Να είσαι υπομονετικός, να αγαπάς τους άλλους, να μην αφήνεις τα πάθη να σε εξουσιάζουν, να έχεις ταπεινότητα, να μην αντιδράς όταν σου επιτίθενται, όταν σε προσβάλουν ή σε θίγουν, όταν σε αδικούν, να μην κολλάς με τον εαυτό σου, τα θέλω σου, την εμφάνισή σου, να συγχωρείς και να πηγαίνεις παρακάτω... Ποιος είπε ότι το χριστιανικό lifestyle είναι εύκολη υπόθεση;
Γιατί το έχω ακούσει κι αυτό, να παρερμηνεύεται η απάθεια με την παθητικότητα και είναι κάτι που όσο πιο πολύ εμβαθύνω στον χριστιανικό τρόπο ζωής και σκέψης, τόσο διαπιστώνω ότι δεν θα μπορούσε να απέχει πιο πολύ από την πραγματικότητα. Και ο Χριστός, όταν τον ενέπαιζαν και τον βλαστημούσαν, όταν του έκαναν τα χίλια μύρια στο διοικητήριο όπου τον είχαν παραδώσει όλοι όσοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν, δεν θα μπορούσε να πει έστω μία κουβέντα για να υπερασπιστεί τον εαυτό του; Προβληματιζόμουν κι έλεγα γιατί; Είσαι ο υιός του Θεού, έχεις την εξουσία να γιατρεύεις, να βγάζεις από τους ανθρώπους τα δαιμόνια, να ανασταίνεις νεκρούς! και δε λες κουβέντα απέναντι στους κατήγορούς σου; Έχεις τον όχλο να σε κατηγορεί άδικα και δε θυμώνεις; Δεν εξοργίζεσαι με την αδικία που σου γίνεται, με την προδοσία από τους δικούς σου μαθητές; Γιατί;
Δεν είναι φυσιολογική συμπεριφορά αυτό. Η φυσιολογική συμπεριφορά που όλοι ξέρουμε και εφαρμόζουμε είναι να αμυνόμαστε του εαυτού μας και να επιτιθόμαστε στους απέναντί μας. Να μη σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Όταν κάποιος μας την πει, να έχουμε έτοιμη την απάντηση. Και φυσικά, στις λογομαχίες με τους συναδέλφους μας, με την οικογένειά μας, τους συζύγους μας, όποιον τέλος πάντων τόλμησε να μας θίξει ή να αντιδράσει στις επιθυμίες μας, να έχουμε την τελευταία κουβέντα. Υπάρχει καλύτερη τροφή για το εγώ μας από αυτό; Δεν υπάρχει.
Κι έρχεται ο Χριστός και λέει, όχι. Αυτό που εγώ ως τώρα θεωρούσα δύναμη, για κείνον είναι αδυναμία. Η πραγματική δύναμη δεν είναι να εκρήγνυσαι, αλλά να υπομένεις. Να σε αδικούν και να μην αντιδράς. Όχι γιατί δεν μπορείς. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να αντιδράς όταν σε τσαντίζουν, μάλιστα αισθάνεσαι και ικανοποίηση όταν το σκηνικό τελειώνει. Ορίστε, του την είπα! Τον έβαλα στη θέση του! Σωστά;
Λάθος. Το να μην αντιδράς σε τέτοιες καταστάσεις δείχνει:
α) ότι μπορείς και ελέγχεις τα συναισθήματα και τα πάθη σου, με αποτέλεσμα να μη γίνεσαι έρμαιο και θύμα τους
β) ότι ξέρεις ποιος είσαι στα μάτια του Θεού και άρα δεν σε θίγει η άποψη του καθενός που θέλει να σε αδικήσει ή να σε προσβάλει ή οτιδήποτε
γ) ότι εμπιστεύεσαι τον Θεό να αποδώσει εκείνος δικαιοσύνη για σένα, αφού δική του δουλειά είναι το τι κάνει ο κάθε άνθρωπος και όχι δική σου να βάλεις τον οποιοδήποτε στη θέση του. Στο τέλος της ημέρας δεν λογοδοτείς για το τι έκανε ο ένας ή ο άλλος, αλλά για τα δικά σου έργα, τι έκανες εσύ και τι είπες
δ) ότι επιλέγεις τη μη συνέχεια στη φιλονικία, γιατί για σένα δεν έχει σημασία να θρέψεις τον εγωισμό σου με το να πεις την τελευταία κουβέντα, αλλά να κάνεις αυτό που ξέρεις ότι ευχαριστεί τον Πατέρα σου, αφήνοντας τα παιχνίδια του διαβόλου χωρίς αντίκρισμα.
