Πολλοί είναι αυτοί που μπερδεύουν το κομποσκοίνι με το κομπολόι ως προς τη λειτουργία του, τον σκοπό που εξυπηρετεί. Μόνο που το "κομπολόι"> (κομπολό(γ)ι, = κόμπος + λόγος) δεν αποτελείται από κόμπους, όπως λανθασμένα ονομάζεται, αλλά από χάντρες. Το κομποσκοίνι από την άλλη, είναι πράγματι κόμπος. Στην ουσία, είναι ένα σκοινί που αποτελείται από κόμπους και ο κάθε κόμπος αποτελείται πάλι από δικούς του ξεχωριστούς κόμπους, εννέα τον αριθμό. Το αυθεντικό κομποσκοίνι είναι μάλλινο και έχει χρώμα μαύρο. Θέμα τεχνικής; Όχι. Θέμα ουσίας.
Σήμερα, στις μέρες μας, κυρίως οι νέες γενιές, συνηθίζουν να φορούν στο χέρι τους κομποσκοίνια όλων των χρωμάτων συλλογικά, πέντε πέντε, δέκα δέκα, γιατί είναι της μόδας. Το κομποσκοίνι, ωστόσο, δεν ξεκίνησε ως μόδα. Ξεκίνησε από μοναχούς με πρώτον τον Παχώμιο, που το χρησιμοποιούσαν - και συνεχίζουν, βέβαια, να το χρησιμοποιούν - για να μετρούν τις προσευχές που κάνουν, ουσιαστικά τη μία και σημαντικότερη με τις διάφορες παραλλαγές της: την ευχή.
Η ευχή είναι η σημαντικότερη ίσως προσευχή που μπορεί να κάνει ο ορθόδοξος χριστιανός, είναι σύντομη, είναι απλή και είναι νοερή, την λες δηλαδή από μέσα σου. Είναι η νοερά προσευχή, αυτή που τη λες με το νου σου. Οι μοναχοί επαναλαμβάνουν τη νοερά προσευχή, την σιωπηλή ευχή, 24 ώρες το 24ωρο, νύχτα-μέρα.
Είναι μία φράση όλη κι όλη, αλλά η δύναμη που εμπεριέχει είναι δυναμίτης ενάντια στο κακό και τη σκοτεινιά του κόσμου. Είναι το σπαθί που διαλύει τις αλυσίδες της αμαρτίας, των παθών και των πειρασμών, το ουράνιο φως που διαλύει τα κοσμικά σκότη.
Είναι η προστασία του χριστιανού απέναντι στον εχθρό:
"Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με."
Αυτό. Ελέησέ με. Φώτισέ με. Δίδαξέ με. Παρηγόρησέ με. Δώσε μου την ελπίδα. Δώσε μου πίστη, θάρρος, δύναμη. Ελέησέ με με τη Θεία σου Χάρη. Δείξε μου το έλεός σου, την παρρησία σου, την αγάπη σου σ' εμένα. Αγάπησέ με. Ελέησέ με. "Κύριε", γιατί εσύ είσαι ο Κύριος του κόσμου, του επίγειου και του ουράνιου. Είσαι ο κυρίαρχος όλων των δυνάμεων που ορίζουν το σύμπαν, στον οποίο εγώ, το δημιούργημά σου, υποτάσσομαι στην δύναμή σου και σε ακολουθώ. "Ιησού", γιατί εσύ είσαι ο ενανθρωπίσας Λόγος, εσύ είσαι ο Θεός που έγινε άνθρωπος, ώστε εμείς οι άνθρωποι να γίνουμε θεοί, να φτάσουμε την αγιότητά του. "Χριστέ", γιατί εσύ είσαι ο Εκλεκτός που περιμένουμε όλοι με αγωνία, να' ρθεις ξανά, να περπατήσεις ξανά σ' αυτή τη γη, να φέρεις τη δικαιοσύνη στον κόσμο, να κρίνεις ζωντανούς και νεκρούς.
Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ με. Σπλαχνίσου με. Δώσε μου την ελπίδα της σωτηρίας. Δώσε μου τον παράδεισο. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Ξανά και ξανά. Περνάς το χέρι σου νοερά από κόμπο σε κόμπο, κάθε φορά που λες την ευχή. Ελέησέ με. Επόμενος κόμπος: Ελέησέ με. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Μέχρι να φτάσεις στο τέλος και να γίνει ξανά αρχή, στον σταυρό και από τον σταυρό. Η αρχή και το τέλος. Ένας κύκλος αέναος, ένα βραχιολάκι από κόμπους, ένα βραχιολάκι προσευχής. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Κάθε κόμπος διαδέχεται τον επόμενο, εσύ για να λες την ευχή σου, κι εκείνο για να σε προστατεύει και να σε ενισχύει.
