Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση

Τον τίτλο θα τον βρείτε στο βιβλίο της Γένεσης, κεφάλαιο 1, εδάφιο 26. Είναι στο σημείο που, αφού ο Θεός έχει ολοκληρώσει τη δημιουργία του κόσμου, αποφασίζει να δημιουργήσει τον άνθρωπο και λέει: "Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν", σύμφωνα δηλαδή με την εικόνα του Θεού και σύμφωνα με την ομοιότητα του Θεού. Φοβερό εδάφιο. Μας λέει ότι ο Μεγαλοδύναμος Θεός που έχει φτιάξει τα πάντα, από το πιο μικρό και ασήμαντο δομικό στοιχείο του κόσμου μέχρι τον μεγαλύτερο πλανήτη του κόσμου και δεν ξέρω τι άλλο πιο μεγάλο μπορεί να υπάρχει εκεί έξω, εδώ μέσα όμως, σε αυτόν τον μικρό πλανήτη που ζούμε, αυτό το δημιούργημα που λέγεται άνθρωπος, είναι φτιαγμένο για να μοιάζει και να δρα όπως Εκείνος.

Η πρώτη απορία είναι: Γιατί στο εδάφιο μιλάει σε αριθμό πληθυντικό; Γιατί "ας φτιάξουμε;" Ποιος είναι ο "εμείς;"

Η ορθοδοξία δίνει απάντηση σε αυτό, και φαίνεται πεντακάθαρα μέσα σε πολλά εδάφια της Αγίας Γραφής. Το "εμείς" είναι οι τρεις διαστάσεις του Θεού, η λεγόμενη τριαδικότητα. Τρεις φύσεις έχει ο Θεός, είναι ο Πατέρας (Θεός και δημιουργός των πάντων), ο Υιός (Ιησούς Χριστός, ο ενανθρωπήσας Θεός που πήρε μορφή ανθρώπινη με συγκεκριμένο σκοπό και πλάνο που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα), και το Άγιο Πνεύμα, αυτό που ενώνει τα πάντα.

Η δεύτερη όμως απορία είναι πολύ πιο προσωπική: Γιατί μας έφτιαξε έτσι, όταν κανένα άλλο δημιούργημα δεν μοιάζει σε εικόνα και ομοίωση με κανένα άλλο; Γιατί επέλεξε να φτιάξει κάτι που να του μοιάζει τόσο; Ποιο το νόημα σε αυτό;

Η δική μου απάντηση που έχω καταλήξει είναι ότι ο Θεός το έκανε για εμάς. Ότι είμαστε η τελευταία και ομορφότερη και τελειότερη δημιουργία που έφτιαξε όλες τις προηγούμενες μέρες της δημιουργίας, έφτιαξε μια τέλεια φύση, ένα τέλειο φυτικό και ζωικό βασίλειο, έναν υπέροχο ουρανό που καθόριζε τον χρόνο και τον προσανατολισμό και έναν υπέροχο κήπο, στον οποίο θα έρθει και θα μείνει το τελειότερό του δημιούργημα: εμάς.

Μας ήθελε στον κήπο Του, τέλειους όπως Εκείνος, όμορφους όπως Εκείνος, δίκαιους όπως Εκείνος, φιλεύσπαχνους, συγχωρητικούς, εγκρατείς, υπομονετικούς, αναμάρτητους, άγιους, σοφούς και αθάνατους, όλα όπως Εκείνος. Ο άνθρωπος δεν γνώριζε τότε τι θα πει καλό και κακό, δεν είχε σχέση με τη φθορά, την παρακμή, τις ασθένειες, τις εξαρτήσεις, τα πάθη, γνώριζε μόνο το καλό και έπραττε μόνο το καλό, μέχρι που ο Θεός του έδωσε την πρώτη δοκιμασία: "Όλα μπορείς να τα κάνεις, σου δίνω εξουσία σε ό,τι υπάρχει γύρω σου, όμως δεν θα φας από τον απαγορευμένο καρπό." Γιατί το έκανε αυτό; Γιατί είχε ανάγκη τα μήλα και δεν ήθελε να του τα πάρουν; Το έκανε για δοκιμή. Του άφησε την ελευθερία της βούλησης, τον άφησε ελεύθερο δηλαδή για να διαλέξει μόνος του αν αγαπάει τον Δημιουργό του εξίσου όπως ο Δημιουργός αγαπούσε το πολυτιμότερο δημιούργημα που είχε φτιάξει ως τότε, το αγαπημένο του παιδί, τον άνθρωπο.

Ε, κι εκεί το γλυκό χάλασε. Όλα όσα ακολούθησαν από εκεί και μετά και συνεχίζουν μέχρι τώρα είναι μέρος του σχεδίου του Δημιουργού να επαναφέρει τον άνθρωπο στην πρότερη, την αρχική μορφή και κατάσταση, δίνοντας μια και καλή την οριστική ρήξη με την αμαρτία, την αδικία, την παραβατικότητα, τη βία, τους πολέμους, την ανομία και όλα τα ωραία που υπομένουμε στον κόσμο. Πώς; Με το να φέρει στον κόσμο τον Υιό Του, Ιησού Χριστό. Γιατί; Για να μας φέρει το τέλειο παράδειγμα του πώς πρέπει να είναι ο αρχικός, ο αψεγάδιαστος άνθρωπος, ο απαλλαγμένος από πάθη και πειρασμούς, ο άγιος και αναμάρτητος όπως ο Θεός Πατέρας, και όπως ο Θεός Υιός, και ο Θεός το Άγιο Πνεύμα, που κατοικεί μέσα μας και προστατεύει την ψυχή μας, το αθάνατο κομμάτι του εαυτού μας, κομμάτι Θεού που μας περιμένει, μας διδάσκει, μας ενισχύει, μας βοηθά να υπομένουμε, να αντιστεκόμαστε και να μένουμε εκεί, προσηλωμένοι στον Δρόμο του Θεού Πατέρα μας (όσων τουλάχιστον δεν τον έχουν απαρνηθεί), κατευθύνοντάς μας στο αρχικό προορισμό, στο πραγματικό Σπίτι μας και στην πραγματική Οικογένειά μας, που είναι η αγκαλιά του Πατέρα, του Θεού και Δημιουργού μας.

