Υποδοχή Τιμίου Ξύλου στη γειτονιά μου

Όταν πρωτοεγκατασταθήκαμε στο αγρόκτημα που ζούμε τώρα, η περιοχή ήταν σχεδόν άγνωστη για μας. Έτσι, σε κάθε ευκαιρία, μπαίναμε στο αυτοκίνητο ο άνδρας μου κι εγώ και σεργιανίζαμε στα πέριξ για να εξοικειωθούμε με το καινούργιο περιβάλλον που θα μας φιλοξενούσε από εδώ και στο εξής. Σε μία από αυτές τις βόλτες μας, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το σπίτι, συναντήσαμε το μοναστήρι της Αγίας Σκέπης, ένα λιτό λευκό κτήριο με τα αψιδωτά παράθυρα στην πρόσοψη και μια μεγάλη μαρμάρινη κλίμακα στην είσοδο. Τριγύρω η γη επικλινής και χέρσα. Το μοναστήρι έδειχνε έρημο και κλειστό. Όπως διάβασα στην πινακίδα του φράχτη, επρόκειτο για μετόχι που ανήκει στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους.

Δεν ξαναπέρασα από εκεί, δεν είναι μια διαδρομή που εξυπηρετεί στις καθημερινές μας διαδρομές. Πριν από μερικές μέρες όμως, μου ήρθε μήνυμα από τα κορίτσια της κατήχησης ότι, όχι μόνο το μοναστήρι είναι σε πλήρη λειτουργία, αλλά ετοιμαζόταν να φιλοξενήσει ένα από τα πιο σπουδαία ιερά κειμήλια ολόκληρης της χριστιανοσύνης: ένα πολύτιμο τμήμα του Τιμίου Σταυρού πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, το οποίο φυλάσσεται ευλαβικά στο Άγιο Όρος, στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου.

Τα συναισθήματά μου δυνατά και ανάμεικτα. Χαρά, συντριβή, ταπείνωση, αλλά και υπέρμετρη συγκίνηση. Αισθανόμουν τόσο ανάξια, που, αντί να πηγαίνουμε εμείς προς Εκείνον, έρχεται Εκείνος σε μας... Μου ήταν ασύλληπτο ότι συνέβαινε αυτό το θαυμαστό γεγονός δίπλα στη γειτονιά μου, τόσο κοντά στο σπίτι μου.

Δεν μπορώ να περιγράψω το μέγεθος της συγκίνησης όταν στάθηκα μπροστά στο ανεκτίμητο κειμήλιο για να προσκυνήσω το Τίμιο Ξύλο. Η συνειδητοποίηση ότι επάνω σε αυτόν τον Σταυρό ο Χριστός δέχτηκε όλη την αγριότητα των ανθρώπων που δεν μπορούσαν να καταλάβουν, να κατανοήσουν ποιον είχαν μπροστά τους, τον Μέγα Βασιλέα, τον Σωτήρα μας, τον Σωτήρα μου. Χριστέ μου, ελέησέ με την ανάξια δούλη Σου, αξίωσέ με με την ατέλειωτη, την απέραντη αγάπη Σου προς εμάς. Χριστέ μου, δεν αξίζω την τόση αγάπη Σου. Συγχώρεσέ με. Συγχώρεσέ μας, Κύριε, για όλα όσα υπέμεινες και υπομένεις για εμάς, που μας ανέχεσαι, μας καταδέχεσαι, μας συγχωρείς, μας αγαπάς και συνεχίζεις να μας δείχνεις την οδό της σωτηρίας. Πόση αναξιότητα, Χριστέ μου. Δεν σου αξίζουμε.

Να, αυτά σκεφτόμουν προσπαθώντας με υπερπροσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυά μου από τη συγκίνηση και τη συντριβή, μπροστά στον κόσμο που είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται, αυτά κατάφερα και τα φύλαξα για τον δρόμο της επιστροφής.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει κι ένα δροσερό αεράκι μου δρόσισε τα μάγουλα που έκαιγαν από την ένταση που ένιωθα μέσα μου. Σύντομα το μοναστηράκι της Αγίας Σκέπης γέμισε ασφυκτικά από κόσμο. Είχα προτιμήσει να το επισκεφτώ σε ουδέτερη ώρα, γιατί ο πολύς κόσμος γενικά με εξαντλεί και με εξουθενώνει. Σε λίγο θα ξεκινούσαν οι Χαιρετισμοί στην Παναγία. Περιδιάβηκα τους χώρους του μοναστηριού μέσα αλλά και τριγύρω στον περιβάλλοντα χώρο. Ήταν εμφανές ότι οι τρεις μοναχοί που μονάζουν πλέον εδώ, είχαν δώσει το καλύτερό τους, μετατρέποντας το πάλαι ποτέ έρημο και εγκαταλελειμένο μοναστηράκι σε μια κυψέλη πνευματικότητας που έσφυζε από ομορφιά, γαλήνη και ζωή.   

