είναι μόνο που είναι πανέμορφες, είναι που είναι άγρια λουλούδια του αγρού μεγαλωμένα μόνα τους, ευγενικά, διακριτικά, αυθεντικά, ανεπιτήδευτα, χωρίς να επιβάλλονται ή να απαιτούν, χωρίς να τα φροντίζει κανείς, παρά μόνο ο δημιουργός τους. Δόξα σοι.

Μαλάκωσαν τα κλώνια της συκιάς, ξεπρόβαλαν οι πρώτοι καρποί, πλάτυναν τα φύλλα της και μαζεύουν ήλιο.

Να' τη και η κληματαριά, πρώτη της χρονιά, μάλλον δεύτερη αλλά μωράκι είναι ακόμα, ζωηρή και φρέσκια πάραυτα, που ανυπομονεί να παράξει τον πολύτιμο καρπό παρέα με τα τζιτζίκια του καλοκαιριού που δεν θα αργήσει να φανεί. Για να δούμε, φέτος θα τα καταφέρει;

Αναρριχώμενη ομορφιά μικροκαμωμένη και λεπτεπίλεπτη, η κέρρια η ιαπωνική ντυμένη κι αυτή στα κίτρινα!

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι ο χρόνος σα να ξεκινάει την άνοιξη. Όλα στη φύση αναγεννώνται, τα λουλούδια στους αγρούς και στους κήπους των σπιτιών, τα πουλιά που κελαηδούν στα κλαδιά των δέντρων ερωτοτροπώντας και χτίζοντας τις φωλιές τους, η φύση που ξυπνάει με ζέση μετά τον λήθαργο του αργόσυρτου σκοτεινού χειμώνα, η διάθεσή μας που αναγεννάται κι αυτή τώρα που ο καιρός έχει ζεστάνει και θέλουμε να είμαστε έξω ολοένα και δεν μας χωρά το σπίτι. 

Είναι η εποχή να υποδεχτούμε τον Κύριο, μπαίνουμε σιγά σιγά στις άγιες ημέρες του Πάσχα. Κάθαρση σπιτιού, σώματος, ψυχής, εκκλησιασμός, νηστεία, περισυλλογή, συγχώρηση, αγάπη, αγάπη πολλή. 

Λίγη ανηφόρα ακόμα, λίγο σκοτάδι ακόμα και να, σε λίγο θα δούμε να ξεπροβάλει η ανατολή, να λάμψει το φως, το φως του Χριστού και η Ανάσταση του Κυρίου. Έλα, Μόλι μου, κάθισε συντροφιά μαζί μου, σε λίγο θα πάμε να παίξουμε. 

Ήρθε η εποχή που θα γιορτάσουμε και θα χαρούμε μαζί με τις οικογένειές μας το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης, της νίκης της ζωής επί του θανάτου, την ανάσταση και την ανάταση των ψυχών όλων μας, και την ελπίδα της αιώνιας ζωής, της εκπληρωμένης υπόσχεσης.

Η φύση ξυπνά, η ψυχή το ίδιο. Μια νέα εποχή μόλις ξεκίνησε και όλα ντύνονται καινούργια, και όλα γίνονται ζωή!

Καλή Μεγαλοβδομάδα, φίλοι μου. Το φως του Κυρίου να μας συντροφεύει πάντοτε.

Καλή μας Ανάσταση!

Με αγάπη,

Εύα 💗

Πλάνο αντιγραφής Απριλίου - Αγιότητα

"Καθαγιασμός, αγιασμός, αγιότητα, τι πελώρια εκφοβιστική λέξη, με κάποιου είδους θρησκευτικό νόημα, σωστά; Αλλά τι σημαίνει πραγματικά; Για να δούμε: "διαχωρίζομαι για έναν ιερό σκοπό" ή "γίνομαι άγιος" (όπως ο Θεός, γινόμαστε μιμητές του) ή "απελευθερώνομαι από την αμαρτία". 

Όλες αυτές οι ερμηνείες μοιάζουν πάρα πολύ σημαντικές περιγραφές, σωστά; Έχει να κάνει με το εάν είμαστε ικανοί να πάμε στον Παράδεισο ή όχι. 

Έτσι, προφανώς, είναι ζωτικό να κατανοήσουμε την διαδικασία του καθαγιασμού, της αγιότητας. Και είναι καλό που πρόκειται να το διερευνήσουμε πιο πολύ σε βάθος αυτό τον μήνα με το πλάνο αντιγραφής Αγίας Γραφής Απριλίου."

(Ελεύθερη μετάφραση της γράφουσας από το εισαγωγικό κείμενο της ιστοσελίδας από όπου ανέσυρα το πλάνο για τον μήνα Απρίλιο.)

****** 

Καθαγιασμός, λοιπόν, ή αγιότητα, ή αγιοποίηση ή εξαγνισμός. Κάτι αμαρτωλό, δηλαδή, το κάνω άγιο. Κάτι ατελές, το διορθώνω και το τελειοποιώ. Κάτι βρώμικο, το καθάρω, κάτι βέβηλο ή κοσμικό το απομακρύνω ή το καταδικάζω, ώστε αυτό το κάτι να εξαγιαστεί και να πλησιάσει στα δεδομένα του Θεού. 

Τι μπορούμε να καθαρίσουμε, επομένως, ώστε να καθαγιαστεί; Τον εαυτό μας, το σώμα μας, την καρδιά μας, τα λόγια μας, τις σκέψεις μας, τους σκοπούς μας, τα εναύσματά μας, τα πάθη και τους πειρασμούς μας, τις πληγές και τις αδυναμίες μας, το πώς βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας, το πώς φερόμαστε απέναντι στους ανθρώπους, στα ζώα, στη φύση, στο σπίτι ή τη δουλειά μας, στον Θεό, αλλά και σε εμάς τους ίδιους.

