Καλώς ήρθες Μάη

Μετά την υπερένταση των γιορτινών ημερών με τις ετοιμασίες, τα τρεχάματα, με τα γέλια, τους χορούς και τις παρεΐστικες συζητήσεις ως αργά τη νύχτα, με την οικογένεια όλη ξανά μαζεμένη ύστερα από πολύ καιρό, το ξενιτεμένο μου να έχει γυρίσει και πάλι πίσω στη βάση του, έστω γι' αυτό το λίγο που σε λίγο θα είναι παρελθόν, έρχεται η νηνεμία της επόμενης ημέρας.

Συνήθως, σε αυτές τις νηνεμίες είναι που μου βγαίνει όλη η κούραση των προηγούμενων ημερών. Ένα μούδιασμα που δεν με αφήνει να κάνω τίποτα από αυτά που με ευχαριστούν να κάνω. Έχω μπει πολλές φορές εδώ στο μπλογκ για να κάνω ανάρτηση για το πώς τα πέρασα στις γιορτές, για τη μαγευτική βραδιά στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά όπου όλη η οικογένεια πήγαμε να ακούσουμε το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ και βυζαντινούς ύμνους από ένα φανταστικό μουσικό σύνολο μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα, να ανεβάσω τις φωτογραφίες που έβγαλα από το μεγαλόπρεπο ανακαινισμένο θέατρο, όπως και εικόνες από το κτήμα που γέμισε από φωνές και γέλια, να γράψω για την περιπέτειά μας με το αρνί, που ξεχάστηκε στον ...καταψύκτη και ανήμερα της Ανάστασης τρέχαμε να βρούμε άλλο να σουβλίσουμε (ευτυχώς ο άντρας μου δεν είναι από αυτούς που γυρίζουν πίσω άπραγοι κι έτσι οι καλεσμένοι μας έφαγαν το πατροπαράδοτο σουβλιστό, όπως ήταν προγραμματισμένο), ήθελα να γράψω για το παιδί μου που ήρθε να περάσει το Πάσχα του μαζί μας, μιας και φέτος συνέπεσε με το Πάσχα των καθολικών κι έτσι βρέθηκε το κενό από τη σχολή του για να μπορέσει να κάνει αυτό το ταξίδι, και όλα αυτά τα όμορφα που ζωντανεύουν αυτές τις Άγιες μέρες και τις μεταμορφώνουν απαρατήρητα, διακριτικά σε ανεκτίμητες συγκινητικές αναμνήσεις για τα γεράματά μας...

Δεν έγραψα όμως τίποτα, δεν μου έβγαινε. Χρειαζόμουν αυτό το διάλειμμα για να ανακτήσω τους χαμένους μου ρυθμούς και να έρθει μόνη της η ώρα που θα μου ξαναερχόταν η διάθεση φυσικά και αβίαστα. Σκέφτομαι τα λόγια του VAD, ο οποίος επέλεξε πριν από λίγο καιρό να απομακρυνθεί από τον χώρο του blogging επειδή αισθάνθηκε ότι δεν είχε κάτι περισσότερο να πει. Είναι μια επιλογή που εκτιμώ πολύ και την ασπάζομαι, το να προτιμάει δηλαδή κάποιος να απέχει από το να δίνει ένα παρόν βεβιασμένα, επειδή απλά, δεν ξέρω, ..πρέπει.

Ένα χαλί από κίτρινες μαργαρίτες είχε στρωθεί από τη φύση για να μας υποδεχτεί τις μέρες που θα περνούσαμε στο κτήμα με τους φιλοξενούμενούς μας

evapsarrou.blogspot.com

Το κίτρινο χρώμα κυριαρχούσε παντού. Η μουσμουλιά είχε καρπίσει και μπαμπάς και γιος επιδόθηκαν με πάθος στη συγκομιδή της

evapsarrou.blogspot.com

Ανάσταση χωρίς κόκκινα αυγά και κουλουράκια γίνεται; Δεν γίνεται!

evapsarrou.blogspot.com

Το σπίτι σταθερά ανάστατο από τις κάθε λογής δραστηριότητες που τα παιδιά ανακάλυπταν κάθε φορά. Ζωντάνια, ενέργεια, ζωή... Αδέλφια που σμίξανε ύστερα από μήνες και δεν χόρταιναν τον χρόνο που περνούσαν τώρα μαζί, χρόνο που χάρη στην απουσία του μεγάλου μου, ανακάλυψαν πόσο πολύτιμος είναι...

evapsarrou.blogspot.com

Και βόλτες πίσω στην Αθήνα, σε γνώριμα στέκια χιλιοπερπατημένα

evapsarrou.blogspot.com

και θησαυρούς που περιμένουν να ανακαλύψεις, ενίοτε και φωτογραφικά

evapsarrou.blogspot.com

βιολιά κρεμασμένα στη σειρά, η σιωπή της μουσικής που δεν έχει παιχτεί ακόμα

evapsarrou.blogspot.com

βιβλία και έργα τέχνης, κεντημένα κάδρα και αντικείμενα που στόλιζαν κάποτε σπιτικά, όλα στο σφυρί να πωλούνται όσο-όσο

evapsarrou.blogspot.com

Ένα εμπνευσμένο γλυπτό σε μια γωνιά ενός καταστήματος μου τράβηξε για ώρα την προσοχή

evapsarrou.blogspot.com

Οι διακοπές είχαν βέβαια και το μάθημά τους, το τελευταίο για φέτος, λίγο προτού ξεκινήσει το εντατικό διάβασμα για τις εξετάσεις που περιμένουν στη γωνία.

evapsarrou.blogspot.com

Μια εικόνα από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, που όπως διαπίστωσα, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα διάσημα θέατρα της Ευρώπης. Ένα πραγματικό στολίδι για τον δήμο και την πρωτεύουσα γενικότερα.

evapsarrou.blogspot.com

Οι διακοπές του Πάσχα ήρθαν και πέρασαν, αφήνοντας πίσω τους μια γλυκειά γεύση ζεστασιάς, συγκίνησης και πληρότητας. Ο καιρός ακολουθούσε τη διάθεση των ημερών, θλιμμένος τη Μεγάλη Εβδομάδα, γιορτινός την Ανάσταση. Μετά τη μπόρα η λιακάδα. Όπως συμβαίνει και στη ζωή. Από πάντα και για πάντα.

Καλή Πρωτομαγιά!

evapsarrou.blogspot.com