Καράβια στο βυθό

Το πρόβλημα γενικώς με μένα είναι ότι σκέφτομαι με μυαλό γυναικείο, που θα πει πως δεν ησυχάζει μέχρι να φτιάξει εικόνα από τα δεδομένα που εισέρχονται κάθε φορά. Η Ελλάδα, παραδείγματος χάριν, στο δικό μου το μυαλό, ίσως και λόγω επαγγέλματος, είναι ένα καράβι που πλέει στο Αιγαίο. Έχει ξύλινο φρεσκολουστραρισμένο σκαρί και σκίζει τα κύματα με μια ομορφιά και μια χάρη που όμοιά τους δεν θα βρω, τον κόσμο όλο να γυρίσω.

Όπως σε κάθε καράβι, έτσι και σε αυτό, υπάρχουν άνθρωποι που το φροντίζουν και ποντίκια που το ροκανίζουν. Όσο τα ποντίκια αυξάνονται πάνω στο πλεούμενο και δρουν ανενόχλητα, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος το πλοίο να μπάσει νερά και να βουλιάξει. Κι όταν έρθει κάποια δεδομένη στιγμή το κακό, σημασία δεν θα έχει τι πρέσβευες με τα λόγια όλον αυτό τον καιρό, αλλά τι αποδείκνυες με τις επιλογές σου και με τις πράξεις σου. Κοινώς, με την φιλοσοφία σου στη ζωή.

Γιατί, όπως λέει και ο άνδρας μου, το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Το αποτέλεσμα λοιπόν στην προκειμένη είναι πως ο άνθρωπος είναι άνθρωπος από επιλογή και το ποντίκι ποντίκι, πάλι από επιλογή, γιατί μιλάμε παραβολικά, όπως θα έχετε πιθανώς καταλάβει. Το κυριότερο όμως συμπέρασμα είναι πως, όταν αναπόφευκτα έρθει η κακιά η ώρα και το καράβι βουλιάξει από τις τρύπες που ανοίχτηκαν στο μεταξύ, δηλαδή από τις επιλογές/πράξεις/φιλοσοφική άποψη του καθενός, όλοι θα πάνε άπατοι στο βυθό της θάλασσας μαζί με το σκαρί. Άνθρωποι τε και ποντίκια.

* Να βρέχει όλη τη νύχτα και το πρωί να σκάει ένας ήλιος λαμπερός και μαγιάτικος χαρίζοντας χαμόγελα στην πλάση. Ο Θεός είναι καλλιτέχνης.

******

* Σήμερα το μενού έχει σπανακόριζο και διάβασμα. Μπόλικο διάβασμα.

******

* Ίριδες, νάρκισσοι και τριαντάφυλλα από την τελευταία μας βόλτα στο εξοχικό. Μου λείπει!!

******

Φιλώ σας!

Εύα 💗