Για όλα αυτά, όταν είμαστε Χριστιανοί και πιστεύουμε στον Θεό με ενσυναίσθηση, χρειαζόμαστε την χάρη του Θεού και τον θείο Λόγο Του να μας ανοίξουν τον δρόμο. Οι new age αντιλήψεις θέλουν τον άνθρωπο κυρίαρχο του κόσμου και του εαυτού του, αυτόνομο, ανεξάρτητο, μόνος του να νικάει τις νίκες του και μόνος του να φτάνει στο ποθούμενο (επιτυχία, δόξα, χρήματα κτλ.), αρκεί να εστιάσει στο αποτέλεσμα (vision boards, mantras, confirmations κτλ.) και το σύμπαν να συνομωτήσει υπέρ του για να του το δώσει. 

Εμείς οι Χριστιανοί δεν έχουμε αυτή την αφετηρία, χρειαζόμαστε Χριστό. Χωρίς Χριστό ο άνθρωπος ού δύναται ποιείν ουδέν, που θα πει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα από μόνοι μας, γιατί είμαστε έκπτωτοι που ζούμε σε έναν έκπτωτο και σκοτεινό κόσμο. Είναι σα να ισορροπούμε πάνω σε σκοινί με τα μάτια κλειστά. Ο new ager εμπιστεύεται τον εαυτό του, εμείς εμπιστευόμαστε τον Κύριο, για να μας φωτίσει τον δρόμο, τα βήματά μας, και να μην στραβοπατήσουμε και απωλεσθούμε στην άβυσσο. Εμπιστευόμαστε την ψυχή μας σε Εκείνον με τη ζωή μας. Γιατί από τα δύο, ψυχή και ζωή, για τον Χριστιανό αυτό που υπερέχει και κυριαρχεί είναι το πρώτο, η ψυχή του, που είναι αιώνια, και όχι η ζωή του, που έχει ημερομηνία λήξης.  

Η μεταστροφή προς μια ζωή αγιότερη δεν επιτυγχάνεται, εννοείται, από τη μία μέρα στην άλλη. Προϋποθέτει χρόνο, κόπο και αγώνα, σωματικό και πνευματικό. Είναι μία διαδικασία, ένα οδοιπορικό, ένα ταξίδι από το προσωρινό στο αιώνιο, από το φθαρτό στο άφθαρτο, από την αμαρτία στην αγιότητα, από το γήινο στο ουράνιο. Αυτό το πλάνο ρίχνει ένα φως σαν οδηγός και σαν παράδειγμα για το πώς μπορούμε να διάγουμε μια ζωή άγια, μέσα από τα Ευαγγέλια και την Αγία Γραφή, βασιζόμενοι στον Λόγο του Θεού, φτάνει να το θελήσουμε.

-----

Το πλάνο αντιγραφής Αγίας Γραφής το εντόπισα εδώ. Μπορείτε να βρείτε πολλά περισσότερα εδάφια σχετικά με την αγιότητα στις παραπομπές του κάθε εδαφίου του πλάνου, οι οποίες αναγράφονται στο τέλος της κάθε σελίδας. Είναι ιδιαίτερα χρήσιμες αν θέλει κάποιος να εντρυφήσει περισσότερο μέσα στον Λόγο του Θεού, όχι μόνο για αυτό το πλάνο, αλλά και γενικότερα. Είναι αυτό που λέει κάπου μέσα στην Αγία Γραφή "διδακτοί Θεού". Μαθαίνουμε τον Λόγο μέσα από τον Λόγο. Ο Λόγος δηλαδή διδάσκει Λόγο για να διδαχθούμε όλοι εμείς.

-----

Καλό μήνα Απρίλιο, φίλοι μου.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Υποδοχή Τιμίου Ξύλου στη γειτονιά μου

Όταν πρωτοεγκατασταθήκαμε στο αγρόκτημα που ζούμε πλέον εδώ και πέντε χρόνια, η περιοχή ήταν σχεδόν άγνωστη για μας. Έτσι, σε κάθε ευκαιρία, μπαίναμε στο αυτοκίνητο ο άνδρας μου κι εγώ και σεργιανίζαμε στα πέριξ για να εξοικειωθούμε με το καινούργιο περιβάλλον που θα μας φιλοξενούσε από εδώ και στο εξής. Σε μία από αυτές τις βόλτες μας, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το σπίτι, συναντήσαμε το μοναστήρι της Αγίας Σκέπης, ένα λιτό μπεζ κτήριο με τα αψιδωτά παράθυρα στην πρόσοψη και μια μεγάλη μαρμάρινη κλίμακα στην κεντρική είσοδο. Τριγύρω η γη επικλινής και χέρσα. Το μοναστήρι έδειχνε έρημο και κλειστό. Όπως διάβασα στην πινακίδα του φράχτη, επρόκειτο για μετόχι που ανήκει στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους.

Δεν ξαναπέρασα από εκεί, δεν είναι μια διαδρομή που εξυπηρετεί στις καθημερινές μας διαδρομές. Πριν από μερικές μέρες όμως, μου ήρθε μήνυμα από τα κορίτσια της κατήχησης ότι, όχι μόνο το μοναστήρι είναι σε πλήρη λειτουργία, αλλά ετοιμαζόταν να φιλοξενήσει ένα από τα πιο σπουδαία ιερά κειμήλια ολόκληρης της χριστιανοσύνης: ένα πολύτιμο τμήμα του Τιμίου Σταυρού πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και το οποίο φυλάσσεται ευλαβικά στο Άγιο Όρος, στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου.

Τα συναισθήματά μου δυνατά και ανάμεικτα. Χαρά, συγκίνηση, αλλά και υπέρμετρη ταπείνωση και συντριβή. Αισθανόμουν τόσο ανάξια, που, αντί να πηγαίνουμε εμείς προς Εκείνον, έρχεται Εκείνος σε μας... Μου ήταν ασύλληπτο ότι συνέβαινε αυτό το θαυμαστό γεγονός δίπλα στη γειτονιά μου, τόσο κοντά στο σπίτι μου.