Αφού έκανα μια τελευταία περιήγηση, επέστρεψα ξανά μπροστά στο Τίμιο Ξύλο και προσκύνησα για μία τελευταία φορά, προτού φύγει μακριά μου. Σ' ευχαριστώ, Ιησού, που δεν ξεχνάς τα πρόβατά Σου. Σ' ευχαριστώ που ήρθες, που καταδέχτηκες να έρθεις να με επισκεφτείς. Στον Άγιό σου Σταυρό σκύβω ευλαβικά και προσκυνώ τη μεγάλη σου δόξα. Στα πόδια Σου καταθέτω όλα μου τα άγχη και τους προβληματισμούς, όπως κάνω χρόνια τώρα. Σε Σένα, ω, Κύριε, ακουμπώ τα πάθη, τους πειρασμούς, τις ατέλειες, τις αδυναμίες, τις αμαρτίες μου. Από Σένα, Χριστέ μου, αντλώ δύναμη και υπομονή και ελπίδα για να μπορώ να αντέχω τις καθημερινές δυσκολίες που έρχονται στο διάβα μου. Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ, στην Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου, αλλά και μέσα στην καρδιά μου. Σ' αυτή την ταπεινή καρδιά που κοντεύει να σπάσει από την αγάπη Σου για μένα και για όλους τους πιστούς που Σε τιμούν και Σε λατρεύουν και προσκυνούν την Θεία Σου Χάρη και το Άγιο Όνομά Σου. Μην μας αφήνεις, Κύριε. Μη μας εγκαταλείπεις. Γιατί Συ Άγιος, Συ Κύριος, Ιησούς Χριστός, Κύριος των Κυρίων και Βασιλεύς των Βασιλέων. Εις τους αιώνας των αιώνων. 

Για πάντα και για πάντα. 

Αμήν.

Μπανανούλες από τον κήπο μας!

Δεν ήξερα ότι η μπανανιά μόλις βγάλει τους καρπούς της για πρώτη της φορά μαραίνεται και πεθαίνει. Τη θέση της "μαμάς" μπανανιάς έρχονται να αντικαταστήσουν τα παραρίζια της, τα οποία με τη σειρά τους θα μεγαλώσουν για να γίνουν καινούργιες μπανανιές και να συνεχιστεί έτσι ο κύκλος ζωής - θανάτου - ζωής των όμορφων αυτών εξωτικών φυτών.

Χάρηκα τόσο πολύ όταν είδα το δικό μας τσαμπί γεμάτο μπανανάκια έτοιμα για βρώση. Ήταν η πρώτη φορά που η μπανανιά μας έβγαζε καρπούς. Τι έκπληξη! Τι ομορφιά στην εμφάνιση και τι νοστιμιά να τις γεύεσαι! Σε τίποτα δεν υστερούσαν από τις κανονικές μπανάνες του εμπορίου, μόνο που οι δικές μας ήταν μινιατούρες, κάθε μπανανούλα και μπουκιά. 

Πόσο στενοχωρήθηκα όταν έμαθα τη μοίρα της σκληρής πραγματικότητας της φύσης της. Γιατί η μπανανιά μας είχε βρει τον χώρο της, της άρεσε πολύ εκεί που την είχαμε φυτέψει, είχε βρει τις ιδανικές συνθήκες και μεγάλωνε και ομόρφαινε καθημερινά. 

Απολαύσαμε τις κουκλίστικες μπανανίτσες γεμάτοι ενθουσιασμό και χαρά, γιατί άλλο πράγμα είναι να τρως κάτι δικό σου από τον κήπο σου, έχει άλλη χάρη και άλλη νοστιμάδα. Όσο οι μέρες περνούσαν και οι μπανάνες ωρίμαζαν, αποφάσισα να μη τις αφήσω να πάνε χαμένες. Έτσι, ανέσυρα από τα κιτάπια μου μια παλιά συνταγή, και ξεκίνησα να φτιάχνω το banana bread που μου ζήτησε ο γιος μου. Βγήκε πολύ νόστιμο, μέχρι το βράδυ είχε σχεδόν εξαφανιστεί!

Δεν είχα φυλάξει το σάιτ, την είχα βρει κάπου στο διαδίκτυο, αλλά μπορώ να μεταφέρω εδώ τη συνταγή για όποιον ενδιαφέρεται να τη φτιάξει. 

Συνταγή για banana bread (κοινώς, μπανανόψωμο, πιο πολύ μοιάζει με μπανανο-κέικ):

Πριν ξεκινήσουμε τη διαδικασία προθερμαίνουμε τον φούρνο μας στους 180ο Κελσίου, αντίσταση πάνω - κάτω και σχάρα στην κάτω θέση.

Θα χρειαστούμε:

-  3 ώριμες μπανάνες εμπορίου (εγώ χρησιμοποίησα για κάθε μπανάνα κανονική 4 δικές μου μινιατούρες, άρα 12 μίνι μπανανούλες από τη μπανανιά μας)

Τις λιώνουμε με πιρούνι μέσα σε ένα μπολ μέχρι να ομογενοποιηθούν και μετά προσθέτουμε:

-  3/4 της κούπας ζάχαρη

-  1 μεγάλο αυγό (από τις κότες μας)

-  1/3 της κούπας λάδι (που βγάλαμε φέτος από τις ελιές μας)

και τα ανακατεύουμε όλα μαζί καλά με το πιρούνι μας.

Μετά προσθέτουμε:

- 1/3 της κούπας γάλα φρέσκο και ανακατεύουμε

-  1 κούπα αλεύρι για όλες τις χρήσεις που θα κοσκινήσουμε και θα προσθέσουμε μέσα στο μπωλ

- 1 κουτ. σούπας μαγειρική σόδα που θα ανακατέψουμε μαζί με το αλεύρι.

Κάνουμε ένα τελικό ανακάτεμα με το πιρούνι μας μέχρι να ομογενοποιηθούν όλα τα υλικά μας μαζί.

- Εγώ προαιρετικά πρόσθεσα και ένα σακουλάκι σταγόνες κουβερτούρας τις οποίες ανακάτεψα μαζί με τα υπόλοιπα υλικά.

Λάδωσα με πινέλο την εσωτερική επιφάνεια ενός μικρού πυρέξ και έβαλα το μείγμα μου στο πυρέξ. 

- Το τοποθέτησα στην κάτω σχάρα του φούρνου και το έψησα στους 180ο Κελσίου για μία ώρα. 