Αυτή είναι η ελπίδα σωτηρίας που μας υποσχέθηκε, αυτός είναι ο δρόμος στην αγάπη μας πίσω σε Εκείνον, την ανόθευτη, την ατελεύτητη, την απόλυτη αγάπη που διδαχτήκαμε από τον Χριστό, αυτή που σε κάνει να θυσιάζεις τη ζωή σου για κάποιον, να μαρτυρείς, να εξευτελίζεσαι, να δέχεσαι τα πάνδεινα, όπως ο Χριστός, για μια αγάπη ουράνια, που μπορεί να αντέξει τα πάντα, να υπομείνει τα πάντα, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Όταν νηστεύουμε, το κάνουμε για Κείνον. Όταν εκκλησιαζόμαστε, το κάνουμε για Κείνον. Όταν υπομένουμε ανθρώπους και καταστάσεις, το κάνουμε για Κείνον. Όταν δεχόμαστε χτυπήματα, τα δεχόμαστε για Κείνον. Γιατί τόσο μας αγάπησε. Γιατί είναι ο τρόπος μας να ανταποδώσουμε αμυδρά, την αγάπη που Εκείνος έχει για εμάς. Όχι από συμφέρον, όχι επειδή κάποιος μας έχει υποδείξει ότι αυτό πρέπει να κάνουμε. Ο ίδιος ο Θεός και δεν το έκανε. Γιατί τόσο μας αγαπά. Μας άφησε ελεύθερους γιατί τόσο μας μας αγαπά. Δεν μας ζήτησε τίποτα για αντάλλαγμα, το έκανε από την αγάπη Του για μας, απλά γιατί τόση είναι η αγάπη του για εμάς. Γιατί είναι ο ίδιος ο ορισμός της αγάπης. Είναι αγάπη. Κι όταν έρχεται ο Χριστός και μας λέει να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, δείγμα της αγάπης Του είναι, ως προς το ποιος είναι Εκείνος και ποιοι είμαστε εμείς, που είναι το ίδιο, μόνο που το έχουμε ξεχάσει ή χάσει. Γιατί, αν το έχουμε ξεχάσει, οφείλουμε να το ξαναβρούμε, κι αν το έχουμε χάσει, να το ανακαλύψουμε από την αρχή. Και η αρχή είναι ο Χριστός. Όπως και το τέλος, και η αλήθεια, και η οδός. Όλα γραμμένα στην Αγία Γραφή. Όλα τα ψέματα που μας έχουν πει, όλες οι ψευδαισθήσεις ότι δεν ανήκουμε εκεί που ανήκουμε, ότι δεν είμαστε αυτό που είμαστε, ότι δεν "κολλάμε" σε αυτό τον κόσμο και ότι πρέπει να προσαρμοστούμε στα επίγεια, στις κραιπάλες, τις ηδονές, το χρήμα, την εξουσία, την καταξίωση, τη δόξα, την επιτυχία, το ότι είμαστε κάποιοι, την ευκολία του να πατάμε επί πτωμάτων προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις όποιες φιλοδοξίες μας, να αφομοιωθούμε με τη νόρμα, να γίνουμε ένα με αυτόν τον κόσμο και με αυτόν που τον αφεντεύει, και όλη η αλήθεια για τους λόγους που αισθανόμαστε κενοί, δυστυχισμένοι, απογοητευμένοι, όταν πρακτικά τα έχουμε όλα, τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω (ή ποιος, πρέπει να το ψάξετε αυτό), ποιοι είμαστε πραγματικά και πώς μπορούμε αυτό να το ανακτήσουμε και να γίνουμε ξανά κύριοι της ζωής μας και κάτω από ποιον καπετάνιο.

Για τους ενσυνείδητους χριστιανούς που πιστεύουν, αυτός ο καπετάνιος είναι ο Χριστός. Ο σταυρός που φοράμε δεν είναι σύμβολο μαρτυρίου, είναι σύμβολο αγάπης. Τόσο της δικής Του, απέναντι σε εμάς τους ανθρώπους, όσο όμως και της δικής μας, που επιλέγουμε να σταυρώσουμε κι εμείς, όπως κι Εκείνος, τα πάθη μας, τους πειρασμούς και τις αμαρτίες μας, να τις καρφώσουμε πάνω στο σταυρό του μαρτυρίου, όπως το έκανε κι Εκείνος, να θυσιάσουμε την καλοπέρασή μας, όπως κι Εκείνος, να θυσιάσουμε τα του κόσμου όπως κι Εκείνος, γιατί πιστεύουμε σε Εκείνον που τόσο μας αγάπησε και ελπίζουμε στη σωτηρία μας, δηλαδή στην επιστροφή μας στην αρχική μας κατάσταση.

Η καρδιά μου πλημμυρίζει όποτε επιχειρώ να διανοηθώ το εύρος και τις διαστάσεις αυτής της πράξης. Για ποιον; Για έναν αμαρτωλό, ένα χαμένο πρόβατο όπως στην παραβολή. Για έναν ληστή, όπως στο Ευαγγέλιο, που σώθηκε ακριβώς πριν την τελευταία στιγμή πάνω στον σταυρό μαζί Του. Είπε ήμαρτον, αμάρτησα, συγχώρεσέ με, και του χάρισε τη βασιλεία των ουρανών. Όπως έκανε στον Πέτρο που λιγοψύχησε, στον Θωμά που ήθελε αποδείξεις, στη Μαρία τη Μαγδαληνή, στον Δαβίδ, όλη η Αγία Γραφή είναι γεμάτη από παραδείγματα που φανερώνουν την αδυναμία του ανθρώπου και τη δύναμη που αποκτά με το που επιστρέφει πίσω στην αγάπη του Θεού. Γιατί τόσο ήθελε ο Χριστός για να συγχωρήσει, δεν ήθελε τίποτα, παρά μόνο την μετάνοια. Να μετανοήσει, να μετανοήσουμε, να αλλάξουμε ρότα, να σπάσουμε τις αλυσίδες του κόσμου, να μπούμε στη ρότα του Θεού, να γυρίσουμε πορεία προς τη σωτηρία, να κοιτάξουμε ψηλά, να πετάξουμε στ' αστέρια, να πιστέψουμε στην αγάπη Του, που την απέδειξε με τον πιο βαθύ και συνταρακτικό τρόπο. Και να επιλέξουμε Εκείνον. Να πιστέψουμε ξανά σε Κείνον και να ξαναβρούμε την θέση μας στον κόσμο ξαναβρίσκοντας τον χαμένο μας εαυτό, σώμα, ψυχή και πνεύμα, εικόνα και ομοίωσή του ενός και αληθινού και παντοδύναμου Θεού, του Δημιουργού των πάντων, του Πατέρα μας. Αμήν.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Το τετραδιάκι

Τις τελευταίες μέρες κάνω προεργασία για να ξεκινήσω να μελετώ το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη, το τελευταίο σε σειρά της Αγίας Γραφής. Έφτιαξα ένα αυτοσχέδιο τετραδιάκι από αδέσποτα κομμάτια χαρτιού που τα έκοψα στις διαστάσεις που ήθελα. Για εξώφυλλο χρησιμοποίησα ένα κουτί συσκευασίας quick soup μανιταρόσουπα. Δεν ξέρω αν έχει σημασία η γεύση, το λέω για να υπάρχει. Λίγη διακόσμηση μπροστά και πίσω και μέσα, αυτή τη φορά, μόνο λευκές σελίδες για να μπορώ να έχω χώρο να γράφω πιο καθαρά από ότι στο προηγούμενο, χωρίς φρου φρου και τα σχετικά.

Το τετραδιάκι αυτό θα το χρησιμοποιήσω για τις σημειώσεις μου στην Αποκάλυψη. Οι σημειώσεις δεν θα είναι τόσο εγκυκλοπαιδικού ας πούμε περιεχομένου, δεν θα περιορίζονται σε τοπική έκταση, αλλά περισσότερο σε χρονική. Δηλαδή, όπως το σκέφτομαι, θέλω να με ακολουθήσει στον χρόνο, να με συνοδέψει και να προσδιοριστεί αυτός ο χρόνος μέσα στο τετράδιο αυτό. Σκέψεις μου γενικότερα πάνω στην καθημερινότητά μου, στον τρόπο που αντιδρώ στα πράγματα, στον τρόπο που ανταποκρίνομαι στο ιερό κείμενο, στον διάλογό μου με τον Κύριο (κοινώς, προσευχή), για όσο διάστημα θα μελετώ την Αποκάλυψη, ένας διάλογος αποκάλυψη, αφού μέσω αποκάλυψης Πνεύματος Αγίου έρχεται η γνώση και η σοφία. Όχι αυτή του κόσμου, η άλλη, η αληθινή. Αυτήν θέλω, και αυτήν κυνηγώ. Με δυο λόγια, μια αποκάλυψη μέσα στην Αποκάλυψη και εξαιτίας αυτής (μου αρέσουν αυτά τα λογοπαίγνια).