Το κομποσκοίνι δεν είναι χάντρες, οι χάντρες πέφτουν και σπάνε και ο εχθρός νικά. Το κομποσκοίνι κρατάει γερά, μας προστατεύει από τον εχθρό, όπως μας προστατεύει από την πτώση. Κάθε κόμπος αποτελείται από εννέα κόμπους, ένας για το κάθε τάγμα αγγέλων που έρχεται στην υπηρεσία σου. Είναι τα εννέα τάγματα των αγγέλων που έρχονται με το μέρος μας και μας προστατεύουν από κάθε κακό. Από το δέκατο τάγμα με αρχηγό τον έναν, τον έκπτωτο, που αμφισβήτησε τον Θεό του. Από το τάγμα της σκοτεινιάς και του κακού, αυτό στο οποίο οφείλονται όλα τα κακά και οι συμφορές που μαστίζουν την ανθρωπότητα. Από αυτό το ένα τάγμα προστατευόμαστε, το υποχθόνιο και δολερό, αυτό που μας γεμίζει φθόνο και δάκρυ και υποκρισία και ψέμα, αυτό που έχει βαλθεί να καταστρέψει ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, ό,τι μας κάνει χαρούμενους, ευτυχισμένους, πλήρεις. Ο αποκλειστικός σκοπός του είναι να καταστρέψει το πιο πολύτιμο και λατρεμένο δημιούργημα του Θεού και που μισεί θανατηφόρα με όλο του το είναι: εμάς, τους ανθρώπους. Τα παιδιά του φωτός. Του Ενός. Τους κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών, που εκείνοι ποτέ δεν θ' αποκτήσουν και ποτέ δεν θα γίνουν και το ξέρουν αυτό πιο καλά από οτιδήποτε άλλο.
Το κομποσκοίνι στο χέρι δεν είναι ένα μοδάτο αξεσουάρ που ομορφαίνει το χέρι, είναι η θωράκισή μας απέναντι στο κακό, η θεϊκή δύναμη που περιμένει να ενεργοποιήσουμε. Το κομποσκοίνι μας δεν είναι ο σκοπός, είναι το μέσο, το εργαλείο για να φτάσουμε στο ζητούμενο, που είναι η πρόσβαση, η ανοιχτή γραμμή, είναι η συνομιλία μας με τον Θεό που μας προστατεύει.
Είναι επίσης η δική μας συνεισφορά στην αιώνια μάχη του καλού και του κακού. Είναι η επιλογή του στρατοπέδου μας που κάνουμε, όλων αυτών που καλούμαστε να ορίσουμε αυτό το ένα και μοναδικό που μας ορίζει. Του ποιοι είμαστε, πού θέλουμε να πάμε, σε ποιο στρατόπεδο ανήκουμε και τι ακριβώς πολεμάμε και ποιον. Γιατί, ή έτσι ή αλλιώς, είτε το γνωρίζεις είτε όχι, τη μάχη δεν την αποφεύγεις. Απλά εσύ ορίζεις ποιος θα είναι ο στρατηγός σου, αρκεί να τον ξέρεις, να τον μάθεις, ώστε να μπορείς να είσαι σε θέση να επιλέξεις. Είναι επιλογή δική μας, είναι η ελευθερία μας, και αυτή η ελευθερία της βούλησης είναι δώρο του Θεού σε εμάς. Ο έκπτωτος δεν ξέρει από ελευθερίες, ούτε από διαύγεια, ούτε από ειλικρίνεια και αλήθεια. Ο έκπτωτος δεν είναι ντόμπρος, φοράει μάσκα και υποκρίνεται παριστάνοντάς σου τον τάχα μου θεό, ενώ δεν είναι. Ζει στο σκοτάδι και δουλεύει ύπουλα μέχρι να τον πάρεις στη δούλεψή του και να γίνεις σκλάβος του, έρμαιο των παθών σου και της επακόλουθης πτώσης σου, για να χαίρεται με μια ακόμα κατεστραμμένη ψυχή.
Όπως και να' χει όμως, δεν μας ορίζει εκείνος. Δεν έχει τη δύναμη, όχι όταν εμείς έχουμε τη δύναμη της επιλογής και της ελευθερίας της ελεύθερης βούλησης. Το μόνο που έχει οριστεί είναι η μάχη και τα αντίπαλα δέη. Το κυριότερο όλων, η έκβαση της τελικής αναμέτρησης, όπου τίποτε δεν θα μείνει κρυφό κάτω από τον ήλιο και όπου όλοι αργά ή γρήγορα θα κριθούν και όλοι θα λογοδοτήσουν. Αμήν.
Με αγάπη,
Εύα 💗