-  Όταν το έβγαλα από τον φούρνο, πασπάλισα με λίγη ζάχαρη άχνη για εμφάνιση πιο πολύ. Το σερβίρουμε αφού το έχουμε αφήσει πρώτα να κρυώσει πάνω σε σχάρα ή σε ξύλινη επιφάνεια κοπής.

Καλή επιτυχία και καλή σας όρεξη!

Εδώ, άλλη μια φωτογραφία του μπανανο-τσαμπιού μαζί με τα εσπεριδοειδή (πορτοκάλια, λεμόνια) που μόλις κόπηκαν από τα δέντρα:

Και άλλη μια φωτογραφία από την βερυκοκιά που έχει ντυθεί νυφούλα μέσα στον ανθό εδώ και μια εβδομάδα:

Σήμερα ήταν η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, μεγάλη γιορτή όπου τιμάται το ιερό σύμβολο της χριστιανικής πίστης. Εύχομαι ο Σταυρός του Κυρίου να ευλογεί τα βήματά μας πάντοτε!

Με αγάπη,

Εύα 💗

Η συναυλία του André Rieu στην Αθήνα

Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί. Ναι, ήταν καταπληκτικά! Οι μουσικοί, η οργάνωση, τα εφέ, ο ήχος, τα κοστούμια, η ποικιλία του ρεπερτορίου, η χαρούμενη διάθεση, ο ίδιος ο μαέστρος, που μας χάρισε μια τόσο ατμοσφαιρική, εμπνευσμένη, υπέροχη, μοναδική, χαρούμενη μουσική βραδιά. 

Γιατί, παρά τα αδιάκοπα προβλήματα, παρά τους διχασμούς και τις εντάσεις, στο τέλος της ημέρας, σε αυτή την κουκκίδα του κόσμου, αυτή την γλυκειά ανοιξιάτικη βραδιά, για λίγες ώρες, αυτό που μίλησε ήταν η μουσική, η γλώσσα που μας ενώνει όλους, με έναν τρόπο ουράνιο, αυθεντικό, μαγευτικό.

Ευχαριστούμε πολύ την Johann Strauss Orchestra και τους διεθνούς φήμης σολίστες που συμμετείχαν για το άρτιο τεχνικό και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που μας προσφέρατε.

Ευχαριστούμε πολύ τους διοργανωτές για την άψογη διοργάνωση και το εξαίρετο αποτέλεσμα που εκπονήσατε.

Αλλά πάνω απ' όλα, ευχαριστούμε εσάς, κύριε Rieu, για την Μελίνα, τον Ζορμπά, τα παιδιά του Πειραιά, τον Χατζηδάκη, τον Θεοδωράκη, που τιμήσατε με την παρουσία και τη συμβολή σας, που σμίξατε τον δικό μας μουσικό πολιτισμό με τον δικό σας, όπως τιμήσατε και όλους εμάς που συναντηθήκαμε εδώ από όλα τα μέρη της Ελλάδας, και όχι μόνο, που δώσαμε ραντεβού με τη μουσική σε αυτό τον χώρο, σε αυτή την πόλη, για πρώτη φορά, που μπορέσαμε να σας θαυμάσουμε, να σας απολαύσουμε, να ταξιδέψουμε μαζί σας και να εμπνευστούμε. 

Κι αν τυχόν καθυστέρησαν κάποιοι στο ραντεβού τους, όπως προσέξατε εμφανώς κι εσείς, μη μας το καταλογίζετε. Είμαστε μεσογειακοί τύποι, η ακρίβεια στα ραντεβού ποτέ δεν ήταν το πιο δυνατό μας σημείο. Αλλά η καρδιά μας και η φιλοξενία μας και η αγάπη μας για τη μουσική είναι μεγάλη, ειλικρινής και αληθινή πάντοτε.

Μέχρι την επόμενη φορά!

Με αγάπη,

Εύα 💗

*****  To site του διεθνούς φήμης μαέστρου, καθώς και το πρόγραμμα για τις επόμενες συναυλίες του μπορείτε να το βρείτε εδώ.

***** Τα βιντεάκια και οι φωτογραφίες της ανάρτησης τραβήχτηκαν από το κινητό μου, ως εκ τούτου, συγχωρήστε μου τις όποιες τεχνικές ελλείψεις λόγω ερασιτεχνικού εξοπλισμού και λήψεων. Ευχαριστώ.

Ο καλός άνθρωπος

"Υπάρχουν άνθρωποι που είναι κατά πάντα καλοί άνθρωποι, αλλά καθόλου Χριστιανοί. Ούτε μυρμήγκι πειράζουνε, αλλά με τη ζωή τους, ποδοπατούνε τον Χριστό. Αυτοί οι άνθρωποι πάνε κατευθείαν στην κόλαση και μάλιστα σε ειδική κόλαση. Να ξέρετε, ότι η κόλαση είναι γεμάτη από καλούς ανθρώπους. Γιατί ο Χριστός δεν ήρθε στη γη για να κάνει καλούς ανθρώπους, αλλά ήρθε για να κάνει πολίτες της Βασιλείας των Ουρανών, να τους πολιτογράψει, να τους αλλάξει το αίμα (με τη Θεία Κοινωνία) και από κοινούς ανθρώπους, να τους κάνει καινούς (καινούριους). Άρα το ζήτημα δεν είναι να είμαι καλός ή κακός άνθρωπος, αλλά αν είμαι με τον Χριστό, με τη Ζωή, ή όχι. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Καταλάβατε...."   

~ Άγιος Ιωάννης Κροστάνδης 

Κατάλαβα.