Δεν μπορώ να περιγράψω το μέγεθος της συγκίνησης όταν στάθηκα μπροστά στο ανεκτίμητο κειμήλιο για να προσκυνήσω το Τίμιο Ξύλο. Η συνειδητοποίηση ότι επάνω σε αυτόν τον Σταυρό ο Χριστός δέχτηκε όλη την αγριότητα των ανθρώπων που δεν μπορούσαν να καταλάβουν, να κατανοήσουν ποιον είχαν μπροστά τους, τον Μέγα Βασιλέα, τον Σωτήρα μας, τον Σωτήρα μου. Χριστέ μου, ελέησέ με την ανάξια δούλη Σου, αξίωσέ με με την ατέλειωτη, την απέραντη αγάπη Σου προς εμάς. Χριστέ μου, δεν αξίζω την τόση αγάπη Σου. Συγχώρεσέ με. Συγχώρεσέ μας, Κύριε, για όλα όσα υπέμεινες και υπομένεις για εμάς, που μας ανέχεσαι, μας καταδέχεσαι, μας συγχωρείς, μας αγαπάς και συνεχίζεις να μας δείχνεις την οδό της σωτηρίας. Πόση αναξιότητα, Χριστέ μου. Δεν σου αξίζουμε.

Να, αυτά σκεφτόμουν προσπαθώντας με υπερπροσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυά μου από τη συγκίνηση και τη συντριβή, μπροστά στον κόσμο που είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται, αυτά κατάφερα και τα φύλαξα για τον δρόμο της επιστροφής.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει κι ένα δροσερό αεράκι μου δρόσισε τα μάγουλα που έκαιγαν από την ένταση που ένιωθα μέσα μου. Σύντομα το μοναστηράκι της Αγίας Σκέπης γέμισε ασφυκτικά από κόσμο. Είχα προτιμήσει να το επισκεφτώ σε ουδέτερη ώρα, γιατί ο πολύς κόσμος γενικά με εξαντλεί και με εξουθενώνει. Σε λίγο θα ξεκινούσαν οι Χαιρετισμοί στην Παναγία. Περιδιάβηκα τους χώρους του μοναστηριού μέσα αλλά και τριγύρω στον περιβάλλοντα χώρο. Ήταν εμφανές ότι οι τρεις μοναχοί που μονάζουν πλέον εδώ, είχαν δώσει το καλύτερό τους, μετατρέποντας το πάλαι ποτέ έρημο και εγκαταλελειμένο μοναστηράκι σε μια κυψέλη πνευματικότητας που έσφυζε από ομορφιά, γαλήνη και ζωή.   

Αφού έκανα μια τελευταία περιήγηση, επέστρεψα ξανά μπροστά στο Τίμιο Ξύλο και προσκύνησα για μία τελευταία φορά, προτού φύγει μακριά μου. Σ' ευχαριστώ, Ιησού Χριστέ, που δεν ξεχνάς τα πρόβατά Σου. Σ' ευχαριστώ που ήρθες, που καταδέχτηκες να έρθεις να με επισκεφτείς. Στον Άγιό σου Σταυρό σκύβω ευλαβικά και προσκυνώ τη μεγάλη σου δόξα. Στα πόδια Σου καταθέτω όλα μου τα άγχη και τους προβληματισμούς, όπως κάνω χρόνια τώρα. Σε Σένα, ω, Κύριε, ακουμπώ τα πάθη, τους πειρασμούς, τις ατέλειες, τις αδυναμίες, τις αμαρτίες μου. Από Σένα, Χριστέ μου, αντλώ δύναμη και υπομονή και ελπίδα για να μπορώ να αντέχω τις καθημερινές δυσκολίες που έρχονται στο διάβα μου. Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ, στην Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου, αλλά και μέσα στην καρδιά μου. Σ' αυτή την ταπεινή καρδιά που κοντεύει να σπάσει από την αγάπη Σου για μένα και για όλους τους πιστούς που Σε τιμούν και Σε λατρεύουν και προσκυνούν την Θεία Σου Χάρη και το Άγιο Όνομά Σου. Μην μας αφήνεις, Κύριε. Μη μας εγκαταλείπεις. Γιατί Συ Άγιος, Συ Κύριος, Ιησούς Χριστός, Κύριος των Κυρίων και Βασιλεύς των Βασιλέων. Εις τους αιώνας των αιώνων. 

Για πάντα και για πάντα. 

Αμήν.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Μπανανούλες από τον κήπο μας!

Δεν ήξερα ότι η μπανανιά μόλις βγάλει τους καρπούς της για πρώτη της φορά μαραίνεται και πεθαίνει. Τη θέση της "μαμάς" μπανανιάς έρχονται να αντικαταστήσουν τα παραρίζια της, τα οποία με τη σειρά τους θα μεγαλώσουν για να γίνουν καινούργιες μπανανιές και να συνεχιστεί έτσι ο κύκλος ζωής - θανάτου - ζωής των όμορφων αυτών εξωτικών φυτών.

Χάρηκα τόσο πολύ όταν είδα το δικό μας τσαμπί γεμάτο μπανανάκια έτοιμα για βρώση. Ήταν η πρώτη φορά που η μπανανιά μας έβγαζε καρπούς. Τι έκπληξη! Τι ομορφιά στην εμφάνιση και τι νοστιμιά να τις γεύεσαι! Σε τίποτα δεν υστερούσαν από τις κανονικές μπανάνες του εμπορίου, μόνο που οι δικές μας ήταν μινιατούρες, κάθε μπανανούλα και μπουκιά. 

Πόσο στενοχωρήθηκα όταν έμαθα τη μοίρα της σκληρής πραγματικότητας της φύσης της. Γιατί η μπανανιά μας είχε βρει τον χώρο της, της άρεσε πολύ εκεί που την είχαμε φυτέψει, είχε βρει τις ιδανικές συνθήκες και μεγάλωνε και ομόρφαινε καθημερινά. 

Απολαύσαμε τις κουκλίστικες μπανανίτσες γεμάτοι ενθουσιασμό και χαρά, γιατί άλλο πράγμα είναι να τρως κάτι δικό σου από τον κήπο σου, έχει άλλη χάρη και άλλη νοστιμάδα. Όσο οι μέρες περνούσαν και οι μπανάνες ωρίμαζαν, αποφάσισα να μη τις αφήσω να πάνε χαμένες. Έτσι, ανέσυρα από τα κιτάπια μου μια παλιά συνταγή, και ξεκίνησα να φτιάχνω το banana bread που μου ζήτησε ο γιος μου. Βγήκε πολύ νόστιμο, μέχρι το βράδυ είχε σχεδόν εξαφανιστεί!