Γιατί το λέω αυτό; Γιατί ο Θεός μας δεν είναι Θεός της φιλονικίας και της πάλης, αλλά της ειρήνης και της χαράς. Όταν βλέπεις να σηκώνεται αντάρα, είναι παιχνίδια του εχθρού. Όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα, κάποιος τον χρησιμοποιεί για να σου κλέψει τη γαλήνη, και αυτός ο κάποιος σίγουρα δεν είναι ο Θεός. Όταν έχουμε αυτό στο μυαλό μας, όταν ξέρουμε από πού προέρχεται τελικά όλη αυτή η ανακατοσούρα, παύουμε να έχουμε τη διάθεση για τσακωμό. Εγώ, τουλάχιστον. Το βλέπω σαν παγίδα που στήνεται μπροστά μου από κάποιον που δεν συμπαθώ καθόλου και δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί του.
Στην Αγία Γραφή λέει ότι η επίγεια ζωή είναι ένα πεδίο μάχης και ότι δεν αντιμαχόμαστε πράγματα αυτού του κόσμου. Ότι εμείς (οι άνθρωποι) είμαστε το μήλο της έριδος που μας διεκδικεί από τη μια ο ουράνιος Πατέρας μας, που μας περιμένει να γυρίσουμε ως άσωτα παιδιά στην αγκαλιά του, και από την άλλη ο πρίγκιπας αυτού του κόσμου, όπως τον χαρακτηρίζει ο Χριστός, ο σατανάς, στο βασίλειο του οποίου ζούμε αυτή τη στιγμή, τον κόσμο μας. Αυτόν που του παραχώρησε ο Θεός όταν έκπτωτος άγγελος πρόσβαλε την θεϊκή εξουσία και έπεσε στη γη. Βλέπετε; Ακόμα και ο Χριστός, που έχει εξουσία τόσο στα ουράνια όσο και στα επίγεια και είναι ο τελικός νικητής, σέβεται τον αντίπαλο και τον αναγνωρίζει.
Όπως αναγνωρίζει και την ελευθερία της επιλογής μας πάνω στα δύο αντίπαλα μέρη. Γιατί, ουδέτερη στάση δεν υπάρχει. Ο Χριστός είπε: Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου. Κι όταν είσαι με τον Χριστό, πράττεις κατά το θέλημά του. Κι όταν σου λέει, τιθάσευσε τον εαυτό σου, όπως σου έχω δείξει εγώ μέσα από το παράδειγμά μου, αγάπα και συγχώρεσε τον συνάνθρωπό σου, όπως έκανα εγώ πάνω στο σταυρό, φρόντισε για τον διπλανό σου και ο Θεός θα φροντίσει για σένα, οφείλεις να υπακούσεις. Γιατί ακόμα κι αυτό, η υπακοή, χτίζει χαρακτήρα. Ποιον ωφελεί να κρατά μέσα του τόση οργή και εκδικητικότητα και θυμό και τσαντίλα; Πάντως, όχι τον άλλον. Εμείς εξοντωνόμαστε εκ των έσω, εμείς χαλιόμαστε. Άρα, για ποιον φροντίζει ο Θεός με τις εντολές Του; Ποιανού το όφελος έχει κατά νου, αν όχι το δικό μας;
Το να μην αντιδράς, λοιπόν, στις φιλονικίες είναι το θέλημα του Θεού, όχι γιατί είναι σαδιστής, αλλά γιατί θέλει να είμαστε καλά μέσα μας. Και καλά μέσα μας είμαστε όταν είμαστε απαλλαγμένοι από κακίες, μίση, εκδικητικότητα, φθόνο, ζήλια, εγωισμούς και εγωπάθειες και όλα τα συναφή. Όποιος λέει ότι η μη αντίδραση δείχνει αδυναμία, μάλλον δεν έχει ψάξει τον εαυτό του τόσο καλά. Δοκίμασε να μην αντιδράσεις όταν θίγεσαι και έλα να μου πεις μετά τι ήταν πιο δύσκολο, να αντιδράσεις ή να μην αντιδράσεις;, τι απαιτούσε πραγματική δύναμη χαρακτήρα, δύναμη ουσίας. Τι σε έκανε καλύτερο άνθρωπο μετά την καταιγίδα και τι σε έφερε πιο κοντά στο Θεό, που είναι και το τελικό ζητούμενο.