Λίγο κακοφορμισμένο μου βγήκε με τα κολλήματα και τις συρράψεις, αλλά, πάλι, έτσι είμαι κι εγώ. Κολλήματα και συρράψεις έφτιαξαν τη ζωή μου από πράγματα που δεν μου ταίριαξαν πάντα γάντι, κάποια παρέμειναν κακοφορμισμένα μέχρι τώρα, που γίναν πάραυτα κομμάτι του χαρακτήρα μου. Το τετραδιάκι μου της ζωής δεν βγήκε τέλεια κομμένο, όπως όταν βγαίνει από το τυπογραφείο. Το τετραδιάκι μου έχει τσαλακωματιές, σημάδια, λαβωματιές και μουτζούρες, κυρίως από τις φορές που ήμουν μπερδεμένη, απογοητευμένη, χαμένη. Έχει όμως και παιχνίδι, χαμόγελα, ζωγραφιές, ζωγραφιές πολλές, αποτυπώματα χαράς και ευτυχίας, αλήθειας και ζωής. Χαίρομαι που κατάφερα να φτιάξω το τετραδιάκι μου αληθινό, ειλικρινές, απλό, το τετραδιάκι της ζωής μου. Κι ας μην είναι του εργοστασίου, ε και; Νομίζω ότι το προτιμώ καλύτερα έτσι.

Βρέχει σήμερα. Το πρώτο πρωτοβρόχι.

Με αγάπη, Εύα 💗

Επιστολή Ιακώβου

Για να δείτε πόσο απέχω ακόμα από τη σοφία και τη γνώση του Θεού, ένα θα σας πω: ότι μέχρι πρόσφατα ήξερα μεν ότι ο Χριστός είναι ο μονογενής υιός του Θεού, δεν γνώριζα ότι είχε αδέλφια. Θέλω να πω, το γνώριζα, αλλά δεν το είχα συνδυάσει. Είναι πολλά αυτά που δεν γνωρίζω, αλλά δε σταματώ να ελπίζω και να μαθαίνω, ο δρόμος συνεχίζεται και μαζί, συνεχίζω να πορεύομαι κι εγώ.

Ο Χριστός, λοιπόν, είχε αδέλφια, όχι βέβαια από την Παρθένο Μαρία, αλλά από την πρώτη σύζυγο του μνήστορα Ιωσήφ, η οποία σύζυγος είχε πεθάνει πριν ο Ιωσήφ γνωρίσει και νυμφευτεί την Παναγία μας και Μητέρα του Χριστού.

Να πούμε ότι γίνεται αναφορά σε δύο από τα ετεροθαλή αδέλφια του Χριστού σε δύο βιβλία μέσα στην Αγία Γραφή, την Επιστολή του Ιακώβου και την Επιστολή του Ιούδα.

Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος πίστευαν στη μεσσιανική ιδιότητα του αδελφού τους, αφού γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μαζί με τον Θεάνθρωπο σαν μια κοινή, συνηθισμένη οικογένεια της εποχής τους και δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν κάτι περισσότερο από αυτό που συνέβαινε.

Μόνο όταν άρχισαν να φανερώνονται τα σημεία και το αποστολικό έργο του Ιησού κατά τα τρία τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής Του, τα δύο αδέλφια άρχισαν να καταλαβαίνουν ποιος πραγματικά ήταν Εκείνος που βρισκόταν ανάμεσά τους. Και όχι μόνο πίστεψαν και ακολούθησαν τη διδασκαλία Του ως πιστοί μαθητές Του, αλλά τον ακολούθησαν με απόλυτη αφοσίωση ως τον μαρτυρικό τους θάνατο λίγα χρόνια αργότερα.

Σήμερα η εκκλησία τιμά τον Απόστολο και Αδελφόθεο Ιάκωβο. Μαθαίνω λοιπόν ότι ο Ιάκωβος έγινε ο πρώτος επίσκοπος των Ιεροσολύμων μετά τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού, όπου δίδαξε 'από πρώτο χέρι' όπως θα έλεγε κανείς τον Θείο Λόγο, φέρνοντας πίσω στον δρόμο της σωτηρίας πολλούς εθνικούς αλλά και Ιουδαίους, γραμματείς και φαρισαίους, που συνέχιζαν να εχθρεύονται τον Ιησού και την επίδραση της διδασκαλίας Του στους πιστούς.

Ο ίδιος ο Χριστός δίδαξε στον αδεφό του Ιάκωβο την Θεία Λειτουργία (!!!) προς δόξαν Θεού, η οποία Θεία Λειτουργία αργότερα πέρασε στα χέρια του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος την συμπύκνωσε επειδή ήταν πάρα πολύ μεγάλη και στη συνέχεια πέρασε στα χέρια του Ιωάννη του Χρυσοστόμου για να γίνει πιο προσιτή στους ανθρώπους που ήθελαν να πιστέψουν.

Τη Θεία Λειτουργία λοιπόν ακούμε εμείς σήμερα τις Κυριακές στην εκκλησία, με τα λόγια και τα νοήματα που έρχονται αυτοπροσώπως και δια στόματος Ιησού Χριστού από τον ίδιο τον αδελφό του, ως αυτόπτης μάρτυρας του έργου και της διδαχής του Θεανθρώπου.

Γι' αυτό και η Ορθοδοξία μας θεωρείται ως ο πλέον αξιόπιστος θεματοφύλακας της παρακαταθήκης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Είχα, πρέπει να πω, στις αρχές αρχές της πορείας μου τους ενδοιασμούς μου για τη γλώσσα του Ευαγγελίου, τις μεταφράσεις, τον εκσυγχρονισμό των Παραδόσεων και κατά πόσο θα έπρεπε να αλλάξουν τα πράγματα ώστε να προσαρμοστούν καλύτερα στο σήμερα. Όχι πλέον. Όταν κάτι τόσο σημαντικό όσο ο Λόγος του Θεού παραμένει αναλλοίωτος μέσα στους αιώνες, ατόφια κληρονομιά στις επόμενες γενεές, δεν μπορώ να το θεωρήσω ως κάτι το αναχρονιστικό ή γραφικό. Δεν μιλάμε για μεσαίωνα εδώ, όπως θέλουν να πιστεύουν μερικοί, ίσως και οι περισσότεροι, δεν μπορώ να κρίνω. Οι αιώνιες αλήθειες δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά μας επίγεια, με τις γνώμες και τις απόψεις μας. Υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι οι εντολές δεν βολεύουν ή δε συμβαδίζουν με το σήμερα. Άκουσα πρόσφατα ότι στο εξωτερικό εκδόθηκε μία Αγία Γραφή σε μια πιο 'ήπια' εκδοχή του Θείου Λόγου, πιο βολευτική, πιο προσαρμοσμένη, ώστε να μη θορυβεί τους 'εναλλακτικούς' τρόπους ζωής που αντιτίθενται στον τρόπο ζωής που ο Θεός θέλει για μας. Εντάξει, ίσως να έχετε και δίκιο από τη δική σας οπτική, μόνο που εδώ δεν μιλάμε για ανθρώπινα μέτρα και σταθμά, αλλά για κάτι που μας ξεπερνά και που δεν ανήκει σε εμάς. Δεν είμαστε εμείς οι αρχιτέκτονες του Σχεδίου, δεν γράψαμε εμείς τον Λόγο του Θεού. Ο Λόγος του Θεού μας δόθηκε, μας χαρίστηκε ως δώρο στην ανθρωπότητα. Ως εκ τούτου, οι αιώνιες αλήθειες δεν αγγίζουν τη μοντερνικότητα των καιρών, η οποία έρχεται και παρέρχεται. Είναι πάνω και πέρα από εμάς, αφού ως γνώση Θεού, παραμένουν εκτός δικής μας νοητικής αντίληψης σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Παραμένουν δηλαδή Μυστήριο.