Δεν είχα φυλάξει το σάιτ, την είχα βρει κάπου στο διαδίκτυο, αλλά μπορώ να μεταφέρω εδώ τη συνταγή για όποιον ενδιαφέρεται να τη φτιάξει. 

Συνταγή για banana bread (κοινώς, μπανανόψωμο, πιο πολύ μοιάζει με μπανανο-κέικ):

Πριν ξεκινήσουμε τη διαδικασία προθερμαίνουμε τον φούρνο μας στους 180ο Κελσίου, αντίσταση πάνω - κάτω και σχάρα στην κάτω θέση.

Θα χρειαστούμε:

-  3 ώριμες μπανάνες εμπορίου (εγώ χρησιμοποίησα για κάθε μπανάνα κανονική 4 δικές μου μινιατούρες, άρα 12 μίνι μπανανούλες από τη μπανανιά μας)

Τις λιώνουμε με πιρούνι μέσα σε ένα μπολ μέχρι να ομογενοποιηθούν και μετά προσθέτουμε:

-  3/4 της κούπας ζάχαρη

-  1 μεγάλο αυγό (από τις κότες μας)

-  1/3 της κούπας λάδι (που βγάλαμε φέτος από τις ελιές μας)

και τα ανακατεύουμε όλα μαζί καλά με το πιρούνι μας.

Μετά προσθέτουμε:

- 1/3 της κούπας γάλα φρέσκο και ανακατεύουμε

-  1 κούπα αλεύρι για όλες τις χρήσεις που θα κοσκινήσουμε και θα προσθέσουμε μέσα στο μπωλ

- 1 κουτ. σούπας μαγειρική σόδα που θα ανακατέψουμε μαζί με το αλεύρι.

Κάνουμε ένα τελικό ανακάτεμα με το πιρούνι μας μέχρι να ομογενοποιηθούν όλα τα υλικά μας μαζί.

- Εγώ προαιρετικά πρόσθεσα και ένα σακουλάκι σταγόνες κουβερτούρας τις οποίες ανακάτεψα μαζί με τα υπόλοιπα υλικά.

Λάδωσα με πινέλο την εσωτερική επιφάνεια ενός μικρού πυρέξ και έβαλα το μείγμα μου στο πυρέξ. 

- Το τοποθέτησα στην κάτω σχάρα του φούρνου και το έψησα στους 180ο Κελσίου για μία ώρα. 

-  Όταν το έβγαλα από τον φούρνο, πασπάλισα με λίγη ζάχαρη άχνη για εμφάνιση πιο πολύ. Το σερβίρουμε αφού το έχουμε αφήσει πρώτα να κρυώσει πάνω σε σχάρα ή σε ξύλινη επιφάνεια κοπής.

Καλή επιτυχία και καλή σας όρεξη!

Εδώ, άλλη μια φωτογραφία του μπανανο-τσαμπιού μαζί με τα εσπεριδοειδή (πορτοκάλια, λεμόνια) που μόλις κόπηκαν από τα δέντρα:

Και άλλη μια φωτογραφία από την βερυκοκιά που έχει ντυθεί νυφούλα μέσα στον ανθό εδώ και μια εβδομάδα:

Σήμερα ήταν η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, μεγάλη γιορτή όπου τιμάται το ιερό σύμβολο της χριστιανικής πίστης. Εύχομαι ο Σταυρός του Κυρίου να ευλογεί τα βήματά μας πάντοτε!

Με αγάπη,

Εύα 💗

Η συναυλία του André Rieu στην Αθήνα

Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί. Ναι, ήταν καταπληκτικά! Οι μουσικοί, η οργάνωση, τα εφέ, ο ήχος, τα κοστούμια, η ποικιλία του ρεπερτορίου, η χαρούμενη διάθεση, ο ίδιος ο μαέστρος, που μας χάρισε μια τόσο ατμοσφαιρική, εμπνευσμένη, υπέροχη, μοναδική, χαρούμενη μουσική βραδιά. 

Γιατί, παρά τα αδιάκοπα προβλήματα, παρά τους διχασμούς και τις εντάσεις, στο τέλος της ημέρας, σε αυτή την κουκκίδα του κόσμου, αυτή την γλυκειά ανοιξιάτικη βραδιά, για λίγες ώρες, αυτό που μίλησε ήταν η μουσική, η γλώσσα που μας ενώνει όλους, με έναν τρόπο ουράνιο, αυθεντικό, μαγευτικό.

Ευχαριστούμε πολύ την Johann Strauss Orchestra και τους διεθνούς φήμης σολίστες που συμμετείχαν για το άρτιο τεχνικό και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που μας προσφέρατε.

Ευχαριστούμε πολύ τους διοργανωτές για την άψογη διοργάνωση και το εξαίρετο αποτέλεσμα που εκπονήσατε.

Αλλά πάνω απ' όλα, ευχαριστούμε εσάς, κύριε Rieu, για την Μελίνα, τον Ζορμπά, τα παιδιά του Πειραιά, τον Χατζηδάκη, τον Θεοδωράκη, που τιμήσατε με την παρουσία και τη συμβολή σας, που σμίξατε τον δικό μας μουσικό πολιτισμό με τον δικό σας, όπως τιμήσατε και όλους εμάς που συναντηθήκαμε εδώ από όλα τα μέρη της Ελλάδας, και όχι μόνο, που δώσαμε ραντεβού με τη μουσική σε αυτό τον χώρο, σε αυτή την πόλη, για πρώτη φορά, που μπορέσαμε να σας θαυμάσουμε, να σας απολαύσουμε, να ταξιδέψουμε μαζί σας και να εμπνευστούμε. 

Κι αν τυχόν καθυστέρησαν κάποιοι στο ραντεβού τους, όπως προσέξατε εμφανώς κι εσείς, μη μας το καταλογίζετε. Είμαστε μεσογειακοί τύποι, η ακρίβεια στα ραντεβού ποτέ δεν ήταν το πιο δυνατό μας σημείο. Αλλά η καρδιά μας και η φιλοξενία μας και η αγάπη μας για τη μουσική είναι μεγάλη, ειλικρινής και αληθινή πάντοτε.

