Radioactive

 

Σχόλια και σκέψεις μου για την ταινία:

Μαρία Κιουρί: Η γυναίκα που άλλαξε τον κόσμο (αγγλικός τίτλος: Radioactive):

     α) Καλογυρισμένη και λίγο λιγότερο επιφανειακή από τις υπόλοιπες εμπορικές ταινίες των μεγάλων κινηματογραφικών στούντιο που κυκλοφορούν τελευταία. Άριστη σκηνογραφία και φωτογραφία. Η σκηνοθεσία μέσα από ένα πρίσμα γυναικείας, ευαίσθητης ματιάς με αιχμή το ζήτημα της ισότητας των δύο φύλων και πώς αυτή υποτιμάται μέσα σε ένα περιβάλλον ανδροκρατούμενο και προκατειλημένο, όπως αυτό του Παρισιού του 1890, έναντι της μεγαλειώδους ανακάλυψης δύο νέων στοιχείων, του πρωτοποριακού τρόπου απομόνωσης των στοιχείων αυτών και της τεχνητής δημιουργίας ραδιενέργειας, προκειμένου οι ακτίνες Χ να μπορέσουν να μεταφερθούν στα πεδία μάχης του Α' Παγκοσμίου Πολέμου μέσα σε ασθενοφόρα του Ερυθρού Σταυρού και να σώσουν ανθρώπινες ζωές.

     β) Η ηθοποιός που ενσαρκώνει τον ρόλο της Μαρίας Κιουρί προσωπικά δεν με ενέπνευσε ιδιαίτερα. Μου φάνηκε ότι προσπαθούσε πάρα πολύ με αποτέλεσμα να βγάζει κάτι ψεύτικο η όλη της ερμηνεία. Θέλησε να τονίσει την υπερβολή του κεντρικού προσώπου, και λόγω συνθηκών και λόγω χαρακτήρα, αλλά αυτή η υπερβολή νομίζω ότι βγήκε κάπως ..υπερβολική. Τεντώθηκε σε πλάτος, όχι σε βάθος, που θα ήταν και το επιθυμητό.

     γ) Τρία βραβεία Νόμπελ στην ίδια οικογένεια;! Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να συμβεί κάτι τέτοιο;

     δ) Παρά την ανισότητα που εξακολουθεί να υπάρχει ανάμεσα στα δύο φύλα μέχρι τις μέρες μας, η γυναικεία δύναμη βρίσκει τον τρόπο να λάμψει μέσα σε οποιεσδήποτε εποχές και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες ή συγκυρίες, δυνατά και εκτυφλωτικά όπως το ράδιο και όπως η νομπελίστα επιστήμονας Μαρί Κιουρί.

Αποφθέγματα της ίδιας:

"Τίποτα στη ζωή δεν είναι για να το φοβόμαστε, αλλά για να το κατανοήσουμε."

"Μου έμαθαν πως ο δρόμος της προόδου δεν είναι ούτε γρήγορος ούτε εύκολος."

"Στην επιστήμη πρέπει να μας εδιαφέρουν τα πράγματα, όχι τα πρόσωπα."

"Η ζωή δεν είναι εύκολη για κανέναν από μας, αλλά τι μ' αυτό; Πρέπει να έχουμε υπομονή και, πάνω απ' όλα, εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Πρέπει να πιστέψουμε ότι είμαστε προικισμένοι σε κάτι και να το αξιοποιήσουμε."

"Να είστε λιγότερο περίεργοι με τους ανθρώπους και περισσότερο περίεργοι με τις ιδέες."

"Δεν υπάρχουν προνόμια. Δουλεύουμε για το συμφέρον της επιστήμης. Το ράδιο δε βρέθηκε για να κάνει πλούσιο κανέναν. Το ράδιο είναι ένα στοιχείο. Ανήκει στην ανθρωπότητα."

"Ένας επιστήμονας στο εργαστήριό του δεν είναι απλά ένας επιστήμονας. Είναι επίσης ένα παιδί που τα φυσικά φαινόμενα τον εντυπωσιάζουν σα να ήταν παραμύθια."

Με αγάπη,

Εύα 💗

*** φωτό από εδώ.

Ζωή

"Καλό είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα."

~ Φώτης Κόντογλου

Με αγάπη,

Εύα 💗

Covid-19

Ναι, ο ιός είναι πιο επιθετικός και επικίνδυνος από το προηγούμενο κύμα επιδημίας. Και πολλοί δυστυχώς είναι οι συνάνθρωποί μας που οδηγούνται στα νοσοκομεία λόγω του κορωνοϊού.  Αριθμοί έχουν πλέον αντικαταστήσει ανθρώπους με κρούσματα, θανάτους και κλινήρεις μέσα στις ΜΕΘ. 

Βλέπω στις ειδήσεις εικόνες που μου προκαλούν όνειδο και φρίκη. Από ασθενείς που κείτονται κλινήρεις μέσα στην απομόνωση και τον φόβο για το αν θα βγουν από εκεί μέσα ζωντανοί ή όχι. Βλέπω αποσπασματικές εικόνες από αίθουσες γεμάτες από νοσούντες, ανήμπορούς, διασωληνωμένους και ολόγυμνους. Και φρίττω. 

Καταλαβαίνω ότι ιατροί και νοσηλευτυτές και όλο το προσωπικό στα νοσοκομεία κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Όμως, δεν μπορώ να μην διαμαρτυθηθώ. Λίγη ανθρωπιά για εκείνους που υποφέρουν, παιδιά. Λίγη ευαισθησία. Σεβαστείτε την αξιοπρέπειά τους. Άνθρωποι είναι, όχι ζώα, μην τους έχετε γυμνούς!