Η εκκλησία μας και μέσα από τον Λόγο του Θεού εφαρμόζει επτά. Ένα από αυτά τα Μυστήρια που έμαθα σήμερα ως προς την εξήγησή του διαβάζοντας για τον Ιάκωβο, την ημέρα του οποίου τιμούμε σήμερα, συνδέεται με το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου. Διάβασα λοιπόν την Επιστολή του Ιακώβου (περιλαμβάνεται στις επτά καθολικές επιστολές της Καινής Διαθήκης, καθολικές, γιατί απευθύνονται στο σύνολο της Εκκλησίας) ξανά από την αρχή και έφτασα στο σημείο που μιλάει για το Ιερό Ευχέλαιο, που ανήκει στις πρακτικές της εκκλησίας ήδη από τα χρόνια του Χριστού, τα πρωτοχριστιανικά δηλαδή χρόνια, οι οποίες πρακτικές παραμένουν αναλλοίωτες στην Ορθοδοξία μας μέχρι σήμερα. Λέει λοιπόν το κείμενο της Αγίας Γραφής:

"Βρίσκεται κανένας σε δύσκολη θέση; Να προσεύχεται. Είναι κάποιος χαρούμενος; Να υμνεί το Θεό. Είναι κάποιος από σας άρρωστος; Να προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας να προσευχηθούν γι' αυτόν και να τον αλείψουν με λάδι, επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου. Και η προσευχή που γίνεται με πίστη θα σώσει τον άρρωστο. ο Κύριος θα τον κάνει καλά. Κι αν έχει κάνει αμαρτίες, θα του τις συγχωρήσει."

~ Επιστολή Ιακώβου (Ιακ. 5:13-15)

Θυμίζω λίγο εδώ για τους αναγνώστες της Αγίας Γραφής ότι ο αριθμός 5 που σημειώνεται εδώ αναφέρεται στο κεφάλαιο 5 της επιστολής και οι αριθμοί 13 έως 15 σημαίνουν τα εδάφια του συγκεκριμένου κεφαλαίου. Η επίσημη σύντμηση του  βιβλίου είναι Ιακ (= Επιστολή Ιακώβου). Και λέμε βιβλίο, επειδή αναφέρεται στα ξεχωριστά κεφάλαια της Αγίας Γραφής, η οποία Αγία Γραφή δεν είναι ένα βιβλίο όπως είπαμε, αλλά ένα σύνολο βιβλίων, τα οποία έχουν ενσωματωθεί σε ένα μεγάλο συλλεκτικό βιβλίο που λέγεται Αγία Γραφή. Γι' αυτό υπάρχει μπέρδεμα με τα κεφάλαια, γιατί τα κεφάλαια μέσα στο βιβλίο της Αγίας Γραφής είναι στην ουσία βιβλία. Έτσι λέμε 'το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο' με τα κεφάλαια και τα εδάφιά του ή 'η Επιστολή του Ιακώβου', επίσης με τα κεφάλαια και τα αντίστοιχα εδάφια. Και το Κατά Λουκάν όμως και η επιστολή του Ιακώβου αναφέρονται σε ξεχωριστά ανεξάρτητα βιβλία, τα οποία συμπεριλαμβάνονται στην Αγία Γραφή.

Διαβάζοντας την Επιστολή του Ιακώβου, μπορώ να διακρίνω την αυθεντικότητα του συγγραφέα της (πάντα υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, το οποίο διέπει ολόκληρη την Αγία Γραφή), το προτρεπτικό του ύφους του, τη σοβαρότητα και τη σεμνότητα που τον διακατέχει, παρόλο που μαθαίνω τώρα πως ήταν ηγετική μορφή της πρώτης εκκλησίας, ως αυτόπτης μάρτυρας του Θείου Λόγου και της εφαρμογής του στη ζωή των ανθρώπων.

Ο Ιάκωβος μιλάει για τους πειρασμούς και το πώς κανείς μπορεί να τους αντιμετωπίσει. Μιλάει για την πρόνοια των πλουσίων έναντι των φτωχών και αδύναμων. Για το πόσο σημαντικό είναι η πίστη να συνοδεύεται από έργα, για τη γλώσσα που πρέπει να δαμαστεί. Μιλάει για τη σοφία του Θεού και πώς αυτή εκδηλώνεται με τον ανάλογο τρόπο ζωής. Για το πώς η προσκόλληση στα υλικά αγαθά τελικά αποβαίνει εναντίον μας και εναντίον της θέλησης του Θεού. Και την παρακοή στη θέληση του Θεού και πώς αυτή γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον μας.

Το θέλημα του Θεού εξάλλου είναι βασικός άξονας σε όλη την Αγία Γραφή. Όποιο βιβλίο και να διαβάσω, όποιον συγγραφέα του, σε όποιον ήρωα της Αγίας Γραφής κι αν αναφερθώ, πίσω από κάθε πράξη, από κάθε επίπτωση και από κάθε ελπίδα της ανθρωπότητας κρύβονται στο θέλημα του Θεού. Εμπιστεύεσαι το θέλημα του Θεού; Εφαρμόζεις στην πράξη τις εντολές Του; Τις κάνεις τρόπο ζωής για σένα; Τότε περπατάς πάνω στον δρόμο του Θεού. Που σημαίνει, προχωράς σωστά και προς την σωστή κατεύθυνση. Δεν υπακούς στον Θεό; Αρνείσαι; Αντιδράς; Αντιστέκεσαι; Επαναστατείς; Ο δρόμος σου αλλάζει πορεία, διολισθαίνει στην ανομία, στην αναρχία, στην αμαρτία και επέρχεται η οργή, η δικαιοσύνη και η Θεία τιμωρία. Μέχρι να επανέλθει η αποκατάσταση και η ισορροπία στον κόσμο. Γιατί ο Θεός δεν είναι μόνο δίκαιος, είναι και ελεήμων. Και πάντα πιστεύει στους ανθρώπους και στη σωτηρία τους και μας αγαπά ως γνήσια παιδιά Του.

Ο Ιάκωβος προειδοποιεί για την κρίση που πλησιάζει και προτρέπει τους ανθρώπους σε προσευχή, εξομολόγηση και μετάνοια. Τους προτρέπει επίσης να επαναφέρουν τους αμαρτωλούς από την πλάνη πίσω στον δρόμο του Θεού.