Μέχρι την επόμενη φορά!

Με αγάπη,

Εύα 💗

*****  To site του διεθνούς φήμης μαέστρου, καθώς και το πρόγραμμα για τις επόμενες συναυλίες του μπορείτε να το βρείτε εδώ.

***** Τα βιντεάκια και οι φωτογραφίες της ανάρτησης τραβήχτηκαν από το κινητό μου, ως εκ τούτου, συγχωρήστε μου τις όποιες τεχνικές ελλείψεις λόγω ερασιτεχνικού εξοπλισμού και λήψεων. Ευχαριστώ.

Ο καλός άνθρωπος

"Υπάρχουν άνθρωποι που είναι κατά πάντα καλοί άνθρωποι, αλλά καθόλου Χριστιανοί. Ούτε μυρμήγκι πειράζουνε, αλλά με τη ζωή τους, ποδοπατούνε τον Χριστό. Αυτοί οι άνθρωποι πάνε κατευθείαν στην κόλαση και μάλιστα σε ειδική κόλαση. Να ξέρετε, ότι η κόλαση είναι γεμάτη από καλούς ανθρώπους. Γιατί ο Χριστός δεν ήρθε στη γη για να κάνει καλούς ανθρώπους, αλλά ήρθε για να κάνει πολίτες της Βασιλείας των Ουρανών, να τους πολιτογράψει, να τους αλλάξει το αίμα (με τη Θεία Κοινωνία) και από κοινούς ανθρώπους, να τους κάνει καινούς (καινούριους). Άρα το ζήτημα δεν είναι να είμαι καλός ή κακός άνθρωπος, αλλά αν είμαι με τον Χριστό, με τη Ζωή, ή όχι. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Καταλάβατε...."   

~ Άγιος Ιωάννης Κροστάνδης 

Κατάλαβα.

Με αγάπη,

Εύα 💗

*****  Η φωτό αλλιεύτηκε από το διαδίκτυο.

Γιατί άλλο τέχνη, κι άλλο βλασφημία και προπαγάνδα

Από τα παλλόμενα πέη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου επί εποχής προοδευτικής αριστεράς πριν από λίγα χρόνια, στις βλάσφημες καρικατούρες των ιερών και οσίων της χριστιανικής πίστης των Ελλήνων στην Εθνική Πινακοθήκη από τη συντηρητική δεξιά σήμερα. Δεν ξέρεις από πού να κρυφτείς πια, τα πράγματα έχουν αρχίσει και ξεφεύγουν επικίνδυνα.

Καλή είναι η ελευθερία της έκφρασης, δεν θα διαφωνήσω, αγαπώ την τέχνη, αλλά, όταν ο "προοδευτισμός" που έχει γίνει με το έτσι θέλω το μότο της σύγχρονης εποχής αγγίζει τα όρια της επιδημικά αρρωστημένης και διαστροφικής ανηθικότητας, τότε αυτοακυρώνεται ως προς τον ορισμό της, γίνεται σήψη και δυσωδία που μας ασφυκτιά και μας αηδιάζει όλους.

Δεν επιβραβεύουμε την βία, δεν είμαστε μασκοφόροι μπαχαλάκηδες αγνώστου προελεύσεως που τα σπάνε κάθε Κυριακή στο Σύνταγμα και τα Εξάρχεια, ανήκουμε στη μεριά των φυσιολογικών. Δεν μπορούμε όμως να μην αναγνωρίσουμε το θάρρος και το σθένος του ενός που ξεμπροστιάζει αυτή τη σήψη, πόσο μάλλον όταν γίνεται από επιλογή και εις βάρος της δημόσιας εικόνας του, και δει, πολιτικής. 

Αυτού του ενός την ανδρεία επικροτούμε, που τόλμησε να κάνει δημόσια ομολογία πίστεως σε μια εποχή που η πίστη στον Χριστό, στην Παναγία Θεοτόκο, στους αγίους και στα θεία είναι αντικείμενο χλεύης και ειρωνίας και βάλλεται από παντού. Την σκοτεινή αυτή ώρα που όλες οι δημόσιες περσόνες επιλέγουν συστηματικά (ή συστημικά) να κωφεύουν αδιαφορώντας απέναντι σε κάθε τι που προσβάλλει πατρίδα, πίστη και οικογένεια, στην προκειμένη, την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη των Ελλήνων, όταν ακόμη και ο ίδιος ο προκαθήμενος της Εκκλησίας, αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, να έχει, πολύ βολικά, εξαφανιστεί από παντού την ώρα που ο κόσμος γύρω μας χάνεται, αυτός ο ένας, ο κ. Νίκος Παπαδόπουλος, ιατρός χειρουργός και βουλευτής στο κόμμα της Νίκης, αποφάσισε εμπράκτως να πει: ως εδώ και μη παρέκει.

Γράφει ο Βασίλης Αθανασιάδης στο facebook:

Η προσβολή οποιασδήποτε θρησκείας είναι απαράδεκτη. Η βεβήλωση της Ορθοδοξίας και της Χριστιανικής Πίστης δεν αποτελεί Τέχνη ή άποψη. Παρά το γεγονός ότι ή χρήση βίας δεν αποτελεί λύση, συγχαρητήρια στο βουλευτή Κο Παπαδόπουλο για το ηχηρό μήνυμα που στέλνει ενάντια στην ισοπέδωση και στην αρρωστημένη ελεύθερη σκέψη και έκφραση. Οι εικόνες στη Χριστιανική μας πίστη είναι ιερές ,τα πρόσωπα αποτελούν σύμβολα λατρείας, προσκυνήματος , προσευχής και ελπίδας. Σεβόμαστε παράλληλα κάθε μορφή θρησκείας και λατρευτικής έκφρασης. Στην εικόνα βλέπουμε την Παναγία να κρατά τον νεογέννητο Χριστό μας. Αυτή η εικόνα με ξεπερνά. Φανταστείτε αν αντίστοιχο σχέδιο εμφάνιζε τον Μωάμεθ. Μόνο ντροπή στους υπεύθυνους της Πινακοθήκης.

