Άνοιξη στο κτήμα

Είχαμε και τις προηγούμενες χρονιές μαργαρίτες, φέτος όμως, ίσως λόγω των βροχών, ίσως επειδή δεν θέλαμε να τις ξεριζώσουμε και βρήκαν τον χρόνο να ρίξουν τον σπόρο τους στη γη, ίσως και επειδή τις ποτίζαμε μαζί με τα κηπευτικά σα να ήταν ήμερες κι αυτές, έδωσαν τα ρέστα τους. Ένα κατακίτρινο χαλί σαν τον ήλιο απ' άκρου σ' άκρη μέσα στο κτήμα να χαίρεται το μάτι, να ευφραίνεται η καρδιά.

Η μανταρινιά είναι μικρούλα ακόμα, δύο χρονών, αλλά στον ανθό της δεν χαρίστηκε καθόλου. Περνάς από δίπλα της και μεθάς από το άρωμά των ολόλευκων ανθών που μοιάζουν μ' αστέρια ριγμένα καταμεσίς σε πράσινη θάλασσα.

Λείπει το τρίτο, η Μόλι, η μικρή μας. Δεν ήθελε να ποζάρει, προτιμούσε το παιχνίδι. Απορώ πώς κάθισαν τα άλλα δύο, ίσα που πρόλαβα να βγάλω τη φωτογραφία και μετά εξαφανίστηκαν στο δευτερόλεπτο για παιχνίδι!

Μαργαρίτες, μαργαρίτες παντού, ό,που κι αν γυρίσεις, γεμάτο μαργαρίτες!

Τα κλαδιά της λεμονιάς λύγισαν ως τη γη από το βάρος των καρπών, μια ευλογημένη χρονιά για τα δέντρα φέτος, δόξα τω Θεώ!

Δεν ξέρω για σας, αλλά αγαπώ τις μαργαρίτες. Δεν είναι μόνο που είναι πανέμορφες, είναι που είναι άγρια λουλούδια του αγρού μεγαλωμένα μόνα τους, ευγενικά, διακριτικά, αυθεντικά, ανεπιτήδευτα, χωρίς να επιβάλλονται ή να απαιτούν, χωρίς να τα φροντίζει κανείς, παρά μόνο ο δημιουργός τους. Δόξα σοι.

Μαλάκωσαν τα κλώνια της συκιάς, ξεπρόβαλαν οι πρώτοι καρποί, πλάτυναν τα φύλλα της και μαζεύουν ήλιο.

Να' τη και η κληματαριά, πρώτη της χρονιά, μάλλον δεύτερη αλλά μωράκι είναι ακόμα, ζωηρή και φρέσκια πάραυτα, που ανυπομονεί να παράξει τον πολύτιμο καρπό παρέα με τα τζιτζίκια του καλοκαιριού που δεν θα αργήσει να φανεί. Για να δούμε, φέτος θα τα καταφέρει;

Αναρριχώμενη ομορφιά μικροκαμωμένη και λεπτεπίλεπτη, η κέρρια η ιαπωνική ντυμένη κι αυτή στα κίτρινα!

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι ο χρόνος σα να ξεκινάει την άνοιξη. Όλα στη φύση αναγεννώνται, τα λουλούδια στους αγρούς και στους κήπους των σπιτιών, τα πουλιά που κελαηδούν στα κλαδιά των δέντρων ερωτοτροπώντας και χτίζοντας τις φωλιές τους, η φύση που ξυπνάει με ζέση μετά τον λήθαργο του αργόσυρτου σκοτεινού χειμώνα, η διάθεσή μας που αναγεννάται κι αυτή τώρα που ο καιρός έχει ζεστάνει και θέλουμε να είμαστε έξω ολοένα και δεν μας χωρά το σπίτι. 

Είναι η εποχή να υποδεχτούμε τον Κύριο, μπαίνουμε σιγά σιγά στις άγιες ημέρες του Πάσχα. Κάθαρση σπιτιού, σώματος, ψυχής, εκκλησιασμός, νηστεία, περισυλλογή, συγχώρηση, αγάπη, αγάπη πολλή. 

Λίγη ανηφόρα ακόμα, λίγο σκοτάδι ακόμα και να, σε λίγο θα δούμε να ξεπροβάλει η ανατολή, να λάμψει το φως, το φως του Χριστού και η Ανάσταση του Κυρίου. Έλα, Μόλι μου, κάθισε συντροφιά μαζί μου, σε λίγο θα πάμε να παίξουμε. 

Ήρθε η εποχή που θα γιορτάσουμε και θα χαρούμε μαζί με τις οικογένειές μας το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης, της νίκης της ζωής επί του θανάτου, την ανάσταση και την ανάταση των ψυχών όλων μας, και την ελπίδα της αιώνιας ζωής, της εκπληρωμένης υπόσχεσης.

Η φύση ξυπνά, η ψυχή το ίδιο. Μια νέα εποχή μόλις ξεκίνησε και όλα ντύνονται καινούργια, και όλα γίνονται ζωή!

Καλή Μεγαλοβδομάδα, φίλοι μου. Το φως του Κυρίου να μας συντροφεύει πάντοτε.

Καλή μας Ανάσταση!

Με αγάπη,

Εύα 💗