Με αγάπη,

Εύα 💗

*****  Η φωτό αλλιεύτηκε από το διαδίκτυο.

Γιατί άλλο τέχνη, κι άλλο βλασφημία και προπαγάνδα

Από τα παλλόμενα πέη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου επί εποχής προοδευτικής αριστεράς πριν από λίγα χρόνια, στις βλάσφημες καρικατούρες των ιερών και οσίων της χριστιανικής πίστης των Ελλήνων στην Εθνική Πινακοθήκη από τη συντηρητική δεξιά σήμερα. Δεν ξέρεις από πού να κρυφτείς πια, τα πράγματα έχουν αρχίσει και ξεφεύγουν επικίνδυνα.

Καλή είναι η ελευθερία της έκφρασης, δεν θα διαφωνήσω, αγαπώ την τέχνη, αλλά, όταν ο "προοδευτισμός" που έχει γίνει με το έτσι θέλω το μότο της σύγχρονης εποχής αγγίζει τα όρια της επιδημικά αρρωστημένης και διαστροφικής ανηθικότητας, τότε αυτοακυρώνεται ως προς τον ορισμό της, γίνεται σήψη και δυσωδία που μας ασφυκτιά και μας αηδιάζει όλους.

Δεν επιβραβεύουμε την βία, δεν είμαστε μασκοφόροι μπαχαλάκηδες αγνώστου προελεύσεως που τα σπάνε κάθε Κυριακή στο Σύνταγμα και τα Εξάρχεια, ανήκουμε στη μεριά των φυσιολογικών. Δεν μπορούμε όμως να μην αναγνωρίσουμε το θάρρος και το σθένος του ενός που ξεμπροστιάζει αυτή τη σήψη, πόσο μάλλον όταν γίνεται από επιλογή και εις βάρος της δημόσιας εικόνας του, και δει, πολιτικής. 

Αυτού του ενός την ανδρεία επικροτούμε, που τόλμησε να κάνει δημόσια ομολογία πίστεως σε μια εποχή που η πίστη στον Χριστό, στην Παναγία Θεοτόκο, στους αγίους και στα θεία είναι αντικείμενο χλεύης και ειρωνίας και βάλλεται από παντού. Την σκοτεινή αυτή ώρα που όλες οι δημόσιες περσόνες επιλέγουν συστηματικά (ή συστημικά) να κωφεύουν αδιαφορώντας απέναντι σε κάθε τι που προσβάλλει πατρίδα, πίστη και οικογένεια, στην προκειμένη, την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη των Ελλήνων, όταν ακόμη και ο ίδιος ο προκαθήμενος της Εκκλησίας, αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, να έχει, πολύ βολικά, εξαφανιστεί από παντού την ώρα που ο κόσμος γύρω μας χάνεται, αυτός ο ένας, ο κ. Νίκος Παπαδόπουλος, ιατρός χειρουργός και βουλευτής στο κόμμα της Νίκης, αποφάσισε εμπράκτως να πει: ως εδώ και μη παρέκει.

Γράφει ο Βασίλης Αθανασιάδης στο facebook:

Η προσβολή οποιασδήποτε θρησκείας είναι απαράδεκτη. Η βεβήλωση της Ορθοδοξίας και της Χριστιανικής Πίστης δεν αποτελεί Τέχνη ή άποψη. Παρά το γεγονός ότι ή χρήση βίας δεν αποτελεί λύση, συγχαρητήρια στο βουλευτή Κο Παπαδόπουλο για το ηχηρό μήνυμα που στέλνει ενάντια στην ισοπέδωση και στην αρρωστημένη ελεύθερη σκέψη και έκφραση. Οι εικόνες στη Χριστιανική μας πίστη είναι ιερές ,τα πρόσωπα αποτελούν σύμβολα λατρείας, προσκυνήματος , προσευχής και ελπίδας. Σεβόμαστε παράλληλα κάθε μορφή θρησκείας και λατρευτικής έκφρασης. Στην εικόνα βλέπουμε την Παναγία να κρατά τον νεογέννητο Χριστό μας. Αυτή η εικόνα με ξεπερνά. Φανταστείτε αν αντίστοιχο σχέδιο εμφάνιζε τον Μωάμεθ. Μόνο ντροπή στους υπεύθυνους της Πινακοθήκης.

Δεν έχω παρά να συμφωνήσω με τον γράφοντα. Όλα αυτά τα άθλια, για μένα, εκτρώματα που έχει κατασκευάσει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δεν είναι μορφή τέχνης. Προσβάλλουν βαθιά το θρησκευτικό φρόνημα,την ελληνική ταυτότητα, το ελληνικό ήθος, την ελληνική πίστη, τους ίδιους τους Έλληνες στην συντριπτική πλειοψηφία τους, άσχετα αν από πνευματική επιλογή δεν φωνασκούν στα κανάλια προκειμένου να επιβάλουν τις ηθικές αρχές και αξίες του τόπου μας με το έτσι θέλω. 

Υπάρχουν όμως και όρια.

Οι χριστιανοί Έλληνες είναι ευγενικοί, διακριτικοί, και τα πιστεύω τους είναι φρονήματα αγάπης, απέναντι στον συνάνθρωπο και απέναντι στον Θεό. Έτσι είναι όλοι όσοι ακολουθούν με επίγνωση τον Χριστό. Το γεγονός ότι κάποιος αντέδρασε σε μια τόσο εξώφθαλμη ανθελληνική, αντιχριστιανική - αντίχριστη προπαγάνδα, ακόμη κι αν ο άνθρωπος εξωθήθηκε στα όριά του και οδηγήθηκε από συναισθηματική οργή και αγανάκτηση για αυτά τα αίσχη που συντελλούνται γύρω μας, δίνει ελπίδα και ένα εφαλτήριο ότι, παιδιά, φτάνει με την αναγούλα, φτάνει με τον εμετό. Ο εμετός δεν είναι μόδα, ποτέ δεν ήταν, κι όταν έρχεται στο προσκήνιο, σίγουρα δεν έρχεται στο όνομα της τέχνης. 