Πράγματα που ισχύουν μέχρι σήμερα. Είναι εκπληκτικό το πόσο επίκαιρος είναι ο Λόγος του Θεού, και το πόσο άμεσα σχετίζεται με τον καθένα μας ξεχωριστά. Είναι σα να μας μιλάει σε προσωπικό επίπεδο. Δοκιμάστε το. Είναι ένα βιβλίο που πραγματικά σου αλλάζει τη ζωή. Το σχέδιο του Θεού είναι απλό, ανέκαθεν ήταν. Μείνε στον δρόμο Μου, ακολούθησε τις εντολές Μου και παράμεινε κοντά Μου, δίπλα Μου, σύμμαχός σου, οδηγός σου, διδάσκαλός σου, στήριγμά σου, παρηγορητής και ελπίδα σου. Γιατί σε αγαπώ. Είσαι το παιδί Μου και από την αγάπη Μου για σένα συνεχίζω να πολεμώ για σένα. Να πιστεύω σε Σένα. Ακόμα κι όταν δεν πιστεύεις εσύ. Όμως Εγώ σε αγαπώ και είμαι με το μέρος σου. Και μέσα σου αυτό το ξέρεις.

Το ξέρουμε, όμως; Φυσικά και το ξέρουμε. Μας το έχει πει ο Ίδιος. Μέσα από τον Λόγο Του.

Αγία Γραφή, Επιστολή προς Ρωμαίους:

"Όταν είναι ο Θεός με το μέρος μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας;" (Ρωμ. 8:31)

Αυτά. Δεν έγραψα για τον Νώε αυτή τη φορά, επιφυλάσσομαι. Όμως, σήμερα, ήθελα να μιλήσω για τον Ιάκωβο, να τον μελετήσω λίγο καλύτερα, να μπω στο συγκεκριμένο κείμενο και να μελετήσω την Επιστολή του, μέσα στην Αγία Γραφή. Και αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι μερικές φορές δεν ακολουθώ εγώ το κείμενο, αλλά με ακολουθεί εκείνο. Σήμερα ήταν η γιορτή του Ιακώβου, χτες ήταν μια απορία που μου γεννήθηκε από το πουθενά, αύριο θα είναι κάτι άλλο, κάποιο ερέθισμα, κάτι που θα με οδηγήσει στο να μάθω λίγο περισσότερο, λίγο καλύτερα. Κάτι που θα με φέρει πιο κοντά στην αλήθεια.

Μέχρι το επόμενο φως, λοιπόν.

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες

Με αγάπη,

Εύα 💗

Κάποιος να με προσέχει

Λίγο να μπω μέσα στο κεφάλαιο, έχω φύγει, έχω ταξιδέψει. Όχι σε άλλους κόσμους, εδώ, σε αυτόν που ζούμε και αναπνέουμε. Μόνο που είναι ένας κόσμος άλλος, αυτός που θα ήθελα να είναι: όμορφος, αρμονικός, ειρηνικός. Ένας κόσμος γεμάτος από ανθρώπους γελαστούς, καλοσυνάτους, σοφούς και δίκαιους. Και μια ενέργεια απίστευτη που τα αγκαλιάζει όλα. Μια αγάπη διαπεραστική και ζεστή, σα χάδι, σαν αγκαλιά και σαν ψίθυρος παρηγοριάς στο αυτί. Αυτόν τον κόσμο βρίσκω όποτε μπαίνω στην Αγία Γραφή. Εδώ μπορώ να οραματίζομαι, να συγκρίνω, να επιλέγω. Ναι, αυτή την ελευθερία της επιλογής που αγαπώ τόσο. Και κάθε φορά, επιλέγω το ίδιο σχέδιο. Αυτό, που Εκείνος έχει ορίσει για μας, για μένα. Και ξέρω ότι μέσα από αυτό το πλάνο, το μεγάλο πλάνο που έχει σχεδιαστεί για μένα ως την τελευταία λεπτομέρεια, ότι μπορώ να αισθάνομαι ασφαλής. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ελευθερία που μπορεί κανείς να αποκτήσει. Την ελευθερία ότι κάποιος με προσέχει.

Όταν ο Κάιν σκότωσε τον Άβελ

Καλησπέρα, καλησπέρα και καλό Σεπτέμβρη, που εγκαινιάστηκε με βροχές, δροσιές και βοριαδάκια και ήταν το καλύτερό μου. Λατρεύω το φθινόπωρο, και τον χειμώνα, και την άνοιξη. Βασικά, λατρεύω όλες τις εποχές του χρόνου πλην του καλοκαιριού ..κι ας είμαι γεννημένη μέσα στο κατακαλόκαιρο. Κι ας τρελαίνομαι για τα φρούτα του Αυγούστου, πόσο μάλλον τα δικά μας που, χάρη στον άνδρα μου, έδωσαν ρεσιτάλ παραγωγής σε ποιότητα και ποσότητα φέτος. Η Εύα του Αυγούστου μπήκε αισίως στο δεύτερο μισό του αιώνα της, που δεν έχει λίγες μέρες που εγκαινιάστηκε. Στρογγυλό 50άρι, παιδιά. Λίγο οδυνηρό στην αρχή σαν αριθμός, αλλά όσο το συνειδητοποιώ νομίζω ότι μου αρέσει. Μου αρέσει πολύ! Έτσι, που μεγαλώνω και γίνομαι η πραγματικότητα όλων αυτών που ονειρευόμουν και σχεδίαζα, να βλέπεις τους στόχους σου σαν άτομο, σαν οικογένεια να εκπληρώνονται, να κλείνεις κύκλους και να προχωράς παρακάτω μαζί με όλους εκείνους που ξέρεις και αγαπάς να κάνουν τις δικές τους παράλληλες διαδρομές και όλοι μαζί να προχωράμε παρακάτω..

Ωραία πράγματα.

Πάμε όμως στα δικά μας.


Γένεση, Κεφάλαιο 4


Σε αυτή την ανάρτηση θα μιλήσω λίγο για το επόμενο κεφάλαιο του βιβλίου Γένεση της Αγίας Γραφής. Είναι το κεφάλαιο 4 και αναφέρεται στον Κάιν και τον Άβελ και το πώς ο πρώτος σκότωσε τον δεύτερο. Η πρώτη δολοφονία της Αγίας Γραφής, η πρώτη αδελφοκτονία και η συνέχεια της πτώσης του ανθρώπινου είδους που θα συντελείται από εδώ και στο εξής χωρίς φρένο και χωρίς σταματημό, πλην εξαιρέσεων που θα βλέπουμε εδώ κι εκεί, από ανθρώπους της Αγίας Γραφής ως φωτεινό παράδειγμα του τι μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος όταν ακολουθεί τις εντολές του Θεού.

