Η ζωή στην πίσω αυλή

Μπορεί να μην έχουμε εγκατασταθεί ακόμη μόνιμα εκεί, όμως η ζωή στην πίσω αυλή καλά κρατεί. (στιχάκι έφτιαξα τώρα; :-) Εμείς πηγαινοερχόμαστε μέσα στον λίβα για μεταφορές και ταΐσματα από και προς τη νέα μας κατοικία, εκείνα ωστόσο το χαίρονται όσο δεν παίρνει. Ελευθερία και ησυχία, φροντίδα και προδέρμ, υπάρχει καλύτερο; Το μόνο που ελπίζω είναι να προλάβουμε να ολοκληρώσουμε τη μετακόμιση πριν αναζωπυρωθεί και πάλι ο κόβιντ 19 και τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε.

Που θα αργήσει κι άλλο βέβαια να ολοκληρωθεί για μας η όλη διαδικασία της μετακόμισης, πέρα από τον κορωνοϊό, γιατί έχουμε κι άλλα ευχάριστα που έχουν προτεραιότητα και δεν μπορούν να περιμένουν, πολύ πολύ ευχάριστα! (για στοιχείο σας δίνω ενδεικτικά τη λέξη .. κουφέτα :-))

Στην αναμονή λοιπόν μέχρι τον Σεπτέμβρη. Για την ώρα, τα βλέπω που χοροπηδούν παιχνιδιάρικα εδώ κι εκεί εγκλιματισμένα μέσα στον χώρο τους και αγαλλιάζει το μέσα μου. Κάποια από αυτά γεννήθηκαν εδώ, στο πετρόσπιτο! Οι δύο κουνέλες ήταν έγκυες όταν τις πρωτοφέραμε στο κτήμα και τώρα τα μικρούλια μας θεωρούνται και επισήμως γηγενείς, γεννημένα στον τόπο τους, που λένε! Οι κότες κυρίες, με τουπέ, ανεξάρτητες και με χαρακτήρα. Μάλλον τα έχουν καπελώσει τα κοκκόρια που τις σιγοντάρουν και τους κάνουν τα χατήρια.

Αυτά για την ώρα. Σε λίγο μπαίνει ο Αύγουστος. Νομίζω ότι θα τα πούμε και πάλι από Σεπτέμβρη. Μέχρι τότε, φιλιά πολλά, να περνάτε καλά!

Καλό καλοκαίρι!

Με αγάπη,

Εύα 💗