Κι όταν μου προσβάλλεις την πίστη, θα αντιδράσω, και μπορεί να μη σου αρέσει καθόλου αυτό, όσο ευγενικός τύπος κι αν μπορεί να είμαι. Όχι εγώ, ο καθένας. Και είμαστε πολλοί. Γιατί κανένας δεν παίζει με την πίστη και κανένας δεν παίζει με τον Θεό. Για να συνεννοούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε.

Με αγάπη,

Εύα 💗

 

*****  Το συμβάν με το επεισόδιο του βουλευτή Νίκου Παπαδόπουλου στην Εθνική Πινακοθήκη μπορείτε να το δείτε και εδώ.

*****  Έτερα έργα του καλλιτέχνη ίδιας προσέγγισης μπορείτε να τα θαυμάσετε εδώ.

Αστερομάτα

  

Αστέρι μου

Αστέρι μου

Γλυκιά μου μάνα μην μου κλαις

Μαύρα και αν σου φορούνε

Το ξέθωρο το σώμα μου

Φλόγες δεν το νικούνε

Τα χελιδόνια της φωτιάς

Θάλασσες και αν περνούνε

Του ριζωμού τα χώματα

Ποτέ δεν λησμονούνε

Αστερομάτα μου μικρή

Γύρε να σε φιλήσω

Στα άγια σου τα δάκρυα

Τα χείλη μου να σβήσω

Αστερομάτα μου μικρή

Γύρε μου να σε πιάσω

Τα ξεχασμένα μου φτερά

Στερνά να ξαποστάσω

Αχ αστέρι μου, τζιβαέρι μου

Γλυκιά μου μάνα μην μου κλαις

Καράβι είναι η ζωή μου

Που ψάχνει για τον γυρισμό

Αγέρα το πανί μου

Αστερομάτα μου μικρή

Γύρε μου να σε πιάσω

Τα ξεχασμένα μου φτερά

Στερνά να ξαποστάσω

Αχ αστέρι μου, τζιβαέρι μου

Αχ αστέρι μου, τζιβαέρι μου

Αστέρι μου

******

--- Ένα τραγούδι-ποίημα για τη γενοκτονία των Ποντίων από τους φίλους μας τους Τούρκους. Επιτέλους, λίγη Ελλάδα σε αυτό τον διαγωνισμό. Επιτέλους, λίγη ποιότητα. Φωνή, παρουσία υπέροχα. Φτάνει να αλλάξουν τη σκηνοθεσία.

Καλή επιτυχία.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Περί ευθύτητας

Υπάρχει το σωστό και υπάρχει το λάθος. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Ό,τι ζει στον αναμεταξύ χώρο, του ενδιάμεσου, ανήκει στην πλευρά του λάθους. 

" Το 'ναι' σας να είναι ναι και το 'όχι' σας να είναι όχι. Καθετί πέρα από αυτά, προέρχεται από τον πονηρό."

~ Κατά Ματθαίον 5:35

Με αγάπη,

Εύα 💗

-----

***  Η φωτογραφία είναι από την επιστροφή μας από τον Πόρο προς τη Νέα Πέραμο, στην παραλιακή οδό Κορίνθου - Επιδαύρου.

-----

***  Το εδάφιο είναι από την Αγία Γραφή, εκδ. Ε.Β.Ε., Αθήνα 2003.

Τρέχων ανάγνωσμα

Ανεμοδαρμένα Ύψη το τρέχων ανάγνωσμα αυτό τον καιρό για παρεμβολή και διάλειμμα ανάμεσα στα τρέχοντα, τα καθιερωμένα, τα πεζά. 

Γιατί μου είχε λείψει η κλασική λογοτεχνία τόσο πολύ και ήθελα διακαώς να ξαναμπώ στην αγκαλιά της. 

Γιατί χρειαζόμουν μια βουτιά στο ακραίο, το απεγνωσμένο, σπαραχτικό δράμα και τους ανεκπλήρωτους έρωτες πάνω στους ανεμοχτυπημένους παγερούς λόφους της επαρχιακής Αγγλίας μιας αλλοτινής εποχής. 

Για αυτή την Αγγλία που ολοένα βρέχει και μια απόκοσμη ομίχλη, σαν παρούσα από πάντα, να σκεπάζει τις απογυμνωμένες κοιλάδες και τις προκαθορισμένες ζωές των ηρώων που χορεύουν ανηλεώς μέσα στη δίνη των ανέμων και των συναισθημάτων τους, μέχρι να φτάσει να τις εξαϋλώσει, να τις καταραστεί, να τις διοχετεύσει στις σφαίρες του απραγματοποίητου, του ονειρικού, του τετελεσμένου, του ηρωικού. 

Για το μαγευτικό αντάμωμα πίσω στους ρομαντικούς παρελθόντες χρόνους με τα απόκοσμα καθηλωτικά τοπία και τους αιώνια καταδικασμένους έρωτες που δεν θα ξεχαστούν ποτέ από τους βιβλιόφιλους απανταχού της γης, αλλά θα ζουν αιώνια και παντοτινά. 

Και γιατί, όπως θα σχολιάσει και η Ουρ. Τουτουντζή στην εισαγωγή του βιβλίου, εκείνοι που είναι φτιαγμένοι από θύελλα, σε θύελλες πάντοτε θα ανήκουν. 

