Η αρχή μιας παραμυθένιας ιστορίας

Μια φορά κι έναν καιρό κάπου πέρα πέρα μακριά, σε ένα μοναχικό αγρόκτημα στον χιονισμένο Βόρειο Πόλο, η κυρία Αγιο-Βασίλη απλώνει την σημαντικότερη μπουγάδα της χρονιάς. Πρέπει να λάμψει και πάλι σαν καινούργια για το μεγάλο του ταξίδι στις καμινάδες του κόσμου και στις καρδιές των παιδιών που περιμένουν με αγωνία. 
Χο-Χο-Χο λίγες μέρες απόμειναν. Θα το δείτε, θα 'ρθεί!**

******   

* Η φωτογραφία ανήκει στην πολυβραβευμένη Αμερικανίδα φωτογράφο Jamie Heiden, που γνώρισα μέσω Flickr. Ζήτησα την άδειά της να χρησιμοποιήσω κάποιες φωτογραφίες της εδώ ενδεικτικά προκειμένου να φανεί το τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό στυλ της. Μια τεχνική ξεχωριστή που εξαφανίζει τα όρια μεταξύ φωτογραφίας και ζωγραφικής, κουβαλώντας μέσα τους έντονο συναισθηματικό φορτίο και μια διάθεση φυγής, παιχνιδιού, παραμυθιού, και που όλα αυτά εκπέμπονται προς τον θεατή με έναν τρόπο μαγικό, για να γίνει με τη σειρά του μέρος και μέτοχος της ιστορίας που ξετυλίγεται μπροστά του και μέσα του.

Κάπως έτσι μάλλον βλέπει και η ίδια την δουλειά της. Για του λόγου το αληθές, μεταφράζω μέρος του σημειώματος που έχει γράψει η ίδια στο προφίλ της σελίδας της:
 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα πέρα πέρα μακριά...ή μήπως λίγο πιο κάτω στον δρόμο και μόλις τις προάλλες; Όπως και να 'χει, είναι η αρχή μιας ιστορίας. Η ιστορία της κάθε μέρας, που λέγεται με λίγη, ελάχιστη δόση παραμυθιού. Μια ιστορία που ξεκινάει από μια φωτογραφία και προχωρά οπουδήποτε την κατευθύνει ο νους, σε έναν τόπο διαφορετικό για τον καθέναν μας.

******

* Η σελίδα της Jamie Heiden στο Flickr, στο Instagram και στο Facebook. Η επίσημη σελίδα της είναι εδώ.

******

** Η δική μου μικρή ιστορία με μια ελάχιστη δόση παραμυθιού που ξεκίνησε από την φωτογραφία της, έγινε σκέψη, συγκίνηση και συναίσθημα, έγινε διάλογος και έφτασε ως την καρδιά μου και την καθημερινότητά μου, αφού λίγο ως πολύ, όπως, όχι μόνο η κυρία Αγιο-Βασίλη αλλά όλες οι μαμάδες και σύζυγοι, έτσι κι εγώ τρέχω και δεν προλαβαίνω με τις ετοιμασίες και τις φούριες που επιβάλλουν αυτές οι μέρες, ώστε να είναι όλα έτοιμα και απαστράπτοντα για τις μαγικές στιγμές της αντάμωσης.

Λίγα ακόμη παραμυθο-ξεκινήματα για να κλείσει η ανάρτηση γλυκά και καλλιτεχνικά, με την σφραγίδα της εμπνευσμένης Jamie. (Thank you! :-))

Χριστούγεννα 2015

Κουκουνάρια και βελανίδια από το δάσος, χριστουγεννιάτικη γιρλάντα, δύο γυάλινα βαζάκια ..έτοιμο!

Δώρο από αγαπημένη φίλη, κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχει την τιμητική του.

Τεχνική χαρτοπετσέτας πάνω σε λευκά κεριά. Η πρώτη μου απόπειρα!

