Ξεκίνησε εντελώς τυχαία όλο αυτό. Περνούσα μπροστά από το συνοικιακό κατάστημα πλεκτικής και ραπτικής και είπα: Αυτή τη φορά θα μπω και θα ρωτήσω, κάτι θα ξέρει να μου πει, να με ξεκινήσει. Και τη ρώτησα από πού μπορεί να ξεκινήσει κανείς όταν είναι αρχάριος;
'Πόσο αρχάρια είσαι;' αντερώτησε εκείνη. 'Εντελώς. Δεν έχω πιάσει βελόνες στα χέρια μου ποτέ, μόνο βελονάκι κάποτε στην εφηβεία.' 'Έχεις χρόνο να'ρθεις αύριο το απογευματάκι πάλι εδώ που έχουμε μάθημα για αρχάριους, να ξεκινήσεις όμορφα, με το δεξί;' 'Δεν έχω, αλλά θα 'ρθώ.'
Και πήγα, όπως πήγα και την επόμενη εβδομάδα. Και τη μεθεπόμενη. Κι έτσι, ξεκίνησα να μαθαίνω πλεκτική, που τόσο το είχα μαράζι να μάθω. Και γέμισα κούκλες και μαλλιά, και βελόνες και βελονάκια και σχέδια ένα σωρό! Ένα νέο σύμπαν, απαλό και αφράτο και πολύχρωμο και χνουδωτό κι αγαπησιάρικο, ένας κόσμος ολόκληρος κρυμμένος στα έγκατα ενός συνοικιακού καταστήματος πλεκτικής-ραπτικής μόλις ανέτειλε για μένα!
3 σχόλια:
Μπράβο σου! Καλή αρχή! Κι εγώ το έχω καημό να μάθω αλλά ακόμη χρόνος δεν υπάρχει. Καλά πλεκτά και να τα χαρείς. Θα είναι από τα χεράκια σου!
Να σαι καλά
Καλά κορίτσια, έχουμε χρόνο, μικρές είμαστε ακόμα.
Μέχρι τα 100 θα τα μάθουμε όλα.
Ωραίο χόμπυ το πλέξιμο.
Καλή συνέχεια και φιλάκια πολλά.
@ ANNA Flo
Πρέπει να δοθεί νομίζω και η ευκαιρία, αλλιώς ποτέ δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα.
Την καλημέρα μου!
@ Ρένα Χριστοδούλου
Έτσι ακριβώς! Άλλωστε, μια φορά ζούμε κι ό,τι μαθαίνεις καλό είναι.
Φιλιά και καλημέρες!
Δημοσίευση σχολίου