Όπως η Κάθι. Όπως ο Χίθκλιφ. Όπως η Έμιλι. Όπως τα Ανεμοδαρμένα Ύψη.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Στιγμιότυπα από τους δρόμους της χριστουγεννιάτικης Αθήνας

Μια επισήμανση: Ό,τι γράφω εδώ μέσα, παιδιά, δεν τα γράφω μόνο για εσάς, για να εξηγούμαι. Δεν κατηγορώ κανέναν, ούτε και θέλω να επηρεάσω κάποιον. Τα γράφω κυρίως για μένα, είναι οι σκέψεις μου και οι απόψεις μου όπως θα τα έγραφα στο ημερολόγιό μου. Αν κάποιος ωφεληθεί από αυτά που γράφω, εννοείται ότι θα με χαροποιήσει πάρα πολύ, επειδή θα ξέρω ότι έχω προσφέρει με τον δικό μου τρόπο στους συνανθρώπους μου. Αν, πάλι, δεν σας αρέσουν αυτά που γράφω, δεν θα στενοχωρηθώ, απεναντίας, και πάλι θα χαρώ πάρα πολύ αν πάτε σε άλλα σάιτς όπου θα σας εκφράζουν περισσότερο. Αυτό είναι το ζητούμενο, ο καθένας να βρίσκει μέσα από την πληθώρα εκφράσεων και απόψεων και πληροφοριών αυτό που θα τον εμπνεύσει, ώστε να τον σπρώξει ένα βήμα πιο πέρα, νοητικά, πνευματικά, ψυχικά. 

Κι εγώ αυτό κάνω. Έχω χάσει πολύ κόσμο από αυτά που γράφω, αλλά έχω φύγει και από πολύ κόσμο από αυτά που γράφουν, για να καταλήξω σε αυτά που με εκφράζουν. Έτσι στενεύεις τον κύκλο αυτών που σε ενδιαφέρουν, μέσα από την επιλογή και τη διάκριση, για να μπορέσεις να αποκρυσταλλώσεις το ποιος είσαι, τι θέλεις να βελτιώσεις και τι θέλεις από τη ζωή γενικότερα. Με το να διαλέγεις τι κρατάς και τι πετάς. Αυτά.

----

Οι φωτογραφίες είναι κάποια στιγμιότυπα από τους δρόμους της χριστουγεννιάτικα στολισμένης Αθήνας.

Με αγάπη,

Εύα 💗 

Θλίψη μόνο..

 

Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω την εκπομπή-αφιέρωμα στην δρ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, ωστόσο έχω διαβάσει βιβλία της και την έχω διδαχτεί στο πανεπιστήμιο. Για την κα Γλύκατζη μόνο τα καλύτερα έχω να πω, γυναίκα πρωτοπόρος, η πρώτη πρύτανις γυναίκα και η πρώτη Ελληνίδα διευθύντρια ερευνών στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης και το κέντρο επιστημονικών ερευνών της Γαλλίας αντίστοιχα, με αμέτρητους τιμητικούς τίτλους και περγαμηνές, με βαθειά γνώση του αντικειμένου της, αναγνωρισμένη παγκοσμίως για το έργο, τη συνεισφορά και την προσωπικότητά της. 

Κι όμως, κάποιοι, Έλληνες δυστυχώς, αμφισβητούν αυτή της την ελληνικότητα. Ο λόγος; Επειδή ασχολήθηκε με το Βυζάντιο και, κατ' εκείνους, τα χίλια χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κακώς έπρεπε να υφίστανται, έπρεπε να διαγραφούν. Γιατί; Γιατί είναι κολλημένοι στην ειδωλολατρεία και το δωδεκάθεο. Και γιατί, αν ήξεραν καλύτερα, δεν θα μίλαγαν, δεν θα έβριζαν, μάλλον, αφού χάρη στο Βυζάντιο ξέρεις σήμερα εσύ, δωδεκαθεϊστή, αντίχριστε δηλαδή άνθρωπε, την αρχαιοελληνική γραμματεία για την οποία παινεύεσαι, και τον ηθικό χριστιανικό κώδικα με το οποίο σε μεγάλωσαν οι γονείς σου και οι παππούδες σου και οι ήρωες που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για να έχεις εσύ σήμερα το δικαίωμα να βρίζεις και να κατηγορείς.

Ναι, εννοείται ότι έγιναν ευτράπελα στα χρόνια του Βυζαντίου, και κάποιοι αρχαιοελληνικοί ναοί καταστράφηκαν, και αγάλματα συνθλίφτηκαν, και άνθρωποι πέθαναν, εντάξει, συμφωνούμε, κάποιες σελίδες δεν ήταν ροζ με ωραία ηλιοβασιλέματα. Σήμερα δεν συμβαίνουν αυτά; Εσύ, που είσαι προοδευτικός και επαναστατείς ενάντια στον Θεό και Δημιουργό σου για να προασπίσεις ψεύτικους θεούς φτιαγμένους από μάρμαρο, ξύλο ή πηλό, που ακυρώνεις την έννομη τάξη με το να καταστρέφεις δημόσια περιουσία κάθε φορά που τα σπας σε μια επέτειο και σπάζεις στο ξύλο κάποιον μετανάστη ή τη γυναίκα σου και το παιδί σου, ή όποιον άλλον δεν συμφωνεί μαζί σου, να ακυρώνεις δηλαδή κάθε έννοια σεβασμού και αξιοπρέπειας και ισοκρατίας προς τον συνάνθρωπο και να προκαλείς το χάος και την αποσάρθρωση και τον μηδενισμό και την ακύρωση στο όνομα αυτής σου της προοδευτικότητας, πόσο Έλληνας αλήθεια εξακολουθείς να αυτοθεωρείσαι; 

Όμως, ήρθε ο Χριστιανισμός, η ενανθρώπιση του αληθινού Θεού χάρη στον Ιησού Χριστό που καταδέχτηκε και περπάτησε στη γη, ανάμεσα στους ειδωλολάτρες και τους έκπτωτους, μόνο για να σωθεί το ανθρώπινο γένος, για να σωθείς εσύ. Το γεγονός αυτό ήταν συνταρακτικό σε παγκόσμια κλίμακα. Το αληθινό φως νίκησε το μάρμαρο και το ξύλο, και το άφθαρτο ήρθε και αντικατέστησε το φθαρτό, τους φθαρτούς μαρμάρινους θεούς, τις ανθρωποθυσίες, τις ζωοθυσίες, τα όργια, για να σώσει εσένα. Η ιστορία έπρεπε να προχωρήσει γιατί τα δεδομένα άλλαξαν, το κοντέρ του χρόνου μηδενίστηκε και ξεκίνησε ξανά από την αρχή γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να γνωρίσει τον αληθινό Θεό και όχι τις απομιμήσεις του, αγαπητέ δωδεκαθεϊστή, αρχαιοελληνιστή, αναρχικέ, προοδευτικέ και όπως αλλιώς θέλεις να αυτοαποκαλείσαι.

