Η αποφοίτηση

Η αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών άρχισε από νωρίς το απόγευμα να γεμίζει με κόσμο. Η ζέστη αποπνικτική, η αδημονία μεγάλη. Τα παιδιά ντυμένα στις τηβέννους τους, με μάτια ορθάνοιχτα να λάμπουν κάτω από το φως των καλογυαλισμένων πολυελαίων, με κινήσεις νευρικές, αμήχανες, αγωνιούσαν για τη βραδιά που τους περίμενε μπροστά.
Τη δική τους βραδιά που κυοφορούσε τη στιγμή όπου όλοι οι κόποι, τα ξενύχτια, οι δοκιμασίες τεσσάρων ολόκληρων χρόνων θα έβρισκαν επιτέλους τον πολυπόθητο επίλογο που περίμεναν, που λαχταρούσαν και ονειρεύονταν από την πρώτη μέρα που περνούσαν το άγνωστο για αυτά κατώφλι μιας ανώτατης σχολής μέχρι την αποψινή επίσημη τελετή απονομής των πτυχίων τους από τους καθηγητές τους.

Εκείνα να λαχταρούν για τον επίλογο που κέρδισαν άξια με το σπαθί τους χάρη στη δουλειά και τον χρόνο που αφιέρωσαν για την επίτευξη του στόχου τους κι εμείς οι γονείς για την αρχή που θα σηματοδοτήσει με τον πιο ευοίωνο τρόπο το υπόλοιπο της επαγγελματικής και προσωπικής τους πορείας στον στίβο της ζωής.

Ένα όνειρο που για τον γονιό δεν ξεκινάει με την εισαγωγή του παιδιού του στην ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης αλλά από πολύ-πολύ νωρίτερα, από εκείνη τη μαγική στιγμούλα που ακούς για πρώτη φορά το κλάμα του, δυνατό και ρωμαλέο, θαρρείς κι έτσι του έχει ορίσει η φύση να κάνει προκειμένου να διεκδικήσει από την πρώτη αναπνοή δυναμικά τη θέση του στη ζωή.

Οι καθηγητές, αρωγοί στον αγώνα για την κατάκτηση ενός καλύτερου αύριο για τα παιδιά μας, κέρδισαν επάξια μια θέση στην καρδιά τους, όπως φάνηκε τόσο ξεκάθαρα από τον λόγο που έβγαλε ο πρώτος των πρώτων, ένα παιδί που μεταπήδησε από την κρατική εκπαίδευση στην ιδιωτική και κατέθεσε την εμπειρία του και από τα δύο εκπαιδευτικά συστήματα κάνοντας τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με δυστυχώς όχι τιμητικά σχόλια για το δημόσιο ανώτατο εκαιδευτικό σύστημα της χώρας μας που στερείται σε τραγικό βαθμό αποτελεσματικότητας, επάρκειας, στόχων και οράματος.

Η ώρα των απονομών των πτυχίων είχε φτάσει και ο ένας τελειόφοιτος άρχισε να διαδέχεται τον άλλον σε μια αδιάσπαστη αλυσίδα αποτελούμενη από καλά παιδιά γεμάτα όρεξη και αισιοδοξία να χτίσουν ένα μέλλον καλύτερο από αυτό που τους αφήνουμε παρακαταθήκη χάρη στις ελλείψεις, παραλείψεις και σφάλματά μας.

Η μεγάλη στιγμή ήρθε και για το δικό μου το παιδί...

Θαρρείς και πετούσε από υπερηφάνεια και καμάρι, η βραδιά που περίμενε με τόση λαχτάρα επιτέλους είχε φτάσει! 1st Class ανακοίνωνε ο καθηγητής δίπλα στο όνομά του, ο πρώτος τη βαθμολογία στη σχολή του...

Με το πτυχίο πλέον στα χέρια και με την τιμητική διάκριση να τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή από εδώ και μπρος, πέρασε και επίσημα στην πλευρά των αριστούχων πτυχιούχων αποφοίτων στο ναυτικό δίκαιο...

Μια μεγάλη βραδιά πλημμυρισμένη από συγκίνηση, ποτισμένη από αισιοδοξία και διδαχή, πως όταν είσαι αποφασισμένος, όταν παραμένεις πιστός στον στόχο σου παρά τις όποιες δυσκολίες ή πειρασμούς που θα βρεις μπροστά σου, όταν δεν το βάζεις κάτω, δεν λιγοψυχείς, όταν πιστεύεις στον εαυτό σου και παλεύεις για τα θέλω σου και τα όνειρά σου με όλο σου το είναι, τότε όλα είναι δυνατά. Και τα παιδιά μας, το παιδί μου, το απέδειξε έμπρακτα με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο, μέσα από το παράδειγμά του.
Είμαι μια πολύ περήφανη μανούλα και ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις στο υπόλοιπο της ζωής σου, η οικογένειά σου θα είναι πάντα εκεί να σε στηρίζει και να σε καμαρώνει.
Σε αγαπώ πολύ!