Δεν έχω παρά να συμφωνήσω με τον γράφοντα. Όλα αυτά τα άθλια, για μένα, εκτρώματα που έχει κατασκευάσει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δεν είναι μορφή τέχνης. Προσβάλλουν βαθιά το θρησκευτικό φρόνημα,την ελληνική ταυτότητα, το ελληνικό ήθος, την ελληνική πίστη, τους ίδιους τους Έλληνες στην συντριπτική πλειοψηφία τους, άσχετα αν από πνευματική επιλογή δεν φωνασκούν στα κανάλια προκειμένου να επιβάλουν τις ηθικές αρχές και αξίες του τόπου μας με το έτσι θέλω. 

Υπάρχουν όμως και όρια.

Οι χριστιανοί Έλληνες είναι ευγενικοί, διακριτικοί, και τα πιστεύω τους είναι φρονήματα αγάπης, απέναντι στον συνάνθρωπο και απέναντι στον Θεό. Έτσι είναι όλοι όσοι ακολουθούν με επίγνωση τον Χριστό. Το γεγονός ότι κάποιος αντέδρασε σε μια τόσο εξώφθαλμη ανθελληνική, αντιχριστιανική - αντίχριστη προπαγάνδα, ακόμη κι αν ο άνθρωπος εξωθήθηκε στα όριά του και οδηγήθηκε από συναισθηματική οργή και αγανάκτηση για αυτά τα αίσχη που συντελλούνται γύρω μας, δίνει ελπίδα και ένα εφαλτήριο ότι, παιδιά, φτάνει με την αναγούλα, φτάνει με τον εμετό. Ο εμετός δεν είναι μόδα, ποτέ δεν ήταν, κι όταν έρχεται στο προσκήνιο, σίγουρα δεν έρχεται στο όνομα της τέχνης. 

Κι όταν μου προσβάλλεις την πίστη, θα αντιδράσω, και μπορεί να μη σου αρέσει καθόλου αυτό, όσο ευγενικός τύπος κι αν μπορεί να είμαι. Όχι εγώ, ο καθένας. Και είμαστε πολλοί. Γιατί κανένας δεν παίζει με την πίστη και κανένας δεν παίζει με τον Θεό. Για να συνεννοούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε.

Με αγάπη,

Εύα 💗

 

*****  Το συμβάν με το επεισόδιο του βουλευτή Νίκου Παπαδόπουλου στην Εθνική Πινακοθήκη μπορείτε να το δείτε και εδώ.

*****  Έτερα έργα του καλλιτέχνη ίδιας προσέγγισης μπορείτε να τα θαυμάσετε εδώ.

Αστερομάτα

  

Αστέρι μου

Αστέρι μου

Γλυκιά μου μάνα μην μου κλαις

Μαύρα και αν σου φορούνε

Το ξέθωρο το σώμα μου

Φλόγες δεν το νικούνε

Τα χελιδόνια της φωτιάς

Θάλασσες και αν περνούνε

Του ριζωμού τα χώματα

Ποτέ δεν λησμονούνε

Αστερομάτα μου μικρή

Γύρε να σε φιλήσω

Στα άγια σου τα δάκρυα

Τα χείλη μου να σβήσω

Αστερομάτα μου μικρή

Γύρε μου να σε πιάσω

Τα ξεχασμένα μου φτερά

Στερνά να ξαποστάσω

Αχ αστέρι μου, τζιβαέρι μου

Γλυκιά μου μάνα μην μου κλαις

Καράβι είναι η ζωή μου

Που ψάχνει για τον γυρισμό

Αγέρα το πανί μου

Αστερομάτα μου μικρή

Γύρε μου να σε πιάσω

Τα ξεχασμένα μου φτερά

Στερνά να ξαποστάσω

Αχ αστέρι μου, τζιβαέρι μου

Αχ αστέρι μου, τζιβαέρι μου

Αστέρι μου

******

--- Ένα τραγούδι-ποίημα για τη γενοκτονία των Ποντίων από τους φίλους μας τους Τούρκους. Επιτέλους, λίγη Ελλάδα σε αυτό τον διαγωνισμό. Επιτέλους, λίγη ποιότητα. Φωνή, παρουσία υπέροχα. Φτάνει να αλλάξουν τη σκηνοθεσία.

Καλή επιτυχία.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Περί ευθύτητας

Υπάρχει το σωστό και υπάρχει το λάθος. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Ό,τι ζει στον αναμεταξύ χώρο, του ενδιάμεσου, ανήκει στην πλευρά του λάθους. 

" Το 'ναι' σας να είναι ναι και το 'όχι' σας να είναι όχι. Καθετί πέρα από αυτά, προέρχεται από τον πονηρό."

~ Κατά Ματθαίον 5:35

Με αγάπη,

Εύα 💗

-----

***  Η φωτογραφία είναι από την επιστροφή μας από τον Πόρο προς τη Νέα Πέραμο, στην παραλιακή οδό Κορίνθου - Επιδαύρου.

-----

***  Το εδάφιο είναι από την Αγία Γραφή, εκδ. Ε.Β.Ε., Αθήνα 2003.

Τρέχων ανάγνωσμα

Ανεμοδαρμένα Ύψη το τρέχων ανάγνωσμα αυτό τον καιρό για παρεμβολή και διάλειμμα ανάμεσα στα τρέχοντα, τα καθιερωμένα, τα πεζά. 

Γιατί μου είχε λείψει η κλασική λογοτεχνία τόσο πολύ και ήθελα διακαώς να ξαναμπώ στην αγκαλιά της. 

Γιατί χρειαζόμουν μια βουτιά στο ακραίο, το απεγνωσμένο, σπαραχτικό δράμα και τους ανεκπλήρωτους έρωτες πάνω στους ανεμοχτυπημένους παγερούς λόφους της επαρχιακής Αγγλίας μιας αλλοτινής εποχής. 