Έχει προηγηθεί, όπως έχουμε πει, ο διωγμός του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο και τώρα βρισκόμαστε με τους πρωτόπλαστους έξω από την αγκαλιά του Θεού, μόνοι και αποκομμένοι από την ασφάλεια, την αγάπη και την προστασία που συνειδητοποιούν πως έχουν χάσει. Το γιατί ο Θεός στέκεται τόσο αυστηρά απέναντι στο ζευγάρι, χωρίς να δείχνει -φαινομενικά- τη συμπόνοια και τη συγχώρεση, ώστε να τους φέρει πίσω στον αγαπημένο Κήπο, είναι κάτι που ξενίζει ίσως αρκετό κόσμο. Καλά, ο Θεός δεν είναι Θεός της Αγάπης; Γιατί τους έδιωξε τιμωρώντας τους τόσο αυστηρά και τόσο απόλυτα; Γιατί δεν τους συγχώρεσε ώστε όλα να έρθουν στην πρότερη κατάσταση και να συνεχίσουν από εκεί που είχαν μείνει να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κυριότερο χαρακτηριστικό του Θεού είναι η Αγιότητα. "Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς" δεν λέμε στην προσευχή μας όταν κάνουμε τον σταυρό μας; Η Αγιότητα είναι ο ορισμός της θεϊκής υπόστασης. Ο Θεός είναι τέλειος, ο Ων, αυτός που ήταν, είναι και θα είναι. Δεν υπάρχει ψεγάδι στον Θεό. Αυτή η τελειότητα λοιπόν του Θεού, απαιτεί τελειότητα και σε ό,τι βρίσκεται γύρω του. Απαιτεί τα δημιουργήματά του να είναι εξίσου τέλεια. Αγιότητα και τελειότητα ως προς την Αγία Γραφή είναι έννοιες ταυτόσημες. Όταν είσαι άγιος σημαίνει ότι είσαι τέλειος. Και το αντίστροφο. Άγιοι είναι αυτοί που έχουν αγγίξει την τελειότητα του Θεού. Γι' αυτό και για τον Θεό είναι αδύνατο να δεχτεί οτιδήποτε λιγότερο από αυτό. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον πρώτο άνθρωπο, τον δημιούργησε κατ' εικόνα και ομοίωση. Αυτό τι σημαίνει; Ότι και ο άνθρωπος είναι εξίσου τέλειος με τον δημιουργό του.

Έτσι ξεκίνησε τουλάχιστον, ώσπου μπήκε στη μέση η αμαρτία και όλα άλλαξαν. Γιατί αμαρτία, πάλι στα μάτια του Θεού, σημαίνει μη τελειότητα. Οτιδήποτε δεν σε κάνει τέλειο, δηλαδή χωρίς λάθη, δηλαδή αναμάρτητο = χωρίς αμαρτίες, δεν σε εξισώνει με τον Θεό, που είναι ο τέλειος, ο αναμάρτητος, ο χωρίς λάθη, ο Άγιος. Σκέφτεστε κάποιον άλλον που να έχει κάνει το ίδιο και να είναι εξίσου τέλειος, εξίσου αναμάρτητος; Φυσικά και ξέρουμε, τον Χριστό. Ο οποίος Χριστός ήταν ο πλέον αναμάρτητος, τόσο δε που ακόμα και η σύλληψή του από γυναίκα παρθένο, χωρίς σαρκική διαμεσολάβηση για την όλη διαδικασία που επιβαλλόταν για να έρθει στον κόσμο μας, εννοώ των απλών θνητών, σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, και που τον εξίσωνε σε αγιοσύνη με τον Θεό Πατέρα.

Είναι εκπληκτικό το πώς λειτουργούν οι λέξεις μερικές φορές, γιατί στην προκειμένη, η λέξη αμαρτία [ρ. αμαρτέω] ήταν γνωστή ήδη από τους ομηρικούς χρόνους, που σήμαινε αποτυγχάνω στον σκοπό μου, αστοχώ, πέφτω σε σφάλμα, διαπράττω ασέβεια..! Και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αν μη τι άλλο, αυτό που ήξεραν καλά ήταν να σέβονται τα θεία πάνω απ' όλα.

Αφήνουμε όμως λίγο τη γλωσσολογία με τα ετυμολογικά μας και πάμε στην άλγεβρα να ξαναθυμηθούμε βασικές ιδιότητες πραγματικών αριθμών από το Γυμνάσιο:

Θεός + αγιότητα = ταύτιση   //   Θεός + αμαρτία = αντίθεση

Θεός = αγιότητα = άνθρωπος   // Θεός = άνθρωπος = Θεός

Όταν λοιπόν ο άνθρωπος παύει να ταυτίζεται με την αγιότητα, παύει να ταυτίζεται και με τον Θεό.

Και η αγιότητα χάθηκε με τον πρώτο πειρασμό, την πρώτη πτώση του ανθρώπου και τον διωγμό του από τον Παράδεισο. Μπορεί κανείς να επιστρέψει; θα ρωτούσε κανείς.  Η Αγία Γραφή (άρα, ο Λόγος του Θεού) βεβαιώνει ότι μπορεί. Πώς; Με τη σωτηρία που του υπόσχεται ο επίσης αναμάρτητος, ο Ιησούς Χριστός. Ο οποίος θυσιάστηκε για την ανθρωπότητα, ώστε να σηκώσει Εκείνος όλη την αμαρτία του κόσμου και να μπορέσουμε εμείς, οι κοινοί θνητοί, να μετανοήσουμε και να επιστρέψουμε σώοι και ασφαλείς πίσω στην αγκαλιά του δημιουργού μας.

Ένας δεύτερος λόγος, που μας εισάγει και στο θέμα του Κάιν και του Άβελ, είναι ότι οι πρωτόπλαστοι ουσιαστικά δεν μετανόησαν. Θυμάται κανείς τους να ζήτησε συγγνώμη; Να κατάλαβε το λάθος του και να είπε όχι στην αμαρτία; Νννν..όχι. Κανείς τους δεν μετανόησε. Γιατί; Γιατί το ζευγάρι μας, ο Αδάμ και η Εύα έχουν πλέον γευτεί το δέντρο της γνώσης. Ξέρετε τι θα πει αυτό; Όλος ο κόσμος είναι στα πόδια τους. Η υπόσχεση, η προσδοκία ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Ό,τι θέλουν, όμως; Όχι ακριβώς. Ό,τι θέλουν εκτός από το ότι δεν έχουν τον Θεό με το μέρος τους. Όχι επειδή ο Θεός δεν τους θέλει. Επειδή δεν θέλουν οι ίδιοι. Ο πειρασμός είναι μεγάλος, οι προκλήσεις-προσκλήσεις της επίγειας ζωής είναι παραπάνω από δελεαστικές. Αρχίζουν να απομακρύνονται, να αποκόβονται από τον Δημιουργό Πατέρα, να γίνονται αυτόνομοι, ανεξάρτητοι. Κυρίαρχοι του εαυτού τους. Ελευθερία σε όλο της το μεγαλείο. Και ο αντίποδας; Είναι καλό αυτό που γίνεται εδώ;
Εννοείται πως δεν θα απαντήσω εγώ σε αυτό. Την απάντηση τη δίνει ο καθένας μόνος του σύμφωνα με τις επιλογές που κάνει.