Για μένα τα Χριστούγεννα δεν νοούνται μακριά από το σπίτι. Είναι που η συμμετοχή του είναι ουσιαστική και άκρως απαραίτητη για να αποκτήσουν τη θαλπωρή, τη ζεστασιά και την αίσθηση του ανήκειν, του μοιράζεσθαι, του επικοινωνείν. Το σπίτι είναι το μέρος που ξεκινούν όλα. Η επιστροφή του καθενός. Εδώ μέσα παίρνονται οι αποφάσεις, χαράζονται οι πορείες, όλα εδώ. Η αφετηρία για όλα μας τα ταξίδια. Μικρά και μεγάλα. Πραγματικά και νοητά. Η βάση μας. Το άβατόν μας. Το σπίτι μας. 

Έτσι, λίγες μέρες πριν μας αφήσει ο χρόνος και αρχίσουν τα όνειρα, τα σχέδια και οι ελπίδες για τον καινούργιο που μας έρχεται, του χαρίζω απλόχερα όλη τη φροντίδα και την αγάπη μου. Κι ένα κομμάτι της ψυχής μου. Για να υποδεχτούμε όσους άνοιξαν φτερά, όσους μένουν μακριά και να γιορτάσουμε μαζί τις Άγιες Μέρες που' ρχονται...  

"Ουζερί Τσιτσάνης" - Η πλήρης απογοήτευση

Μόλις επέστρεψα από τον κινηματογράφο και ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από την απογοήτευση αυτού που είδα. Κύριε Μανουσάκη, γιατί με παραπλανήσατε έτσι; Γιατί τιτλοφορήσατε την ταινία σας Ουζερί Τσιτσάνης, όταν ολόκληρη η ταινία αφορούσε τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης; Ολόκληρη όμως! Πού ήταν ο Βασίλης Τσιτσάνης στο έργο; Κομπάρσος σε καφετί φόντο;  
Πρώτο πλάνο βάλατε την Εβραία, δεύτερο πλάνο την εβραϊκή οικογένειά της, τρίτο πλάνο τον σερβιτόρο που ερωτεύεται την Εβραία, τέταρτο πλάνο τους Γερμανούς που κατατρέχουν την Εβραία και το εβραϊκό σόι της, πέμπτο τους κακούς Έλληνες χαφιέδες και καταδίδουν τους Εβραίους... Τι τον κάνατε τον Βασίλη Τσιτσάνη, κύριε Μανουσάκη; Αυτόν υποσχεθήκατε ότι θα μου δείξετε. Μου το είπατε στον τίτλο της ταινίας σας. Με παραπέμψατε νοητά εκεί, στον Έλληνα δημιουργό. Πού τον βάλατε; 
Στο βάθος να αχνοφαίνεται; 
Ούτε για τη ζωή του μου είπατε κάτι, ούτε για το παρελθόν του, ούτε για το παρόν ή το μέλλον του, ούτε για την προσωπικότητά του, την πορεία του ως καλλιτέχνης που άφησε ιστορία, ούτε πώς έγραψε τα τραγούδια του, ούτε για τη σημασία του έργου του ως παρακαταθήκη στο ελληνικό τραγούδι και πολιτισμό, ούτε τίποτα.
Αυτό που μου δείξατε ήταν μια ταινία για τους Εβραίους. Δεν έχω τίποτα με τους Εβραίους, αλλά αν ήθελα να δω ταινία για τους Εβραίους δεν θα διάλεγα το Ουζερί Τσιτσάνης. Θα διάλεγα την Λίστα του Σίντλερ, που την έχει γυρίσει και εβραίος σκηνοθέτης και ξέρω τι πάω να δω.  Και από όσο γνωρίζω, ούτε εσείς είστε Εβραίος, ούτε ο Τσιτσάνης. Τρικαλιώτης χριστιανός ορθόδοξος ήταν ο άνθρωπος. 
Εκτός κι αν κάνω πια λάθος.

Η ταινία Ουζερί Τσιτσάνης είναι μια ταινία που αισθάνομαι ότι με προσέβαλε, όχι μόνο επειδή υποτίμησε επιδεικτικά τον μεγάλο λαϊκό συνθέτη, αλλά και για την απαράδεκτη προχειρότητά της σε όλα τα επιμέρους σημεία της, από τις σκηνοθετικές επιλογές, μέχρι τη φωτογραφία, μέχρι την σχεδόν αστεία ηθοποιΐα ολόκληρου του καστ - δεν ήσασταν εκεί, κύριε σκηνοθέτα, να δείτε πόσο επίπεδα παίζουν; Χωρίς ψυχή; Σαν μαριονέτες; Λες και απαγγέλλουν ποιηματάκια στη γιορτή του σχολείου; Κρίμα στα ονόματα που επιλέξατε να συμμετάσχουν, ντράπηκα για λογαριασμό τους, για την πορεία τους ως καλλιτέχνες ως τα τώρα. 