Για αυτή την Αγγλία που ολοένα βρέχει και μια απόκοσμη ομίχλη, σαν παρούσα από πάντα, να σκεπάζει τις απογυμνωμένες κοιλάδες και τις προκαθορισμένες ζωές των ηρώων που χορεύουν ανηλεώς μέσα στη δίνη των ανέμων και των συναισθημάτων τους, μέχρι να φτάσει να τις εξαϋλώσει, να τις καταραστεί, να τις διοχετεύσει στις σφαίρες του απραγματοποίητου, του ονειρικού, του τετελεσμένου, του ηρωικού. 

Για το μαγευτικό αντάμωμα πίσω στους ρομαντικούς παρελθόντες χρόνους με τα απόκοσμα καθηλωτικά τοπία και τους αιώνια καταδικασμένους έρωτες που δεν θα ξεχαστούν ποτέ από τους βιβλιόφιλους απανταχού της γης, αλλά θα ζουν αιώνια και παντοτινά. 

Και γιατί, όπως θα σχολιάσει και η Ουρ. Τουτουντζή στην εισαγωγή του βιβλίου, εκείνοι που είναι φτιαγμένοι από θύελλα, σε θύελλες πάντοτε θα ανήκουν. 

Όπως η Κάθι. Όπως ο Χίθκλιφ. Όπως η Έμιλι. Όπως τα Ανεμοδαρμένα Ύψη.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Στιγμιότυπα από τους δρόμους της χριστουγεννιάτικης Αθήνας

Μια επισήμανση: Ό,τι γράφω εδώ μέσα, παιδιά, δεν τα γράφω μόνο για εσάς, για να εξηγούμαι. Δεν κατηγορώ κανέναν, ούτε και θέλω να επηρεάσω κάποιον. Τα γράφω κυρίως για μένα, είναι οι σκέψεις μου και οι απόψεις μου όπως θα τα έγραφα στο ημερολόγιό μου. Αν κάποιος ωφεληθεί από αυτά που γράφω, εννοείται ότι θα με χαροποιήσει πάρα πολύ, επειδή θα ξέρω ότι έχω προσφέρει με τον δικό μου τρόπο στους συνανθρώπους μου. Αν, πάλι, δεν σας αρέσουν αυτά που γράφω, δεν θα στενοχωρηθώ, απεναντίας, και πάλι θα χαρώ πάρα πολύ αν πάτε σε άλλα σάιτς όπου θα σας εκφράζουν περισσότερο. Αυτό είναι το ζητούμενο, ο καθένας να βρίσκει μέσα από την πληθώρα εκφράσεων και απόψεων και πληροφοριών αυτό που θα τον εμπνεύσει, ώστε να τον σπρώξει ένα βήμα πιο πέρα, νοητικά, πνευματικά, ψυχικά. 

Κι εγώ αυτό κάνω. Έχω χάσει πολύ κόσμο από αυτά που γράφω, αλλά έχω φύγει και από πολύ κόσμο από αυτά που γράφουν, για να καταλήξω σε αυτά που με εκφράζουν. Έτσι στενεύεις τον κύκλο αυτών που σε ενδιαφέρουν, μέσα από την επιλογή και τη διάκριση, για να μπορέσεις να αποκρυσταλλώσεις το ποιος είσαι, τι θέλεις να βελτιώσεις και τι θέλεις από τη ζωή γενικότερα. Με το να διαλέγεις τι κρατάς και τι πετάς. Αυτά.

----

Οι φωτογραφίες είναι κάποια στιγμιότυπα από τους δρόμους της χριστουγεννιάτικα στολισμένης Αθήνας.

Με αγάπη,

Εύα 💗 

Θλίψη μόνο..

 

Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω την εκπομπή-αφιέρωμα στην δρ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, ωστόσο έχω διαβάσει βιβλία της και την έχω διδαχτεί στο πανεπιστήμιο. Για την κα Γλύκατζη μόνο τα καλύτερα έχω να πω, γυναίκα πρωτοπόρος, η πρώτη πρύτανις γυναίκα και η πρώτη Ελληνίδα διευθύντρια ερευνών στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης και το κέντρο επιστημονικών ερευνών της Γαλλίας αντίστοιχα, με αμέτρητους τιμητικούς τίτλους και περγαμηνές, με βαθειά γνώση του αντικειμένου της, αναγνωρισμένη παγκοσμίως για το έργο, τη συνεισφορά και την προσωπικότητά της. 

Κι όμως, κάποιοι, Έλληνες δυστυχώς, αμφισβητούν αυτή της την ελληνικότητα. Ο λόγος; Επειδή ασχολήθηκε με το Βυζάντιο και, κατ' εκείνους, τα χίλια χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κακώς έπρεπε να υφίστανται, έπρεπε να διαγραφούν. Γιατί; Γιατί είναι κολλημένοι στην ειδωλολατρεία και το δωδεκάθεο. Και γιατί, αν ήξεραν καλύτερα, δεν θα μίλαγαν, δεν θα έβριζαν, μάλλον, αφού χάρη στο Βυζάντιο ξέρεις σήμερα εσύ, δωδεκαθεϊστή, αντίχριστε δηλαδή άνθρωπε, την αρχαιοελληνική γραμματεία για την οποία παινεύεσαι, και τον ηθικό χριστιανικό κώδικα με το οποίο σε μεγάλωσαν οι γονείς σου και οι παππούδες σου και οι ήρωες που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για να έχεις εσύ σήμερα το δικαίωμα να βρίζεις και να κατηγορείς.