Γιατί το έχω ακούσει κι αυτό, να παρερμηνεύεται η απάθεια με την παθητικότητα και είναι κάτι που όσο πιο πολύ εμβαθύνω στον χριστιανικό τρόπο ζωής και σκέψης, τόσο διαπιστώνω ότι δεν θα μπορούσε να απέχει πιο πολύ από την πραγματικότητα. Και ο Χριστός, όταν τον ενέπαιζαν και τον βλαστημούσαν, όταν του έκαναν τα χίλια μύρια στο διοικητήριο όπου τον είχαν παραδώσει όλοι όσοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν, δεν θα μπορούσε να πει έστω μία κουβέντα για να υπερασπιστεί τον εαυτό του; Προβληματιζόμουν κι έλεγα γιατί; Είσαι ο υιός του Θεού, έχεις την εξουσία να γιατρεύεις, να βγάζεις από τους ανθρώπους τα δαιμόνια, να ανασταίνεις νεκρούς! και δε λες κουβέντα απέναντι στους κατήγορούς σου; Έχεις τον όχλο να σε κατηγορεί άδικα και δε θυμώνεις; Δεν εξοργίζεσαι με την αδικία που σου γίνεται, με την προδοσία από τους δικούς σου μαθητές; Γιατί;
Δεν είναι φυσιολογική συμπεριφορά αυτό. Η φυσιολογική συμπεριφορά που όλοι ξέρουμε και εφαρμόζουμε είναι να αμυνόμαστε του εαυτού μας και να επιτιθόμαστε στους απέναντί μας. Να μη σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Όταν κάποιος μας την πει, να έχουμε έτοιμη την απάντηση. Και φυσικά, στις λογομαχίες με τους συναδέλφους μας, με την οικογένειά μας, τους συζύγους μας, όποιον τέλος πάντων τόλμησε να μας θίξει ή να αντιδράσει στις επιθυμίες μας, να έχουμε την τελευταία κουβέντα. Υπάρχει καλύτερη τροφή για το εγώ μας από αυτό; Δεν υπάρχει.
Κι έρχεται ο Χριστός και λέει, όχι. Αυτό που εγώ ως τώρα θεωρούσα δύναμη, για κείνον είναι αδυναμία. Η πραγματική δύναμη δεν είναι να εκρήγνυσαι, αλλά να υπομένεις. Να σε αδικούν και να μην αντιδράς. Όχι γιατί δεν μπορείς. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να αντιδράς όταν σε τσαντίζουν, μάλιστα αισθάνεσαι και ικανοποίηση όταν το σκηνικό τελειώνει. Ορίστε, του την είπα! Τον έβαλα στη θέση του! Σωστά;
Λάθος. Το να μην αντιδράς σε τέτοιες καταστάσεις δείχνει:
α) ότι μπορείς και ελέγχεις τα συναισθήματα και τα πάθη σου, με αποτέλεσμα να μη γίνεσαι έρμαιο και θύμα τους
β) ότι ξέρεις ποιος είσαι στα μάτια του Θεού και άρα δεν σε θίγει η άποψη του καθενός που θέλει να σε αδικήσει ή να σε προσβάλει ή οτιδήποτε
γ) ότι εμπιστεύεσαι τον Θεό να αποδώσει εκείνος δικαιοσύνη για σένα, αφού δική του δουλειά είναι το τι κάνει ο κάθε άνθρωπος και όχι δική σου να βάλεις τον οποιοδήποτε στη θέση του. Στο τέλος της ημέρας δεν λογοδοτείς για το τι έκανε ο ένας ή ο άλλος, αλλά για τα δικά σου έργα, τι έκανες εσύ και τι είπες
δ) ότι επιλέγεις τη μη συνέχεια στη φιλονικία, γιατί για σένα δεν έχει σημασία να θρέψεις τον εγωισμό σου με το να πεις την τελευταία κουβέντα, αλλά να κάνεις αυτό που ξέρεις ότι ευχαριστεί τον Πατέρα σου, αφήνοντας τα παιχνίδια του διαβόλου χωρίς αντίκρισμα.