Κρίμα και που σας εμπιστεύτηκα... Ήρθα να δω την ταινία σας με περισσό ενθουσιασμό, πρώτον γιατί από τον τίτλο και μόνο αισθάνθηκα ότι κάποιος επέλεξε και ένα θέμα σοβαρό για αλλαγή, κόντρα στον σαβουροσυρμό του σαβουροσέξ και της ανωμαλίας / ψυχανωμαλίας που έχουν κατακλύσει ελληνική τηλεόραση και κινηματογράφο. Επιτέλους, είπα, μια ταινία για ένα θέμα άξιο λόγου που θα μου αφήσει κάτι. Μια ταινία σοβαρή, που ήρθε για να μείνει. Και χάρηκα διπλά που επρόκειτο για μια παραγωγή ελληνική από Έλληνες δημιουργούς, γυρισμένη στην Ελλάδα (αλήθεια, η Θεσσαλονίκη που ήταν στην ταινία; Έπρεπε να απουσιάζει και αυτή; Γιατί με κλειδώσατε σε ένα κλειστοφοβικό, κακόγουστο και μίζερο στούντιο; Αυτός ο καφετί τοίχος πίσω από το πάλκο μου πλάκωσε στην κυριολεξία την καρδιά...)
Μπήκα στο διαδίκτυο, αναζήτησα το ουζερί, χάρηκα πολύ που είδα ότι υπάρχει ακόμη (αν και μόνο σαν οίκημα, αλλά δεν πειράζει, τουλάχιστον κάτι έχει απομείνει), περίμενα με ανυπομονησία να μπω στην ατμόσφαιρα της εποχής του καλλιτέχνη, να δω τον καλλιτέχνη εκ των έσω, να τον ακούσω να λέει τα εμπνευσμένα τραγούδια του (κάτι που δεν έγινε ποτέ, ο ίδιος ο ηθοποιός-Τσιτσάνης δεν είπε ούτε ένα τραγούδι του σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, γιατί;;; Επίσης, δεν ακούστηκε ούτε ένα τραγούδι του ολόκληρο. Μα, γιατί;;;) Περίμενα το ταξίδι, κύριε Μανουσάκη, στο οποίο αναφέρθηκα στην προηγούμενη ανάρτηση, το μαγικό ταξίδι που χαρίζει η τέχνη σε όλες τις μορφές της, αρκεί να είσαι ανοικτός. 
Κι εγώ ήμουν! Ήμουν ανοικτή. Και δεν μου το προσφέρατε ποτέ. Περίμενα να ρουφήξω τα μηνύματα της ταινίας, να θαυμάσω τον μεγάλο δημιουργό, να δω την σπίθα του ελληνικού κινηματογράφου να ζωηρεύει και πάλι.
Τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβη. Ίσως γι' αυτό και η απογοήτευση που ένιωσα να ήταν τόσο μεγάλη. Περίμενα πολλά. Δεν εισέπραξα τίποτα. Πέρα από θυμό για την σημερινή κατάσταση στα ελληνικά πράγματα, που, αν δεν ήταν τόσο τραγική, θα ήταν για γέλια. Μια κατάσταση σήψης, προχειρότητας και παρακμής, που επιβεβαιώνεται τόσο οδυνηρά και τόσο, μα τόσο απογοητευτικά συχνά... 

****** 

Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο, την βρήκα εδώ. 
Για την ταινία δεν πρόκειται να πω τίποτε άλλο, ούτε και θα παραπέμψω πουθενά. Όποιος θέλει ας τα αναζητήσει αλλού, μακριά από το blog μου...

