Κάθε χρόνο όλο και λιγότεροι, λιγότερο ενθουσιώδεις, λιγότερο παθιασμένοι.. Μία κυρία συζητά με τη φίλη της: "Το δηλώνω, δεν ξανάρχομαι στην παρέλαση, καλύτερα να τη βλέπω από την τηλεόραση που δεν υπάρχει ούτε πρόβλημα πού θα παρκάρω ούτε πιτσιρίκια να μου προκαλούν πονοκέφαλο με τις φωνές και τις τσιρίδες τους. Κάθε χρόνο τα ίδια, κλείνουν τους δρόμους και τα αυτιά μου γεμίζουν από τις φωνές και τις τσιρίδες. Καλύτερα από την τηλεόραση". Η φίλη έψαχνε ήδη με ανήσυχο βλέμμα για μια θέση στις γεμάτες από κόσμο καφετέριες της λεωφόρου. Στην άκρη του δρόμου ένας πλανόδιος πωλητής άλλης εθνότητας πουλάει σημαίες και κασκόλ που γράφουν Hellas. "Δεν θέλω να συμμετάσχω άλλη φορά στην παρέλαση, σε πειράζει;" ακούω τον γιο μου να μου λέει. "Δεν ήρθε σχεδόν κανένας από το τμήμα μου, καλύτερα να είμαι στους απ' έξω που κοροϊδεύουν, παρά στους από μέσα"...
Κάποια παιδιά το διασκεδάζουν, είναι μια ευκαιρία να βρεθούν με τις παρέες τους, να κάνουν τα δικά τους. Κάποια άλλα πιο αποκομμένα, δείχνουν να έχουν φτιάξει δικές τους κλειστές ομάδες ελάχιστων ατόμων, δύο με τριών το πολύ, κυρίως κορίτσια. Με τα αναμμένα τσιγάρα στο χέρι, με το κραυγαλέο μακιγιάζ που έχει σβήσει κάθε παιδικότητα από τα όμορφα πρόσωπά τους, με ρούχα που πασχίζουν να κρύψουν τα στοιχειώδη αφήνοντας τα υπόλοιπα προκλητικά έκθετα σε κοινή θέα, ισορροπώντας με δυσκολία πάνω στις δωδεκάποντες γόβες και πάνω στην εύθραυστη γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και ουτοπίας, προκαλούν θλίψη για την απόγνωση που εκπέμπουν κάποιος να τους δώσει λίγη προσοχή, κάποιος να ασχοληθεί μαζί τους. Έστω για αυτό το εφήμερο που αποσπούν βίαια και σπασμωδικά από τους θορυβημένους θεατές, έστω για όσο κρατά μια παρέλαση...
7 σχόλια:
Καλημέρα από Μελβούρνη :) Μόλις έκανα μια σχετική ανάρτηση κι εγώ, δίνοντας το στίγμα από την ομογένεια.
Δυστυχώς οι νέοι το βλέπουν ως "πασαρέλα", οι μεγαλύτεροι δεν καθοδηγούν/νουθετούν/διαπαιδαγωγούν κι έτσι έχουν και οι δυο πλευρές χάσει το νόημα.
excellent images !
ηταν και ανήμερα της γιορτής σου! :P
χρόνια πολλά..κατόπιν εορτής :P
..
@ agrimio
Αγριμιώ μου, είχαν στην αρχή τις φούστες και το τι έβλεπαν τα μάτια μας δεν περιγράφεται. Είδαν κι απόειδαν οι διευθυντές των σχολείων του δήμου μας και οι περισσότεροι πλέον καθιέρωσαν το παντελόνι σε αγόρια και κορίτσια. Στην τελευταία φωτογραφία μπορείς να δεις πώς 'προσαρμόστηκαν' στις νέες αυτές ενδυματολογικές αλλαγές. Ήταν πραγματικά θλιβερό, πρώτη φορά έφυγα από παρέλαση τόσο απογοητευμένη, κυρίως από τους μεγάλους, αφού τα παιδιά δεν φέρουν καμία ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.
Οι γονείς είναι άφαντοι, οι καθηγητές είναι δειλοί και φοβισμένοι, και τα παιδιά μας δεν έχουν ιδέα προς τα πού να στοχεύσουν. Ούτε καν ξέρουν γιατί παρελαύνουν, γιατί κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να τους διαφωτίσει και κανείς δεν τους έχει εντρυφήσει τη διάθεση να μάθουν.
Πολλοί έχουν κατηγορήσει την παρέλαση ως κατάλοιπο καθεστώτων προηγούμενων εποχών. Διαφωνώ. Εκεί είναι που υψώνεται καθαρότερα από οπουδήποτε αλλού το πατριωτικό φρόνημα, η αγάπη για την πατρίδα, η περηφάνεια του να είσαι Έλληνας και η βαρύτητα του χρέους που αυτό συνεπάγεται και που η παρέλαση σου υπενθυμίζει. Διαγράφουμε προγόνους και ήρωες έτσι απλά, παραποιούμε την ιστορία ακούσια ή εκούσια, αδιαφορούμε για όλα και μετά αρχίζουμε τις κριτικές και τις κατηγόριες εκ του καναπέ.
Τα παιδιά μας είναι το μέλλον αυτού του τόπου, αυτά θα είναι αύριο στο τιμόνι. Ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να τα παίρνουμε λίγο περισσότερο στα σοβαρά γι' αυτό και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντί τους και απέναντι στη χώρα μας, την ιστορία της και τον πολιτισμό της που όλοι μέσα τους εύχονται να είχαν. Όλες οι χώρες του κόσμου μαζί δεν κάνουν μιαν Ελλάδα, κι αυτό εμείς οι Έλληνες δείχνουμε να το έχουμε ξεχάσει.
@ Robert Geiss
Thank you Robert, have a nice evening!
@ iLiAs
Σ' ευχαριστώ Ηλία για τις ευχές, καλό σου βράδυ!
Εύα μου, ξέχασα να σου ευχηθώ και για την ονομαστική σου εορτή. Σαράντα μέρες δεν λένε ότι κρατάει;
Θα συμφωνήσω μαζί σου. Θεωρώ πως όλα ξεκινούν από το σπίτι και τις περισσότερες φωνές είτε διογκώνονται είτε εκτονώνονται στο σχολείο. Ο δάσκαλος είτε θα βάλει ένα τέλος, χτίζοντας μια καινούρια αρχή, είτε θα συνεχίσει να ρίχνει λίπασμα σε ήδη καμμένα λουλούδια. Κάπως έτσι το βλέπω εγώ...
Κι όταν οι δάσκαλοι ακροβατούν ανάμεσα στα πρέπει, τα ίσως και τα γιατί, όταν δεν μπορούν ή δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να κουμαντάρουν, να συμβουλέψουν, να καθοδηγήσουν, είναι πιστεύω καιρός να επαναπροσδιορίσουν τις Αξίες που τους οδήγησαν στο συγκεκριμένο επάγγελμα.
Κι εγώ είμαι υπέρ των παρελάσεων - όχι απλά για την τόνωση του πατριωτικού φρονήματος, αλλά για να μην γίνονται σημαντικά γεγονότα άλλη μια παράγραφος σε κάποιο βιβλίο ιστορίας.
Χαιρετισμούς από την μακρινή Μελβούρνη
Δημοσίευση σχολίου