Ναι, εννοείται ότι έγιναν ευτράπελα στα χρόνια του Βυζαντίου, και κάποιοι αρχαιοελληνικοί ναοί καταστράφηκαν, και αγάλματα συνθλίφτηκαν, και άνθρωποι πέθαναν, εντάξει, συμφωνούμε, κάποιες σελίδες δεν ήταν ροζ με ωραία ηλιοβασιλέματα. Σήμερα δεν συμβαίνουν αυτά; Εσύ, που είσαι προοδευτικός και επαναστατείς ενάντια στον Θεό και Δημιουργό σου για να προασπίσεις ψεύτικους θεούς φτιαγμένους από μάρμαρο, ξύλο ή πηλό, που ακυρώνεις την έννομη τάξη με το να καταστρέφεις δημόσια περιουσία κάθε φορά που τα σπας σε μια επέτειο και σπάζεις στο ξύλο κάποιον μετανάστη ή τη γυναίκα σου και το παιδί σου, ή όποιον άλλον δεν συμφωνεί μαζί σου, να ακυρώνεις δηλαδή κάθε έννοια σεβασμού και αξιοπρέπειας και ισοκρατίας προς τον συνάνθρωπο και να προκαλείς το χάος και την αποσάρθρωση και τον μηδενισμό και την ακύρωση στο όνομα αυτής σου της προοδευτικότητας, πόσο Έλληνας αλήθεια εξακολουθείς να αυτοθεωρείσαι; 

Όμως, ήρθε ο Χριστιανισμός, η ενανθρώπιση του αληθινού Θεού χάρη στον Ιησού Χριστό που καταδέχτηκε και περπάτησε στη γη, ανάμεσα στους ειδωλολάτρες και τους έκπτωτους, μόνο για να σωθεί το ανθρώπινο γένος, για να σωθείς εσύ. Το γεγονός αυτό ήταν συνταρακτικό σε παγκόσμια κλίμακα. Το αληθινό φως νίκησε το μάρμαρο και το ξύλο, και το άφθαρτο ήρθε και αντικατέστησε το φθαρτό, τους φθαρτούς μαρμάρινους θεούς, τις ανθρωποθυσίες, τις ζωοθυσίες, τα όργια, για να σώσει εσένα. Η ιστορία έπρεπε να προχωρήσει γιατί τα δεδομένα άλλαξαν, το κοντέρ του χρόνου μηδενίστηκε και ξεκίνησε ξανά από την αρχή γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να γνωρίσει τον αληθινό Θεό και όχι τις απομιμήσεις του, αγαπητέ δωδεκαθεϊστή, αρχαιοελληνιστή, αναρχικέ, προοδευτικέ και όπως αλλιώς θέλεις να αυτοαποκαλείσαι.

Ο Θεός, σε μια συγκεκριμένη στιγμή στην ιστορία κατέβηκε στη γη, για να Τον γνωρίσουμε. Κι εμείς, τι; Θα Του γυρίσουμε την πλάτη; Επειδή κάποτε ήμασταν δωδεκαθεϊστές; Και αρχίζουμε να χλευάζουμε έναν άνθρωπο που σκύβει πάνω σε μια ιδιαίτερα σημαντική στιγμή της ιστορίας, όπου ο Θεός συναντιέται με τον άνθρωπο; Ακυρώνοντας την ελληνικότητα αυτής της μεγάλης Ελληνίδας, επειδή μόνο αυτοί που τα λένε έτσι είναι οι Έλληνες και οι άλλοι που λένε ίσως κάτι διαφορετικό από σένα να πάνε να πνιγούν; Δεν πάει έτσι.

Πόσο Έλληνας είσαι, αλήθεια, όταν εκ πεποιθήσεως απορρίπτεις το παρελθόν σου; Γιατί παρελθόν δεν είναι μόνο ο χρυσός αιώνας, είναι και το Βυζάντιο. Είναι και η υποδούλωση στους οθωμανούς για τετρακόσια χρόνια. Τα διαγράφουμε κι αυτά; Είσαι σίγουρος ότι μετά από τετρακόσια χρόνια άγριας υποδούλωσης σε έναν αλλόθρησκο, απολίτιστο λαό, συνεχίζεις να είσαι σίγουρος ότι το dna σου είναι 100%  ελληνικό; και όχι τουρκικό; όχι σλαβικό; όχι αλβανικό; Ότι δεν είσαι νοθευμένος; μιγάς; μισοπολιτισμένος - μισοβάρβαρος; Γιατί αυτό μου δείχνει η συμπεριφορά σου, και οι πεποιθήσεις σου, βεβαίως. Ένας αληθινός Έλληνας δεν θα απέρριπτε κανένα κομμάτι του παρελθόντος του. Δεν θα εξύβριζε ποτέ συνάνθρωπό του. Δεν θα έβγαινε στα μίντια να βρίσει μια γυναίκα που το μόνο που έχει κάνει μέχρι τώρα είναι να προσφέρει τις γνώσεις της πάνω στην Ελλάδα, προβάλλοντάς μας, όλους εμάς τους Έλληνες, ανά τον κόσμο. Αυτό κάνει ο αληθινός Έλληνας, αγαπητέ/ αγαπητή μου. Και, δει, ένας Έλληνας Χριστιανός.

Απορρίπτεις το Βυζάντιο, δεκτό, σε έναν πολιτισμένο κόσμο όλες οι απόψεις είναι δεκτές. Απορρίπτεις όσους ασχολούνται με αυτή την περίοδο υβρίζοντας και υποτιμώντας κάποιον που δεν σε έχει πειράξει, την άποψή της εκφράζει και μάλιστα με επιστημονική τεκμηρίωση, και, ως δωδεκαθεϊστής, απορρίπτεις τον Χριστιανισμό και τον Τριαδικό Θεό. Οκέι, όλα δεκτά. Όμως, θέλεις να κάνεις και Χριστούγεννα, ε; Θέλεις να σουβλίσεις και το αρνάκι σου το Πάσχα. Θέλεις να γιορτάζεις και την ονομαστική σου γιορτή, που ακούει μάλιστα και σε όνομα βυζαντινής αυτοκράτειρας στην προκειμένη, ή αγίου, ή χριστιανικής γιορτής και επετείου, και να παντρέψεις ή να βαπτίσεις το παιδί ή το εγγόνι σου, και να κάνεις ένα μνημόσυνο στον αποθανόντα συγγενή σου, και έναν αγιασμό στο καινούργιο σου σπίτι ή αυτοκίνητο ή επιχείρηση ή στο σχολείο του παιδιού σου. 

Άρα, τα θέλεις όλα. 

Όμως, δεν πάει έτσι.

----

Οι φωτογραφίες είναι σελίδες από το τετράδιο σημειώσεών μου στην Αγία Γραφή. 

Με αγάπη,

Εύα 💗