Πού βρισκόμαστε όταν διαβάζουμε

Tavik František Šimon (1877-1942), Vilma Reading a Book

[...] Από τη στιγμή που σκέπτεσαι ότι θα διαβάσεις κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο έχει αρχίσει το ιδιόμορφο ταξίδι σου. Δεν κάνεις προετοιμασίες, αλλά συμβαίνει κάτι άλλο. Η σκέψη σου προηγείται του επικείμενου διαβάσματος, έχει εξέλθει για να προϋπαντήσει τον ερχομό του βιβλίου, όπως συνέβαινε κάποτε στα χωριά που κάποιος από τους οικοδεσπότες έβγαινε προς την κατεύθυνση του ερχομού του φιλοξενούμενου για να τον παραλάβει.
[...] Και είναι περίεργο που αυτή η έξοδος της σκέψης μας γίνεται υπό το φως μιας περίεργης γλυκύτητας, της προσμονής του διαβάσματος του συγκεκριμένου κάθε φορά βιβλίου και της ευδοκίμησης ενός επί τούτου στοχασμού για το πού έχει κινηθεί ο συγγραφέας, για το πού και το πώς θα συναντηθούμε με την κοίτη της γραφής, για ποιους κόσμους καινούργιους θα ανοίξει η σκέψη μας, για ποιες στιγμές έκστασης θα βιώσει το πνεύμα μας, για τι συγκινήσεις θα γευτεί η ψυχή μας. 
Τελικά, υπάρχει μια παράξενη βεβαιότητα. Το διάβασμα ενός βιβλίου αρχίζει πριν το διάβασμα!
[...] Δύσκολα μπορούμε να βρούμε το πού βρισκόμαστε όταν διαβάζουμε. Ναι μεν τα βιβλία έχουν τη δική τους χώρα/γεωγραφία/ιστορία, τα δικά τους κράτη, αλλά η επικράτειά τους δεν είναι οριοθετημένη, δεν έχουν σύνορα.
[...] Υπάρχει ένα κοινό υπόστρωμα και ένα κοινό στερέωμα στον κόσμο των βιβλίων, αλλά οι εικόνες τους δεν είναι τακτοποιημένες, δεν είναι ποτέ αμιγείς. Διαβάζεις Παπαδιαμάντη και την ίδια στιγμή μπορεί να μπει στην χώρα του ο Καμύ ή ο Ντοστογιέφσκι και να νιώσεις σαν χαμένος.
[...] Λένε πως είναι ο κόσμος του πνεύματος, το πνεύμα των μεγάλων συγγραφέων που δημιουργούν μια ενότητα - την ελευθερία της ανθρώπινης αγωνίας και αναζήτησης - και αν δεν μπορείς να εισέλθεις σε αυτόν τον κόσμο και αισθάνεσαι πως απλώς διαβάζεις τον άλφα ή τον βήτα συγγραφέα, δεν μπορείς να προσανατολιστείς. Γι' αυτό πολλοί αναγνώστες από αυτόν τον φόβο δεν τολμούν να μπουν στις αράδες και στις σελίδες των βιβλίων για να μη χαθούν ή για να μην ψάξουν, δηλαδή να μην ψάξουν τον εαυτό τους, γιατί το διάβασμα, πριν σε πάει σε μακρινές χώρες, σε πηγαίνει πρώτα στους δικούς σου αγεωγράφητους τόπους της ψυχής σου και μετά σε ταξιδεύει σε μακρινά μέρη.
[...] Αν δεν ψηλαφίσεις, έστω αδρά, τις δικές σου περιοχές, δεν μπορείς να δεις τίποτα, καμιά ξένη χώρα. Δεν βρίσκεσαι πουθενά, δεν έχεις ανησυχίες, δεν αναζητείς, απλώς κρατάς ένα βιβλίο. Αλλά αυτό δεν συνιστά διάβασμα, το διάβασμα είναι αφαίρεση του κόσμου των αισθήσεων και άγγιγμα ψυχής, της δικής σου ψυχής. Εκεί βρισκόμαστε - αν μπορούμε να βρεθούμε - όταν διαβάζουμε.

* Το κείμενο είναι του καθηγητή και συγγραφέα Νίκου Τσούλια (ολόκληρο το δοκίμιό του υπάρχει εδώ.) Στην ανάρτηση κράτησα επιλεκτικά όσα με εξέφραζαν περισσότερο.

