Ήθελα να κάνω αυτό το προσκύνημα εδώ και πολύ καιρό και η ευκαιρία δόθηκε στο τριήμερο της εθνικής εορτής. Το πρόγραμμα συνδυάστηκε ιδανικά, γιατί θέλαμε να δούμε το παιδί μας που σπουδάζει εκεί, να τον βοηθήσουμε να τακτοποιήσει τις τελευταίες εκκρεμότητες στον νέο του χώρο, αφού όλα έπρεπε να ξαναλλάξουν μετά την καραντίνα και τα κατ' οίκον διαδικτυακά μαθήματα του προηγούμενου έτους με μια νέα μετακόμιση. Ήταν σα να βλέπαμε το ίδιο έργο από την αρχή.
Ωστόσο, ουδέν κακόν αμιγές καλού, και το καλό στην προκειμένη ήταν ότι αυτό το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη θα συνδυαζόταν και με έναν δεύτερο στόχο, που ήταν το τάμα μου να προσκυνήσω τον τάφο του Αγίου Παϊσίου. Μόλις λοιπόν βρέθηκε ο ελεύθερος χρόνος, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, αφήσαμε το παιδί στη σχολή του και με τον άνδρα μου πήραμε το δρόμο προς τη Σουρωτή, στην ιερά μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκεί όπου βρίσκεται ο τάφος του αγίου. Το τοπίο ήταν ειδυλλιακό, μια απεραντοσύνη ως την άλλη άκρη του θερμαϊκού κόλπου, με τη Θεσσαλονίκη σκιαγραφημένη πίσω από ένα ισχνό πέπλο ομίχλης που μόλις άρχιζαν να το διαλύουν οι φθινοπωρινές ακτίνες του ήλιου. Σιωπηλοί καταπράσινοι λόφοι με οργωμένα χωράφια και ανθισμένα αγιοδημητριάτικα στα παρτέρια των μπαλκονιών, δρόμοι σκεπασμένοι από τα φύλλα που είχαν ρίξει οι λεύκες, τα πλατάνια και οι ευκάλυπτοι και μια ατμόσφαιρα τόσο πιο ήρεμη και γαλήνια από εκείνη της πολύβουης Αθήνας.
Όταν φτάσαμε στο μοναστήρι διαπιστώσαμε ότι ο κόσμος ήταν λιγοστός κι αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα, γιατί είχα δει φωτογραφίες με τις ατέλειωτες ουρές των προσκυνητών μπροστά από τον τάφο του Αγίου Παϊσίου και ήμουν προετοιμασμένη για τη μεγάλη αναμονή. Αλλά πρακτικά ήμασταν μόνοι μας! εμείς και δυο τρεις παρέες ανθρώπων που είχαν έρθει να προσκυνήσουν κι εκείνοι. Αυτό μου έδωσε όλο τον χρόνο που χρειαζόμουν για να βιώσω την ιερότητα της στιγμής σε όλη της την έκταση, το ύψος και το βάθος. Συγκίνηση, χαρά, ευγνωμοσύνη, κατάνυξη μεγάλη, για έναν άγιο που αγαπώ πολύ, που έχω διαβάσει τα βιβλία του, που τον μνημονεύω στις προσευχές μου, έναν άγιο τόσο προσιτό για μένα και τόσο σύγχρονο, που έζησε την εποχή που ζούμε και γνώριζε τόσο καλά τον ανθρώπινο πόνο και τους αγώνες που χρειάζεται να κάνουμε, για ταπείνωση, για απλότητα, για αγάπη στο Θεό και τον συνάνθρωπο, μαθήματα που δίδαξε ο ίδιος με τη ζωή του.
Έφυγα από εκεί με την καρδιά μου τόσο γεμάτη από αυτή την γλυκύτητα που σου χαρίζουν όλα τα ορθόδοξα μοναστήρια του τόπου μας, που σαν εστίες φωτός φωτίζουν τα πιο σκοτεινά καταγώγια της πολύπαθης και τόσο πολύπλοκης ψυχής μας, μόνο για να μας ξαναθυμήσουν αφυπνιστικά και όχι διδακτικά ότι η ζωή τελικά είναι απλή, όπως και οι αλήθειες της και τα νοήματά της.
Την ευλογία του να έχουμε.
Με αγάπη,
Εύα 💗
******
---- Για τον βίο του Αγίου Παϊσίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
---- Το πρόγραμμα λειτουργίας της μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου μπορείτε να το βρείτε εδώ.