Ο Θεός, σε μια συγκεκριμένη στιγμή στην ιστορία κατέβηκε στη γη, για να Τον γνωρίσουμε. Κι εμείς, τι; Θα Του γυρίσουμε την πλάτη; Επειδή κάποτε ήμασταν δωδεκαθεϊστές; Και αρχίζουμε να χλευάζουμε έναν άνθρωπο που σκύβει πάνω σε μια ιδιαίτερα σημαντική στιγμή της ιστορίας, όπου ο Θεός συναντιέται με τον άνθρωπο; Ακυρώνοντας την ελληνικότητα αυτής της μεγάλης Ελληνίδας, επειδή μόνο αυτοί που τα λένε έτσι είναι οι Έλληνες και οι άλλοι που λένε ίσως κάτι διαφορετικό από σένα να πάνε να πνιγούν; Δεν πάει έτσι.

Πόσο Έλληνας είσαι, αλήθεια, όταν εκ πεποιθήσεως απορρίπτεις το παρελθόν σου; Γιατί παρελθόν δεν είναι μόνο ο χρυσός αιώνας, είναι και το Βυζάντιο. Είναι και η υποδούλωση στους οθωμανούς για τετρακόσια χρόνια. Τα διαγράφουμε κι αυτά; Είσαι σίγουρος ότι μετά από τετρακόσια χρόνια άγριας υποδούλωσης σε έναν αλλόθρησκο, απολίτιστο λαό, συνεχίζεις να είσαι σίγουρος ότι το dna σου είναι 100%  ελληνικό; και όχι τουρκικό; όχι σλαβικό; όχι αλβανικό; Ότι δεν είσαι νοθευμένος; μιγάς; μισοπολιτισμένος - μισοβάρβαρος; Γιατί αυτό μου δείχνει η συμπεριφορά σου, και οι πεποιθήσεις σου, βεβαίως. Ένας αληθινός Έλληνας δεν θα απέρριπτε κανένα κομμάτι του παρελθόντος του. Δεν θα εξύβριζε ποτέ συνάνθρωπό του. Δεν θα έβγαινε στα μίντια να βρίσει μια γυναίκα που το μόνο που έχει κάνει μέχρι τώρα είναι να προσφέρει τις γνώσεις της πάνω στην Ελλάδα, προβάλλοντάς μας, όλους εμάς τους Έλληνες, ανά τον κόσμο. Αυτό κάνει ο αληθινός Έλληνας, αγαπητέ/ αγαπητή μου. Και, δει, ένας Έλληνας Χριστιανός.

Απορρίπτεις το Βυζάντιο, δεκτό, σε έναν πολιτισμένο κόσμο όλες οι απόψεις είναι δεκτές. Απορρίπτεις όσους ασχολούνται με αυτή την περίοδο υβρίζοντας και υποτιμώντας κάποιον που δεν σε έχει πειράξει, την άποψή της εκφράζει και μάλιστα με επιστημονική τεκμηρίωση, και, ως δωδεκαθεϊστής, απορρίπτεις τον Χριστιανισμό και τον Τριαδικό Θεό. Οκέι, όλα δεκτά. Όμως, θέλεις να κάνεις και Χριστούγεννα, ε; Θέλεις να σουβλίσεις και το αρνάκι σου το Πάσχα. Θέλεις να γιορτάζεις και την ονομαστική σου γιορτή, που ακούει μάλιστα και σε όνομα βυζαντινής αυτοκράτειρας στην προκειμένη, ή αγίου, ή χριστιανικής γιορτής και επετείου, και να παντρέψεις ή να βαπτίσεις το παιδί ή το εγγόνι σου, και να κάνεις ένα μνημόσυνο στον αποθανόντα συγγενή σου, και έναν αγιασμό στο καινούργιο σου σπίτι ή αυτοκίνητο ή επιχείρηση ή στο σχολείο του παιδιού σου. 

Άρα, τα θέλεις όλα. 

Όμως, δεν πάει έτσι.

----

Οι φωτογραφίες είναι σελίδες από το τετράδιο σημειώσεών μου στην Αγία Γραφή. 

Με αγάπη,

Εύα 💗

Λίγο πριν το ξεστόλισμα

Για πότε πέρασαν σχεδόν οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων ούτε που το κατάλαβα. Ένα τριήμερο μας έχει απομείνει ακόμα και μετά όλοι ξανά πίσω στην καθημερινή ρουτίνα του καθενός. Προσωπικά, μου αρέσει η ρουτίνα, την προτιμώ από τα σούρτα φέρτα, τον χαμό και τον πανικό, την αναστάτωση, τη φασαρία. Είμαι από φύση μου πολύ ιδιωτικός άνθρωπος, επιζητώ την ησυχία μου, κι όταν αυτή απουσιάζει, σαν κάτι μέσα μου να σπάει ή να αποσυντονίζεται. Ανυπομονώ να επανέλθω στους κανονικούς μου ρυθμούς.