* Ο πίνακας είναι έργο του τσέχου ζωγράφου Tavik Frantisek Simon. Η φωτογραφία είναι από εδώ.

Του Αι-Νικόλα ανήμερα στου Αη-Γιαννιού το γιόμα

~e.p

~e.p

~e.p

Το σπίτι στολισμένο, το δέντρο φωτισμένο κι εγώ μεθυσμένη από το πνεύμα των Χριστουγέννων που ζωντανεύει κάθε βράδυ, με το που κλείσει η πόρτα του σπιτιού μου πίσω μου.

* Τίτλος ανάρτησης: Στόλισμα χριστουγεννιάτικου δέντρου: Από-μέχρι. 
Ένα έθιμο που από πολύ κόσμο θεωρείται ξενόφερτο, ενώ δεν είναι.

The Imitation Game, ξανά.

"Μερικές φορές άνθρωποι που κανείς δεν φαντάζεται τι μπορούν να κάνουν
κάνουν πράγματα που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί."

Γιατί όσες φορές και να δω αυτή την ταινία*, με την ίδια απορία μένω στο τέλος, τον ίδιο προβληματισμό, μάλλον. Όσο πιο ιδιαίτερο είναι το μυαλό κάποιου, όσο περισσότερο απομακρύνεται από τα συμβατικά μέτρα και σταθμά όλων ημών, των υπολοίπων 'κοινών θνητών', τόσο πιο απορριπτέο γίνεται από τον κοινωνικό ιστό που το περιβάλλει. 
Κι ας έχει δείξει η ιστορία από καταβολής κόσμου ότι μόνον τέτοια μυαλά και τέτοια άτομα, μοναχικά, εκκεντρικά, αλαφροΐσκιωτα, μπορούν να αγγίξουν τα άστρα και να πάνε την ανθρωπότητα ένα βήμα πιο πέρα...

* Ταινία: The Imitation Game (Το Παιχνίδι της Μίμησης)
* Φωτογραφίες: από το διαδίκτυο (σύνθεση δική μου.)

Ουδέν κακόν αμιγές καλού

Έφτιαξα τη ζωή μου έτσι ώστε να μην εξαρτάται κανείς από μένα. Έχω συλλάβει τον εαυτό μου να εξαρτώμαι, αλλά, όταν δεν αντέχω άλλο, μπορώ να ζήσω και τη ζωή μου μόνος μου. Μπορώ να το κάνω, με πόνο καρδιάς γιατί είμαι και τεμπέλης - θα 'θελα να μου λύνονται τα προβλήματα, αλλά μπορώ να κάνω και μόνος μου. Άλλωστε, μόνος σου είσαι στο θέατρο και στην τέχνη... μόνος σου προσπαθείς...

****

Μερικές φορές έχουν και οι απεργίες τα καλά τους. Ένα γλυκύτατο αυτοπορτραίτο του Μηνά Χατζησάββα που ξεδίπλωσε την προσωπικότητα και την ψυχή του προς τέρψιν των τηλεθεατών σε μια αρχειακή εκπομπή του κρατικού καναλιού ήρθε να καλύψει το κενό των ειδησεογραφικών δελτίων της επικράτειας. 

Ένας μικρός φόρος τιμής για έναν μεγάλο ηθοποιό που έφυγε για άλλους κόσμους, λίγο πριν την πρεμιέρα της ομότιτλης ταινίας όπου πρωταγωνιστούσε. Κρίμα...

It 's a Man's World (...is it?)