Ας πούμε όμως λίγα λόγια για την υπόθεση:

Οι πρωτόπλαστοι όπως προείπαμε βρίσκονται εκτός Παραδείσου. Έχουν κάνει τα παιδάκια τους, πρώτα τον Κάιν, ύστερα τον Άβελ. Τα παιδιά μεγαλώνουν. Ο Κάιν γίνεται γεωργός, ο Άβελ βοσκός. Ο Κάιν προσφέρει καρπούς στον Θεό, ο Άβελ προσφέρει ζώα. Ο Κάιν εξοργίζεται που νομίζει πως ο Θεός δεν του έδωσε την ίδια σημασία που έδωσε και στον Άβελ. Ο Θεός προσπαθεί να τον νουθετήσει. Ο Κάιν αρνούμενος φεύγει, βρίσκει τον αδελφό του στα χωράφια και τον φονεύει. Ο Θεός διώχνει τον Κάιν. Ο Κάιν φεύγει. Ακολουθούν οι απόγονοι του Κάιν, μια σειρά από ονόματα που διαδέχονται το ένα το άλλο. Το κεφάλαιο τελειώνει με τον Αδάμ και την Εύα να κάνουν έναν ακόμη γιο στη θέση του αδικοχαμένου Άβελ και του δίνουν το όνομα Σηθ. Ο Σηθ με τη σειρά του μεγαλώνοντας, αποκτά τον δικό του γιο με το όνομα Ενώς. "Τότε έγινε αρχή να ονομάζονται με το όνομα του Κυρίου." (Γέν. 4:26)

Όταν άρχισα να διαβάζω το συγκεκριμένο κεφάλαιο, καταλάβαινα ότι κάτι δεν μου καθόταν καλά. Ήξερα βέβαια την υπόθεση όπως φαντάζομαι την ξέρουν όλοι, ο κακός Κάιν που σκότωσε τον καλό Άβελ κτλ., αλλά ερχόμουν σε αντίθεση, σε δίλημμα μάλλον πάνω σε αυτά που διάβαζα. Παραθέτω τα εδάφια:

"ο Άβελ ήταν βοσκός προβάτων, ενώ ο Κάιν ήταν γεωργός. (4:2)
Και ύστερα από μέρες ο Κάιν πρόσφερε από τους καρπούς της γης προσφορά στον Κύριο." (4:3)"
[Τι βλέπουμε εδώ; Ότι πρώτος ο Κάιν κάνει την προσφορά του. Ωραία; Προχωράμε:]
"Και ο Αβελ πρόσφερε και αυτός από τα πρωτότοκα των προβάτων του, και από το πάχος τους." (4:4)
"Και ο Κύριος κοίταξε με ευμένεια επάνω στον Άβελ, και επάνω στην προσφορά του. (4:4)
Επάνω στον Κάιν, όμως, και επάνω στην προσφορά του δεν κοίταξε." (4:5)
Και ο Κάιν αγανάκτησε πάρα πολύ, και κατσούφιασε το πρόσωπό του. (4:5)

Βλέπω λοιπόν εδώ έναν Κάιν που ασχολείται με τη γη και τους καρπούς της. Λογικό δεν είναι για κάποιον που παράγει καρπούς, να προσφέρει στον Θεό του αυτό που παράγει, δηλαδή καρπούς;
Αυτό έκανε, πήρε τους καρπούς και τους προσέφερε στον Θεό. Γιατί το έκανε; Από σεβασμό στον δημιουγό Πατέρα; Από οικογενειακή εθιμοτυπία, ως παιδί γονιών που προσφέρουν και εκείνοι προσφορές στον Θεό; Από εξιλέωση των λαθών του παρελθόντος εξαιτίας των γονιών του;

Όλα θα μπορούσαν να έχουν λογική. Αυτό που για μένα δεν έχει λογική είναι ότι έρχεται ο δεύτερος γιος, ο Άβελ, ο οποίος είπαμε ότι είναι βοσκός. Και τι κάνει; Ακολουθεί το παράδειγμα του Κάιν που ήδη έχει προσφέρει πρώτος τα δώρα του και αντιγράφει τρόπον τινά τη διαδικασία. Ο Κάιν είχε καρπούς να προσφέρει, αυτό έκανε. Ο Άβελ δεν είχε καρπούς, είχε πρόβατα. Τι προσφέρει; Πρόβατα! Ο Άβελ δηλαδή έκανε το ίδιο που είχε κάνει και ο Κάιν, πρόβατα είχε, πρόβατα πρόσφερε. Πού λοιπόν το διαφορετικό; Γιατί ο ένας ευαρέστησε τον Θεό, ενώ ο άλλος όχι; Γιατί βλέπουμε τον Κάιν να κατσουφιάζει και να φεύγει; Τι του συμβαίνει;

Μπορεί να ζήλεψε, ανθρώπινο είναι. Ο δεύτερος γιος κάνει καλύτερη προσφορά. Όμως το ίδιο είχε κάνει και ο πρώτος, και μάλιστα, πρώτα. Πού λοιπόν υπήρχε το πρόβλημα; Εννοώ από τα μάτια του Θεού. Γιατί αυτό είναι που ψάχνουμε να αναζητήσουμε, την αλήθεια του Θεού, όχι των ανθρώπων, του Δημιουργού και όχι του δημιουργήματος.

Καθόμουν λοιπόν και το σκεφτόμουνα και κατέληξα σε μερικές σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σας:

α) Ο Κάιν πράγματι έκανε την πρώτη προφορά. Ο Άβελ όμως, έκανε την καλύτερη, γιατί ο Άβελ ασχολήθηκε περισσότερο, με περισσότερο ζήλο. Είδε τον αδελφό του που μάζεψε τους έτοιμους καρπούς, πήρε ένα -δεν ξέρω- σακκί, το κατέθεσε κι έφυγε. Ο Άβελ πήγε και έψαξε στο κοπάδι του και βρήκε τα πιο παχειά και τα πιο καλοαναθρεμμένα από αυτά, προκειμένου να τα προσφέρει στον Θεό Πατέρα του. Στερήθηκε δηλαδή τα καλύτερά του ζώα για να τα δώσει με όλη του τη διάθεση, επειδή το ήθελε, όχι επειδή έπρεπε να το κάνει ή να βρει κάποια πρόβατα από το σωρό και να τα προσφέρει χωρίς να στερηθεί κάτι. Ο Άβελ εδώ έκανε τη διαφορά κερδίζοντας έτσι την εύνοια του Θεού. Αυτό που έκανε, στην ουσία ήταν το ένα βήμα παραπάνω που ζητούσε ο Θεός να δει, και το είδε, ενώ στον Κάιν δεν μπορούσε να το δει. Τον ζήλο, την όρεξή του, την αυτοθυσία του τρόπον τινά, να δώσει ό,τι καλύτερο είχε με όλη του την καρδιά.

Αυτή την αγάπη ο Κάιν δεν την έδειξε. Ο Κάιν έκανε μια πράξη ρουτίνας, εντάξει, βρήκαμε κάποιους καρπούς απ' το σωρό, τους ακουμπήσαμε χάμω, συνεχίζουμε τη δουλειά μας. Ναι, και οι δύο έκαναν το ίδιο ακριβώς πράγμα, και τα δύο αδέλφια προσέφεραν αυτό που προσέφεραν. Πόσο όμως φάνηκε στα μάτια του Θεού ο ενθουσιασμός και η αγάπη του ενός και πόσο του άλλου;

Βλέπουμε λοιπόν, ότι στη λεπτομέρεια κρύβεται η αλήθεια και αυτό είναι κάτι που θα το βλέπουμε συχνά πυκνά σε όλη την Αγία Γραφή. (Παρένθεση εδώ: είναι διαπιστωμένο πως όταν διαβάζουμε κάτι μέσα στην Αγία Γραφή συχνά και κατ' επανάληψη, είναι μια νήξη ότι κάτι σημαντικό λέγεται εδώ που πρέπει να δώσουμε επιπλέον προσοχή.) Είναι σα να φτιάχνεις ας πούμε το νοικοκυριό σου και να το κάνεις αγγαρεία. Ή να πρέπει να φτιάξεις στον άνδρα σου ένα πιάτο φαγητό όταν έρχεται κουρασμένος π.χ. από τη δουλειά και εσύ να δυσανασχετείς ή να μουρμουράς με το ένα ή το άλλο και στο τέλος να χαλάς ολονών τη διάθεση. Το ίδιο πιάτο φτιάχνουμε, όμως πώς το εισπράττει ο δικός μου άνδρας και πώς ο δικός σου; Κάπως έτσι.