Το δεντράκι είναι λήψη από μια από τις πολλές εξόδους αυτών των ημερών. Σκεφτόμουν να ξεκινήσω ένα άλλο blog που να ανεβάζω μόνο φωτογραφίες που βγάζω. Το άνοιξα, αλλά μετά το μετάνιωσα, δεν είχε νόημα να το κάνω. Μου αρέσει που τα έχω όλα σε αυτόν εδώ τον χώρο, το ιντερνετικό μου σπίτι. Είναι σα λεύκωμα πια μετά από τόσα χρόνια εγγραφών, μια καταγραφή της ζωής μου και των ενδιαφερόντων μου στις διάφορες φάσεις της. Τώρα, βρίσκομαι στη φάση απλοποίηση, ηρεμία, απομόνωση. Δεν θέλω να προσθέτω άλλα, να αφαιρώ επιδιώκω περισσότερο, όσο αυτό είναι εφικτό. Χρειάζομαι την ειρήνη μου, μου έχει γίνει απαραίτητη. Κι αυτό είναι το κυρίαρχο ζητούμενο για μένα, σ' αυτόν τον νέο κύκλο της ζωής μου που έχω εισέλθει. 

Με αγάπη,

Εύα 💗

Το Καινούργιο Ξεκινάει από τον Χριστό

Αυτό είναι το θέμα της αντιγραφής εδαφίων από την Αγία Γραφή για το μήνα Ιανουάριο του καινούριου χρόνου που μόλις ξεκίνησε. Το φρέσκο, το Καινούργιο - ή Καινό, κατά την ελληνιστική κοινή - για τον Χριστιανό σημαίνει ξεκίνημα μαζί με τον Χριστό. Όταν αναγεννιέσαι στον Χριστό, όταν ανασταίνεσαι εξαιτίας Του και γίνεσαι καινούργιος, καινός άνθρωπος κατά τον Χριστό, ο Χριστός είναι ο γνώμονάς σου. Γίνεται η πυξίδα σου και τα βήματά Του γίνονται και δικά σου βήματα, τα οποία τώρα εσύ καλείσαι να βαδίσεις. Ο δρόμος Του, τώρα είναι και δικός σου δρόμος, και η αλήθεια Του, δική σου αλήθεια και τρόπος ζωής και σκέψης και φιλοσοφίας και συμπεριφοράς. 

Κάθε τι παλιό, συνήθειες, πάθη, επιθυμίες κοσμικές, ατοπήματα, παρακοές του παρελθόντος, όλα αυτά μπαίνουν στην άκρη ή, ακόμα καλύτερα, πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων. Γιατί τώρα είμαστε κάτι άλλο, είμαστε οι ακόλουθοι του Χριστού, αναγεννημένοι και σωσμένοι κατά χάρη Κυρίου, ο οποίος από την αγάπη Του για εμάς, κάρφωσε όλα μας τα αμαρτήματα πάνω στον Σταυρό, απαλλάσσοντάς μας από την πτώση, τους φόβους, τις αμφιβολίες, τις τύψεις, τις καταθλίψεις, τις ενοχές. Είμαστε πλέον δυνατοί χάρη στη δύναμή Του που Εκείνος μας χάρισε, σοφοί χάρη στη σοφία Του που Εκείνος μας αποκάλυψε και μας αποκαλύπτει καθημερινά. Χάρη στο δικό Του Πνεύμα και τη δική μας πίστη μπορούμε και ανανεωνόμαστε ολοένα. Είμαστε διαφορετικοί, και όλα είναι διαφορετικά.

Νέοι στόχοι, λοιπόν, για τον καινούργιο μας χρόνο, που είναι ένας: ο Χριστός. Όταν έχεις στόχο τον Χριστό και τα μάτια σου μένουν εστιασμένα σε Κείνον, όλοι οι υπόλοιποι στόχοι, για τη δουλειά, την καριέρα, την οικογένεια, την υγεία, τα οικονομικά, τον γάμο σου, τα παιδιά, τις όποιες επιθυμίες, έρχονται και σιγοντάρουν τον έναν στόχο, γύρω από τον οποίο όλοι οι υπόλοιποι συνακολουθούν. Όταν εστιάσουμε σε αυτόν τον έναν στόχο, όλα τα άλλα, τα οικογενειακά, τα κοινωνικά, τα προσωπικά μας, θα τον συνοδεύσουν αβίαστα, απαλά και φυσικά. Φτάνει να συνάδουν με τις γραμμές που μας έχει χαράξει από την απαρχή του χρόνου για εμάς, ώστε να μένουμε ασφαλείς κάτω από την προστασία Του και πάνω σε οδό σωτηρίας.

"Μην έχετε, λοιπόν, άγχος και μην αρχίσετε να λέτε: "τι θα φάμε;" ή "τι θα πιούμε;" ή "τι θα ντυθούμε;" γιατί για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό. Ο ουράνιος όμως Πατέρας σας ξέρει καλά ότι έχετε ανάγκη για όλα αυτά. Γι' αυτό πρώτα απ' όλα να επιζητείτε τη βασιλεία του Θεού και την επικράτηση του θελήματός του, κι όλα αυτά θα ακολουθήσουν."

~ Κατά Ματθαίον 6: 31-33

Καλή χρονιά, λοιπόν, σε όλο τον κόσμο χωρίς άγχος, αλλά με πίστη Θεού, δυνατή, και αγάπη, αγάπη πολλή, τόση, που να περισσεύει!

---  Το πλάνο αντιγραφής Αγίας Γραφής για τον μήνα Ιανουάριο το βρήκα στο: hopefilledfaith.com

---  Χρησιμοποίησα την Αγία Γραφή, εκδ. Ελληνική Βιβλική Εταιρία, Αθήνα, 2003

Με αγάπη,

Εύα 💗