Μια εικόνα, χίλιες σκέψεις

Μια γυναίκα που εργάζεται σε χωματερή σταματά για λίγο. Το ρούχα της φτωχικά, βρώμικα. Τα χέρια της ροζιασμένα. Το πρόσωπό της όμως λάμπει. Όπως λάμπουν όλα τα πρόσωπα όταν η ψυχή βρίσκεται αλλού, απαγκιστρωμένη από την ασχήμια και τις κακουχίες που την περιτριγυρίζουν. Και μια σκέψη. Να είχε ίσως λίγο περισσότερο χρόνο για να μπορεί να κοιτάζει τα βιβλία που πετάει ο κόσμος.

Είναι η φωτογραφία του αμερικανού φωτογράφου Μίκα Άλμπερτ που ξεχώρισε μεταξύ πολλών φωτογραφιών κορυφαίων φωτογράφων ανά τον κόσμο στον διεθνή διαγωνισμό World Press Photos. Όλες τους πρόβαλαν τον πόνο, την ασχήμια, τη δυστυχία και τον θάνατο, κυρίως από τον πόλεμο της Συρίας. Περιοχές εμπόλεμες, παιδιά σκοτωμένα, νεκρικές πομπές, σκόνη και θλίψη, βασανιστήρια, συντρίμια, κλάμα, οδυρμός ήταν τα αποκλειστικά τους θέματα.

Και ανάμεσά τους, μια παραφωνία. Μια εικόνα που με καθήλωσε με την πρώτη ματιά, μην αφήνοντάς με να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της. Μια φωτογραφία που σαν ηλιαχτίδα επισκίασε στα μάτια μου όλες τις άλλες. Γιατί έδειχνε κάτι άλλο. Την εξαίρεση που μπορεί να κάνει υποφερτό κάθε κανόνα, όσο σκληρός και απάνθρωπος μπορεί αυτός να είναι. Το μήνυμά της ελπιδοφόρο, αισιόδοξο. Μια φωτογραφία-δήλωση πανηγυρική και χαρμόσυνη, πως η ελπίδα δεν πεθαίνει έτσι εύκολα, αλλά μπορεί να υπάρξει ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη, ακόμα και στις πιο δύσκολες συγκυρίες, όταν κάθε εκδοχή της λογικής σου σου λέει το αντίθετο...