Εσάς πώς θα σας φαινόταν να έχετε μάθει ξαφνικά ότι είστε θετικός, ότι σας έχουν απομονώσει από δικούς και συγγενείς, από κάθε τι οικείο που σας έδινε ασφάλεια και παρηγορία, και να σας πετάξουν γυμνό πάνω σε ένα παγωμένο κρεβάτι κλινικής, σε έναν παγωμένο θάλαμο, με την αγωνία ότι αυτό μπορεί να είναι και το τελευταίο πράγμα που θα δείτε πάνω στον μάταιο τούτο κόσμο; 

Και σα να μην έφτανε ο φόβος, η ντροπή και ο πόνος σας, να σας έχουν βάλει στη μούρη και τα κανάλια της τηλεόρασης για να σας βγάζουν λάιβ στο δελτίο των ειδήσεων για την τρομολαγνεία του πράγματος;

Δε νομίζω ότι μπορώ να ξαναδώ ειδήσεις που να αφορούν στην πανδημία, φοβάμαι ότι οι αντοχές μου και τα αισθητήριά μου δεν μπορούν να το σηκώσουν.

Με αγάπη,

Εύα 💗

*** Η φωτό από εδώ.

Και πάλι εδώ

Ήταν ένα ιδιαίτερο καλοκαίρι και φθινόπωρο γεμάτα από αλλαγές και προκλήσεις. Ο γάμος των παιδιών, η μετακόμιση, ο κορωνοΐός, όλα μαζί, ανακατεμένα, όπου δύσκολα έβρισκε κανείς τάξη, ηρεμία και οργάνωση, γιατί όλα τους ήταν αναγκαία και επείγοντα που έχριζαν άμεσης φροντίδας.

Δόξα τω Θεώ, τα παιδιά έχουν τακτοποιηθεί κι έχουν βρει τη σειρά τους. Εμείς, από την άλλη, παλεύουμε ακόμη με τις εκκρεμότητες του καινούργιου μας σπιτιού. Υπήρχαν χρονοβόρες διαδικασίες γραφειοκρατικού χαρακτήρα, που πραγματικά μας έφτασαν στα όρια με τις καθυστερήσεις των υπηρεσιών τους. Γιατί, αλήθεια, τα κάνουν όλα τόσο δύσκολα και χρονοβόρα στο ελληνικό δημόσιο; Πού είναι το πρόβλημά τους; Νομίζω ότι αυτή η απορία θα με ακολουθεί για πάντα.

Όπως και να 'χει, τις δυσκολίες τις κάναμε προκλήσεις και με τον χρόνο, προσκλήσεις, που περίμεναν ανταπόκριση. Ανταποκριθήκαμε εννοείται, γιατί το σπίτι αυτό τα άξιζε όλα και με το παραπάνω. Τα συνδύαζε όλα, αυτά που είχαμε ανάγκη λόγω ρυθμών καθημερινότητας, εργασίας, υποχρεώσεων κτλ., αλλά και αυτά που αγαπούσαμε και ονειρευόμασταν ως προς την ποιότητα ζωής που αποζητούσαμε χρόνια τώρα. Κοντά και μακριά, βουνό και θάλασσα, κοινωνικότητα και απομόνωση, εργασία και ηρεμία,  ζώα και φύση μαζί μας, σαν μία τέλεια μικρή ολοκληρότητα, ειρηνευμένη και αρμονική.  

Για να φτάσουμε όμως ως εκεί, χρειάστηκε να περάσουμε από συμπληγάδες. Μόνο για να γίνει η σύνδεση με το ρεύμα, για να αναφέρω ένα μικρό παράδειγμα, χρειάστηκε να περάσουν πεντέμιση μήνες, από τις αρχές του Ιουνίου. Μπαίνω στο blogger λοιπόν κι εγώ μετά από τόσον καιρό και βρίσκω ένα διαφορετικό blogger με εντελώς τροποποιημένο το στήσιμο και την αισθητική που ήξερα και αγαπούσα. Δεν μου αρέσουν καθόλου. Ήξερα πώς να κάνω τις αλλαγές μου όλα αυτά τα δέκα+ χρόνια που βρίσκομαι εδώ, πώς να αλλάξω όλο το template αν το ήθελα, πώς να προσθέτω ή να αφαιρώ στοιχεία,πώς να διορθώνω, τώρα δεν βρίσκω τίποτα. Κι αυτό το συννεφάκι που γυρίζει γύρω γύρω κάθε φορά που προσθέτω μια λέξη στο κείμενο της ανάρτησης σαν τρελό, πόσο πιο εκνευριστικό θα μπορούσαν να το κάνουν; 

Μπορείτε, κύριοι διαχειριστές του blogger, να επιστρέψετε παρακαλώ τα πράγματα στην πρότερή τους κατάσταση; 

Και, επίσης, μπορείτε πριν κάνετε τις οποιεσδήποτε αλλαγές σας, να μας δίνετε το δικαίωμα της επιλογής και της απόφασης; 

Μετά από τόσα χρόνια χρήσης, νομίζω ότι πλέον το δικαιούμαστε. 

Ευχαριστώ.

Όπως και να 'χει, χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι και πάλι εδώ, στο ιντερνετικό μου σπίτι, μετά από πολύ καιρό, εν μέσω πανδημίας, σεισμών και ελπίζω όχι έτι καταποντισμών. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι καιροί που διανύουμε μόνο ως απλοί δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Που θα πει, προσαρμοζόμαστε για να μην αφανιζόμαστε. Ο νόμος της φύσης το λέει αυτό και το έχει αποδείξει επανειλλημένως μέσα στα χρόνια και τους καιρούς.

Με αγάπη,

Εύα 💗

***

Δοκιμαστική η ανάρτηση για να δώσω το παρόν, παίρνοντας το νήμα από εκεί που το είχα αφήσει.