Πάμε όμως λίγο παρακάτω στο ιερό κείμενο:

"Και ο Κύριος είπε στον Κάιν: Γιατί αγανάκτησες; Και γιατί κατσούφιασε το πρόσωπό σου; (4:6)
Αν εσύ ενεργείς σωστά, δεν θα είσαι ευπρόσδεκτος; Αν, όμως, δεν ενεργείς σωστά, στην πόρτα βρίσκεται η αμαρτία. Αλλά, σε σένα θα είναι η επιθυμία του, και εσύ θα εξουσιάζεις επάνω του." (4:7)

Εδώ βλέπουμε τον Πατέρα να νουθετεί τον γιο. Αναρωτιέται, θέτοντας ερώτηση υποδηλώνοντας απάντηση. Κακώς αγανακτείς και κακώς κατσουφιάζεις. Φυσικά και θέλω να είσαι ευπρόσδεκτος, παιδί μου είσαι, όμως, κάνε το σωστό. Όχι επειδή εγώ ο Πατέρας το έχω ανάγκη, το έχεις ανάγκη εσύ. Εσύ χρειάζεσαι να δεις τα πράγματα σωστά, να ανοίξεις τα μάτια σου, να μη μιζεριάζεις και να μην αγανακτείς φτιάχνοντας μόνος σου σενάρια φαντασίας. Εννοείται ότι σε θέλω και θέλω το καλό σου και επειδή ξέρω (ως Άγιος, δλδ τέλειος) τι είναι καλό για σένα, οφείλω να σε προειδοποιήσω, να σου χτυπήσω καμπανάκι κινδύνου. Εδώ που πηγαίνεις, είναι θολά νερά, είναι οι επιθυμίες σου και τα πάθη σου, που θα πει ότι διολισθαίνεις στην αμαρτία, απομακρύνεσαι δηλαδή από μένα, από την ασφάλεια που σου εξασφαλίζω και από τη φροντίδα και την αγάπη που σου δείχνω. Όμως οφείλω να σου το πω, γιατί αυτό είναι ελευθερία στα μάτια του Θεού: σου δείχνω πού χωλαίνεις, σε προειδοποιώ με τον α' ή τον β' τρόπο, όμως η επιλογή είναι δική σου. Όπως και η ευθύνη.

Η επιλογή που κάνει ο Κάιν τον απομακρύνει ακόμα περισσότερο από τη νουθεσία του Θεού Πατέρα. Οργίζεται και επαναστατεί. Εκδικείται. Βρίσκει τον ανίδεο Άβελ, τον οδηγεί στα χωράφια, τον αρπάζει βίαια και τον δολοφονεί. Ο λόγος; Να ξεθυμάνει το πάθος του; Λίγοι σκοτώνουν σήμερα από εκδίκηση; Από τη ζήλεια του αδελφού; Σύμπλεγμα κατωτερότητας δεν είναι αυτό; Δυσαρέσκεια στα θέλω του Πατέρα; Πόσα παιδιά παίρνουν τον δρόμο της φυγής, όντας ακόμα ανώριμα να πάρουν τις σωστές αποφάσεις στη ζωή.. Όλα αυτά που προκαλούνται από επιλογές του Κάιν, οδηγούν στην καταστροφή, κάτι που δεν θα συνέβαινε αν δεν δεχόταν τη νουθεσία του Πατέρα. Γίνεται δολοφόνος του αδελφού του, αδελφοκτόνος δηλαδή, σκοτώνει το παιδί των γονιών του, προκαλεί ύβρι (κατά την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης) απέναντι στον Θεό, λέει ψέματα απέναντι στο Θεό (επίσης μέγιστη αμαρτία), καταπατεί εντολές, γίνεται φυγάς, αφού όλοι οι υπόλοιποι θέλουν να τον σκοτώσουν ως δικαίωση για την δολοφονία του Άβελ και φεύγει κυνηγημένος από τον τόπο του, την οικογένειά του και τον Θεό. Ποιος λοιπόν καταστρέφεται μακριά από το θέλημα του Θεού και ποιος όχι;

β) Ένα δεύτερο πεδίο μπορεί να αναλυθεί εδώ και σε συμβολικό επίπεδο. Ο Κάιν είναι αυτός που φεύγει από τα πέριξ του Παραδείσου. Είναι ο πρώτος που θα χτίσει πόλη μόνος του, μάλιστα την ονοματίζει με το όνομα του γιου του. Βλέπουμε εδώ την απαρχή του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο Κάιν είναι ο πρώτος εξερευνητής, ο πρώτος αρχιτέκτονας, ο πρώτος που άνοιξε τα φτερά του μακριά από Θεό και οικογένεια. Αυτονομήθηκε πλήρως, εκατό τοις εκατό, όταν οι γονείς του απλά φαντασιώνονταν στην ιδέα της αυτονόμησης. Ήταν πλέον αυτός που όριζε τη μοίρα του, τη ζωή του, το μέλλον του, όλα όσα με λίγα λόγια θεωρούμε για εμάς σήμερα ως πραγματικότητα. Γιατί στην ουσία, αν συγκρίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα ως κοινωνία και ως άτομα, όλα αυτά που επιτυγχάνουμε, τεχνολογία, επιστήμες, ευκολίες, χρήμα, καλή ζωή, στόχοι, πάθη, ηδονές που ικανοποιούν την εμφάνισή μας, τη φήμη μας, το πρεστίζ και όλα τα σχετικά, είμαστε εμείς, η σύγχρονη κοινωνία. Οι σημερινοί άνθρωποι. Είμαστε ο Κάιν. Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή για τον καλό αθώο Άβελ και ταυτιζόμαστε μαζί του, θέλουμε να το κάνουμε μέσα από την ψυχή μας, γιατί η ψυχή μας γνωρίζει ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό (ας μην ξεχνάμε ότι γνωρίζουμε ήδη τι σημαίνει δέντρο της γνώσης για μας), όμως στην πραγματικότητα ταυτιζόμαστε με τον Κάιν. Γιατί; Γιατί, όπως λέει το ιερό κείμενο, η αμαρτία έχει συντελεστεί ήδη από την στιγμή που, ως οι συνεχιστές του Κάιν, είπαμε όχι στον Θεό. Που επιλέξαμε όπως και ο Κάιν τον δικό μας δρόμο μακριά από την προστασία Του, μακριά από την Οικογένεια και την ασφάλεια του Σπιτιού του. Καλώς; Κακώς; Εννοείται ότι και πάλι δεν θα απαντήσω, αφού και πάλι είναι κάτι που μέλει να απαντηθεί από τον καθέναν μας ξεχωριστά.

Νώε στο επόμενο κεφάλαιο. Μέχρι την επόμενη φορά, λοιπόν!

Με αγάπη,

Εύα