Γιατί το λέω αυτό; Γιατί ο Θεός μας δεν είναι Θεός της φιλονικίας και της πάλης, αλλά της ειρήνης και της χαράς. Όταν βλέπεις να σηκώνεται αντάρα, είναι παιχνίδια του εχθρού. Όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα, κάποιος τον χρησιμοποιεί για να σου κλέψει τη γαλήνη, και αυτός ο κάποιος σίγουρα δεν είναι ο Θεός. Όταν έχουμε αυτό στο μυαλό μας, όταν ξέρουμε από πού προέρχεται τελικά όλη αυτή η ανακατοσούρα, παύουμε να έχουμε τη διάθεση για τσακωμό. Εγώ, τουλάχιστον. Το βλέπω σαν παγίδα που στήνεται μπροστά μου από κάποιον που δεν συμπαθώ καθόλου και δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί του.
Στην Αγία Γραφή λέει ότι η επίγεια ζωή είναι ένα πεδίο μάχης και ότι δεν αντιμαχόμαστε πράγματα αυτού του κόσμου. Ότι εμείς (οι άνθρωποι) είμαστε το μήλο της έριδος που μας διεκδικεί από τη μια ο ουράνιος Πατέρας μας, που μας περιμένει να γυρίσουμε ως άσωτα παιδιά στην αγκαλιά του, και από την άλλη ο πρίγκιπας αυτού του κόσμου, όπως τον χαρακτηρίζει ο Χριστός, ο σατανάς, στο βασίλειο του οποίου ζούμε αυτή τη στιγμή, τον κόσμο μας. Αυτόν που του παραχώρησε ο Θεός όταν έκπτωτος άγγελος πρόσβαλε την θεϊκή εξουσία και έπεσε στη γη. Βλέπετε; Ακόμα και ο Χριστός, που έχει εξουσία τόσο στα ουράνια όσο και στα επίγεια και είναι ο τελικός νικητής, σέβεται τον αντίπαλο και τον αναγνωρίζει.
Όπως αναγνωρίζει και την ελευθερία της επιλογής μας πάνω στα δύο αντίπαλα μέρη. Γιατί, ουδέτερη στάση δεν υπάρχει. Ο Χριστός είπε: Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου. Κι όταν είσαι με τον Χριστό, πράττεις κατά το θέλημά του. Κι όταν σου λέει, τιθάσευσε τον εαυτό σου, όπως σου έχω δείξει εγώ μέσα από το παράδειγμά μου, αγάπα και συγχώρεσε τον συνάνθρωπό σου, όπως έκανα εγώ πάνω στο σταυρό, φρόντισε για τον διπλανό σου και ο Θεός θα φροντίσει για σένα, οφείλεις να υπακούσεις. Γιατί ακόμα κι αυτό, η υπακοή, χτίζει χαρακτήρα. Ποιον ωφελεί να κρατά μέσα του τόση οργή και εκδικητικότητα και θυμό και τσαντίλα; Πάντως, όχι τον άλλον. Εμείς εξοντωνόμαστε εκ των έσω, εμείς χαλιόμαστε. Άρα, για ποιον φροντίζει ο Θεός με τις εντολές Του; Ποιανού το όφελος έχει κατά νου, αν όχι το δικό μας;
Το να μην αντιδράς, λοιπόν, στις φιλονικίες είναι το θέλημα του Θεού, όχι γιατί είναι σαδιστής, αλλά γιατί θέλει να είμαστε καλά μέσα μας. Και καλά μέσα μας είμαστε όταν είμαστε απαλλαγμένοι από κακίες, μίση, εκδικητικότητα, φθόνο, ζήλια, εγωισμούς και εγωπάθειες και όλα τα συναφή. Όποιος λέει ότι η μη αντίδραση δείχνει αδυναμία, μάλλον δεν έχει ψάξει τον εαυτό του τόσο καλά. Δοκίμασε να μην αντιδράσεις όταν θίγεσαι και έλα να μου πεις μετά τι ήταν πιο δύσκολο, να αντιδράσεις ή να μην αντιδράσεις;, τι απαιτούσε πραγματική δύναμη χαρακτήρα, δύναμη ουσίας. Τι σε έκανε καλύτερο άνθρωπο μετά την καταιγίδα και τι σε έφερε πιο κοντά στο Θεό, που είναι και το τελικό ζητούμενο.
"Γιατί δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου,
τα πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό."
~ Προς Εφεσίους 6:12
Φιλώ σας,
Εύα 💗
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου