Πρωτοβρόχι

Άκουσα τους βρυχηθμούς μέσα στον ύπνο μου. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα. 
Το ρολόι έδειχνε 4:20. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και μια ριπή δροσιάς όρμησε στο δωμάτιο. Βγήκα στη βεράντα. Στο βάθος, πίσω από το βουνό, αναβόσβηναν αστραπές μέσα από πυκνά θυμωμένα σύννεφα. Ο αέρας μύριζε βροχή και φθινόπωρο. 
'Έρχεται...΄ ψιθύρισα γεμάτη απέραντη χαρά και ανακούφιση. 
Επιτέλους, άλλο ένα εξουθενωτικό καλοκαίρι οδεύει προς το τέλος του, παίρνοντας μαζί του όλα τα λιοπύρια και την σκόνη και την αποπνικτική ατμόσφαιρα ασφυξίας και κορεσμού και τους ξινισμένους ιδρώτες και τους λήθαργους χωρίς τελειωμό και τους εκνευρισμούς χωρίς αιτία και αυτό το απροσδιόριστο τέλμα που δεν σε αφήνει να κάνεις τίποτα. 
Επιτέλους, λίγη δροσιά! Να ανασάνουμε φρέσκο αεράκι, να καθαρίσουν τα πνευμόνια μας. 
Να ξεπλυθούν δρόμοι, σπίτια, δέντρα, πεζοδρόμια, να φανούν τα χρώματά τους. 
Επιτέλους, να μυρίσει λίγο ..φθινόπωρο!
Η μέρα ξημέρωσε βροχερή και με νέα κυβέρνηση. Την παλιά, δηλαδή. Φαντάζομαι πως τώρα θα ησυχάσουν εκεί επάνω και θα μας αφήσουν κι εμάς στην ησυχία μας. Να αρχίσουμε επιτέλους να μπαίνουμε σε ένα πρόγραμμα, να νοικοκυρευτούμε για τον χειμώνα που έρχεται. 
Ας κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν χωρίς πολλά λόγια, να κάνουμε και εμείς τα δικά μας, που θέλουμε και δεν μας αφήνουν. Υπάρχουν και σχολεία που πρέπει να ξεκινήσουν να λειτουργούν, κανονικά εννοώ, σαν εκπαιδευτικά ιδρύματα, όχι σαν εκλογικά κέντρα. 
Μετά από πολλούς και λείαν εκνευριστικούς μήνες, πρέπει να μπαίνουμε επιτέλους και σε μία σειρά, ε. Μετά από ένα καλοκαίρι που μας έφτασε (εμένα, δηλαδή) σε όρια, και που δεν βλέπω την ώρα επιτέλους να τελειώσει.

Φιλώ σας!

evapsarrou.blogspot.com