~ e.p

Μα τι όμορφα που μπήκε τούτος ο Δεκέμβρης! Αυτή η είδηση μου έφτιαξε τη διάθεση για όλο το υπόλοιπο του χρόνου.
Μετά την πανέμορφη ταινία Proof, όπου η κόρη του διάσημου καθηγητή βρίσκει την περίφημη απόδειξη, για την οποία εκείνος αφιέρωσε μια ολόκληρη ζωή για να βρει, χάνοντας ακόμα και τα λογικά του και χωρίς αποτέλεσμα τελικά..
Μετά την επίσης αξιόλογη ταινία Μεγάλα Μάτια, όπου η ζωγράφος συλλαμβάνει αυτό το ιδιαίτερο στυλ που αποτυπώνει στους καμβάδες της, τους οποίους οικειοποιείται ο επίσης ζωγράφος, πλην ατάλαντος (και άπληστος) σύζυγος..
Έρχεται μια είδηση που αποκαθιστά μια αδικία πολλών πολλών χρόνων, έτσι, για να τριτώσει το πράγμα. 
Ποιος ανακάλυψε τη Θεωρία της Σχετικότητας; Ποιος; Ο Αινστάιν; 
Χα! Μαντέψτε ξανά!
Πάλι η σύζυγος έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά. Πάλι μια γυναίκα συντήρησε τον μύθο του δικού της ανθρώπου ζώντας στη σκιά του με πλήρη ενσυναίσθηση του τι κάνει.  

Einstein who?

Το όνομά της είναι Μιλέβα Μάριτς με καταγωγή από τη Σερβία. Χάρη στους ιδιοφυείς μαθηματικούς της υπολογισμούς, έφτασε ως φαίνεται στην διατύπωση του νόμου περί Θεωρίας της Σχετικότητας. Τον οποίο οικειοποιήθηκε ο - κατά τα άλλα - συμπαθητικός (σχετικό κι αυτό) Αινστάιν, ο οποίος, ως φαίνεται, κυριευμένος από τύψεις (?) έκανε και μια κίνηση καλής θελήσεως όταν έλαβε το Νόμπελ Φυσικής, καταθέτοντας όλο το χρηματικό ποσό του βραβείου στον λογαριασμό της, παρόλο που ήταν ήδη χωρισμένοι εκείνη την περίοδο (αναρωτιέμαι γιατί, άραγε) και μόνη της πάλευε να μεγαλώσει τα τέσσερα παιδιά που του είχε κάνει, καθότι ο εν λόγω, είχε σαλπάρει για άλλες αγκαλιές. Το ευχαριστώ του (?) ίσως, για την προσφορά της, αφού εκείνη θυσίασε την δική της καριέρα - καθότι 'παιδί-θαύμα' ήδη από τα πρώτα μαθητικά της χρόνια, για να είναι δίπλα του ήσυχη, υπάκουη (κατά τα βαλκανικά πρότυπα) και δεκτική. 

Το πόσο μεγάλη διάνοια ήταν η Μιλέβα, νομίζω ότι φαίνεται και από το γεγονός ότι υπήρξε η μοναδική γυναίκα που έγινε δεκτή στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης από τους άρρενες κοσμήτορες της σχολής, προκειμένου να παρακολουθήσει φυσική και μαθηματικά (σημ: η πρώτη στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, αλλά και μία εκ των πέντε γυναικών που φοιτούσαν παγκοσμίως (!), καθότι οι σπουδές εκείνη την εποχή ήταν αποκλειστικά ανδρική υπόθεση).

Ποιανού κόσμος είπαμε ότι είναι, κατά το άσμα; Των ανδρών;
Χα! Μαντέψτε ξανά! Αργά ή γρήγορα η αλήθεια αποκαλύπτεται (πόσο μάλλον το ψέμα και η απάτη), καθ' ότι ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Τον ήλιον της δικαιοσύνης εννοώ, και της τάξης των πραγμάτων.

Άντε, και καλό μας μήνα!

******
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα επί του συγκεκριμένου εδώ, εδώ και το κείμενο του Economist (είναι στα αγγλικά) εδώ.

******
Για το πόσο "καλός" σύζυγος ήταν ο νομπελίστας υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

******
Για την ταινία Proof έχω γράψει παλαιότερα εδώ. 

******
Ο τίτλος της ανάρτησης είναι παρμένος από το ομώνυμο τραγούδι του James Brown.

******
Φωτογραφία ανάρτησης: Ο κύριός μου Αλκιβιάδης του Α. Βλάχου στο παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου, παρκαρισμένου κάτω από το σπίτι μου. Σήμερα, πρωί-πρωί. 
Είναι να μην αρχίσει όμορφα ο μήνας!