18.6.15

Μαμαδίστικες συμβουλές

Μου το έχει πει η μαμά μου πολλάκις:
"Δεν θα μιλάς όταν είσαι τσαντισμένη. Θα μετράς από μέσα σου από το ένα ως το δέκα και μετά θα μιλάς."
Μαμαδίστικη συμβουλή, την πετάς; Δεν την πετάς. 
Έτσι κι εγώ, τι να κάνω; Οσάν καλή κόρη ακολουθώ τη συμβουλή της μαμάς μου. Μετράω από το ένα ως το δέκα -έχοντας παραλείψει ωστόσο όλους τα ενδιάμεσους αριθμούς που με καθυστερούν την πιο ακατάλληλη στιγμή- και μέσα στο επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου, εκρήγνυμαι. 
Ε, και όποιον πάρει η μπόρα. Και μετά; Μετανιώνω.  
Γιατί όταν οι τόνοι πέφτουν και η τοξίνη όλων αυτών των αρνητικών συναισθημάτων αποβάλλεται από τον οργανισμό και σβήνει, τότε είναι που αρχίζει το μυαλό να σκέφτεται καθαρά και με διαύγεια. Η αιθαλομίχλη που σκέπαζε τα πάντα διαλύεται, το τοπίο ξεκαθαρίζει, τα σχήματα διαγράφονται με σαφήνεια στον ορίζοντα και όλα αποκτούν πλέον τη σωστή τους διάσταση. 
Όσο για όλα τα πυρακτωμένα συναισθήματα που φάνταζαν γίγαντες μέσα μου πάνοπλοι κι έτοιμοι να χυμήξουν, με αιτία ή χωρίς, τώρα, κάτω από το φως της λογικής και της 'ολύμπιας νηφαλιότητας', που λέγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, είναι και πάλι αυτό που είναι: Νάνοι. Άκακοι, μικροσκοπικοί και ασήμαντοι. 
Τόσο μικροί και τόσο ασήμαντοι μάλιστα, που με κάνουν να αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που με έκανε να ασχοληθώ μαζί τους αυθής εξαρχής, χαλώντας γι' αυτά την ψυχραιμία, την ηρεμία και την καλή μου διάθεση. 
Πόσο μάλλον τον τελευταίο καιρό, που με τα όσα ψυχεδελικά συμβαίνουν γύρω μου, μου έχουν γίνει πιο αναγκαία από ποτέ. 


evapsarrou.blogspot.com



Το χτεσινοβραδινό δελτίο καιρού έπεσε μέσα στα προγνωστικά του. Σύννεφα μολυβιά και γεμάτα βροχή άρχισαν να μαζεύονται απειλητικά πάνω από την πόλη. Μέσα σε λίγη ώρα το σκηνικό άλλαξε άρδειν, με εκκωφαντικά αστραπόβροντα και μια δυνατή βροχή που σάρωσε τα πάντα. 
Το μπουρίνι σταμάτησε τόσο απότομα όσο ξεκίνησε. Όλη η σκόνη και το σκουπιδομάνι κρύφτηκαν μέσα στους υπονόμους αφήνοντας πίσω τους μια απαστράπτουσα κρυστάλλινη ατμόσφαιρα. 
Ίσως, από μια οπτική γωνία, θα μπορούσε κανείς να πει πως κουβαλάει και μια αλληγορική διάσταση το όλο συμβάν. 
Ίσως πάλι, και όχι.
Καλαμαράκια με σάλτσα ντομάτας και πιλάφι σήμερα. 
Εις το επαναγράφειν.

2 σχόλια:

Rena Christodoulou είπε...

Ο καιρός πάει με τα κέφια μας, μαύρο χάλι.
Περιμένουμε το ουράνιο τόξο.
Φιλάκια πολλά!

TzinaVarotsi είπε...

oι συμβουλές των μαμάδων - χρόνια τώρα - είναι για να τις.. αγνοούμε :))